ทำทรง

ส่วนฟอร์ยูก็เหลือบไปมองที่โทรศัพท์ของตนเองพร้อมกับพยายามจะเอามืออีกข้างไปหยิบแต่ก็ไม่สำเร็จ

จึงทำให้เธอต้องหันมาพูดกับแจ็คสันต่อ

"แต่ว่า นอนบนเตียงมันสบายมากกกกเลยนะคะ บอสไปนอนบนเตียงเถอะค่ะ ฉันชอบนอนโซฟามากกว่าน่ะ"ฟอร์ยูตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้แจ็คสัน

"พอดีผมอยากลองอะไรใหม่ๆน่ะครับ"แจ็คสันตอบแล้วยิ้มให้พร้อมกับจะแกะแขนฟอร์ยูออกจากแขนเขา

แต่ฟอร์ยูก็ยังดึงไม่หยุดแถมยังดึงแรงกว่าเดิมจนทำให้แรงกระชากที่ดึงแจ็คสันไม่ขึ้นย้อนกลับมาดึงเธอให้เข้าไปหาแจ็คสันซะงั้น

จนทำให้ตอนนี้เธอไปนั่งลงบนตักของแจ็คสัน ทำให้มือของแจ็คสันข้างนึงจับอยู่ที่ต้นขาของเธอ ที่ตอนนี้เธอใส่แค่เสื้อตัวใหญ่เกือบคลุมเข่าอยู่โดยที่ไม่ได้ใส่กางเกงขาสั้น

เหตุการณ์นี้ทำให้แจ็คสันกับฟอร์ยูสบตากับไปสักพัก แต่ฟอร์ยูที่ดึงสติได้จึงรีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ข้างๆ พร้อมกับรีบลุกออกจากตักแจ็คสันทันทีด้วยความเขิน

"ขอโทษค่ะ บอส ฉันนอนก่อนนะคะ"ฟอร์ยูพูดขอโทษพร้อมกับเดินถอยหลังไปชนขอบเตียงเบาๆด้วยความเขิน เธอจึงรีบหันหลังไปแล้วรีบเดินขึ้นเตียงไปทันที

ส่วนแจ็คสันก็จับไปที่หน้าอกของตัวเองและพูดพึมพำกับตัวเองอยู่คนเดียวว่า

"เป็นอะไรไปน่ะ ทำให้ใจเต้นแรงขนาดนี้น่ะ"แจ็คสันพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วหันไปทางเตียงของฟอร์ยู ฟอร์เองก็มองมาแจ็คสันเเต่เมื่อเห็นเขามองมา เธอก็รีบหันหลบ

แจ็คสันจึงเอ่ยขึ้นมาว่า

"ฝันดีนะ เลขายู"แจ็คสันพูดขึ้นพร้อมกับหลับตาลงนอน

"ค่ะ บอสเองก็ฝันดีนะค่ะ"ฟอร์ยูตอบกลับเป็นมารยาทพร้อมกับหลับตาลงนอนเช่นกัน

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหลับเสียงสายโทรศัพท์เข้าก็ดังขึ้น เธอจึงรีบรับสายแล้วเดินไปที่ระเบียงทันที

"ฮัลโหลมึง พูดภาษาไทยนะ พอดีอยู่กับเฮียว่ะ"ฟอร์ยูรับสายเพื่อนสาว

"ห้ะ อยู่กับพี่แจ็ค อยู่ไหนเนี่ย ไม่กลับบ้านทำไมไม่โทรมาบอกว่ะมึง เป็นห่วงนะเนี่ย นี่เขายังให้มึงทำงานอยู่อีกหรอว่ะ ใช้งานหนักไปป่ะว่ะ"เมื่อซันช่ายได้ยินเธอก็บ่นออกมาเป็นชุด

"เห้ย มึงใจเย็นแล้วฟังกูน่ะ คือวันนี้กูมีงานด้วยที่ต่างจังหวังว่ะมึง คุยงานเสร็จก็ดึกมากแล้ว ขับรถกลับคงไม่ปลอดภัย ก็เลยนอนที่โรงแรมที่มาคุยงานอ่ะ"ฟอร์ยูอธิบายให้เพื่อนสายของเธอฟังอย่างละเอียด

"อ่อ แต่ทำไมมึงถึงบอกว่าอยู่กับพี่แจ็คว่ะ ยังคุยงานอยู่หรอ"ซันช่ายถามอย่างสงสัย

"ป่าว กูนอนห้องเดียวกับเขา"ฟอร์ยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

"อุ้ยตายละ จริงป่ะเนี่ย จับปล้ำเลยเพื่อน"ซันช่ายพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมา

"มึงจะบ้าหรอ กูไม่ใช่มึงนะเว้ย แต่เมื่อกี้เเบบ โอ้ยยคิดแล้วเขินไอ่สัส"ฟอร์ยูตอบเพื่อนของเธอ ก่อนจะคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เธอนั่งลงบนตักของแจ็คสัน

"เรื่องอะไรว่ะมึง เล่ามาเลยนะ"ซันช่ายถามเพื่อนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ความลับ แค่นี้แหละมึงพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน กูเหนื่อยมากวันนี้ จะไปนอนกับเฮียล่ะ"ฟอร์ยูพูดพร้อมกับกดวางสายเพื่อนของเธอแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นแจ็คสันนอนหลับไปแล้ว

"น่ารักจัง(พูดเป็นภาษาไทย)"ฟอร์ยูมองแจ็คสันพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

.

.

"โห่ อยู่กับผู้ชาย ตัดสายกูเลยนะ ยังไม่ได้โม้เรื่องมาร์คเลย ชิ้"ซันช่ายบ่นเพื่อนของเธอขึ้นเมื่อฟอร์ยูกดวางสายไป

.

.

กลางดึก ตี3

ซู่ ซู่ ซู่ เสียงฝนตกอย่างแรงในกลางดึกพร้อมกับเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ฟอร์ยูที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา

"เฮ้อๆๆๆ"เสียงหายใจแรงก็ของเธอที่ตื่นสะดุ้งตื่นมาด้วยเสียงฟ้า

"ฝนตกหรอเนี่ย ว่าแล้วเชียว"ฟอร์ยูมองไปรอบๆพร้อมกับมองไปที่แจ็คสันกำลังนอนอยู่ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายแล้วส่องไปที่แจ็คสัน เธอเห็นมาเข้าเหงื่อออกเยอะมาก จึงลุกไปเอาทิชชู่ แล้วเดินไปนั่งยองๆข้างๆโซฟาเพื่อเช็ดหน้าให้แจ็คสัน

แต่ในระหว่างนั้นฟ้าก็ร้องทำให้แจ็คสันตกใจจนสะดุ้งแต่ก็ไม่ตื่น พร้อมกับละเมยเป็นภาษาจีนว่า

"ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ฉันไม่ชอบฝน ฉันไม่ชอบเสียงฟ้าร้อง แม่ครับ แม่อยู่ไหน ผมกลัว"แจ็คสันละเมยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว

"กลัวฟ้าร้องหรอเนี่ย ทำยังไงดีนะ"ฟอร์ยูพูดขึ้นก่อนที่จะเอามือออกแต่แจ็คสันก็จับไว้แล้วพูดว่า

"แม่ครับ"

แล้วแจ็คสันก็จับแขนฟอร์ยูไว้แน่น ฟอร์ที่เห็นก็รู้สึกสงสัยจึงจับมือแจ็คสันแล้วพูดว่า

"แม่อยู่ตรงนี้ อย่ากลัวเลยนะ นอนซะลูก"

มันจึงทำให้แจ็คสันสงบลง แต่อยู่ๆก็มีเสียงฟ้าร้องดันขึ้นอย่างแรงทำให้แจ็คสะดุ้งตกใจกลัวดึงฟอร์ยูเข้ามากอดไว้ทันที

"ทะ ท่านประธาน บะ บอสค่ะ?"ฟอร์ยูเอ่ยเรียกแจ็คสันเมื่อเธอรู้สึกว่าแจ็คสันกอดรัดเธอจนแน่นด้วยความกลัวจนเธอแถบจะหายใจไม่ออก

เสียงนั่นจึงทำให้แจ็คสันได้สติแล้วลืมตามาดู พร้อมกับรีบปล่อยตัวฟอร์ยูทันที

"ขอโทษครับ เลขายู"แจ็คสันพูดบึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่เป็นไรหรอค่ะ บอสไปนอนบนเตียงเถอะ นอนตรงนี้มันน่ากลัวว่านอนบนเตียงนะคะ กลัวเสียงฟ้าไม่ให้หรอ"ฟอร์ยูพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าแจ็คสันด้วยความเอ็นดู

"ป่าว ใครกลัว ผมไม่ได้กลัวซะหน่อย"แจ็คสันปฏิเสธเสียงแข็ง

"อ่อ อ่อหรอค่ะ แล้วเมื่อใครกันที่ตกใจกลัวจนมากอดฉันแน่นจนหายใจเกือบไม่ออกละค่ะ"ฟอร์ยูย้อนถามด้วยสีหน้าที่ล้อเรียนนิดๆ

แจ็คสันก็มองฟอร์ยูกลับด้วยสีหน้าที่อาย ที่ฟอร์ยูได้รู้ความลับของเขาอย่างนึงแล้ว

"ไม่ต้องอายหรอกคะ บอส ไปนอนบนเตียงเถอะคะ ไปสิค่ะ ฉันจะนอนตรงนี้เอง"ฟอร์ยูพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆให้แจ็คสัน

"ครับ งั้น งั้นผมไปนอนนะครับ"แจ็คสันพูดอย่างอายๆแล้วรีบเดินไปนอนบนเตียงทันที ทำให้ฟอร์ยูที่นั่งอยู่ตรงโซฟายิ้มออกมา

.

.

.

"สวัสดีครับ พี่ช่าย"อึนอูเอ่ยทักทายเมื่อเดินมาถึงห้องหัวหน้าที่ซันช่ายกำลังนั่งทำงานอยู่

"มาแล้วก็ไปทำงาน"ซันช่ายตอบด้วยเสียงที่เย็นชา ทำให้อึนอูที่ฟังก็น้อยใจนิดๆที่ซันช่ายไม่เคยพูดกับเขาดีๆเลย

"ครับ"อึนอูตอบพร้อมกับไปนั่งทำงาน

.

"หัวหน้าซัน ท่านประธานเรียกพบน่ะครับ"เสียงผู้ช่วยปาร์คดังขึ้นจากทางหน้าห้อง

"อ่อ ค่ะ กำลังไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"ซันช่ายพูดพร้อมกับเดินออกไปทันที

ห้องประธาน

"ท่านประธาน เรียกฉันมามีอะไรหรอค่ะ"ซันช่ายเอ่ยถามเมื่อมาอยู่ตรงหน้าของมาร์ค

"คือว่า ผมต้องเลือกของขวัญวันเกิดให้เพื่อนผู้หญิงน่ะครับ แต่ผมเลือกไม่ถูกอยากให้คุณไปช่วยเลือกให้ทีได้มั้ยครับ"มาร์คเอ่ยขอความช่วยเหลือด้วยเสียงที่นุ่มนวล

"อ่า ค่ะ แต่ว่าต้องการของขวัญแบบไหนล่ะค่ะ"ซันช่ายเอ่ยถามขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***