บทที่ 1.2 เกมแกะโกหก

แก้ไม่ได้นั่นก็คือเธอชอบผู้ชายเลวๆ มากเป็นพิเศษ เมื่อกล่าวถึงความเลวแล้วมัธยมหลินหยางก็มีซาตานจอมโฉดคนหนึ่งที่ชื่อ 'มู่จื้อหวี่'

เมื่อพูดถึงมู่จื้อหวี่ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขา นับตั้งแต่ก่อตั้งชมรมวิจัยขึ้นมานอกจากตัวเขาเองแล้ว จนป่านนี้ยังไม่มีสมาชิกชมรมเพิ่มขึ้นเลยแม้แต่คนเดียวและทางโรงเรียนเองก็ไม่ถามไม่ไถ่ ปล่อยให้เขาใช้งบประมาณไปเฉยๆ แถมยังเป็นวงเงินสูงสุดในโรงเรียนอีกต่างหาก หนำซ้ำห้องชมรมของเขาจัดว่าเป็นหนึ่งในสถานที่อันตรายที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย

ส่วนตัวเขาเองยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไปปรากฏตัวที่ไหนใครเห็นเป็นต้องหลบแต่ได้ยินชื่อมู่จื้อหวี่ก็เผ่นแนบแบบไม่ต้องคิดแล้ว!

'ไม่มีใครไร้ซึ่งควาลับ เมื่อมีความลับย่อมมีจุดอ่อน'

เพียงแค่ได้ยินเขาพูดคติพจน์ที่แสนเลือดเย็นนี้ ไม่ว่าใครเป็นต้องฝันร้ายไปสามวันสามคืนกันเลยทีเดียว

ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปทั่วโรงเรียน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นด้านลบมากกว่าด้านบวก ส่วนเรื่องความสามารถนั้นไม่ต้องพูดถึง มู่จื้อหวี่จะไม่รับงานที่ไม่มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ หรือพูดอีกอย่างก็คือ ขอแค่เขารับงาน...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ต้องสำเร็จเสร็จสิ้นทุกราย

เสี่ยวซาคนและกัวเหวินหมินรู้จักกับเขาใรคดีของโรงเรียนคดีหนึ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ กัวเหวินหมินรู้สึกชอบเขา และถึงขั้นไปสารภาพรักกับเขา แต่กลับถูกปฎิเสธอย่างไร้เยื้อใยแถมยังโหดร้ายที่สุด

"เธอแน่ใจเหรอ ว่าจะไปหามันน่ะ"

เสี่ยวซานมองกัวเหวินหมนอน ย่างอึดอัดใจ แต่หากเจ้าตัวไม่รู้สึกอะไรเธอที่เป็นคนนอกก็คงพูดอะไรได้ไม่มาก อีกอย่าง...บางทีมู่จื้อหวี่อาจจะช่วยได้จริงๆ ก็ได้

"อืม หลังเลิกเรียนไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" กัวเหวินหมินยิ้อย่างอายๆ บ่งบอกว่าเธอโอเค ไม่เป็นอะไร

เสียงออดเจ้าเรียนดังสนั่นไปทั่ว เสี่ยวซาคนจึงยักไหล่อย่างเหนื่อยหน่ายใจแล้วเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง

........................................

นอกจากช่วงพักกลางวันแล้ว เหล่านักเรียนต่างขื่นชอบเวลาเลิกเรียนมากที่สุด สายตาทุกคู่ในห้องเรียนต่างจับจ้องไปยังนาฬิกาบนข้างฝาอย่างใจจดใจจ่อ พูดง่ายๆ ว่าเด็กนักเรียนเหล่านี้ นอกจากจดจ่ออย่ดูกับตาตารางเวลาการฉายรายการโทรทัศน์รายการโปรดเเล้ว ก็มีตอนเลิกเรียนนี่แหลละที่จะจดจ้องเวลากันอย่างตาไม่กระพิบ

พอออดดังขึ้น อย่าง่าเเต่ทำความเคารพเลย เพราะอาจารย์พูดยังไม่ทันจบคำ เหล่านักเรียนชายก็พากันเพ่งตัวออกไปนอกห้องราวกับติดปีกชั่วเวลาเพียงพริบตาก็พากันหาบแวบไปอย่างกับล่องหน เหลือก็แต่พวกนักเรียนหญิงและเด็นเรียนเพียงสองถึงสามคนที่กำลังทำความเคารพกันตามระเบียบ

กัวเหวินหมินเดินออกมาจากอาคารเรียน พลางยกมือขึ้นดูนาฬิกาโชคดีที่อาจารย์สอนเกินเวลาไม่มาก ตอนนี้จึงพึ่งเลยเวลาเลิกเรียนมาเพียงสิบนาทีเท่านั้น

ตามทางเดินผู้คนต่างเดินขวักไข่วไปมาเต็มไปหมด เธอมองเห็นเสี่ยงซานมาแต่ไกล ดูจากหน้าตาเซ็งอารมณ์ของเธอเเล้วก็เดาได้ว่าเธอคงมารออยู่นานแล้ว หูฟังสีขาวที่เสียบอยู่ตาหู คอยชำเลืองมองซ้ายทีขวาที จนเหลือบมาเห็นกัวเหวินหมิน จึงรีบกวักมือเรียกพร้อมกับหยิบเครื่องเล่น MP3 รูปคิตตี้

สีชมพูหวานแหววขึ้นมาโบก

เมื่อกัวเหวินหมินเดินเข้ามาไก้ล เสี่ยวซานก็เริ่มบ่นโดยทันที

"โหย...รอตั้งนานมาช้าจังเลย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***