3. คู่หูตัวแรก

หยงมองเจ้าบอลเปล่าๆนั่นบนมือก็ถอนหายใจ ตอนที่เธอกับผินพากันไปนั่งที่ประจำตอนพักกลางวัน เพราะเป็นพื้นที่รกๆ ไม่ค่อยมีคน เลยมีโปเกมอนอยู่บ้าง แต่พอหยงเข้าไป โปเกมอนเหล่านั้นต่างแสดงท่าทีหวาดกลัวและวิ่งหนีเหมือนเห็นผี

ต่างจากผินที่พวกมันแค่มองและหนีไปเฉยๆ…

' ชีวิตมันเฮงซวยจริงๆ '

หยงถอนหายใจ เก็บของให้เข้าที่และเอาโปเกบอลไว้บนหัวเตียง และกำลังจะเอาโทรศัพท์ไปชาร์จ

บนโต๊ะชาร์จ มีเครื่องนินเทนโดที่เหมือนเครื่องที่เธอรู้จักในทุกๆวัน เครื่องนินเทนโดของเธอ เธอจำได้ว่าซื้อมันมาแค่เล่นเกมโปเกมอนโดยเฉพาะ

ถ้าบนโลกนี้..มีโปเกมอน..แล้วเกมล่ะ?

ในตรงที่ใส่แผ่น ยังคงมีแผ่นเกมเสียบทิ้งค้างไว้อยู่ หยงจึงตัดสินใจ ถอดสายชาร์จ มาชาร์จโทรศัพท์แทน และลองเปิดเกมขึ้นมาดู

เปิดหน้าเกมขึ้นมาทำให้หยงตกใจ เพราะเกมนั่นไม่ใช่เกมโปเกมอนที่เธอรู้จัก แต่เป็นเกมอะไรซักอย่าง ที่ก็แค่เป็นเกมผจญภัยโอเพ่นเวิลด์ธรรมดาๆ

ไม่จริงน่า..ถ้ามันเป็นแค่ฝัน...เธอจะทำเนื้อเรื่องทุกภาคและทุกอย่าง แม้กระทั่งปกเกมได้งั้นหรอ

เธอมั่นใจว่า ถ้าเธอฝันหรือแค่บ้าไปเอง เธอไม่มีวันจำอะไรได้มากมายขนาดนี้ หยงรู้ว่าตัวเองฉลาด แต่คงไม่ขนาดนั้น

ความสงสัยตีรวนในหัวจนเริ่มรู้สึกปวดตุบๆ จากการคิดนั่นนี่มากเกินไปจนสุดท้ายเธอก็เลิกที่จะคิดต่อ หยงวางเครื่องนินเทนโดลง และจะไปหาเตรียมเสื้อผ้าไปอาบน้ำ

" ตุบ! "

กระเป๋าตังค์ของเธอหล่นลง เปิดให้เห็นภายในกระเป๋าที่มีใบโคลเวอร์อยู่ในนั้น...เหมือนกับ

ตอนที่เธอฆ่าตัวตาย แต่นั่นก็ไม่สะกิดใจเธอเท่ากับ..

ใบโคลเวอร์นั่น ไม่เหี่ยวหรือเฉาลงเลย มันยังเต่งตึง เหมือนกับว่าเซลล์ของมัน ไม่หย่อนยานลงไปเลย เหมือนกับมันเพิ่งจะถูกเด็ดขึ้นมาจากต้น เมื่อลองเอาออกมาดู มันก็ไม่มีแม้แต่รอยช้ำ

' ถ้ามันทำให้ฉันโชคดีจริงๆ..ขอให้ชาติหน้า ฉันมีครอบครัว ที่ดีกว่านี้ '

ประโยคนี่วนกลับมาในหัวอีกครั้ง ดวงตาสีเขียวมองใบโคลเวอร์นั่นด้วยความสงสัยหลากหลาย

หรือมันคือต้นเหตุ?

แต่เธอขอครอบครัวที่ดีกว่านี้นี่แต่ตอนนี้มันเหมือนแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ

หยงเอาใบโคลเวอร์นั่นเก็บเข้ากระเป๋าตังค์ และเตรียมตัวไปอาบน้ำซักที

.

.

.

.

.

วันพรุ่งนี้มาถึง ทุกอย่างยังคงไม่ต่างจากชีวิตประจำวันเหมือนเดิม เฮงซวยเหมือนเดิม ต่างจากเดิมคือ ในกระเป๋าเธอมีบอลเปล่าๆ 1 ลูก และไม่ได้โดนเด็กที่โรงเรียนเอาโปเกมอนมาซ้อมเหมือนวันก่อน

ในเวลาพักกลางวัน หยงซื้อสลัดผักมากินแทนที่จะกินอย่างอื่น เธอทำใจกินโปเกมอนยังไม่ได้ อาจจะกินได้บางอย่างที่มีรูปร่างไม่เหมือนโปเกมอนมาก แต่ถ้าเลือกเธอขอเลือกกินผักดีกว่า

หยงยังคงกินอาหารกับผินเหมือนเดิม ในสถานที่เดิมๆ

" แล้ว..หยงจะเอายังไงกับบอลล่ะ "

ผินหันมาถามน้องด้วยความกังวลปนสงสัย เธอไม่อยากให้น้องโดนซ้อม แต่ถ้า น้องเธอไม่มีโปเกมอนภายในวันนี้ น้องเธอแย่แน่

แล้วน้องเธอจะจับมันได้ไง ทั้งที่ะวกมันต่างกลัววิ่งหนี พอเข้าไปใกล้ก็ขู่และโจมตีอย่างรุนแรง..

" หยงก็ไม่รู้เหมือนกัน "

หยงตอบพี่สาวอย่างสงบ และกินสลัดผักเหมือนว่ามันจะไม่เป็นไร ขัดกับภายในใจ ที่ก็กังวลไม่ใช่น้อย แน่นอน ไม่มีใครชอบการโดนทำร้ายหรอก..

เพราะไม่รู้ว่าจะตอบพี่ยังไง แต่ก็ไม่อยากให้เครียดเรื่องของเธอ หยงเลยเปลี่ยนเรื่อง

" แล้ว..ใบโคลเวอร์ของพี่ล่ะ "

ผินหันมาด้วยท่าทางสงสัย

" ใบโคลเวอร์อะไรหรอหยง? "

หยงหันหน้าขวับไปหาพี่สาวด้วยความสับสนในดวงตาของเธอ

" ก็..ในกระเป๋าตังค์พี่ไง "

" ไม่นะ กระเป๋าตังค์พี่ไม่เคยมีใบโคลเวอร์ "

หยงขมวดคิ้วมุ่น ผินลืมหรอ? ไม่นะไม่ พี่เธอไม่ใช่คนขี้ลืม ยิ่งเรื่องแบบนี้คงไม่ลืมแน่ มันเพิ่งผ่านมาไม่นานเลย แล้ว..ผินบอกว่า ไม่เคยมี..

สมองของหยงตีกันมั่วไปหมด เธอมั่นใจว่า เรื่องนี้ไม่มีวันบ้าไปเอง

" หยง? "

เสียงของพี่สาวที่ถามน้องสาวของเธอที่ใบหน้าขมวดมุ่นไปหมดด้วยความกังวลและสงสัย เรียกสติของหยงกลับมา

" ไม่มีอะไร หยงน่าจะแค่เบลอไปเองล่ะ "

" อ๋อ "

หยงตักสลัดผักอีกคำเข้าปาก เธอเริ่มรู้สึกตึงท้องแล้ว แต่มันยังเหลืออยู่ในกล่องซัก1ส่วน3 ของกล่องนี่ได้

' ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่อิ่ม ดันซื้อกล่องใหญ่มาซะได้ '

" อะไรกัน กินไม่หมดหรอ? "

" อืม..ตอนแรกนึกว่าจะไม่อิ่มเลยซื้อกล่องใหญ่มาน่ะ "

" งั้น..เอาแบบนี้มั้ย! ในสลัดมันมีผลไม้อยู่ ลองเอาไปให้โปเกมอนป่าดูมั้ย บางที พวกเขาอาจจะเปิดใจให้กับหยงก็ได้นะ "

หยงมองกลับมามองผลไม้ในสลัด และตัดสินใจที่จะลองทำอย่างที่พี่สาวบอก มันก็ดูไม่ค่อยเสียหายเท่าไหร่

เธอจึงหยิบเอาองุ่นในสลัด และลองหาโปเกมอนป่าแถวๆ นี้ดู

เธอเจอบิบปา ที่กำลังหากินอยู่ไม่ไกลเลยคิดว่า จะลองให้อาหารมันดู

หยงเดินเข้าไปใกล้ๆเจ้าบิบปาขึ้นหน่อย จนใกล้พอสมควร เธอจึงค่อยๆ ส่งสัญญาณเบาๆ และยื่นมือที่มีองุ่นออกไป

เจ้าบิบปาที่เพิ่งจะรู้ตัว หันหลังขวับมาหาเธอด้วยความตกใจปนหวาดกลัว มันดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ความหวาดกลัวส่อขึ้นบนหน้าของมันอย่างชัดเจน

หยงพยายามใจเย็นและค่อยๆ ยื่นองุ่นให้มันช้าๆ อย่างเป็นมิตร แต่ เจ้าบิบปานั้น มันยิ่งตื่นตะหนกที่เด็กสาวเข้าใกล้

บิบปาเป็นโปเกมอนที่ไม่ได้ฉลาดมากนัก เมื่อสถานการณ์ของมันคับขัน การคิดของมันยิ่งใช้งานได้ไม่ค่อยดี แทนที่จะหันหลังและหนีไป มันกลับใช้ท่าพุ่งเข้าชนแทน

" !!! "

หยงที่เห็นแบบนั้นคิดว่าตัวเองคงไม่รอด หลบไม่ทันแน่ๆ จึงตั้งการ์ดป้องกันตัวเองเอาไว้

แต่ผิดคาด มันไม่ได้ใช้ท่าพุ่งชนทำร้ายเธอจริงๆ มันใช้ท่าพุ่งเข้าชนแล้วไปทิศตรงข้ามที่มันเคยอยู่ และวิ่งหนีไป เหมือนท่าพุ่งชนเมื่อกี้เป็นแค่การขู่เท่านั้น

หยงเห็นแบบนั้นยิ่งอารมณ์เสีย เธอลุกยืนขึ้นและเดินกลับไปหาผินที่เดิมด้วยใบหน้าที่ผิดหวังเล็กๆ ที่ซ้อนอยู่บนใบหน้า ถึงจะเริ่มปลงเรื่องโปเกมอน แต่พอโดนแบบนี้ มันก็รู้สึกแย่อยู่ดี

ผินที่เห็นเธอกลับด้วยใบหน้าแบบนั้นก็พอเดาออก

เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้วผินก็ยิ้มแหยๆ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องวางหน้าของตัวเองอย่างไร แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรด้วย

ด้วยความอารมณ์เสีย หยงเลยปาองุ่นไปทางทิศของสระบ่อดินนั้น

"!?"

เกร็ดสีส้มสดเงาวับบนลำตัวขนาดใหญ่ ครีบคล้ายมงกุฎสีทองนั่น คอยคิงตัวขนาดใหญ่ กระโดดกินองุ่นที่เธอปาออกไป และดิ่งกลับลงน้ำ

เมื่อเห็นแบบนั้น หยงเลยลองโยนองุ่นไปอีกรอบ

เจ้าคอยคิงยักษ์ใหญ่ตัวเดิม ก็กระโดดกินมันเหมือนเดิม

ดวงตาสีเขียวของเด็กน้อยกลับมาเปล่งประกายอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ดีแปลกๆภายในจิตใจ เธอจึงลองเปลี่ยนจากการโยนและปา เป็นการหย่อนองุ่นลงไปใกล้ๆ แทน

เจ้าคอยคิง โผล่หัวขึ้นมาจากน้ำรับเอาองุ่นไปกินอย่างไวจากมือของเธอก่อนที่เธอจะปล่อยให้องุ่นลงน้ำไปซะอีก

" ฮ่าๆ "

เสียงหัวเราะเบาๆ ของน้องสาวที่ไม่ได้สวมหน้ากากนั้น ทำให้ผินค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อย มันช่างนานหลายปีเหลือเกินที่เธอไม่ได้ยินมัน..

หยงเอาผลไม้ในกล่องสลัดให้เจ้าปลาราชาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบเอาบอลออกมา

" นี่..สนใจไปกับฉันมั้ย? "

" เดี๋ยวหยง!? นั่นมันแค่คอยคิงนะ! "

" ฉันรู้น่า...แต่มันเป็นตัวเดียวที่ไม่กลัวฉันไม่ใช่รึไง คู่หูที่แม้แต่เข้าใกล้ไม่ได้น่ะ ฉันไม่เอาหรอกนะ บอลก็มีอยู่ลูกเดียว โยนใส่พวกนั้นก็มีแต่หลุดออกจากบอลนั่นแหละ "

มันก็จริงของเธอ..เพราะมีบอลอยู่ลูกเดียว การจะจับติดได้จริงๆ คงมีแต่หาโปเกมอนที่สมัครใจเท่านั้น..แต่ถ้ามันเป็นแบบนี้..ก็มีแต่จับเจ้านี่เท่านั้นแหละ

ไม่ลังเลอะไรมาก ปลาราชากระโดดชนบอลอย่างสมัครใจและยอมเป็นของเธอโดยดี

" ขอบคุณที่อยากอยู่ด้วยกันนะ คู่หู ฉันสัญญาจะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ "

___________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***