7 ไปเรียนวันแรก&หายไป

"ไม่เจอกันนานนะซาสึเกะ นายสบายดีมั้ย" ฉันทักทายเป็นอันดับแรก

"ฉันสบายดี แล้วเธอล่ะ ไม่เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันนั้นน่ะ" ทำไมฉันรู้สึกถึงแรงอาฆาตจากด้านหลังนะ รุนแรงมากเลย คิดไปเองมั๊งงงง(แรงอาฆาตจากสาวๆ555)

“สบายดี พอดีฉันยุ่งๆนิดหน่อยเลยไม่ค่อยได้ไปไหนเลย”ฉันตอบยิ้มๆ

“สวัสดีทุกๆคน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปครูจะเป็นครูประจำชั้นพวกเธอ ครูชื่ออิรูกะ อุมิโนะ เอาล่ะครูจะเริ่มให้แนะนำตัวทีละคน”แต่ละคนแนะนำตัวไปเรื่อยๆจนถึงคิวฉัน

“สวัสดีค่ะฉันชื่ออุซึมากิ นารูโตะ ในอนาคตฉันจะเป็นโฮคาเงะให้ได้เลย!! แล้วใครก็ตามที่แกล้งฉัน ฉันไม่ไว้หน้าแน่!!”คำพูดของฉันทำให้อาจารย์อิรุกะเหงื่อตกเลย

“เป็นการแนะนำตัวที่ดีนะนารูโตะ แต่การพูดแบบนั้นจะทำให้เพื่อนๆกลัวนะ เอาล่ะคนต่อไป”คนต่อไปคือซาสึเกะ

กรี้ดดดดด ซาสึเกะคุงงงง!!!

FCหมอนี่เยอะจริงๆ555 มีแต่สาวกรี๊ดน่าหมั่นไส้

“ฉันชื่ออุจิฮะ ซาสึเกะ ”สั้นไปไหนพ่อคู้นนนนนนน

หลังจากนั้นพวกเราก็เรียนจนถึงเวลาเลิกเรียน เนื่องจากวันนี้ไม่มีอะไรมากเพราะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ทำให้น่าเบื่อสุดๆ

“นารูโตะ บ้านเธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”ตอนนี้พวกเราเก็บของเตรียมกลับบ้าน

“อื้อ เอาสิๆฉันยังจำทางไม่ค่อยแม่นเลย”ซาสึเกะพามาทางที่ฉันพอจะบอกทางกลับบ้านถูก แล้วในที่สุดพวกเราก๋็กลับมาถึงบ้านแล้ว

“นี่ซาสึเกะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กินเอง”ความจริงขากลับพวกเราแวะซื้อของสดก่อนกลับ

“เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนารูโตะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้ว จะว่าไปเธอทำอาหารเป็นด้วยหรอ”ซาสึเกะได้แต่สงสัย

“ทำเป็นแต่ไข่ดาว ไข่เจียว และราเมงถ้วยอะ555”บางครั้งพวกเราก็ไปกินราเมงกัน พี่ทำอาหารไม่ได้เรื่องเลย

“แป่วววว งั้นเข้าบ้านเถอะฉันส่งแค่นี้แหล่ะ”ฉันพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้านไป ปรากฎว่าบ้านมืดสนิท พี่ยังไม่กลับมางั้นหรอ พอเปิดไฟฉันก็เจอกระดาษแผ่นนึงวางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับราเมงร้อนๆที่อยู่บนโต๊ะเหมือนกับวางไว้ไม่นาน พออ่านจดหมาย มันมีใจความว่า

ถึง นารูโตะ

พี่ขอโทษที่จากไปโดยไม่บอกหนูก่อน

พี่กลัวหนูจะเสียใจเมื่อรู้ว่าพี่ต้องไปแล้ว

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่พี่ต้องกลับไปทำหน้าที่ของพี่ พี่ขอโทษนะนารูโตะ

ไม่ต้องตามหาพี่นะ….เมื่อถึงเวลาเราจะได้พบกันอีก

จาก พี่

ตุ่บ

“ฮึก ทำไมไปโดยไ่ม่บอกหนูแบบนี้นะพี่”ฉันทำของล่วงหลังจากค้นหาทั้งบ้านแล้วว่าไม่มีข้าวของของพี่หลงเหลืออยู่เลย

ปัง!

“นารูโตะเกิดอะไรขึ้นฉันได้ยินเสียงของตก…”ที่จริงซาสึเกะยังไม่ไปไหน ซาสึเกะยืนรอสักพัก พอคิดว่าจะกลับก็ได้ยินเสียงของตก เลยรีบเข้ามาด้วยความเป็นห่วง

“ฮึก ซาสึเกะ…พี่ไม่อยู่แล้ว พี่หายไปแล้วแงงงงง”ฉันร้องไห้ออกมาโดยมีซาสึเกะที่ปลอบฉันอย่างอ่อนโยน

TBC