พบกันอีกครั้ง

3เดือนผ่านไป

จากการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของเธอนานเกือนจะ4เดือนเขาสั่งผู้ช่วยคนสนิทของเขาตามหาเธออย่างหัวหมุน เเทบไม่ได้ทำงานไม่ได้นอนเลย ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงอะไรเธอหรอกน่ะ เเต่เขาเเค่ไม่อยากตอบคำถามเวลาคนอื่นถามถึงเธอก็เเค่นั้น เเค่นั้นจริง

+Rrrrrr+ ไม่ทันที่โทรศัพท์ของเขาจะส่งเสียงร้องท่อนเเรกเขารีบรับมันโดยทันทีเพราะเขาสัมผัสได้ว่าเบอร์ที่โทรมาต้องโทรมาบอกเรื่องสำคัญเเน่

"โทรมาได้เรื่องอะไรบ้าง เจอตัวเธอมั้ย"

(ครับ ผมเจอตัวเธอเเล้ว)

"งั้นก็รีบพาเธอกลับมา"

(โอเคครับ) ชายร่างอวบผู้ช่วยคนสนิทของกวินได้พบเพทายที่โรงพยาบาลเเห่งหนึ่งซึ่งเธอประสบอุบัติเหตุนอนซมเป็นเจ้าหญิงนิทรามาถึง2เดือน พึ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานเเละเธอยังต้องพักฟื้นอยู่ "สวัสดีครับคุณเพทาย"

ชายร่างอวบเดินถามเธอด้วยด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้มเเต่ร่างบางที่อยู่บนเตียงกลับมีท่าทีหวาดกลัวเขา "นะ..นายเป็นใคร"

"ผมบูมไงครับ ผู้ช่วยของคุณกวินสามีคุณเพทายไงครับ" คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมเเละไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เขาอาจจะโกหกเธอก็ได้

"นายอย่ามาโกหกน่ะ ฉันไม่เคยเเต่งงานมีสามี นายจะมาเเอบอ้างเพื่อลักพาตัวฉันใช่มั้ย"

"ไม่ใช่ครับ ผมจะลักพาตัวคุณทำไมล่ะครับ นี่ผมมีหลักฐาน" ร่างอวบหญิงโทรศัพท์เปิดรูปให้สาวสวยดูซึ่งเป็นรูปงานเเต่งของเธอเเละหนุ่มหล่อหน้าคม ใบหน้าของเธอดูยิ้มอย่างมีความสุข กลับกันกับชายหนุ่มที่มีใบหน้าบึ้งตึงดูเหมือนจะโดนบังคับด้วยซ้ำ

เธอขมวดคิ้วพยายามคิดเเต่เธอคิดไม่ออกจนต้องกุมขมับ "โอ้ย!~ปวดหัว~" เธอดิ้นพล่าน เพราะเธอใช้ความคิดมากไปอาการเธอเลยกำเริบ "ฮือ~ปวดหัว~" ชายร่างอวบเห็นก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก เขารีบกดปุ่มฉุกเฉินที่หัวเตียงของเธออย่างลนลาน ไม่นานนักหมอก็มาที่ห้องของเธอเเละฉีดยานอนหลับให้เธอ

"เอ่อ..หมอครับเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอครับ" ชายร่างอวบถามหมออย่างสงสัย ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปมาก ไม่จำเเม้กระทั้งสามีตัวเอง เธอเป็นอะไรกันเเน่น่ะ "คนไข้ประสบอุบัติเหตุสมองกระทบกระเทือนอย่างรุนเเรงทำให้ความจำเสื่อมคงต้องใช้เวลานานหน่อยเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำของเธอ"

"ออครับ ขอบคุณมากนะครับหมอ"

"งั้นหมอขอตัวน่ะครับ" หมอเดินออกไป เสียงโทรศัพท์ของบูมดังขึ้นซึ่งเป็นเบอร์ของเจ้านายจอมเหวี่ยงของเขานั้นเอง "ว่าไงครับคุณกวิน"

(ตามเธอกลับมาได้มั้ย)

"ไม่ได้ครับ"

(อะไรของแกเนี้ย เเค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแกยังพากลับมาไม่ได้ว่ะ ตัดเงินเดือนซะดีมั้ย) ปลายสายพูดอย่างหงุดหงิดไม่พอใจที่ผู้ช่วยคนสนิทไม่สามารถพาเธอกลับมา

"ถ้าคุณพาเขากลับมาได้เเล้วจะมาสั่งผมทำไมล่ะ ทำไมไม่มารับเธอเอง ขนาดเจอตัวผมยังเป็นคนเจอเลย" ชายร่างอวบพูดท้าทายเจ้านายอย่างไม่นึกกลัวเพราะเยาต้องการปราบพยศเจ้านายหนุ่มที่ขี้หงุดหงิดยังกะคนมาเมนท์

(ไอบูมนี่มึงถ้ากูหรอ ได้เดี๋ยวมึงเจอกู เออเเล้วตอนนี้ยัยอยู่ไหน)

"ถ้าเก่งก็หาให้เจอสิครับ" บูมนึกอยากจะแกล้งคนเป็นนายให้วีนให้เหวี่ยง

(ไอบูม!!! มึงอยากได้เงินเดือน500บาทมั้ยห่ะ!!!) คนเป็นนายวีนใส่จนเขาขำออกมา

"อ่ะๆ บอกก็ได้ เธออยู่ที่โรงพยาบาล"

(เอ้า!แล้วยัยนั่นเป็นอะไรทำไมถึงนอนโรงพยาบาล)

"คุณกวิน~ผมว่าคุณรีบมาที่โรงพยาบาลไม่ดีกว่าหรอ" ปลายสายวางลงทันทีซึ่งไม่นานนักเขาก็มาถึงที่โรงพยาบาล เขาเลยถามอาการของเธอจากหมอที่ดูเเลเคสนี้ซึ่งหมอคนนั้นเป็นญาติของเขาเอง "ยัยนั่นเป็นอะไรว่ะ ไอหมอนนท์"

"เพทายประสบอุบัติเหตุ สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนเเรงทำให้ความจำเสื่อม แล้วเธอนอนซมเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเกือบ2เดือนเลยน่ะเว้ย เเล้วก่อนหน้านี้พวกมึงมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า" กวินตัวเเข็งทื่อ อึ้งกับสิ่งที่พึ่งรับรู้มา ไม่คิดว่าเธอจะเจออะไรที่มันหนักหนาขนาดนี้ เขาไม่น่าพูดเเบบนั้นใส่เธอเลย ถ้าวันนั้นเขารั้งไม่ให้เธอไปเธอก็คงไม่เจอกับเรื่องร้ายๆเเบบนี้หรอก

"ก็นิดหน่อย เเล้วทำไมมึงถึงไม่บอกกูว่าเธออยู่ที่นี่ปล่อยให้กูตามหาตัวเธอตั้งนาน"

"ก็เพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เเค่อุบัติเหตุธรรดาไง กูถึงยังไม่บอกมึง"

"มึงหมายความว่ายังไง"

"มีคนลอบฆ่าเพทายอยู่" เขานิ่งไม่พูดอะไรเลย ได้เเต่มองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ จริงอยู่ที่สิ่งที่เธอทำกับเขามันเลวมาก เเต่จริงๆเเล้วเธอก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีหรือมีศัตรูซะหน่อย เเล้วทำไมถึงมีคนลอบฆ่าเธอกันน่ะ

"งั้นกูไปทำงานต่อน่ะ" หมอหนุ่มพูดก่อนออกไปจากห้องของเธอไปทิ้งไว้เเค่กวินที่นั่งมองเธออย่างพินิจพิจารณา เธอดูเปลี่ยนไป เธอผอมลงจากเมื่อก่อน เมื่อก่อนเธอค่อนข้างมีน้ำมีนวลกว่านี้

ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมตาขึ้นมาปรับโฟกัสมองเพดานสีขาวสบายตาก่อนมองไปรอบๆเธอก็พบกับหนุ่มหล่อหน้าคมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเธอ "นายเป็นใคร??" ร่างหนาเธอมาใกล้เธอจนเธอต้องถอยหลัง

"ว้าย!~" เธอถอยจนเกือนจะตกจากเตียงเเต่โชคดีที่เขารับเธอไว้ทัน

"ฉันคือสามีสุดที่รักของเธอไง เพทาย จำไมได้หรอ" ร่างหนากระตุกยิ้มร้าย เเละนึกหาทางเเกล้งเธอ ร่างบางรีบผลักเขาออกจากการเกาะกุม "กะ..โกหก ฉันไม่เคยเเต่งงานนายอย่ามามั่ว!!" เธอพูดเสียงสั่น เพราะกลัวคนตรงหน้า ทั้งหน้าตา รอยยิ้มเขาดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

"หึ~สมองเสื่อมจนจำเรื่องเลวๆที่ทำไว้ไม่ได้เลยสิน่ะ" ร่างหนาตากัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดขึ้น ดวงตาสีเเดงกล่ำ ฉายเเววความโกรธเเค้นอย่างเห็นได้ชัด จนร่างบางเริ่มกลัวท่าทางของเขาเเละพยายามคิดเรื่องที่เขาพูดถึง จนน้ำตาเธอไหลออกมาไม่ใช่ว่าเธอจำได้หรอก เเต่เพราะคำพูดที่เขาพูดมันทิ่มเเทงจิตใจเธออย่างมาก จนเธอเริ่มจุกอก หายใจไม่ออก "ไม่ต้องร้องไห้บีบน้ำตาหรอก ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอฉันไม่สงสารหรอก"

ยิ่งเขาทำร้ายใจเธอมากเท่าไหร่เธอยิ่งร้องไห้หนักมากๆเเละกุมขมับตัวเองพลางส่ายหัวไปมา "ฮึก~ฮือ~ไม่จริง ไม่ใช่ ฮือ~ฮือ~"

เธอเอาเเต่ร้องไห้จนเขาตกใจเเละทำอะไรไม่ถูกเขาไม่เคยเห็นเธอเป็นเเบบนี้เลย ปกติเขาก็พูดทำร้ายใจเธอตลอดเธอยังอดทนและเขาก็ไม่ค่อยเห็นเธอร้องไห้ด้วยเธอเป็นอะไรกัน

"ผะ..ผมขอโทษ" เขาตัดสินใจโอบกอดเธอไว้เเละลูบหัวเธอจนเธอเงียบไปอย่างผิดปกติ ทำไมเธอถึงเป็นเเบบนี้กันน่ะแล้วใครกันเป็นคนที่ต้องการฆ่าเธอ หลังจากนี้เขาคงรีบสืบเรื่องนี้เเล้วล่ะเพราะคำพูดไม่ผ่านสมองของเขาวันนั้นเเท้ๆเลยทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องร้ายๆเเบบนี้

"คุณ~คุณ~" เธอเงียบไปแล้วจริงเพราะเธอร้องไห้จนหมดสติไปซึ่งเขาไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงเป็นเเบบนี้ได้

แอด~ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้งซึ่งเป็นหมอหนุ่มหน้่ใสคนเดิม เขามาเพื่อรีบเช็คอาการเธออย่างด่วนจี๋เลย

"นี่มึงทำอะไร ทำไมพะ..เพทายถึงร้องไห้จนช๊อคเเบบนี้" หมอหนุ่มถามเขาด้วยน้ำเสียงเเข็งกร้าว พลางกระชากคอเสื้อของเขาอย่างโกรธเคือง จนเขารู้สึกเเปลกใจในท่าทีของหมอหนุ่มเพราะปกติจะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆเลย เขาเห็นมุมนี้ของหมอก็เเอบกลัวเหมือนกัน

"เฮ้ย!~ไอหมอโอม ใจเย็นดิห กูเเค่คุยกับเพทายเมียกูเฉยๆ มึงจะโกรธทำไม"

"อย่ามาตอเเหล ถ้ามึงคุยเฉยๆ เธอไม่เป็นเเบบนี้หรอก!!"

"เอ่อ..กูเเค่เเกล้งเธอ" เขาพูดอย่างเลิ่กลั่กเพราะมันคือคำโกหกไงที่เขาพูดมันไม่ได้เเกล้งเเต่เขาด้าเธอจริงๆ

หมอหนุ่มปล่อยปกเสื้อเขาก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างโกรธเคือง "มึงรู้เอาไว้เลยน่ะไอกวิน เขาเป็นเเพนิค มึงห้ามพูดทำร้ายใจเขาเด็ดขาด!!"

"....." เขาถึงกับพูดไม่ออกเลย เขาพูดทำร้ายใจเธออยู่ทุกๆวัน เธอไม่เคยเเสดงออกให้เขาเห็นจนเธอเก็บกดจนกลายเป็นเเพนิคเลยหรอ คำพูดมันช่างอันตรายเหลือเกิน ต่อไปนี้เขาสัญญากับตัวเองเเล้วว่าเขาจะพยายามไม่พูดทำร้ายจิตใจเธออีกเเล้ว

"นิ่งเเบบนี้เเสดงว่าพูดทำร้ายใจเขามาตลอดอ่ะดิห" เขามองหมอหนุ่มตาขวางเเต่หมอหนุ่มไม่ได้กลัวอะไรเขาหรอก

"อือ~กูปฏิเสธอะไรได้ว่ะ"

"รู้ตัวก็ดี หลังจากนี้ก็พูดดีๆกับเธอหน่อยล่ะกัน เเคร์ความรู้สึกเธอหน่อย"

"เออๆกูจะพยายาม"

.

หลังจากวันนั้นเขาเฝ้าเธอ เขาไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเเล้ว "นี่วันก่อนฉันขอโทษน่ะ ที่พูดไปแบบนั้นอ่ะ" เขาบอกเธออย่างสำนึกผิด ในขณะที่เธอเอาเเต่กินเค้กที่เขาซื้อมาให้เธออย่างไม่สนโลก "......"

"นี่!ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย!!"

"เงียบหน่าา คนจะกินกวนอยู่ได้ เดี๋ยวต่อยปากเเตกเลย" เขาพูดคำจาของเธอเปลี่ยนไปมากจนเขาเเปลกใจ เเต่พอเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย เเล้วเขาเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัวเลย เธอดูน่ารัก น่าเอ็นดูมากๆเลย

ร่างบางเงยหน้าจากอาหารมามองเขาพลางหรี่ตาอย่างจับผิด "นี่!ยิ้มอะไรของนายอ่ะ"

"อะไร ใครยิ้ม!! เเล้วนั่นกินหมดเเล้วหรอ"

"อือ มีอะไรจะพูดก็พูด อย่ากวนฉันเวลากินอีกล่ะ"

"ขอโทษน่ะที่ฉันพูดไม่ดีใส่เธอ" เขาพูดอย่างรู้สึกผิดในขณะที่เธอเบะปากมองบนวใส่เขา จนเขานึกหมั่นใส้คนตรงหน้าเอามากๆเลย "ฉันไม่ถือสาหรอก นายคงเป็นพวกปากเสีย จะให้เปลี่ยนก็คงต้องใช้เวลาหน่อย นี่ไม่รู้ฉันไปตกลงเเต่งงานกับนายได้ยังไงกัน" จบประโยคที่เธอพูด ใบหน้าหล่อหุบยิ้มทันที มือของเขากำหมัดเเน่น สายตามองไปที่เธออย่างโกรธเคือง จนเธอต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น

"เหอะ~ฉันไม่ได้อยากเเต่งงานกับผู้หญิงสกปรกๆอย่างเธอหรอกเเต่เพราะความเลวของเธอทำให้ฉันต้องเเต่งงาน เเล้วจำไว้ด้วยน่ะต่อให้เหลือผู้หญิงคนเดียวบนโลกฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอหรอก!!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เส้นเลือดปูดขึ้นที่ใบหน้า ดวงตาเเห่งความโกรธเพ่งมองเธอเธออย่างกับต้องการฆ่าเธอให้ตายเสียตรงนั้น

ใบหน้าสวยหน้าตาซีดเผือด คำพูดที่เขาพูดทำให้เธอจุกอก เธอไม่อาจตอบโต้อะไรเขาได้เลยเพราะตอนนี้เขาพูดของเขาได้กัดกลืนกินหัวใจของเธอจนกลายเป็นแผล ส่งผลให้ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

เขาหลุดออกจากการครอบงำของความโกรธเนื่องจากเสียงร้องเเละน้ำตาของเธอ เขารีบไปสวมกอดเเละลูบหัวเธอเพื่อปลอบประโลม

"ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ" เขาพูดเสียงสั่นเพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอร้องไห้เเละทำร้ายใจเธออีกเเล้ว ทำไมรอบนี้น้ำตาของเธอถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขากันน่ะ เขารู้สึกเจ็บเเปล๊บที่หัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

"ฮือ~ฉันทำอะไรผิดนักหนา ทำไมถึงต้องส่ากันขนาดนี้ด้วย ฮึก~ฉันมันไร้ค่าขนาดนี้เลยหรอ ฮือ~" เธอเอาเเต่ร้องไห้ ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จากคำพูดของเขาเเละจากปมในอดีตที่เธอเคยเจอมามันถาโถมเข้ามาในหัวเธอจนเธอรับมันไม่ไหว เธอเลยระบายมันด้วยการร้องไห้ออกมาอย่างนี้ "ผมขอโทษ ผมตาต่ำเองที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณ คุณอย่าร้องไห้เเบบนี้เลยน่ะ"

น้ำตาเขาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้เขากลับสงสารเธอจับใจเเละรู้สึกผิดที่เขาปล่อยให้ความโกรธครอบงำตัวเองจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ผ่านไปสักพักนึง เธอเริ่มดีขึ้น เขาจึงคลายอ้อมกอดของเธอพลางมองหน้าเธออย่างรู้สึกผิด "ผมขอโทษ ขอโทษจริง" เธอจับมือเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างไม่นึกโกรธเคืองเขาเลย "จะโทษนายคนเดียวก็ไม่ได้นี่ ในเมื่อฉันเป็นคนทำให้นายโกรธก่อนนี่" เขามองหน้าเธอเเละยิ้มอ่อนๆให้ ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มของเธอเเละการกระทำของเธอตอนนี้ทำให้ใจเขาเต้นเเรงได้

"ฉันจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย ยังไงนายก็ต้องช่วยรื้อฟื้นน่ะ ฉันอาจจะพูดอะไรไม่คิดบ้างนายก็ยกโทษให้ฉันด้วยล่ะกันน่ะ^^" รอยยิ้มที่มาพร้อมกับรอยบุ๋มข้างเเก้มซ้ายมันดูน่ารักเอามากจนทำให้เขาเสียอาการ "อะ..อื้ม~ต่อไปนี้ฉันจะพยายามควบคุมความโกรธของตัวเองให้ได้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***