ฉันจะไม่ยอมให้เธอตาย'มาเรียน'

วันที่มนุษยชาติต้องหนีไปอยู่ใต้พื้นโลกที่อยู้ลึกลงไปหลายพันเมตรและต้องต่อสู้เอาชีวิตรอดไปวันๆนั้นเรียกได้ว่าเป็นเรื่องปกติได้แล้วเลยก็ว่าได้

โดยศัตรูของพวกเขานั้นคือสิ่งที่เรียกว่า'แรปเจอร์' พวกมันคือหุ่นยนต์ที่เรียกได้ว่าถูกสร้างมาเพื่อทำสงครามและการฆ่าฟันโดยเฉพาะ อาวุธและยุทโธปกรณ์ของพวกมันล้ำหน้าเป็นอย่างมาก

เหล่ามนุษย์จึงต้องสร้างสิ่งที่สามารถต่อกรกับพวกมันได้ขึ้นมาสิ่งนั้นคือสิ่งที่เรียกได้ว่า'Nikke(นิกเกะ)' พวกเธอคือหุ่นยนต์รบรูปร่างมนุษย์ที่มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง ตายได้ เจ็บได้และรู้สึกได้เช่นกัน แน่นอนพวกเธอนั้นมักจะเสียชีวิตบ้างในบางวันแต่ทุกคนนั้นก็ต้องก้าวต่อไปข้างหน้า

โดยที่พวกเขานั้นไม่รู้เลยว่าได้มีสิ่งที่สามารถต่อกรกับพวกแรปเจอร์ได้สูสีหรือกินขาดอยู่ด้วยบนโลกมนุษย์

ตู้ม!

เสียงของระเบิดและซากปรักหักพังดังไปทั่วพร้อมกับเศษซากของพวกแรปเจอร์หลายตัว บนเศษซากเหล่านั้นมีหญิงสาวคนนึงที่แต่งตัวเหมือนกับพลเรือนที่เดินชิวๆในสวนหลังบ้านอะไรทำนองนั้น

"ให้ตายสิเมื่อไหร่ฉันจะได้พักสักที แต่ก็เอาเถอะนะเพื่อสานงานของพวกเธอฉันจะยอมก็ได้"

หญิงสาวคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่ร่าเริงแบบสุดๆก่อนจะมีเสียงดังมาจากด้านหลังของเธอ เมื่อเธอหันไปก็ทำให้ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

"จ๊ากกกกกกกก มีเฮลิคอปเตอร์ของพวกนั้นมาอีกแล้วหรอ! ไม่จริง!!!!!"

หญิงสาวคนนั้นหันหลังจะวิ่งหนีสุดชีวิตแต่ทว่าก็โดนเฮลิคอปเตอร์อัดร่างกายจนบี้ไปด้วยกันทันทีทำให้เธอนั้นโดนทับไปสักระยะเลยก็ว่าได้

หลายนาทีต่อมา

"อึก โว๊ย! ไอ้นกเฮลิคอปเตอร์บ้านี่หลบไปโว๊ย!"

"ใครอยู่ตรงนั้นนะครับ ได้โปรดรับคำขอของผมที"

เสียงของผู้ชายคนนึงดังขึ้นจากด้านหลังของเธอเจ้าตัวไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาทันทีพร้อมกับยกเศษซากของเฮลิคอปเตอร์อย่างรวดเร็วโดยไม่ผิดพลาดเพราะความสามารถของนาโนเมดทริกซ์ที่สามารถวิเคราะห์ข้อมูลเป็นล้านอย่างพร้อมกันได้ ไหนจะสามารถแฮ็กหรือป้องกันการโดนเจาะสมองข้อมูลได้อีก

"นี่นายไม่เป็นอะไรนะ รอก่อนเดี๋ยวฉันจะห้ามเลือกให้เดี๋ยวนี้แหละ อย่าพึ่งตายนะ"

"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ ได้โปรดรับรหัสคำสั่งและการบัญชาการต่อจากผมที แค่กๆๆ อีกไม่นานผมก็จะตายแล้วผมขอร้องละ ไปช่วยคนที่เหลือที"

ชายหนุ่มที่อยู่ในอ้อมแขนของหญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหวังและสิ้นหวังในเวลาเดียวกันพร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างออกมาก่อนจะเปิดมันและยื่นให้กับเธอ

"วางนิ้วโป้งลงบนเครื่องสแกนลายนิ้วมือนี้และบอกชื่อของคุณ"

"ชื่องั้นหรอ? งั้นฉันชื่อว่า'รันนิ่ง' "

หญิงสาวคนนั้นพอพูดชื่อของตัวเองที่คิดได้แบบสดร้อนๆแล้วนั้นชายหนุ่มที่อยู่ในชุดผู้บัญชาการของนิกเกะก็เริ่มขั้นตอนการโอนถ่ายอำนาจทันทีอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เสียเวลามากนัก

"นี่นายจะไปจริงๆหรอ? ไม่อยู่รอแม่สาวคนนั้นตื่นจริงๆดิ?"

"แมเรียนหรอครับ? เธอนะจะรับฟังแต่คุณแล้วต่อไปนี้ ฝากดูแลเธอด้วยนะครั-"

ชายหนุ่มได้จากไปในอ้อมกอดของรันนิ่งแบบไม่มีเยื่อใยอย่างสงบนิ่งโดยทิ้งให้เจ้าตัวนั้นได้นั่งไว้อาลัยอยู่แบบน้้นจนกว่าแมเรียนจะตื่นขึ้นมา

"อึก ที่นี่คือ-จริงสิ ผู้บัญชาการค่ะ! อยู่ไหนค่ะ! เอ๊ะนี่เธอคือใครงั้นหรอ?"

มาเรียนที่พึ่งตื่นมานั้นก็หันมาถามรันนิ่งที่นั่งอยู่ในท่าคุกเข่าโดยไม่กระดิกแต่ใดๆด้วยความสงสัย แต่ทว่าสิ่งต่อมาที่รันนิ่งทำนั้นทำให้แมเรียนตาเบิกกว้าง

"เธอหมายถึงผู้ชายคนนี้สินะ เขาจากพวกเราไปแล้วละแมเรียน"

รันนิ่งลุกขึ้นหันมาหาแมเรียนด้วยใบหน้าที่เศร้าโศกพร้อมกับเสิ้อของอีกฝ่ายที่ถูกพับเป็นอย่างดีก่อนจะคุกเข่าและยื่นให้

"นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันติดตัวมาได้ ส่วนร่างกายนั้นฉันฝังให้อย่างสมเกียรติแล้วละนะ"

"ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด! บอกมานะผู้บัญชาการอยู่ไหน!"

มาเรียนที่ตื่นมานั้นก็เขย่าตัวรันนิ่งด้วยความโมโหทันทีแต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับมาคือดวงตาที่มันว่างเปล่า ไร้อารมณ์เสียใจบ่งบอกว่าอีกฝ่ายนั้นเศร้ามากขนาดไหน

"ขอโทษด้วยนะที่ต้องให้มาเจออะไรที่น่าลำบากใจแบบนี้ แต่ที่แน่ๆฉันไดรับคำสั่งและIDการเป็นผู้บัญชาการต่อจากผู้ชายคนนั้นคำสั่งภารกิจคือไปช่วยเหลือคนที่รอดจากการตกของยานต์ขนส่งสินค้า ถ้าเธอเอาด้วยเธอก็ต้องฟังฉันและสู้ไปด้วยกันหรือจะอยู่ตรงนี้รอพวกเธอมารับก็ได้นะ"

รันนิ่งพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบปืนที่อยู่ตรงที่นั่งใกล้ๆมาเรียนมันคือปืนที่มีรูปร่างเป็นMK18ติดกล้องเล็งAcogและเรทด็อทเล็งด้านข้าง

"ก็อย่างที่ฉันบอกทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอ เอาละไว้เจอกันด้านหน้านะ แมเรียน Good luck "

"...."

มาเรียนได้แต่นั่งคิดอยู่แบบนั้นจนกระทั่งรันนิ่งวิ่งไปพ้นระยะสายตาของเธอ ส่วนรันนิ่งนั้นมีภารกิจที่ทำตามคำขอของผู้บัญชาการคนเมื่อกี้นั่นคือหาผู้รอดชีวิตให้เจอนั่นคือสิ่งที่รันนิ่งพอจะทำให้ได้อยู่แล้ว

ระหว่างที่ไปยานต์ตกอยู่นั้นเองรันนิ่งก็ได้จัดการพวกแรปเจอร์ไปหลายตัวเหมือนกันเพราะเธอนั้นรู้จุดอ่อนของพวกมันเป็นอย่างดีนั่นคือดวงตาและอาวุธของพวกมันนั่นเอง

"เอาละมาถึงที่หมายแล้วสินะ! แต่ว่าทำไมไม่มีใครอยู่เลยละ?"

"เธอคือนิกเกะที่ถูกส่งมาสินะ"

"ใจเย็นๆสิเห็นไมอีกฝ่ายตกใจจนตัวแข็งไปแล้วนะ!"

เสียงของหญิงสาวปริศนาสองคนดังขึ้นจากด้านหลังของรันนิ่งเมื่อเจ้าตัวหันไปมองนั้นก็เห็นหญิงสาวสองคนซึ่งเพียงแค่มองแว๊บเดียว รันนิ่งก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็น นิกเกะแน่นอน

"ว่าไงทั้งสองคน! ดีใจจังเลยที่ได้เจอคนอื่นสักที! ให้ตายสินึกว่าจะต้องเหงาตายซะแล้ว"

"เธอคือใครงั้นหรอ?"

หญิงสาวนิกเกะตาสีแดงถามด้วยความสงสัย นิ้วเข้าโก่งไลปืนและปลดเซฟตี้เตรียมพร้อมทันที ต่างจากผู้หญิงผมสีเหลืองที่ยืนมองด้วยรอยยิ้ม

"เอิ่มจะว่ายังไงดีละฉันรับตำแหน่งแทนผู้บัญชาการคนเมื่อกี้ที่เจอเมื่อราวๆ10นาทีก่อนนะ"

"รับตำแหน่งแทนผู้บังคับบัญชาการคนก่อนงั้นหรอ?"

หญิงสาวนิกเกะตาสีแดงลดปืนลงทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้นเพราะอีกฝ่ายแต่งตัวดูเหมือนพวกผ่านประสบการณ์รบดีเดือดมาก่อนอะไรทำนองนั้น เธอจึงยอมรับฟังแต่โดยดี

"โอเคในเมื่อลดอาวุธแล้วนั้นฉันจะยอมบอกดีๆก็แล้วกันฉันมีชื่อว่า'รันนิ่ง' "

"ฉันชื่อว่า'ราพี'ค่ะ ผู้บัญชาการ ส่วนคนนี้ชื่อ 'แอนิส'เป็นเพื่อนร่วมทีมของฉันเองค่ะ "

"สวัสดีนะค่ะ ผู้บัญชาการคนใหม่^^"

ราพีและแอนิสทักทายรันนิ่งด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรแบบสุดๆก่อนที่ระบบในหัวของรันนิ่งจะแจ้งเตือนถึงสัญญานอะไรบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามา

" " " หยุด! อย่าขยับ! " " "

"ใจเย็นๆค่ะ ผู้บัญชาการฉันเอง"

มาเรียนที่ตั้งสติได้แล้วนั้นก็รีบตามรันนิ่งมาทันทีด้วยความรวดเร็วจนทำให้เรดาร์ของระบบรันนิ่งนั้นตรวจจับเป็นสัญญานของแรปเจอร์แทน

"มาเรียนเธอหรอ? ให้ตายสิเกือบจะยิงแล้วนะ มารวมตัวกันก่อนดีกว่าเราจะเดินทางไปที่จุดยานตกกันแล้ว"

"ขอโทษด้วยนะค่ะ สำหรับเรื่องเมื่อกี้ ดิชั้นก็แค่รู้สึกไร้ค่าเมื่อปกป้องผู้บัญชาการไม่ได้"

มาเรียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าออกมาซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่นิกเกะไม่ควรจะมีแต่มาเรียนนั้นต่างออกไปเธอนั้นสนิทกับผู้บัญชาการคนก่อนพอสมควรจึงไม่แปลกที่จะเศร้าใจบ้าง

"เรื่องนี่เองสินะ ช่างมันเถอะเอาละเราไปช่วยเหลืออีกทีมก็แล้วกันแล้วกลับบ้าน ส่วนเธอมาเรียนต้องเอาข้อมูลที่ได้จากผู้บัญชาการคนก่อนเอาไปให้กับศูนย์ใหญ่ซะละ จะได้จบกันไป"

"เข้าใจแล้วคะ หัวหน้า"

เมื่อพูดจบทั้ง4คนก็เดินเท้ามุ่งหน้าไปยังจุดที่ยานตกอยู่ทันที ระหว่างนั้นราพีและแอนิสก็ติดต่อหา'ชิฟตี้' AIสาวที่คอยช่วยเหลือพวกตนในระหว่างภารกิจ

แต่ทว่าระหว่างที่เดินไปนั้นเองมาเรียนก็หยุดและพูดประโยคที่ทำให้รันนิ่งรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย

"มาเรียน ปิดระบบตัวเองเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะยิงเธอนะ! ปิดระบบเดี๋ยวนี้!"

"เวรแล้วนั่นมัน!?"

"แบล็คสมิธ! คลาสไทแรนด์!"

เมื่อแอนิสตะโกนแบบนั้นรันนิ่งไม่รอช้าคว้าทั้งสองคนแล้วเข้าที่กำบังทันทีอย่างรวดเร็ว ส่วนมาเรียนนั้นก็โดนดูดเข้าไปทั้งตัวทันที

"แม่งเอ๊ย! จะให้อยู่แบบสงบสักวันไม่ได้รึไงวะ! ขอแค่สักวันไอ้เวร!"

"เดี๋ยวก่อนจะไปไหน!"

ยังไม่ทันที่ราพีจะหามรันนิ่งเจ้าตัวก็กระโดดเข้าไปหาทันทีพร้อมกับใช้เพียงแค่หมัดเปล่าต่อยเข้าไปที่แกนสมองจักรกลและบี้ทิ้งทันทีพร้อมกับอุ้มมาเรียนกับปืนออกมา

ตู้ม!

"มาเรียน! มาเรียน! ได้ยินฉันไม?"

"ผู้บังคับบัญชาการ ขอโทษนะค่ะ ที่ทำภารกิจล้มเหลวและไม่ได้เรื่อง"

มาเรียนพูดประโยคเวียนกันซ้ำๆแบบนั้นหลายครั้งจนราพีนั้นเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นปืนให้กับรันนิ่งหนึ่งกระบอก ซึ่งเป็นปืนแบบพิเศษที่มนุษย์สามารถใช้งานได้อีกด้วย

"ขอบคุณ พวกเธอไปเถอะ ฉันจะจัดการเองฝากบอกผู้ใหญ่ของพวกเธอด้วยว่า อย่าได้ส่งคนมานี่อีกถ้าไม่จำเป็นเป็น"

"เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับการช่วยกันกลับกันเถอะ แอนิส"

"รับทราบ ได้ข้อมูลมาพอดีเลยกลับกันได้"

หลังจากที่ราพีและแอนิสออกไปจนพ้นระยะสายตาแล้วนั้นรันนิ่งก็อุ้มร่างของมาเรียนไปที่ฐานลับของตนซึ่งที่นั่นไม่มีอะไรสามารถตรวจจับได้แม้แต่พวกแรปเจอร์เองก็ตาม

"มาเรียนฉันจะพาเธอกลับมา รอก่อนนะ เริ่มทำการซ่อมแซมได้"

[รับทราบจะทำการซ่อมแซมนิกเกะ มาเรียนด้วยนาโนเมทริกซ์จำนวน864,000,000ตัว จะทำการรีเซ็ตและสตาร์ทในอีก 3 2 1 Start time ]

เปรี้ยง!

"เฮือก! มะเมื่อกี้อะไรกันนะ!?"

มาเรียนที่ตื่นขึ้นมานั้นก็สำรวจร่างกายของตัวเองด้วยความสงสัยและความกังวลแต่ทว่าหลังจากนั้นไม่นานนักเจ้าตัวก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือร่างกายใหม่ของตนอย่างแน่นอนและมันแข็งแกร่งมากกว่าอีกด้วยหลายสิบเท่า

"เป็นไงละ ชอบใช่ไมร่างกายใหม่"

"ผะผู้บัญชาการ!"

มาเรียนตะโกนด้วยความดีใจและเข้ากอดรันนิ่งทันทีทั้งน้ำตาเธอนั้นไม่อยากผิดพลาดอีกแล้วเธออยากจะทำสิ่งที่ดีและดีกว่าเดิมตลอดไปเพื่อคนที่ไว้ใจเธออย่างรันนิ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***