อักษรที่หายไป

บทที่1 : อารัมภบท

{..เสียงกรีดร้องผสมกับเสียงฝีเท้าของหญิงสาวที่พยายามขอความช่วยเหลือ รอยเลือดที่ไหลเป็นทางยาวราวกับงานศิลปะบนผืนผ้าใบ ยิ่งทำให้ฆาตกรเลือดเย็นยกยิ้มอย่างพอใจ "ร้องให้ดังกว่านี้อีก ฉันชอบเวลาได้ยินเสียงอ้อนวอน(: " ไม่ว่าหญิงสาวจะพยายามวิ่งให้เร็วแค่ไหน ตะโกนดังเท่าไหร่ ก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชตรงหน้าไปได้ ฆาตกรใจบาปเอื้อมมือคว้าเข้าตรงกลางกลุ่มผมที่หงิกงอจากการโดนไฟรน หญิงสาวยกมือไหว้อ้อนวอนร้องขอชีวิตแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อชายร่างสูงก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของเธอ ร่างของเธอก็สั่นเทาพร้อมเลือดที่กระเซ็นออกมาจากลำคอสวย..}

กริ๊งงง... (เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น)

"สวัสดีครับ"

[ไอษร นี่ใจคอมึงจะไม่จับโทรศัพท์บ้างเลยรึไง กูต้องคอยโทรเข้าเบอร์บ้านมึงเนี่ย] ปลายสายพูดอย่างหงุดหงิด

"ก็กูแต่งนิยายอยู่ มึงมีไรอ่ะ"

[กูจะชวนไปเดินเล่นหาไรกิน ไปป่ะ]

"เออ ไปก็ได้ นิยายใกล้จบละ เดี๋ยวบ่ายๆเจอกัน"

[เคมึง คอยอ่านแชทกูด้วย กูขี้เกียจโทรเข้าเบอร์บ้าน]

"จ้าาา แค่นี้นะมึง บาย"

สวัสดีครับ ผมอักษร เหมศิริวัฒนากุล ผมไม่มีชื่อเล่นหรอกครับ คนทั่วไปก็เรียกผมว่าอักษรนี่แหละ ถ้าสนิทก็เรียก ษร อย่างไอคนที่โทรมาเมื่อกี้ก็เพื่อนสนิทผมเอง รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม มันชื่อ'ทิวา' มันสนิทกับผมมาก รู้ทุกเรื่องของผม บางทีรู้ดีกว่าตัวผมด้วยซ้ำ5555

บ้านผมมีกันสามคน พ่อแม่ลูก ผมเป็นลูกชายคนเดียวครับ พ่อผมเป็นครูภาษาไทย แม่เป็นครูภาษาอังกฤษ ผมเลยชอบภาษามาตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันผมเรียนจบแล้วครับ เข้าทำงานในบริษัทเอกชนขนาดกลางแห่งหนึ่ง ผมทำฝ่ายพิสูจน์ตัวอักษร มีแปลภาษาบ้างประปราย และผมมีงานอดิเรกอีกอย่างคือการเขียนนิยาย แรกๆก็กะทำเล่นแก้เบื่อ แต่ทำไปทำมาตอนนี้ผมมีผู้ติดตามหลักหมื่นแล้วนะครับไม่อยากจะคุย555 เรื่องนี้ไม่มีใครรู้หรอกครับ นอกจากทิวาเพื่อนรักของผม เพราะผมไม่ได้เปิดเผยตัวตน

อย่างที่ทุกคนได้อ่านกันตอนต้น มันคือนิยายเรื่องล่าสุดที่ผมแต่ง ใช่ครับ ผมชอบแต่งนิยายแนวสืบสวนสอบสวน ปริศนาและการฆาตกรรม มันดูลุ้นระทึกดี ด้วยความที่ผมมีลูกพี่ลูกน้องที่เป็นหมอกับตำรวจด้วยมั้ง เลยทำให้นิยายของผมดูสมจริง ผมนี่ชอบไปเร้าหรือพี่เขาบ่อยๆ จนพี่ๆคิดว่าผมเป็นคนช่างซักอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง จริงๆผมแค่ไปหาข้อมูลมาแต่งนิยายเฉยๆหรอก นิยายประเภทอื่นผมก็แต่งนะครับแต่ไม่ค่อยใช่ทางเท่าไหร่ ผลงานส่วนใหญ่เลยจะเป็นแนวนี้มากกว่า

ถ้าคุณคิดว่าไรท์เตอร์อย่างผมจะดูเนิร์ด ไม่ค่อยเข้าสังคม วันๆนั่งจ้องแต่หน้าจอคอม ผมจะบอกว่าคุณคิดผิดเลยครับ ผมใช้ชีวิตเหมือนคนปกตินี่แหละ ด้วยความที่นิยายของผมมันไม่ใช่งานหลัก ผมจึงไม่ได้ซีเรียสกับมันมากแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ตั้งใจนะครับ ทุกตัวอักษรทุกถ้อยคำที่ผมเรียบเรียงลงไป ผมตั้งใจอย่างดี ยังไงหากคุณหลงเข้ามาในนี้ ฝากดูผลงานของผมด้วยนะครับ นามปากกาที่มีชื่อว่า "TeBahPla"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download