ดุฉันทำไม

"อื้มก็ดี"มาร์คพูดขึ้นเมื่อซันช่ายได้เดินออกไปจากห้องแล้ว

.

.

.

"เลขายู เลขายู ฟอร์ยูอ่า"เมื่อแจ็คสันจอดรถเขาได้หันไปมองฟอร์ยูก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว เขาจึงสะกิดแขนเรียก

"ค่ะ บอส"ฟอร์ยูสดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองรอบๆ

"ถึงแล้วหรอคะ"

"ครับ หยิบเอกสารแล้วตามมานะครับ แล้วก็ปิดมือถือด้วยนะ"แจ็คสันพูดกับฟอร์ยูก่อนจะเดินออกจากรถเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่งที่ดูหรูหราและมีระดับไม่น้อย ฟอร์ยูที่เห็นแจ็คสันเดินนำไปเธอก็รีบเก็บของและเดินตามไปทันที

.

.

"ประธานเจ สวัสดีครับ"เสียงของชายคนนึงดังขึ้นเมื่อแจ็คสันเดินมาหยุดที่โต๊ะตัวนึง

"อ่า ครับ ประธานหวัง"แจ็คสันยิ้มทักทายกลับ

"(โอ๊ะ ลูกค้าเป็นคนจีนหรอกหรอ เป็นประธานด้วยสินะ)"ฟอร์ยูที่เห็นท่านประธานทั้งสองทักทายกันเธอก็คิดขึ้นมาในใจทันที

"อ่า นี่เลขาผมครับ"แจ็คสันหันมาแนะนำให้ประธานหวังรู้จัก

"เขาผู้ภาษาจีนได้หรอครับเพราะว่าภาษาเกาหลีผมมันไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ"ประธานหวังเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

"ครับ เขาพูดได้ครับ" แจ็คสันตอบพร้อมกับหันมาบอกฟอร์ยูว่า

"เลขายู การคุยงานครั้งนี้พวกเราจะคุยภาษาจีนกันนะ คุณพูดภาษาจีนได้ใช่ไหม"

"ค่ะ ฉันพูดได้"ฟอร์ยูยิ้มตอบ จากนั้นทั้งสามคนก็นั่งประชุมปรึกษากันเรื่องสินค้าตัวใหม่

.

.

.

"เอ๊ะ ทำไมไอ้พัชมันไม่รับโทรศัพท์นะ"ซันช่ายที่เลิกงานแล้วก็ได้เดินลงมาข้างล่างตึกพร้อมกับกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาวของเธอ เธอได้โทรหาฟอร์ยูไปหลายสายแต่ก็ไม่มีการตอบรับ

"ทำอะไรอยู่นะ"ซันช่ายยืนบ่นอยู่คนเดียวในขณะที่กำลังจะไปขึ้นรถเมล์ กฺ็มีรถคันนึงมาจอดตรงหน้าของเธอ มีผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากนอกรถ นั่งก็คืออึนอูนั่นเอง

"พี่ครับ"อึนอูเรียกซันช่ายขึ้นพร้อมกับยิ้มให้

"มีอะไร"ซันช่ายตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะดีนัก พร้อมกับวางโทรศัพท์มือถือลง

"ไปกินข้าวกันมั้ยครับ"อึนอูเอ่ยชวนพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้าของซันช่าย

"ฉันไม่หิว ฉันจะกลับบ้านละนายไปกินคนเดียวเถอะ"ซันช่ายพูดพร้อมกับจะเดินออกมาไป แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินไปอึนอูก็ได้ดึงแขนของเธอไว้

.

.

"หัวหน้าซัน ยังไม่กลับหรอครับ"มาร์คที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่สักพักเมื่อเห็นว่าซันช่ายไม่ได้อยากไปกับอึนอู เขาก็รีบเดินมาเรียกเธอทันที

"ค่ะ ท่านประธาน"ซันช่ายตอบพร้อมกับมองหน้ามาร์คแล้วยิ้มให้ แต่มาร์คก็มาร์คเลยไปที่อึนอูที่กำลังดึงแขนเธอไว้

"อึนอู นายไม่กลับบ้านหรอ"มาร์คถามขึ้น

"คือว่าผมจะไปกินข้าวกับพี่ชะ.."ยังไม่ทันที่อึนอูจะพูดจบมาร์คก็หันมาพูดกับซันช่ายว่า

"อ๋อ หัวหน้าซัน คุณต้องไปดูงานกับผมไม่ใช่หรอ"มาร์คหันไปมองซันช่ายพร้อมกับขยิบตาให้ซันช่ายตอบ

"อ๋อ เรื่องนั้น ฉันเกือบลืมไปเลย พวกเราไปกับเถอะค่ะ ท่านประธาน .... อึนอูขอโทษทีนะ พอดีฉันมีนัดกับท่านประธานแล้วน่ะ"ซันช่ายมองหน้ามาร์คแล้วพูดตอบขึ้นอย่างยิ้มๆ แล้วหันมาตอบอึนอูด้วยสีหน้าที่ปลอมสุดๆ(ทำหน้าเศร้า)พร้อมกับหันหลังเดินตรงไปที่รถของท่านประธาน

"นายก็กลับบ้านดีๆนะ"มาร์คพูดกับอึนอูก่อนจะยิ้มให้แล้วรีบเดินตามซันช่ายไป

.

.

"ขอบคุณมากครับ ประธานเจ"ประธานหวังยืนขึ้นพร้อมกับพูดขอบคุณแจ็คสัน แจ็คสันเองก็ยืนขึ้นพร้อมกับจับมือก้มหัวให้เป็นการขอบคุณที่ร่วมงานด้วยกัน

"ครับผมเองก็ ขอบคุณนะครับ"แจ็คสันยิ้นตอบ

"งั้นผมกลับก่อนนะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว ภรรยากับลูกผมคงรออยู่นะ พวกคุณก็พักที่นี่ก่อนก็ได้นะครับเดินทางตอนกลางคืนมันอันตราย"ประธานหวังพูดพร้อมกับหยิบเอกสารยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากโรงแรมทันที

"บอสค่ะ พวกเรากลับกันเลยมั้ย?"ฟอร์ยืนถามขึ้น

"กลับพรุ่งนี้น่ะครับ มันดึกมากแล้ว ผมเองก็เหนื่อยมากแล้วคงขับรถไม่ไหว"แจ็คสันให้ไปตอบเลขาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆ

"ที่นี่หรอค่ะ?"ฟอร์ยูถามย้ำพร้อมกับมองไปรอบๆ

"ครับ ทำไมหรอ อ่ากลัวว่าค่าที่พักมันจะแพงใช่มั้ย ไม่เป็นไรครับ ผมออกให้ ผมไปเปิดห้องก่อนนะ"แจ็คสันตอบพร้อมกับเดินไปที่เคาน์เตอร์ ฟอร์ยูที่เห็นก็รีบเดินตามหลังแจ็คสันไป

"สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าต้องการกี่ห้องคะ",พนักงานสาวเอ่ยถามขึ้นเมื่อแจ็คสันเดินมาถึงหน้าเคาเตอร์

"สองห้องครับ"แจ็คสันตอบ พนักงานจึงหันหลังกลับไปหยิบกุญแจมา แต่เธอก็หยิบมาแค่อันเดียว

"ขอโทษนะค่ะ พอดีว่าทางโรมแรมของเราเหลือห้องเดียว เป็นเตียงใหญ่เตียงเดี่ยว ไม่ทราบว่า พวกคุณพักด้วยกันได้มั้ยค่ะ",พนักงานหันมาถามอยากกระอักกระอ่วน

"มะ."แจ็คสันที่กำลังจะปฏิเสธพนักงาน ก็ถูกฟอร์ยูพูดสวนออกมาซะก่อน

"ได้ค่ะ พอดีเราเป็นแฟนกันน่ะค่ะ ไม่มีปัญญาเลยขอบคุณนะค่ะ",ฟอร์ยูพูดพร้อมกับหยิบกุญแจแล้วลากแจ็คสันขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพัก

"เดี๋ยวนะครับคุณเลขา คุณจะลามปามเกินไปแล้วนะ"แจ็คสันพูดขึ้นเสียงแข็งในขณะที่อยู่ในลิฟต์ เพราะตอนนี้ฟอร์ยูกำลังจับแขนของเขาอยู่ แถมยังบอกพนักงานอีกว่าเป็นแฟนกัน

"ขอโทษค่ะ"ฟอร์ยูตกใจเสียงของแจ็คสันจึงรีบปล่อยแขนแล้วเด้งตัวออกห่างทันที

"คุณ บ้าไปแล้วหรอ ทำไมไปบอกพนักงานแบบนั้นล่ะ"แจ็คสันหันมาตะหวาดฟอร์ยู

ฟอร์ยูเธอจึงตั้งสติแล้วจ้องหน้าแจ็คสันแล้วพูดว่า

"บอสค่ะ? บอสน่ะบ้าไปแล้วหรอ นี่มันโรงแรมนะ คุณเป็นศิลปินไม่ใช่หรอ ถ้าเราออกไปตอนดึกดื่นสองคนที่โรงแรมอื่น คนอื่นจะมองฉันยังไง อีกอย่างที่นี่มันระบบรักษาความลับของลูกค้า ถ้าไม่บอกว่าเป็นแฟนกัน มันจะไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของบอสนะ อย่าเอาแต่ตะหวาดฉันสิค่ะ คำนึงถึงผลลับที่จะตามมาด้วย เหอะเรื่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นหรอ(*คิดในใจ*น่าโมโหชะมัด ฉันช่วยละยังจะมาด่ากันอีกหรอ)"ฟอร์ยูพูดตะหวาดใส่แจ็คสันด้วยเหตุผลอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะพึมพำประโยชน์สุดท้ายอยู่คนเดียว ส่วนแจ็คสันที่ยืนฟังก็ตกใจเพราะไม่มีใครเคยตะหวาดเขากลับแบบนี้มาก่อน

"อ่อ ครับ ขอโทษครับเลขายู"แจ็คสันที่ยืนอึ้งตาค้างก็ได้แต่ขอโทษเลขาของเขาพร้อมกับหลบหน้าไปทางอื่น ด้วยความอายที่ไปว่าเขาอย่างไม่คำนึงเหตุและผล

.

.

บนรถของมาร์ค

"ขอบคุณนะค่ะที่ช่วย ท่านประธาน"ซันช่ายที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับก็หันไปมองมาร์คและเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ช่วยอะไร เราก็มีงานจะคุยกันจริงๆนิครับ"มาร์คตอบอย่างปัดๆ ด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

"ค่ะ? ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีอะไรที่ฉันต้องรายงานอีกหรอ"ซันช่ายถามขึ้นอย่างตกใจปนสงสัย

"ครับ"มาร์คกันมาตอบซันช่ายในขณะที่รถติดไฟแดง

"แล้วจะไปคุยงานที่ไหนละค่ะ"ซันช่ายถามขึ้นพร้อมกับจ้องมาร์คเพื่อรอฟังคำตอบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***