#1

เสื้อเชิตสีขาวสะอาดที่ติดกระดุมทุกเม็ดเหลือเพียงช่วงอกและลำคอเพื่อโชว์ความยั่วยวนกับกางเกงยีนส์สีเข้มและเข็มขัดหนังสีดำที่สอดรับขับผิวกายของผู้สวมใส่และรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีดำแถบขาวยี่ห้อดังกำลังเดินก้าวฉับอย่างมั่นใจเข้ามาในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทุกสายตาจดจ้องมาที่จุดๆเดียวเพราะความสง่าดุจดั่งพระเจ้าสร้างสรรค์มาให้ก็ไม่ปราน ร่างระหงษ์ยังคงเดินสาวเท้าอย่างมาดมั่นเพื่อไปยังจุดหมายโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้สักนิด

"สายนะมึงอ่ะ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นเพื่อหยุดร่างสูงให้หยุดจากความเร่งรีบ

"เมื่อคืนดึกว่ะ"

"กูชวนกลับก็ไม่กลับ"

"ก็ลูกค้าเขายังติดลมอยู่จะให้กูปล่อยได้ไง"

"แล้วยังไงมึงส่งเขาถึงไหน"

ร่างสูงยกยิ้มแทนคำตอบ

"แหม!!มึงนี่นะไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ"

"เพลาๆลงบ้างมึงอ่ะเดี๋ยวก็ตายก่อนแก่หรอก"

ผมหันมองตามต้นเสียงที่ส่งมาหาทั้งคู่ที่กำลังเดินเข้ามาสมทบในวงสนทนา

"กูจะตายได้ไงยังหาลูกสะใภ้ให้ป๋ากับแม่ไม่ได้เลย"

เสี้ยวนาทีนั้นหัวใจผมเสียวแปลบขึ้นมาทันทีเพราะสายตาของอีกฝ่ายที่ส่งมาให้ผมถึงแม้ว่าจะเพียงแค่หางตาแต่ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเป็นแน่..เขามองมาที่ผม..

"ฟาเป็นไรป่าว"

เสียงหวานเล็กดังขึ้นดึงผมออกจากพะวัง

"ปะ..ป่าว เมื่อกี้เปรี้ยวพูดว่าอะไรนะ"

"เราถามว่าวันนี้รีบกลับหอรึเปล่า"

"วันนี้เราต้องกลับบ้านน่ะทำไมหรอ"

"เนี่ยลืมใช่ไหมวันนี้เรามีนัดกัน"

"นัด?.."

"วันนี้วันเกิดพี่เกลือไง"

"เออใช่เราลืมสนิทเลย"

"แล้วยังไง?"

"อืมมมมม..."

"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะเราเข้าใจ"

"เราขอโทษะนะเปรี้ยวเอาเป็นว่าเราจะรีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเราจะรีบตามไปนะ"

"จริงป่ะเนี่ย"

"จริงสิสัญญากันแล้วนี่นา"

"พี่เกลือต้องดีใจมากแน่ๆเลย"

ผมมองหน้าเพื่อนสาวที่กำลังฉีกยิ้มอย่างมีความสุขก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อผ่อนคลายสายตาและเป็นอีกครั้งที่หัวใจของผมแทบหยุดเต้นเพราะสายตาคู่คมคู่เดิมที่กำลังมองจ้องมา

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากก่อนที่สายตาจะถูกปรับให้เคลื่อนผ่านไปจากจุดเดิมอย่างยากเย็น

หัวใจของผมยังคงเต้นแรงเพราะภาพติดตาของดวงตาคมเฉี่ยวคู่นั้นที่จับจ้องตรงมาที่ผมเพราะอะไรกันผมก็ไม่อาจรู้ได้เพราะถึงแม้มันจะดูดุดันแต่มันก็ดึงดูผมมากเช่นกัน

"มองอะไรวะไอ้น่าน"

"....."

ไม่มีเสียงตอบจากคู่สนทนา

ถึงแม้ว่าผมจะยังคงยิ้มร่ากับเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่วายที่จะพยายามใช้ประสาทสัมผัสทางการได้ยินเพื่อรับรู้การสนทนาจากกลุ่มของเจ้าของสายตาคู่นั้น

"สัสทำหูทวนลม"

"....."

"แล้วยังไงมึงวันนี้มึงมีนัดไหนมะ"

"ไม่มี"

"แสดงว่ามึงไปกับพวกกูได้ดิ"

"คงงั้น"

"เอาดีๆนะโว้ยกูจะได้คอนเฟริมน้องๆเขา"

"น้องไหนของมึงไอ้เจมส์"

"ก็พวกน้องฝ้ายเด็กนิเทศไง"

"เกี่ยวไรกับน้องเขา"

"ก็กูชวนน้องเขาไว้แหม!มึงก็รู้ว่ากูจีบน้องเขาอยู่"

"แล้วเกี่ยวไรกับกู"

"ก็เพื่อนน้องเขาสนใจมึงไงถ้ามึงไปเพื่อนเขาก็ไปแล้วถ้าเพื่อนเขาไปน้องเขาต้องต้องตามไปด้วย"

"หึ!ไอ้สัสเล่นงี้เลยอ่อ"

"แน่นอนดิมึงก็รู้ว่าจุดขายของแก็งเราอยู่ที่มัน"

"งั้นกูไม่ไปละ"

"โธ่!!เพื่อนน่านคับกูขอล่ะเห็นใจกูหน่อยกูอยากได้น้องเขา"

สายตาอ้อนวอนปนกวนประสาทถูกส่งมาที่คู่สนทนาที่กำลังอมยิ้มเมื่อแกล้งเพื่อนได้สำเร็จ

"เออๆส่งโลมาแล้วกันเดี๋ยวกูตามไป"

"โอเคคับเพื่อน~~"

"กูไปส่งงานก่อน"

"อ้าวแล้วมึงไม่ไปกินข้าวกับพวกกูอ่อ"

"ไม่อ่ะกินกับพวกมึงไม่เจริญอาหาร"

"ฮั่นแน่!!!แสดงว่า.."

บ่าหนาถูกตบเบาๆพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินผ่านมาที่ผมอย่างช้าๆ

ในตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเพราะสายตาคู่เดิมที่กำลังมองมาที่ผมพร้อมกับกลิ่นหอมจากตัวของเขามันตอกย้ำให้ผมยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่า

..เขาตั้งใจมองมาที่ผม..

เหมือนกับว่าชั่วขณะนั้นเวลาได้เดินช้าลงเพราะตั้งแต่ที่สายตาของผมประสานกับสายตาของเขามันทำให้ผมรู้สึกว่าผมถูกสะกดให้ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลยถึงแม้ว่าจะพยายามหลบเลี่ยงแล้วก็ตามแต่เหมือนกับว่ายิ่งพยายามเท่าไหร่ร่างกายกลับยิ่งต่อต้านมากขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***