ตอนที่ 2

ซูฉางอันรู้สึกว่าท่าทีของเขาในตอนนี้ไม่เหมือนคนพูดโกหก

“เช่นนั้น ถ้าเจ้าอยากฆ่าคนที่อยากจะฆ่า เจ้าจะนึกขึ้นได้หรือป่าว”

“เมื่อถึงตอนนั้น เป็นไปได้อย่างมากว่าข้าคงจะตายไปเเล้ว

“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอ”ซูฉางอันประหลาดใจเป็นอย่างมาก ในเมื่อสู้อีกฝ่ายไม่ได้ เเล้วทำไมต้องไปรนหาที่ตายด้วย

“ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เเต่ข้าสามารถฆ่าเขาได้”

มั่วทิงหวี่มีท่าทีจริงจังมาก

“ข้าไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เเต่กากเจ้าตาย ก็จะไม่มีใครสอนกระบวนดาบให้ข้า”ซูฉางอันเอง ก็มองไปยังมั่วทิงหวี่ด้วยท่าทางจริงจังเช่นกัน “ดังนั้น ข้าจึงไม่อยากให้เจ้าตาย”

สายตาของเด็กหนุ่ม ทำให้มั่วทิงอวี่ชะงักนิ่งไป จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้หน้าคล้ายกับตนเหลือเกิน

“ทำไมเจ้าอยากเรียน กระบวนดาบนัก”มั่วทิงอวี่ถามขึ้น

ซูฮางอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบไป“ก็ไม่จำเป็นต้องกระบวนดาบหรอข้าเรียนต่อสู้ก็พอ”

“ทำไม? เจ้ามีคนต้องฆ่าหรอ”มั่วทิงอวี่ถาม

“เปล่าหรอก”ซูฉางอันตอบ“

“ข้าเเค่อยากเรียนการต่อสู้เท่านั้น เเต่ท่านพ่อไม่ยอม เอาเเต่บังคับให้ข้าอ่านหนังสือ เเต่ข้าก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากอ่านหนังสือ เเต่ข้าไม่ชอบหนังสือในสำนัก เพราะมันน่าเบื่อเนื้อหาเก่าคร่ำครึ”

“เเล้วเจ้าชอบอ่านหนังสืออะไร”มั่วทิงอวี่เริ่มสนใจเล็กน้อย

“อืม..เช่นหนังสือ ‘นักรบเพนจร’‘จรรยาบรรณเเห่งนักรบ’หนังสือพวกนี้อ่านสนุกมากเลยเเหละซูฉางอันชอบเเบ่งหนังสือโปรดของตนให้เพื่อนๆเป็นอย่างมาก

“ฟังดูน่าสนใจไม่เบา”มั่วทิงอวี่เริ่มสนใจในตัวซูฉางอัน

“แน่นอน เเต่บางครั้งท่านพ่อของข้าก็ไม่ชอบให้ข้าอ่านหนังสือพวกนี้ ครั้งหนึ่ง ท่านพ่อข้าดื่มเหล้ามาจากค่ายทหาร ก็เผาหนังสือพวกนี้เสียเกลี้ยง”ซูฉางอันดูเสียใจมาก

“พ่อของเจ้าชอบกินเหล้ารึ”มั่วทิงอวี่กล่าวถาม

“การดื่มเหล้า ไม่ใช่เรื่องดีนัก”

“นั่นสินะ เเต่เขาไม่ฟังข้าเลย ”ซูฉางอันตอบ

“งั้นหรือ”มั่วทิงอวี่ได้ตอบกลับ

“ข้าไม่มีทาง กลับมาได้ ถ้าฆ่านาง”มั่วทิงอวี่ได้กล่าวขึ้น

“ทำไมต้องฆ่านางด้วยละ”ซูฉางอันได้ถามด้วยสีหน้าจริงจังกว่าเดิม

“เพราะข้ารับปากกับคนอื่นไว้เเล้ว ว่าต้องฆ่านาง”

“รับปากใครกันนะ?”

“คนในใต้หล้า!”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***



