บทที่ 1.1 เกมและโกหก

ส่วนนักเรียนหญิงอีกคนมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงาม ฟันเขี้ยวของเธอดูโดดเด่นน่ารัก แต่เพราะคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังโกรธเคืองใครอยู่ ทำให้

ชวนรู้สึกว่าเธอออกจะก๋ากั่นไม่เบา

"เหวินจื่อ ที่เธอพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ฉันฟังไม่เห็นจะเข้าใจเลย"

เสี่ยวซาน เด็กสาวเจ้าของฟันเขี้ยวทำหน้ามุ่ย เธอไม่ใช่เด็กนักเรียนห้องนี้ เธอเเค่ใช้เวลาช่วงพักกลางวันแวะมาสอบถามสิ่งที่คุยกับเหวินจื่อทางโทรศัพท์เมื่อคืนเท่านั้น

เด็กสาวที่ถูกเรียกว่าเหวินจื่อ มี่ชื่อเต็มว่า 'กัวเหวินหมิน' เธอเป็นนักเรียนสายศิลป์ของโรงเรียนมัธยมปลายหลินหยาง ตอนนี้เธอกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น นั่งนิ่งครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะยอมเอ่ยปาก

"คือ...พี่ชายของฉันเขาหายตัวไปเกือบเดือนเเล้ว ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้สิ ฉันอยากลองตามหาเขาจังเลยเสี่ยวซาน เธอพอจะมีไอเดียอะไรบ้างไหม" เธอหันขวับกลับมา จ้องมองเสี่ยวซานด้วยแววตาที่ร้อนรน

เสี่ยวซานได้ยินแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วด้ววยความสับสน

"เดี๋ยวนะเธอหมายถึงพี่ชายบุญธรรมที่เคยเล่าให้ฉันฟังน่ะหรอ ว่าแต่เธอมีเบาะแสอะไรบ้างหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่การตามหาลุกหมาลูกแมวที่ติดป้ายประกาศตามข้างถนนนะ อีกอย่างก็แจ้งความไปตั้งนานแล้วนี่ อ้อใช่...แล้วนี่ทำไมเธอต้องคอยกำมือถือไว้ตลอดด้วยเนี่ย"

กัวเหวินหมินหลุบตามองโทรศัพท์ในมือเเวบหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"มันคือโทรศัพท์ของพี่ชายฉัน ที่ฉันรู้สึกรางสังหรณ์ไม่ค่อยจะดีน่ะก็เพราะโทรศัพท์เครื่องนี้แหละ ว่าแต่เธอรู้จัก 'เกมแกะโกหก' หรือเปล่า"

"อืม ก็เคยได้ยินมาบ้างแหละ แต่ฉันไม่ได้สนใจอะ พวกเรื่องที่ต้องใช้สมองมันไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไหร่" เสี่ยวซานตอบไปแบบงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนมาคุยเรื่องนี้

"ก่อนที่พี่ชายของฉันจะหายตัวไป เขาบอกกันฉันใน MSN ว่าเขาจะไปร่วมกิจกรรมชุมนุมของกลุ่ม 'แกะโกหก' หลังจากนั้นเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่ามันจะเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า"

กัวเหวินหมินเห็นเสี่ยวซานทำหน้างง ตึงรีบอธิบายต่อ

"คือมันมีการก่อตั้งกลุ่มจึ้นมาโดยใช้ชื่อว่า 'กลุ่มแกะโกหก' หลังจากที่พีาชายหายตัวไป ฉันก็ลองไปเล่นเกมนั่นแทนเขา เพราะฉันอยากรู้ว่ามันจะมีเบาะแสอะไรเรื่องพี่ชายฉันบ้างไหม และตอนนี้พวกนั้นกำลังจะจัดกิจกรรมชุมนุมขึ้นมากัน..."

"เพราะงั้น...เธอเลยคิดจะไปเข้าร่วมด้วยอย่างนั้นใช่ไหม!?!" เสี่ยวซาจนถึงบางอ้อ รีบร้องคัดค้านเสียงดัง "ไม่ได้นะ ถ้าเป็นอน่างนั้นจริงก็หมายความว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอก็ได้ ฉันไม่ยอมให้เธอไปเสี่ยงหรอก!"

"มองอะไร!?! ไม่เคยเห็นคนสวยกันหรือไง"

เธอถลึงตาใส่ ทุกคนจึงรีบหันไปมองทางอื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ความจริง ฉันอยากขอให้คนคนนึงช่วย..." กัวเหวินหมินพูดเสียงเบาลงเหมือนกำลังละอายใจอะไรอยู่

"ช่วย? หมายถึงใครน่ะ?" เสี่ยวซานแยกเขี้ยวกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครมองพวกเธออยู่ พอลองคิดดูอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ร้องอ๋อขึ้นมา "นี่อย่าบอกนะเธอกำลังหมายถึงไอ้ชั่วมู่จื้อหวี่?"

แล้วกัวเหวินหมินก็พยักหน้าระบอย่างเขินๆ ชื่อที่เสี่ยวซานเอ่ยถึงทำให้ขอบตาของเธอเเดงขึ้นมาทันทีทันใด

เสี่ยวซานถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเอือมระอาเป็นที่สุด ถึงแม้

กัวเหวินหมินภายนอกจะดูเงี่ยบๆ เรียบร้อย แต่นิสัยที่เเท้จริงกลับต่างจากสิ่งที่เห็นอย่างสิ้นเชิง เธอฉลาดเป็นกรด ชอบการผจญภัย หัวดื้อ และข้อเสียที่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***