พรมลิขิต....รึป่าวนะ

"ฉะ ฉะ ฉันจำเสียงคุณได้ พอดีฉันฟังเพลงของคุณปล่อยนะค่ะ ชะ ช่วย ขยับออกไปหน่อยได้ไหมค่ะ"ซันช่ายที่พยายามจะพูดแบบปกติแต่มาร์คก็รู้ทันว่าเธอก็เป็นแฟนคลับของเขา

"อ่า ครับ แต่ว่าเป็นอะไรมากมั้ย ข้อเท้าคุณแดงมากเลยนะครับ ลุกไหวมั้ย"มาร์คคึถามอย่างเป็นห่วง ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมันยิ่งทำให้ซันช่ายเขินหนักกว่าเดิม

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว"ซันช่ายพูดพร้อมกับลุกขึ้นแต่ก็ยังไม่ทันได้ยืนดีๆเธอก็ต้องร้องโอ้ยขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เพราะข้อเท้าของเธอมันทั้งแดงทั้งอักเสบ ถ้าจะให้เดินก็คงเดินไม่ไหว

"เป็นนี่ครับ มาครับขึ้นหลังผมมา ผมจะพาคุณไปทายา"มาร์คพูดพร้อมกับนั่งยองๆให้ซันช่ายขึ้นหลัง

"จะดีหรอค่ะ"ซันช่ายถามขึ้น

"ครับ ผมทำคุณเจ็บผมก็ต้องรับผิดชอบ มาครับ ขึ้นมา"มาร์คตอบพร้อมกับเรียกให้ซันช่ายขึ้นมาอีกครับ

"งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ" หลังจากที่เธอพูดจบก็ขึ้นหลังของมาร์คทันที มาร์คได้พาซันช่ายไปนั่งที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะไปซื้อยามาทาให้เธอ

"รอตรงนี้ก่อนนะครับ"มาร์คพูดหลังจากพาซันช่ายมานั่งที่ม้านั่งตัวนึง พร้อมกับรีบวิ่งไปซื้อยามาให้เธอ

" เหมือนฝันเลยอ่ะ"ซันช่ายก็นั่งยิ้มไม่หุบแล้วมองมาร์คจนลับตาไป

.

.

"เห้ย ไอช่ายมันมั่วแต่ทำอะไรอยู่ว่ะ ทำไมยังไม่มารับอีกเนี่ย โทรหาก็ไม่รับ"ฟอร์ยูที่พึ่งถึงเกาหลีก็ได้ยืนรอเพื่อนของเธอที่หน้าสนามบิน

.

.

"ฉันทำเองได้ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก"ซันช่ายพูดขึ้นเมื่อเห็นมาร์คกำลังจะจับข้อเท้าของเธอมาทายาให้

"ทำเองมันจะลำบากนะ ให้ผมช่วยดีกว่า ไม่ต้องเกรงใจหรอก"มาร์คพูดพร้อมกับมองหน้าซันช่ายแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะก้มลงมาทายาให้เธออย่างนุ่มนวล

"(โอ้ยตายๆๆฉันตายได้นะแต่ฉันยังไม่ตาย แสนดีเกินปุยมุ้ยอ่ะ)"ซันช่ายคิดกับตัวเองในใจแล้วก็มองดูมาร์คที่กำลังทายาให้เธออย่างมีความสุข

"เสร็จแล้วครับ มีธุระที่ไหนต่อมั้ย"หลังจากที่มาร์คทายาเสร็จเขาก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆซันช่ายพร้อมกับถามเธอขึ้น

"ไม่มีแล้วค่ะ"ซันช่ายยิ้มตอบ

"งั้นผมเรียกรถให้นะครับ พอดีว่าผมมีงานต่อน่ะคงไปส่งคุณไม่ได้ ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ"มาร์คพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกรถให้ซันช่าย

"ไม่เป็นไร ขอบคุณนะค่ะ"

"ขอบคุณทำไมครับ"มาร์คเอียงคอมาถามอย่างสงสัย

"ขอบคุณที่ทายาให้น่ะ ขอบคุณนะ"ซันช่ายพูดพร้อมกับยิ้มให้มาร์ค

"อ่า ไม่เป็นไรครับ.. รถมาแล้ว มาครับผมช่วย"มาร์คที่หันไปเห็นรถที่เรียกมาแล้วจึงหันมาช่วยพยุงซันช่ายไปที่รถ

"ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ"หลังจากที่ซันช่ายขึ้นรถแล้วเธอก็ยิ้มขอบคุณมาร์คอีกครั้ง

"กลับบ้านดีๆนะครับ"มาร์คพูดพร้อมกับยิ้มให้

.

.

.

"ทำไมไอ่ช่ายยังไม่มาอีกเนี่ยรอมาชั่วโมงนึงละนะ"ฟอร์ยูที่ยืนรอขาแข็งก็ได้บ่นเพื่อนของเธออย่างหงุดหงิด

.

"เอ๊ะ ลืมอะไรรึป่าวว่ะ"ในระหว่างทางที่ซันช่ายกำลังกลับบ้านเธอก็นึงอะไรบางอย่างขึ้น

ตื๊ดดดดดด เสียงโทรศัพท์ของซันช่ายดังขึ้น

"เห้ย ไอ่พัช ลืมไปรับไอ่พัช เชี้ยล่ะ มันจะด่ากูปะเนี่ย เอาไงดีว่ะ"เมื่อซันช่ายได้เห็นปลายสายว่าเป็นเพื่อนของเธอก็ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว เธอจึงตัดสินใจตัดสายฟอร์ยูและส่งที่อยู่ไปให้เธอพร้อมข้อความแทน

"เห้ย ไอ่ช่าย นี่ตัดสายกูเลยหรอ มึงนี่มันน่า....."ยังไม่ทันที่ฟอร์ยูจะด่าเพื่อนของเธอจบ จู่ๆก็มีคนเดินชนเธอจนของในกระเป๋าเธอจกกระจาย แถมคนที่เดินชนก็ยังไม่หันกลับมาช่วยเลยสักนิด

"หื้ม ไอ่คนไม่มีมารยาท ขอโทษไม่เป็นรึไงว่ะ ชนแล้วหนีหรอ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย"ฟอร์ยูหันไปด่าคนที่เดินชนเธอพร้อมกับนั่งลงเก็บของของเธอที่ตกกระจาย

แต่ลิปสติกของเธอแท่งนึงก็กลิ้งไปโดนใครบางคน ผู้ชายคนนั้นก็ก้มเก็บแล้วมองหาต้นทางของลิปสติก ก็เห็นฟอร์ยูกำลังเก็บของอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆเธอแล้วทักเธอขึ้น

"ขอโทษนะครับ ลิปสติกนี่ของคุณรึป่าวครับ"แจฮยองพูดขึ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าฟอร์ยูแล้วยื่นลิปสติกให้เธอ

เมื่อฟอร์ยูได้ยินเสียงเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างช้าๆ ทำให้แจฮยองตกหลุมรักเธอในทันที เพราะฟอร์ยูนั่นถือว่าเป็นสเป็คของเขาเลยก็ว่าได้

"ค่ะ อ่อ อันนี้ของฉันเองค่ะ ขอบคุณนะคะ"ฟอร์ยูยืนขึ้นแล้วหยิบลิปสติกมาจากมือแจฮยองพร้อมกับขอบคุณเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"แจฮยองถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่ข้าวของของเธอ

"ไม่มีหรอกค่ะ พอดีว่าฉันรอเพื่อนมารับน่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ"ฟอร์ยูพูดขึ้นพร้อมกับหันหลังไปเก็บของที่เหลือแล้วยืนรอเพื่อนสาวของเธอ

ติ๊ง

"อะไรของมันเนี่ย ฟอร์ยูอ่า อันนี้ที่อยู่นะเธอกลับเองน่ะพอดีว่าฉันมีธุระด่วน ขอโทษนะ รักเธอน่ะ โอ๊ะ นี่พิมพ์เป็นภาษาเกาหลีมาเลยหรอ เหอะเชื่อเขาเลย"ฟอร์ยูอ่านข้อความของซันช่ายด้วยใบหน้าที่หงุดหงิดพร้อมกับถอนหายใจอย่างแรง

"คือว่า ให้ผมไปส่งมั้ยครับ"แจฮยองพูดเสนอ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกรถได้"ฟอร์ยูปฏิเสธ

"แต่ว่าคุณพึ่งมาเกาหลีไม่ใช่หรอครับ มีแอปพลิเคชันเรียกรถหรอครับ อีกอย่างนะตอนนี้หารถยากนะครับ ถ้าจะเรียกคงต้องรออย่างน้อยๆ2ชั่วโมงเลย คุณจะรอมั้ยเดี๋ยวผมเรียกรถให้ หรือจะให้ผมไปส่ง"แจฮยองพูดพร้อมกับทำท่าทางจริงจัง หลังพูดจบเขาก็เตรียมจะหยิบโทรศัพท์มือถือมาเรียกรถให้ฟอร์ยู

"คือว่าไม่ต้องเรียกรถหรอก รบกวนหน่อยนะคะ "ฟอร์ยูพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้แจฮยองพร้อมกับทำหน้าตาเซ็งๆที่โดนเพื่อนเท

"ครับ อันนี้ของคุณใช่มั้ย ผมช่วยถือนะ"แจฮยองพูดพร้อมกับหยิบข้าวของของฟอร์ยูขึ้นรถแล้วขับไปส่งเธอที่คอนโด

.

.

"คุณชื่ออะไรหรอครับ"แจฮยองถามในขณะที่เขากำลังขับรถอยู่

"ฉันชื่อ ฟอร์ยู"ฟอร์ยูหันไปตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเงียบ

"อ่า ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฟอร์ยู ผม ชเวแจฮยอง เรียกผมว่าแจฮยองก็ได้"แจฮยองพูดสวนกลับทันทีหลังจากที่ได้คำตอบของฟอร์ยูแล้ว

"อ่า ค่ะ คุณแจฮยอง ยินดีที่ได้รู้จัก"ฟอร์ยูพูดตอบพร้อมกับยิ้มอ่อนอย่างไม่เต็มใจนักให้แจฮยอง เพราะตอนนี้เธอกำลังโมโหเพื่อนสาวอย่างซันช่ายเป็นอย่างมาก

.

.

"ผู้จัดการพัค เลขาคนใหม่ของฉันจะมารายงานตัว วันพรุ่งนี้ใช่มั้ย"แจ็คสันถามขึ้นในขณะที่เขากำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่

"ใช่ครับ"ผู้จัดการพัคตอบ

"ให้เขาเข้ามา 13:00น. นะ ฉันว่างตอนนั้น ถ้ามาแล้วให้ฉันเป็นคนสัมภาษณ์เอง"แจ็คสันพูดพร้อมกับยื่นเอกสารที่เซ็นต์แล้วให้ผู้จัดการพัค พร้อมกับทำมือไล่ผู้ช่วยพัคออกไป

ผู้จัดการพัคจึงก้มคำนับหนึ่งครั้งก่อนจะถอยหลังเดินออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***