ตอน 1 เหนื่อย

...นิทาน...

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ได้มีหญิงสาวมีนามว่า อลิซาเบธ หรือเรียกว่า ลิซา ครั้งนี้จะเล่าเรื่องราวของหญิงสาว เรื่องราวชีวิตของเธอที่เหนื่อยจนแทบ อยากจะ หยุดหายใจ 

^^^.^^^

.......

อลิซาเบธ เป็นเด็กที่ครอบครัวไม่ค่อยอบอุ่นนัก พ่อแม่ของเธอแยกทางกันตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ และเธอยังมีพี่ชายอีก1คน และด้วยเหตุผลที่พ่อแม่แยกทางกันนั้น จึงทำให้เธอกับพี่ชายของเธอ ได้อยู่กับ ยาย ตอนเป็นเด็กนั่น อลิซาเบธ แทบจะเป็นเด็กเอาแต่ใจคนนึง ด้วยความที่แม่ไม่อยู่ด้วย แม่ของเธอได้ทำการแต่งงานใหม่และได้ย้ายไปอยู่ที่ต่างเมืองด้วยกันกับสามีใหม่ แต่ถึงอย่างนั้น แม่ของเธอก็ไม่เคยเลยที่จะละทิ้งลูกทั้งสองของเธอให้อยู่ข้างหลัง เธอก็ยังทำงานหนักส่งเสีย เพื่อให้ลูกทั้งสอง ได้กิน ได้อยู่ ไม่ขาดเหลืออะไร

แต่ถึงอย่างงั้น มันก็ยังมีสิ่งที่ขาดหายไปอยู่หนึ่งอย่าง เป็นสิ่งที่ อลิซาเบธ อยากได้มันมาก แต่การที่จะได้มันมานั้น มันยากมากนัก นั่นก็คือ ความรัก ของแม่ ทุกครั้งที่อลิซาเบธ ออกไปเดินข้างนอก และได้เห็น เด็กๆคนอื่นได้เดินจูงมือกับครอบครัว เธอมักจะมีความอิจฉาเล็กในใจ แต่ไม่ใช่ว่า แม่ของเธอนั้นจะไม่รักเธอ แม่ของเธอรักเธอมากกว่าที่คิดมาก แต่ด้วยระยะทางและห่างหายจากกันไปเป็นเวลานาน มันจึงทำให้เกิดเป็นช่องว่างระหว่างแม่ลูก ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เวลาก็ได้ผ่านไปเลื่อยๆ จนอลิซาเบธได้เติบโตขึ้น และตามคาด อลิซาเบธ เป็นเด็กที่ขี้เกียจมาก ถึงแม้ว่าภายนอกของเธอ ดูเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เธอนั้นเป็นคนโกรธง่าย เก็บกด และ ขี้เกียจ อลิซาเบธตอนนี้เธอก็ยังได้ติดต่อกับแม่ของเธออยู่ แต่ด้วยระยะห่างจึงทำให้เธอไม่ค่อยอยากติดต่อกับแม่ของเธอนัก นิสัยที่ขี้เกียจ ทำให้เธอเสียคน และก็ตัวของเธอที่ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงมัน จนสุดท้ายด้วยนิสัยแบบนี้ ก็ทำให้     อลิซเบธ เรียนไม่จบขั้นต่ำ ตอนเธอ อายุ15 การผิดหวังครั้งแรกและร้ายแรงที่สุดก็เกิดขึ้น คนเป็นแม่นั้นเสียใจมากๆ เธอพยายามถามหาเหตุผล พยายามจนเลิกพยายามที่จะถาม ชีวิตที่ไร้จุดหมายปลายทางของเธอก็ยังมุ่งต่อไป ผ่านไปไม่กี่ปีหลังจากที่ อลิซาเบธ ออกจากที่เรียน ยาย ของเธอก็ได้มีอาการป่วยที่ทรุดหนัก พอแม่รู้ข่าวนี้ แม่ก็พยายามที่จะหาเงินมารักษาโรค ให้ยาย ด้วยโรคที่ร้ายแรงของยาย จึงทำให้คุณหมอเสนอให้ว่า ให้ยาย ไปอยู่ใกล้หมอที่สุด เพื่อที่จะได้มีคนดูได้อย่างถูกต้อง คุณหมอได้อนุญาต ให้ญาติได้ไปเฝ้าได้ และนั้นป้าของอลิซาเบธ เธอก็ได้ไปเป็นคนเฝ้า

ไม่กี่อาทิตย์ แม่ก็กลับมาจากต่างเมื่อง เพื่อมาเยี่ยมยาย ที่ๆไปเยี่ยมนั้น มีแต่คนป่วย และคนที่บาดเจ็บมากมาย อลิซาเบธ เธอไม่คุ้นชินกับที่แบบนี้ วันนั้นที่กับลังจะกลับ ป้าก็ยื้อเธอไว้ และบอกให้เธออยู่เฝ้ายาย ด้วยกันแต่ อลิซาเบธ ก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่า ไม่ เพราะเธอไม่ชอบที่แบบนี้ และนั่นคือการที่ทำให้ป้าของเธอไมาสบอารมณ์เป็นอย่างมาก ป้าของเธอนั้นก็ได้สบถด่า อลิซาเบธ ท่ามกลางผู้คนมากมาย อีเนรคุณ สายตาทั้งหมดก็จับจ้องมาที่เธอกับป้า อลิซา เธองง โกรธ ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วันนั้นเธอก็ได้กลับมาบ้านด้วยอาการขุ่นเคือง

หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็ติดธุระที่ต่างเมืองจึงทำให้เธอต้องรีบเดินทางด่วน ส่วนอาการของยายนั้นคุณหมอบอกว่าให้ญาติทำใจเพราะไม่มีโอกาสแล้วคุณหมอเขาจึงให้ญาติพาคุณยายไปอยู่ที่บ้านเป็นวาระสุดท้าย หลังจากนั้นไม่นานผ่านมา 1 เดือนมันก็เป็นอีกวันนึงที่เศร้าที่สุดคุณยายได้เสียชีวิตลงด้วยวัยแก่ชราซึ่งเสียชีวิตด้วยโรคร้าย แต่ด้วยตอนนั้นแม่ของอลิซาเบธได้เดินทางกลับไปยังต่างเมือง การเดินทางไม่ใช่ว่าไปกลับวันเดียวถึงมันใช้เวลานาน นั่นจึงทำให้แม่ไม่สามารถกลับมาได้อีกในวันที่ยายเสีย นั่นจึงทำให้แม่ตกเป็นจำเลยปากของญาติบางคน 

เรื่องทุกอย่างเลวร้ายลงเรื่อยๆหลังจากที่แม่อนุญาตให้ป้ามาอยู่ใกล้ๆ อลิซาเบธ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะให้คนแบบนั้นมาอยู่ใกล้เธอคนที่นินทาแม่เธอต่อหน้าเธอ และนินทาครอบครัวฝั่งพ่อที่หย่ากับแม่ไปให้เธอฟัง บางอย่างมันก็เจ็บปวดและอัดอั้นในใจเธอมากพอควรอยู่แล้วแต่เธอต้องมาทนอยู่กับคนแบบนี้อีก แน่นอนว่าในทุกๆวันของอลิซาเบธไม่มีความสุขเลย แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างที่อลิซาเบธยังมีเพื่อนๆที่ยังคอยอยู่ข้างเธอและให้กำลังใจเธอ หลังจากที่ อลิซาเบธ ได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของเธอโดยที่เธอไร้จุดหมายเป็นเวลานานเธอก็ได้ค้นพบบางอย่างที่เธอสามารถทำได้ นั่นก็คือการเป็นนักเขียน เธอชอบการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่แต่งขึ้นและเรื่องที่เธอได้ไปเจอมาและเอามาเล่าให้คนสนิทฟังเธอชอบที่จะเล่าเรื่องราวจึงอยากที่จะเป็นนักเขียนเธอเป็นคนพูดไม่เก่งดังนั้นเธอจึงคิดว่าจะใช้การเขียนแทนการพูดเพื่อให้เรื่องราวของเธอ ครั้งนี้เป็นครั้งที่เธอมีจุดหมายในชีวิต แล้วเธอก็พยายามที่จะทำมันให้ดีที่สุด และครั้งนี้เธอก็ได้รับโอกาสที่จะเรียนอีกครั้งแล้วเธอก็มุ่งมั่นที่จะหาความรู้อีกมากมายในการใช้ชีวิต ในความพยายามของเธอนั้นมันก็เป็นไปได้ช้าเพราะเธอไม่ใช่คนที่มีจิตใจเข้มแข็งไม่ใช่คนที่คิดบวกตลอดเวลาเธออ่อนแอมากถึงมากที่สุด เธอไม่สามารถนำคำด่าของคนมาเป็นแรงผลักดันได้คำด่าคำดูถูกมันก็เป็นพลังด้านลบอยู่วันยังค่ำสำหรับคนอ่อนแอแบบเธอ มันทำให้เธออ่อนแอลงไปอีก อลิซาเบธใช้ชีวิตอยู่กับป้าของเธอมานานอยู่หลายปี อลิซาเบธเธอต้องทนฟังคำบ่นคำด่ามาตลอด และนั่นจึงทำให้เธออ่อนแอเรื่อยๆอ่อนแอถึงขั้นทำร้ายตัวเองไป 2 รอบ นี่มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเธอจึงเลือกที่จะไม่บอกไม่ปรึกษาแม่หรือพี่ชายของเธอ 

และอีกหลายปี ในวันที่พี่ชายของเธอได้แต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง เป็นวันที่เธอได้อยู่ตัวคนเดียวเธอไม่คิดที่จะโทษพี่ชายที่มีครอบครัวเธอดีใจด้วยซ้ำที่พี่ชายของเธอมีครอบครัวแล้วมีความสุข อลิซาเบธไม่คิดจะโทษใครเลย แต่เธอน่ะอ่อนแอเธอเอาแต่โทษตัวเองเธอคิดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกตัวเองมีประโยชน์หรือเปล่า ชีวิตที่ได้ใช้มาทั้งหมดจนถึงตอนนี้หรือแต่นี้ไปจนถึงอนาคตมันมีประโยชน์กับใครหรือเปล่าอลิซาเบธให้คิดเรื่องนี้กับตัวเอง อลิซาเบธรักพี่ชายกับแม่มากๆ อลิซาเบธ รักพวกเขาทั้งสองคนมากๆ เธาคิดแล้วคิดอีกว่าถ้าวันใดวันหนึ่งพวกเขาหายไปเธอจะอยู่ยังไงคนรักพวกเขาจะอยู่ยังไง เพราะอย่างงั้นเธอถึงได้คิดกับตัวเองว่าจะเป็นไปได้ไหมถ้า บางครั้งจะแลกอะไรได้ถ้ามีบางอย่างที่จะหายไปขอเป็นตัวเธอเองได้ไหมที่หายไปแทน

ทุกๆครั้งที่ผ่านมาเหนื่อยมากสำหรับตัวเธอ แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ชีวิตของเธอคนนี้ก็ยังต้องดำเนินต่อไปเพราะว่าอนาคตมันก็คืออนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น  เธอก็ต้องยังใช้ชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ชีวิตของเธอนั้นก็ยังคงดำเนินต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***