ความเงียบที่น่าสนใจ
ย้อนไป เมื่อ ตอนเด็กผมเคยถูกรังแก ด้วยการถูกกลั่นแกล้งปวดร้าวร่างกายจากการถูกข่มขู่ราวทาส รับใช้ และคำว่าเพื่อน ผมก็ไม่อยากตอบโต้บและด้วยความกลัวตัวสั่น และถ้ามีเรื่อง พวกเขา ก็โยนมาให้ รับผิดคนเดียว กลับบ้านด้วยความเจ็บกายเจ็บใจ กลับไป มีเรื่องทะเลาะกับครอบครัว ถ้ามีโอกาศปลีกตัวออกห่างทุกคนได้ จะไปโดยไม่คิด แม้ทั่งกับครอบครัว ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ชอบไปอยู่มุมที่ ไม่มีคน คนที่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงคงเข้าใจดี ไม่เคยรู้จักกับคำว่ายิ้มแบบจิงใจเลย
คิดว่า ต่อให้ยิ้ม มันก็แค่หน้ากาก ที่ไว้ใส่ต่อหน้าผู้คนเท่านั้น ไม่มีใคร จะยิ้มตลอดหรอก คนอื่นที่มองเห็นรอบข้างก็คิดว่าหยิ่งแต่จริงๆก็ไม่รู้จะเข้ากับใครได้ ชวนคุยไม่เก่งแต่ ก็ยังอยากเข้ากับทุกคนหรอกนะ ความรู้สึกตอนนั้นไม่มีอะไรในหัวเลยว่างเปล่าเหมือนกระดาษขาวที่ไม่ได้มีอะไรเขียนเลย เวลาเรียน ก็เรียนๆๆไป พอเวลาพักก็ไปอยู่คนเดียว 55555ชีวิตเหมือนหนังเลยว่ามั้ย รอบข้างทุกครั้งที่ต้องอยู่กับผู้คน ก็มีแต่โทรศัพท์รึไม่ก็สมุดกับดินสอหนึ่งเเท่ง และรอบข้างดำมืด ต่อให้รอบข้างจะเจี้ยวจ้าวเสียงดังดั่งตลาด และนั้นคือช่วงวัยเด็กที่อึดอัดจริง เพราะถ้าพูดให้ใครฟัง เขาก็จะพูดต่อไปเรื่อยๆ นี้สินะ โลก แต่ตอนนี้ ผมม.ปลายแล้วละ ถือว่าปรับตัวได้มากกว่าตอนนั้นมากเลย แต่ก็ไม่หมด ยิ้มได้ แต่สายตาที่สิ ดูเหมือนหาเรื่องตลอดเวลา จันทร์-ศุกร์ ก็ไปโรงเรียนตามปกติเช้าวันพฤหัสบดี ที่สว่างจ้า ลมพัดเย็นสบาย เดินชมวิว จนไปเจอ...!!!!. (ผี??หรอ กลางวันก็มีผีด้วยแหะ) ผมตกใจนิดหน่อยแล้วพรางพูดในใจอย่างเยือกเย็น แล้วผมก็หันหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
"ขอโทษนะครับจะไม่สนใจหน่อยหรอ" เสียงชายปริศนาตอบกลับ แต่ผมก็ไม่คิดจะสนใจ เขาเข้ามาใกล้ผมมากๆ จนหน้าจ่อกัน ผมรู้สึกไม่ไหว เลยผลักเขาออกจากข้างผม แสร้งทำเป็นตบยุง "แปะ!!!" พยายามจะเดินหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งตาม ผมเลยคิดจะโดดเรียน แล้วไปคุยกับเขาดีๆ แค่แล้วเวลาทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ผีเสื้อหยุดกะผือปีก รอบข้าง ถูกสต๊าปไว้เหมือนถูกแช่เเข็ง ปลายรองเท้าคู่หนึ่งก็เดินเข้ามา ท่ามกลางผู้คน ..... เหมือนรอบข้างหยับไม่ได้แต่ผมกลับขยับได้
(นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!) !
พึ่งหัดวาด หัดแต่ง ติเตียนได้นะคะ
รอติดตามชมตอนต่อไปด้วยนะคะ🙏🙏🙏🙏
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments