...—11ปีต่อมา—...
...ก็อก—ก็อก—!...
(เสียงเคาะประตู)
..."มีพัสดุมาส่งครับ!"...
[ก็อก—ก็อก—ก็อก—!]
...คนส่งพัสดุเคาะกี่ครั้งก็ไม่มีใครออกมารับของ...
...จนได้ตัดสินใจว่าจะมาส่งวันหลัง...
...ในขณะที่กำลังเดินออกมา...
...ก็ได้มีหญิงสาวเปิดประตูออกมา ผมสีบอร์น ผมยาวถึงไหล่ ดวงตาสีฟ้า...
..."เดียวก่อนค่ะ!!! (เสียงหอบ)"...
...คนส่งพัสดุหยุดเดินพร้อมกับหันหลังไปดู...
...*ความคิดในใจของคนส่ง*...
...(หอบเหมือนหมาเลย)...
..."นี้ครับ พัสดุ ช่วยเซ็นรับของด้วยนะครับ"...
...พูดจบคนส่งของได้ยืนกระดาษเซ็นชื่อพร้อมปากกาให้กับเธอ...
..."ค่ะ"...
...เธอได้รับและเซ็นชื่อ...
..."นี้ครับ พัสดุ"...
...เธอหยิบกล่องพัสดุพร้อมเดินกลับเข้าบ้าน...
...เธอได้นั่งลงแล้วพร้อมอ่านจดหมายที่อยู่บนกล่อง...
...(หลายยาย จำยายได้ไหม หลานเคยพูดไว้ตอนเด็กว่า อยากได้นาฬิกาสีดำของยาย ตอนนี้ยายป่วยหนักเลยไม่ได้ไปเยี่ยม หลานช่วยรับของที่ดูเป็นต่างหน้าด้วยนะ)...
...เมื่อเธออ่านจบลง...
...เธอรีบเปิดกล่องด้วยความรีบร้อน...
...เธอหยุดชะงักเพราะสิ่งตรงหน้านั่นเป็นกล่องไม้ที่เขียนด้วยภาษาที่อ่านไม่ออก...
...เธอหยิบขึ้นมา พร้อมกับความสงสัย...
"คุณยายส่งนาฬิกามาจริงมั้ยเนี้ย กล่องอะไรก็ไม่รู้"
...ตู๊ด—ตู๊ดด—...
(เสียงโทรศัพท์ดัง)
...เธอลุกขึ้นและเดินไปรับโทรศัพท์...
..."ฮัลโหล"...
...เมื่อพูดจบเสียงในปลายสายนั้นตอบกลับว่า...
..."มิรา! เธอได้รับของจากคุณยายมั้ย"...
..."ได้นะ ทำไมหล่ะคาเด็น นายก็ได้หรอ"...
..."ใช่ ผมก็ได้ ผมได้กุญแจสีทองเก่าๆมา...
...แล้วเธอได้อะไร"...
..."จดหมายบอกว่าเป็นนาฬิกาน่ะ แต่พอเปิดออกมา ได้เป็นกล่องไม้อะไรก็ไม่รู้"...
..."เจ๋ง! ถ้าเปิดกล่องแล้ว ถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วยนะ"...
..."ได้ เดียวจะเปิดตอนนี้แหละ"...
...ตู๊ด——...
(เสียงวางสาย)
..."ตื่นเต้นเป็นเด็กเลยนะคาเด็นเนี้ย"...
เธอสูดหายใจเข้า พร้อมกับหยิบกล่องไม้นั่นขึ้นมา
...จากนั้นเธอค่อยๆเอามือไปเปิดกล่อง ซึ่งในกล่องนั้นเป็นนาฬิกาข้อมือสีดำ...
..."อะไรกัน ก็นาฬิกานิ ทำไมต้องใส่ในกล่องไม้ด้วย"...
...มิราหยิบนาฬิกาออกจากกล่องและใส่ไปที่ข้อมือของเธอ...
..."โห้! มันโคตรจะสวย!"...
...มิรายิ้มด้วยความดีใจ...
..."พรุ่งนี้ใส่ไปโรงเรียนดีไหมนะ?"...
...มิรายืนคิดซักพักก่อนเธอจะตัดสินใจ...
..."okay ใส่ไปโรงเรียน!"...
..."เกือบลืมถ่ายรูปส่งไปคาเด็นเลย"...
...มิราได้เดินไปหยิบมือถือเพื่อที่จะมาถ่ายรูป...
...เธอยกแขนขึ้นเพื่อที่จะถ่าย...
...เช๊ะ!...
(เสียงกดถ่ายรูป)
...เธอได้นั่งลงที่โซฟาและกดเข้าไปที่แชทของคาเด็นเพื่อจะส่งรูป ในขณะที่เธอกำลังส่งรูป เธอต้องประหลาดใจเพราะ...
...รูปที่เธอถ่ายนั้นเป็นสีดำทั้งหมด...
..."อะไรกันเนี่ย! ทำไมรูปถึงเป็นสีดำ"...
...มิราลองถ่ายรูปอีกครั้ง...
...ผลปรากฏว่ารูปยังคงเป็นสีดำ...
...เธอตัดสินใจลองถ่ายไปที่หน้าต่างแทน...
...เมื่อเธอกลับมาดูรูปถ่าย...
..."อะไรกันเนี่ย ก็ถ่ายได้ปกตินิ"...
..."กล้องมีปัญหารึไงเนี่ย"...
...มิราตัดสินใจถ่ายเป็นคลิปวิดีโอแทน ...
...ผลปรากฏว่าคลิปนั้นถ่ายได้...
..."อะไรวะเนี่ย ถ่ายรูปไม่ได้ แต่ดันถ่ายคลิปได้"...
...มิราไม่รอช้ารีบส่งคลิปไปให้คาเด็นดูโดยด่วน...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments