ไม่ได้ดั่งใจ

และที่มาร์ครีบเดินนำหน้าเเจ็คสันไปนั้น มันก็เป็นเพราะว่าเขากลัวเวลาที่แจ็คสันโหดจริงๆ มันไม่เคยมีใครได้เห็นความโหดของแจ็คสันมาก่อน เพราะแจ็คสันนั้น เป็นคนที่ตลก ร่าเริง สดใส เป็นที่รักของใครหลายๆคน เป็นคนที่ให้เกียรติคนอื่นมาก ด้วยนิสัยแบบนี้ของเขา คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่า สกิลความโหดของแจ็คสันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าความสดใสของเขาเลย

"พี่มาร์ค ผมได้ข่าวว่าพี่รับพนักงานเข้ามาใหม่หรอ"แจ็คสันถามขณะที่นั่งรถไปยังสถานที่จัดงานอีเว้นท์

"ใช่นะสิ นายก็ควรรับเลขาเข้ามาได้แล้วนะ ให้ผู้จัดการพัคทำสองอย่างคงเหนื่อยแย่"มาร์คหันกลับไปตอบแจ็คสันพร้อมเสนอแนะ

"เรื่องเลขาผม ไม่จำเป็นหรอก ผู้จัดการพัคไหวอยู่แล้ว ใช่ไหม.."แจ็คสันพูดตอบมาร์คพร้อมกับหันไปมองผู้จัดการพัคที่เบาะหลัง แต่ผู้จัดการพัคก็ได้หลับไปแล้วเพราะความเหนื่อยที่ควบสองหน้าที่ไว้คนเดียว

"นี่ รับสมัครเถอะน่า พัคจินกยอม เขาไม่ไหวแล้ว ไม่เห็นหรอ"มาร์คพูดออกไปพร้อมกับมองไปที่ผู้จัดการพัค

"ครับๆ ผมจะลองคิดดู แต่ว่าทำไมพี่ถึงไล่หัวหน้ายูออกล่ะ"แจ็คสันหันมาถามมาร์คด้วยสีหน้าจริงจัง

"เห้อ หัวหน้ายูน่ะ ยักยอกเงินในบริษัทหลายรอบแล้ว ฉันรู้มาตลอดแหละ แต่ที่เงียบเพราะฉันเกรงใจพ่อฉัน ที่ฝากหัวหน้ายูมาทำงาน พวกเขาเป็นเพื่อนกันนี่ แต่ครั้งนี้ฉันไม่ไหวจริงๆ"มาร์คอธิบายด้วยน้ำเสียเซ็งๆพร้อมกับส่ายหัวแล้วถอนหายใจออกมา

"แล้วคนที่จ้างมาใหม่ ไว้ใจได้หรอ"แจ็คสันถามพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด

"ฉันไม่รู้ละ เห็นเขาสมัครมาหลายรอบ ฉันเลยรับไว้ รอดูไปก่อนแล้วกัน ไม่ต้องชวนคุยแล้วนะ ฉันจะพักสายตาสักหน่อย"มาร์คพูดตัดบท

แจ็คสันก็ได้แต่ยักไหล่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอะไรบ้างอย่าง

"ฟอร์ยู น่าเสียดายที่สมัครตำแหน่งที่มันเต็มแล้ว"แจ็คสันนั่งอ่านประวัติของฟอร์ยูพร้อมกับบ่นออกมาเบาๆ

.

.

.

.

.

ประเทศไทย

สนามบิน

"ใจหายว่ะ"ฟอร์ยูพูดขึ้นขณะช่วยซันช่ายลากกระเป๋ามาที่สนามบิน

"แหนะ อะไรของมึงอีกละ คิดถึงก็สมัครบริษัทเฮียให้ติดดิ่ว่ะ"ซันช่ายหันมาพูดกับเพื่อน

"เออๆๆ"ฟอร์ยูตอบแบบส่งๆ

"เดินทางปลอดภัยนะมึงอีช่าย เอ้ย เมียมาร์ค"ฟอร์ยูพูดกับเพื่อนด้วยใบหน้าที่ยินดี

"ค่ะ เมียแจ็คสันก็รีบตามมานะ ไปละ กูขึ้นเครื่องละมึง"ซันช่ายเตรียมลากกระเป๋าไปวางแล้วเตรียมจะเดินไปขึ้นเครื่อง

"เห้ยมึง ถึงแล้วโทรหากูด้วยนะ"ฟอร์ยูตะโกนไล่หลังพร้อมกับทำมือเป็นท่าโทรศัพท์ ส่วนซันช่ายก็หันมาคำนับให้เพื่อนของเธอทีนึงพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย

.

.

.

.

3เดือนต่อมา

ประเทศเกาหลี

"แจ็คสัน ฉันน่ะหาเลขาให้นายตั้งหลายคนแล้วน่ะยังไม่ถูกใจอีกหรอ รีบหาได้แล้วน่า ฉันเหนื่อย"ผู้จัดการพัคเดินเข้ามาโวยวายในห้องท่านประธาน

"นายหาไม่ดี มีแต่แฟนคลับฉันทั้งนั้น ฉันไม่อยากเอาแฟนคลับมาทำงาน มันจะไม่ดีต่อตัวเเฟนคลับด้วยแทนที่ทำงานอาจจะมาค่อยจับจ้องฉัน งานก็ไม่เดินน่ะสิ ทำไมไม่หาคนที่ไม่ใช่แฟนคลับฉันล่ะ"แจ็คสันพูดบ่นอย่างเซ็งๆ เพราะเขาพูดแบบนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว

"ครับๆๆ ผมผิดเอง จะไปหาแบบที่ถูกใจมาให้เดี๋ยวนี้แหละ"ผู้ช่วยพัคพูดอย่างเซ็งๆพร้อมกับหันหลังเดินคอตกออกจากห้องไป

"ฮัลโหล เป็นไงบ้างมึง ได้เจอมาร์คบ้างมั้ย"ฟอร์ยูกดรับสายพร้อมกับยิงคำถามใส่เพื่อนเธออย่างไม่ยั้ง

"เป็นไงล่ะ อยากจะมาเจอมาร์ค มาร์คก็ดันมีงานที่LAสลับกับที่เกาหลีเยอะเหลือเกิน กูไม่เห็นเขาจะเข้าบริษัทเลย เฮ้ยเซ็งว่ะมึง"ซันช่ายบ่นตัดพ้อกับเพื่อนของเธอ

"จริงอ่ะ สมน้ำหน้ามึงอ่ะ รีบไปก่อนกูไง ก็ยังไม่ได้เจอ รู้สึกมีความสุขว่ะ"ฟอร์ยูพูดพร้อมกับหัวเราะซะใจอยู่คนเดียว

"โห่ นี่มึงมีความสุขในความทุกข์ของเพื่อนหรอว่ะ กูงอน"ซันช่ายพูดขึ้นอย่างงอนๆ

"อ่ะๆๆๆ กูง้อ"ฟอร์ยูพูดอย่างกวนๆ

"เออๆๆ"

"ละมึงมีไรอีกป่ะกูจะไปทำงานต่อละ"ฟอร์ยูพูดขึ้น

"ไม่มีหรอก กูแค่เหงา คิดถึงไรงี้"ซันช่ายตอบอย่างยิ้มๆ

"อ่ะจ้ะๆๆ เอาเงินมาดิเดี๋ยวกูบินไปหาเลย"ฟอร์ยูตอบเพื่อนอย่างจริงจัง

"งั้นกูไม่คิดถึงล่ะ แค่นี้แหละ บายยยย"ซันช่ายพูดจบก็กดวางสายทันที

ติ๊ง เสียงข้อความของเธอเด้งขึ้น

"อีเหี้ย..."พบว่าเป็นข้อความจากฟอร์ยูที่ทักมาด่าเธอเล่นๆ

"อุ้ยแรงนะ"ซันช่ายตอบกลับ

1ปีผ่านไป

"แจ็คสัน ประธานชเวมาขอเข้าพบ"ผู้จัดการพัคเอ่ยขึ้น

"นี่ ตอนนี้อยู่ที่บริษัทนะ ฉันเป็นท่านประธานนะ เรียกท่านประธานสิ"แจ็คสันพูดใส่ผู้ช่วยพัคอย่างจริงจังปนติดตลก

"ครับๆท่านประธาน แต่ว่านะฉันสมัครมาเป็นผู้จัดการนาย ไม่ได้จะมาเป็นเลขา ทำไมจะต้องเลือกเลขามีเงื่อนไขเยอะขนาดนี้ มันไม่ได้หาง่ายๆนะเว้ย เห้ออ"ผู้จัดการพัคบ่นออกมาอย่างหัวเสียให้แจ็คสันฟังแล้วเดินออกไปทันที

"เอ่อ ฉันเป็นเจ้านายแกนะเว้ย ทำ ทำไมพูดจากับฉันแบบนี้ว่ะ"แจ็คสันลุกขึ้นยืนแล้วพูดเบาๆอย่างหงุดหงิด

"ประธานเจ ไม่เจอกันนายเลยนะครับ"แจฮยองเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับทักแจ็คสันขึ้น

"ใช่ ประธานชเวแจฮยอง"แจ็คสันตอบกลับพร้อมกับเดินมายืนประจันหน้าแจฮยอง

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าหากันแล้วกอดทักทายกันเบาๆตามประสาคนรู้จัก

"นี่ ไม่เจอกันนานจริงๆ เป็นยังไงบ้าง กลับมาอยู่เกาหลีถาวรเลยหรอ"หลังจากที่กอดเสร็จแจ็คสันก็ถามคำถามแจฮยองไม่น้อยด้วยความคิดถึง

"พี่ ค่อยๆถามก็ได้ครับ ผมน่ะมาดูแลกิจการที่นี่แล้ว คงอยู่ยาวเลยแหละ ที่มานี่ก็เพราะว่ามีสินค้าตัวใหม่จะมาเสนอร่วมงานกับพี่นี่แหละ"แจฮยองตอบด้วยรอยยิ้ม

"อ่อ ได้สิ ไว้ฉันจะตรวจดูนะ"แจ็คสันตอบรับคำ

.

.

.

"โอ๊ะ บริษัทเฮียประกาศรับสมัครเลขาของเฮียนี่ ไหนดูสิ"ฟอร์ยูที่กำลังเลื่อนเฟสเรื่อยเปื่อยก็เลื่อนไปเจอกับประกาศรับสมัครงานตำแหน่งเลขาของท่านประธานบริษัทเจสัน

"โอ๊ะ ไม่รับแฟนคลับ ต้องอายุน้อยกว่า30 ไม่มีภาระอื่น มีเวลาให้งานตลอด เรียกใช้ได้ตลอดเวลา มีความคิดเชิงบวก ขยัน ตรงต่อเวลา และซื่อสัตย์ เงื่อนไขนี่ ฉันน่าจะรับไหวอยู่นะ แต่ว่าแฟนคลับนี่สิ เอายังไงดี"ฟอร์ยูที่นั่งอ่านใบประกาศก็นั่งคิดนั่งถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าจะเอายังไง

"อ่า คิดออกแล้ว แค่ไม่บอกว่าเป็นแฟนคลับก็ได้นี่ คงจับไม่ได้หรอกมั้ง เอาว่ะยัยพัชลองเสี่ยงดูสักตั้ง ตำแหน่งเลขาก็แค่งานๆนึง เธอทำได้"ฟอร์ยูพูดกับตัวเองด้วยความมั่นใจ พร้อมกับกรอกใบสมัครไปอย่างอารมณ์ดี

.

.

ติ๊ง

"โอ๊ะ มีคนมาสมัครแล้ว ฉันจะรอดตายแล้วสินะ"ผู้จัดการพัคพูดขึ้นด้วยความโล่งใจหลังจากได้รับใบสมัครทางอีเมล์จากฟอร์ยู

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***