Episode 1

ภายในสนามชกมวยใต้ดินเวทีมวยที่ตั้งอยู่ตรงกลางถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์ดังกระหึ้มไปทั่วฮอร์ นักมวยที่ขึ้นชกก็เป็นเพียงสิ่งบันเทิงสำหรับพวกเขาเหล่านี้ เป็นเหมือนหมูในคอกให้พวกเขาดูชมเพื่อความสนุกสนาน

และตั้งแต่ผมเดินทางย้ายมาใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลี นี่ก็ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว เขาอาศัยเพียงห้องเช่าเล็กๆ ในตรอกซอยเปลี่ยว ประทังชีวิตด้วยการชกมวยใต้ดินหาเลี้ยงชีพเลย มีเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่เขาพอจะถนัด เขาพยายามลองทำอย่างอื่นแล้วแต่มันก็ล้มเหลวและโดนไล่ออกมาอยู่ดี จนในวันหนึ่งเขาพบว่ามีการชกมวยใต้ดิน แถวบริเวณหนึ่งเข้า ถ้าเขาไม่ทำคงต้องอดตายอยู่ที่เมืองแห่งนี้เข้าสักวัน

ในตอนแรกพวกเขาไม่ยอมให้ผมขึ้นชกเพียงเพราะเป็นโอเมก้า แต่สุดท้ายเขาก็ได้ขึ้นไปชกบนสังเวียนเมื่อมีการชกต่อยชนะครั้งแรกพวกเขากลับมองว่าเป็นสิ่งประหลาดผู้ชมเริ่มที่หันมาสนใจในตัวเขาที่เป็นโอเมก้าแต่กลับเอาชนะผู้คนบนสังเวียนเดือดได้ และแล้ววันนี้คู่ต่อสู้ของเขากับมีรูปร่างที่ใหญ่โตกว่าตัวของเขาเป็นเท่าตัว

' และแล้ววันนี้ก็มาถึง คู่ต่อสู้ของวันนี้ เคย์ vs คิงแมน ใครจะเป็นผู้ชนะในศึกวันนี้

เคย์ ปะทะ คิงแมนนน '

ในเวลานี้เขายืนอยู่ในสังเวียนพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายที่มีร่างกายที่ใหญ่โตกว่าเขา แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องล้มอีกฝ่ายให้ได้ภายในสามนาทีไม่งั้นคนที่จะแย่คงไม่พ้นเป็นตัวเขาเอง

“1”

“2”

“3”

“เริ่มได้”

เขายกสองมือขึ้นตั้งการ์ดก่อนที่จะเริ่มย่อหลบหมัดของอีกฝ่ายที่ปล่อยหมัดชกมาที่เขาอย่างรวดเร็ว คิงแมนที่เห็นว่าเขาหลบได้ก็เริ่มเดินเข้าหาเขา เคย์ปล่อยหมัดใส่อีกฝ่ายแต่โชคไม่ดีอีกฝ่ายหลบได้ก่อนจะสวนหมัดกลับมาดีที่เขาเบี่ยงตัวหลบไปอีกด้านก่อนจะสวนหมัดกลับไปที่บริเวณใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะเซเลย

“โห่ๆๆๆ ... หู้ๆๆ ....เย้ๆๆ ..”

เสียงผู้คนส่งเสียงโห่ร้องเชียร์ดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความชอบใจ

อีกฝ่ายพยายามเดินเข้าหาเขาอีกครั้งพร้อมออกหมัดรัวซ้ายขวาใส่ตัวเขา แต่เขาก็พยายามหลบมันพ้นจนได้ แต่ไม่ทันได้ระวังโดนอีกฝ่ายเตะเข้าที่ขาข้างซ้ายอย่างแรง

ชายหนุ่มถอยหลังก้าวออกมาก่อนจะเตะไปที่บริเวณหน้าท้องของอีกฝ่ายพร้อมสวนหมัดเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงทำให้อีกฝ่ายเซถลาถอยหลังไปสอมเก้าไม่รอช้าเขากระโดดเตะเข้าที่หัวของอีกฝ่ายจนล้มลงนอนหมดสติ

“เห้ๆๆๆ ..เคย์..เคย์ ..เคย์ เคย์”

เสียงผู้คนด้านล่างเริ่มตะโกนเรียกชื่อเขา และเป็นอีกครั้งที่เขาเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในสังเวียนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะลงจากสังเวียนแล้วแต่ผู้คนยังส่งเสียงเรียกชื่อเขาไม่หยุด

หลังห้องพักที่

ผู้จัดการสนามมวยใต้ดินก็ได้นำเงินรางวัลเป็นเงินสดมาให้เขา

“นี่เงินของนายทั้งหมดสองหมื่น”

เคย์ยื่นมือไปรับเงินก่อนจะเดินออกไปทั้งอย่างนั้น วันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว เขาอยากจะนอนพักที่เตียงมันซะตอนนี้เลยถ้าไม่ติดว่าห้องพักของเขาอยู่ไกลจากสนามมวยใต้ดินมากแถม รถเที่ยวสุดท้ายของวันนี้ก็น่าจะหมดลงไปแล้วคงต้องเดินกลับอีกเช่นเคย

ระหว่างทางที่เขากำลังเดินกลับที่พักเขากลับพบเห็นกลุ่มชายชุดดำหลายคนกำลังจะลักพาตัวชายหนุ่มร่างสูงที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น

แต่ทำไมเขากลับรู้สึกคุ้นๆ หน้าชายที่นอนอยู่ที่พื้นคนนั้นจัง อ๊ะ!..นึกออกแล้วนั่นมันคนที่สนามบินวันนั้นนี่ เขายังจำใบหน้าหล่อนั้นได้

“เร็ว ๆ ..สิวะรีบเอามันขึ้นรถเดี๋ยวมีคนมาเห็นหรอก”

ชายชุดดำร่างใหญ่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเตะเข้าไปที่ชายชุดดำอีกคน

ลักพาตัวคนไปแบบนี้ก็ได้เหรอ เคย์คว้าแมสในกระเป๋าขึ้นมาสวมปกปิดไปหน้าเอาไว้ และไม่ลืมที่จะคว้าท่อนไม้ที่อยู่บริเวณแถวนั้นติดไม้ติดมือไปด้วย

“เห้ย..นั่นแกเป็นใครวะ”

ชายชุดดำที่หันมาเห็นว่ามีบุคคลลึกลับโผล่ออกมายืนอยู่ด้านหลังของพวกมัน ก็ตะโกนถามด้วยความตกใจ เคย์ได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ ไม่ได้ตอบคำถามของพวกมัน เมื่อเห็นดังนั้นเหล่าชายชุดดำก็เลือกที่จะเดินเข้ามาหาเขา

“เอาไงดีพี่”

“ฆ่ามันทิ้งซะ”

สิ้นสุดคำสั่งชายร่างใหญ่ เหล่าชายชุดดำก็เริ่มเดิน มาทางเขาพร้อมกับถือมีดในมือ

“อ่า..เสียดาย..ที่วันนี้มีแค่ท่อนไม้โง่อันเดียว”

เขาฟาดไม้ เข้าที่หน้าชายชุดดำที่วิ่งเข้ามาหมายจะแทงเขาจนสลบไป ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของอีกคนจนล้มลงไปกองกับพื้น เหล่าชายชุดดำที่เห็นว่าเอาชนะไม่ได้ก็เลือกที่จะวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกัน แต่ไม่นานพวกมันก็ล้มลงไปกองกับพื้นตามๆ กัน เหลือเพียงชายชุดดำร่างใหญ่ ที่ควักมีดออกมาหันใส่เขา

“มึงเป็นใคร มึงเป็นคนของมันสินะ”

มันยังคงตั้งคำถามไร้สาระกับเขาพร้อมกับถือมีดเล็งมาทางเขา เขาเลือกที่จะนิ่งเงียบไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย เคย์เลือกที่เดินเข้าไปหาอย่างช้า ๆ ชายชุดดำเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินเข้ามาใกล้ตัวมัน มันขยับมีดหวังจะแทงเขาแต่ก็ช้ากว่าเขาที่ฟาดท่อนไม้เข้าใส่บริเวณหัวของมันจนลงไปกองกับพื้นหมดสติไป

เคย์ก้มลงมองใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงที่สภาพที่มีรอยเลือดและรอยแดงตามเนื้อตัวบางๆ

“เฮ้อ..นี่คุณตื่นสิ”

มือที่เขย่าร่างสูงไปมาหวังให้เขาตื่นหาทางเอาตัวรอดเอาเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงอีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาให้เขาเลย จะพาไปส่งโรงพยาบาลตอนนี้มันก็ไกลเกินไป จะโทรเรียกรถพยาบาลแบตมือถือของเขาก็มาหมดอีก

“เวรกรรมอะไรวะเนี่ย แบกไปที่ห้องเขาก่อนละกัน เฮ้อ”

เคย์ได้แต่ส่ายหัวไปมาเขาเข้าไปยุ่งกับเรื่องยุ่งยากหรือไงนะ ก่อนจะนำชายหนุ่มร่างสูงขึ้นหลังแบกออกไปยังที่พักของตัวเอง

เช้าวันต่อมา

เฟลิกซ์รู้สึกตัวขึ้นในเช้าวันใหม่ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตอนขากลับจากงานเลี้ยงที่โรงแรมของเขา มีรถเอสยูวีสีดำสองคันขับตามประกบรถของเขาจนเสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้า ก่อนที่กลุ่มชายชุดดำจะลงมาจากรถ พร้อมไม้เบสบอลในมือ ดีที่ตอนนั้นเขายังพอมีสติหลบหนีวิ่งเข้าไปแถวซอยเปลี่ยวไป ก่อนจะหมดสติไป ตอนนั้นเขาไม่มีแรงพอที่จะปลดปล่อยฟีโรโมนทรูอัลฟ่าของเขา ถ้ารถเขาไม่เสียหลักชนเข้ากับเสาไฟฟ้าพวกนั้นก็ไม่ต่างกลับมดปลวกสำหรับเขาเมื่อเฟลิกซ์คิดขึ้นได้ก็พันลุกขึ้นจากเตียงนอนขนาดเล็กแล้ว แล้วเดินสำรวจห้องที่ตัวเขาอยู่ตอนนี้ ห้องขนาดเล็กที่มีเพียงแค่เตียงนอนตั้งอยู่กลางห้อง เดินไปอีกหน่อยก็เป็นเพียงห้องน้ำขนาดเล็ก เฟลิกซ์ใช้เวลาสำรวจห้องเล็กๆ ดูว่าพอมีสิ่งที่ทำให้เขาใช้ติดต่อใครได้บ้าง แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ค้นห้องเล็กนี้ ก็มีเสียงไขประตูห้องเข้ามา

‘แกร๊กๆๆ’

เสียงคนเปิดประตูทำให้เฟลิกซ์หันขวับไปมองที่ด้านประตูก่อนจะพบเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเดินตรงเข้ามาหาเขา หืม..กลิ่นนี้มันเพียวโอเมก้านิ หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะจ้างคนมาลักพาตัวเขาหวังจะรวยทางลัดสินะ เคย์มองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องของเขา เช้านี้เขาต้องออกไปหาซื้อยามาให้ผู้ชายตรงหน้า กลัวว่าจะมาตายอยู่บนห้องของเขาหรอกถึงซื้อให้

“นายเป็นใครจับฉันมาทำไม..อยากจะได้อะไร”

หาไอ้หมอนี่คงไม่ได้คิดว่าเขาลักพาตัวเขามาหรอกใช่ไหม อ๊า..จะคิดก็ไม่แปลกนี่น่าก็หมอนี่เล่นสลบไม่ฟื้น ผมเดินเข้าไปใกล้ตาลุงตรงหน้าพร้อมกับยื่นถุงยาให้เขาไป

“นี้ถุงยาคุณ อ่อและอีกอย่างผมก็ไม่ได้ลักพาตัวคุณมาหรอกผมแค่ บังเอิญช่วยคุณมาจากพวกชุดดำเมื่อคืน”

หรือเขาจะเข้าใจเด็กหนุ่มตรงหน้าผิดไปว่าแต่เด็กคนนี้ เฟลิกซ์มองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างนึกหลงใหลในใบหน้าหวานอย่างกับผู้หญิงแถมผิวที่ขาวราวกับหิมะนั่นอีกแต่เฟลิกซ์กลับรู้สึกว่าเขารู้สึกคุ้นๆ ใบหน้าของเด็กหนุ่ม เคย์ที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับถุงยาไปซะทีเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่เลิก

“นี่คุณ! ถุงยา รับไปแล้วก็ไปซะ”

เคย์จับยัดถุงยาใส่มือให้เขาไป อย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงที่บนขอบเตียงของตัวเอง เพราะพื้นที่ในห้องนั้นเล็กนิดเดียวจึงไม่มีที่ให้วางเฟอร์นิเจอร์อย่างอื่นนอกจากเตียงขนาด3.5ฟุตที่อยู่ในห้อง ด้วยความที่ห้องมีขนาดเล็กเคย์จึงได้กลิ่นวิสกี้ออกมาจากตัวของตาลุงตรงหน้ามันเป็นกลิ่นที่พร้อมจะมอมเมาเขาให้เผลอไผลไปกับชายตรงหน้าได้ง่ายๆ

“ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมไว้”

เฟลิกซ์ที่โดนยัดถุงยาใส่มือก็ได้แต่อมยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย หืม..ตอนเวลาทำหน้าหงุดหงิดก็ช่างน่าแกล้งเสียจริงๆ อยากจะรู้จักชื่อเด็กคนซะแล้วสิ

“ไม่ทราบว่าผมจะขอรู้ชื่อคุณได้ไหม”

เฟลิกซ์ที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคือเพียวโอเมก้าคนเดียวกับที่ชนเขาที่สนามบินในวันนั้น อ่าากลิ่นฟีโรโมนที่หอมเหมือนกับบลูเบอร์รี่ มันทำให้เขาอยากจะตะครุบเด็กหนุ่มตรงหน้าเสียแล้ว

ตึกตักๆ ตึกตักๆ

อะไรเนี่ยโตมา อายุขนาดนี้แล้วกับยังมาใจเต้นเพียงแค่ได้กลิ่นจากตัวของเด็กหนุ่มตรงหน้าเนี่ยนะ ให้ตายเถอะเขาคงจะบ้าไปแล้วแน่ๆ เด็กหนุ่มครุ่นคิดสักพักก่อนจะยอมบอกชื่อของตัวเองให้กับเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***