ตอนที่ 1 ฝนที่เมืองฉางอัน กับหิมะที่เมืองฉางอัน

เดือนที่ 12 ของเมืองฉางอัน

ฤดูหนาวกำลังจะสิ้นสุดลงเเล้ว

เมืองฉางอันมีฝนตกโปรยปราย

ข่าวหนึ่งเเพร่สะพัดไปทั่วเมืองฉางอัน ทั้งขุนนาง คนชั้นสูง

หรือเเม้ต่างประชาชนทั่วไปต่างรู้กันไปทั่ว

“มั่วทิงอวี่ไปยังดินเเดนทางเหนือเเล้ว”

ถูกต้องมั่วทิงอวี่ออกเดินทางเเล้วเขาไม่บอกใคร เเละไม่ได้นำสิ่งของใดติดตัวไปด้วย

เขาเดินทางไปทางเหนือคนเดียว โดยพกเพียงเเค่ดาบใหญ่ที่ไม่ได้นำออกจากฝักมาเเล้วสิบปีไปด้วยเท่านั้น

เรื่องรามเริ่มขึ้นเมื่อสิบปีก่อน....

มันเป็นเรื่องยอดอัจฉริยะ แห่งเผ่ามนุษย์ เละธิดาศักดิ์สิทธิเเห่งเผ่าปีศาจ

ราชสำนักเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาโดยตลอด เเต่ในที่สุด ผู้คนก็รู้เรื่องนี้กันเสียทั่ว

เมื่อสิบปีก่อน มั่วทิงอวี่รักกับธิดาศักดิ์สิทธ์ของเผ่าปีศาจที่ปลอมเป็นศิษย์ของสำนักเทียนหลาน ทว่าเขากลับโดนธิดาศักดิ์สิทธิหลอกใช้ จนทำให้อาจารย์เหยากวัง อาจารย์ของเขาถึงเเก่ความตาย

นั่นเป็นหนึ่งในนักรบเเห่งดาราจักรที่เหลืออยู่เพียงแปดคนของเผ่ามนุษย์เชียวนะ"

องค์จักรพรรดิทรงกริ้วเป็นอย่างมาก ถึงขั้นประหานมั่วทิงอวี่ให้ตายเสียในขณะนั้นเลย

“ขอให้ข้าได้มีชีวิตอยู่ต่อเถิด อีกสิบปีต่อจากนี้ ข้าจะออกเดินทางเหนือเเล้วปลิดชีพนางด้วยตนเอง”

ในวันนั้น มั่วทิงอวี่คุกเข่าลงต่อหน้าองค์มหาจักรพรรดิ

พร้อมทั้งอ้อนวอนขอชีวิตราวกับสุนัขตัวหนึ่ง

ทว่าเเววตาของเขากลับเต็มไปด้วยด้วยรังสีอำมหิต

ดุจดั่งหมาป่า

ในตอนนั้น มั่วทิงอวี่มีอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้น

เขาเป็นยอดอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในร้อยปีที่ได้รับการยอมรับเลยทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้น เขาในตอนนี้ยังมีโอกาสที่จะได้เป็นนักรบ เเห่งดาราจักรคนที่เด้าเเห่งเผ่ามนุษย์มากที่สุดอีกด้วย

เเต่อย่างไรเสีย เขาก็มีอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้น

ผิดกับเทพธิดาศักดิ์สิทธิที่ก้าวไปเป็นนักรบเเห่งดาราจักร นานถึงร้อยปีเเล้ว สิบปีต่อจากนี้ มั่วทิงอวี่ในวัยเพียงยี่สิบเก้าปี จะสามารถก้าวขึ้นไปเป็นนักรบเเห่งดาราจักรได้หรือไม่? ไม่มีใครคิดว่าเขาจะทำสำเร็จเลยสักคน ต่อให้เขาจะเป็นมั่วทิงอวี่ ยอดอัจฉริยะที่เก่งที่สุดในร่อยปีแห่งเผ่ามนุษย์

ก็ตาม

ในเมื่อเขาก้าวไปเป็นนักรบเเห่งดาราจักไม่ได้ ก็ทำลายชีพดาราเทพศักดิ์สิทธิไม่ได้เช่นกัน เเละเมื่อทำลายชีพดาราไม่ได้ นักรบเเห่งดาราจักรย่อมไม่มีวันดับสูญ

นี่เป็นกฎที่ได้รับการยอมรักจากทุกๆคน

ตอนนี้มั่วทิงอวี่รู้สึกจิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้เวลายุติสิ่งที่เตรียมการมานานสิบปีเสียที เพียงเเต่น่าเสียดาย

ที่กระบวนดาบของตระกูลเหยากวังต้องมลาย ไปจากโลกในรุ่นของเขา มั่วทิงอวี่รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก ทั้งรู้สึกผิดต่อท่านอาจารย์ด้วย เเต่เขาได้เพียงเเค่นั่งเพ้อได้เพียงเท่านี้

ในตอนนั้นเอง ที่ซูงฉางอันกลับมาจากสำนักพอดี

เขาเปิดประตูรั้วเข้ามา ก่อนที่จะพบมั่วทิงอวี่ยืนเหม่อที่หน้าประตู

“เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง”ซูฉางอันกล่าวถาม

มั่วทิงอวี่ไม่ได้หน้าซีดเท่าก่อนกน้านี้เเล้ว เเต่ถึงกระนั้น หน้าของเขาก็ยังขาวอยู่ดี

“เจ้าจำกระบวนการดาบของตัวเองได้หรือยัง”

ซูฉางอันถามถึงกระบวนดาบ

“ไม่”มั่วทิงอวี่คิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะส่ายหัวเเล้วกล่าวขึ้นในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***