จุดเริ่มต้น

ร่างหนาเดินมุ่งหน้าออกจากคฤหาสน์หลังโตด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน เเต่ก็ถูกมือเรียวเล็กคว้าไว้ "นี่คุณกวิน คุณจะไปไหน!!"

"ไม่ต้องยุ่งงง!!" เขากระเเทกเสียงพลางสะบัดมือเธอออกจนเธอล้มลงไป เเต่เขากลับไม่เเยเเสอะไรเธอเลย เธอจึงรีบลุกขึ้นมาคว้าเเขนแกร่างของเขาอีกรอบ

"จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ไง ฉันเป็นเมียคุณน่ะ แล้วคุณออกไปตอนดึกๆเเบบนี้ทุกคืนเลยน่ะ"

"เหอะ ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นเมียอีกหรอ ทั้งๆที่เราเเต่งงานกันเพราะคุณใช้แผนสกปรกๆมาจับผมไง" ร่างหนาตาเเดงกล่ำ พลางบีบไหล่มนของเธอสุดเเรง

"ปล่อย~ฉันเจ็บ!~" เธอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดที่เขายิ่งเพิ่มเเรงบีบขึ้นเรื่อยๆ

"หึ~เจ็บเป็นด้วยหรอ รู้ไว้ด้วยผมเจ็บมากกว่าคุณเป็นล้านเท่า ถ้าโดนเเค่นี้ทนไม่ได้ก็ออกไป!!"

"ทุกอย่าที่ฉันทำเพื่อคุณมันไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณเลยหรอ" ดวงตาคู่สวยมองไปทางเขาอย่างเศร้าโศก น้ำตาคลอเบ้าออกมา น้อยใจทุกๆอย่าง เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้มองเห็นเเละรักเธอเเต่เพียงเพราะสิ่งที่เธอทำครั้งนั้นครั้งเดียว ทำให้เขารังเกียจเเละสมเพชเธอมากทุกอย่างที่เธอทำเพื่อเขามาตลอดกลับไม่สามารถมันไม่สามารถล้มล้างมันได้เลยเเม้เเต่นิดเดียว

"ใช่!!มันไม่มีค่าสำหรับผมเลย!! รู้ไว้ด้วยไม่ว่าคุณจะทำดีเพื่อผมเเค่ไหนผมก็ไม่มีวันยกหัวใจให้ผู้หญิงสกปรกๆอย่างคุณ!!!" เขากัดฟันกรอด เส้นเลือดปูดขึ้นมาพลางชี้หน้าเธออย่างนึกรังเกียจ

ใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตา คำพูดที่เขาพูดออกมาทำเอาเธอจุกอก จนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ความอดทนของเธอที่มีได้พังทลายลงเเล้ว "สิ่งที่ฉันทำเพื่อคุณ คุณคงไม่ต้องการมันสิน่ะ ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องอึดอัด" เธอพูดตัดพ้อพลางเป็นฝ่ายเดินออกจากคฤหาสน์หลังโตเเต่ไม่วายที่จะโดนเขาตอบกลับมา

"ดี!จะไปตายที่ไหนก็ไป!!" ร่างกายของเธอเเทบจะทรุดลงกับพื้น ต่อให้เธอจะรักเขาเเค่ไหนเเต่เขาคงมองเธอเป็นเเค่ผู้หญิงสกปรกหน้ารังเกียจ เพียงเพราะสิ่งสิ่งเดียวที่เธอทำไปเพราะความคิดน้อยเเละเพราะรักที่เธอยอมทำสิ่งผิด

เธอเดินออกมาอย่างไม่มีจุดหมาย น้ำตาเธอเองก็ไหลไม่ขาดสาย เธอเหนื่อยกับการพยายามเพื่อให้เขารัก เธอเจ็บปวดบอบช้ำจากการโดนคำพูดที่เเสนเหน็บเเนมจากเขา หรือเเม้กระทั้งการกระทำของเขาที่ทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าว ทั้งการเทอาหารที่เธอตั้งใจทำให้ หรือเเม้กระทั่งการทำลายเเปลงดอกไม้ที่เธอตั้งใจทำให้เป็นของขวัญวันเกิดเขา ใจดวงนี้ของเธอบอบช้ำเพราะเขามามากพอเเล้วเธอขอเลือกที่จะออกมาจากขุมนรกและซาตานร้ายตนนี้เเล้ว

เธอเดินมานั่งที่สะพานเเหล่งหนึ่งซึ่งไม่มีเเม้เเต่ใครสักคนนึงเพราะนี่มันก็ดึกมากเเล้ว

"ฉันไม่น่าทำแบบนั้นกับคุณเลย คุณกวิน"

.

2ปีก่อน

เพทายได้เจอกับกวินครั้งเเรกเพราะเธอสมัครเป็นเลขาของเขา เธอได้ใกล้ชิดกับกวินเเล้วรู้สึกหลงรักเขา ทั้งหล่อ รวย แถมยังสุภาพบุรุษอีก เธอได้เเต่แอบมองเขาอยู่ตลอดจนในที่สุดซาตานจะนรกขุมไหนก็ไม่รู้มาควบคุมเธอให้ทำสิ่งที่เลวร้ายมากๆ

"คุณเพทาย นี่ก็ดึกมากเเล้วน่ะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณน่ะ" ร่างหนาที่เห็นว่าเธอกำลังเคลียร์งานอยู่ก็อาสาพาไปส่งเธออย่างมีน้ำใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเคลียร์ตรงนี้เสร็จก็กลับเเล้วค่ะ ไม่รบกวนคุณกวินดีกว่า"

"นี่อย่าดื้อสิ ถ้าคุณยังดื้อผมจะตัดเงินเดือนคุณ" เขาขำเบาๆพลางเก็บเอกสารของตนเองเเละเดินไปหาร่างบางเเละส่งยิ้มให้เธออย่างจริงใจ "เดี๋ยวฉันกลับเองได้ค่ะ"

"ดึกป่านนี้เเล้วมีเเท็กซี่ที่ไหนเล่า เดี๋ยวผมไปส่งเอง"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

ณ.คอนโด

หญิงสาวเดินกลับคอนโดพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา "คุณกวินรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารให้คุณกินตอบเเทนที่คุณมาส่งฉันไงค่ะ"

"ได้ครับ^^" เธอตั้งใจทำอาหารให้เขาสุดฝีมือ กลิ่นของอาหารหอมเเตะจมูกของเขา ทำให้เกิดปฏิกิริยากับท้องของเขาทันที จ๊อก~~

ไม่นานนักอาหารที่หอมและน่ากินก็ถูกเสิร์ฟต่อหน้าเขา "น่ากินจังเลย"

"น่ากินก็กินเลยสิค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปคั้นน้ำส้มให้" พูดจบเธอก็ไปคั้นน้ำส้มให้เขาก่อนที่จะเอาไปให้เขาเธอเหลือบไปเห็นยานอนหลับที่เพื่อนเธอเคยลืมไว้ ความคิดชั่วร้ายได้ผุดมาในหัวของเธอเหมือนซาตานร้ายกำลังครอบงำจิตใจเธออยู่ เธอหยิบยานอนหลับซองนั้นใส่ในส้มที่เธอตั้งใจทำให้เขา

.

"อื้ม~น้ำส้มนี่สดชื่นจังเลย ขอบคุณน่ะที่ทำอาหารอร่อยๆให้ผมกิน"

"ยินดีค่ะ^^"

"งั้นเดี๋ยวผมกลับก่อนน่ะครับ" เขาพยายามจะลุกจากเก้าอี้เเต่เธอจับเเขนเเกร่งเขาเพื่อรั้งเขาไว้ เเล้วอยู่ๆเขาก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมา ใบหน้าคมเริ่มมีเหงื่อไหลออกมา นั่นบ่งบอกว่ายาได้ออกฤทธิ์เเล้ว

เธอสงสัยท่าทีของเขาว่าทำไมยังไม่หลับอีก ยาน่าจะออกฤทธิ์เเล้วน่ะ "คุณเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ คุณกวิน"

"ผมร้อน ช่วยเปิดเเอร์หน่อยได้มั้ย" เธอถึงกับงุนงงกับอาการที่เขาเป็นอยู่ อย่างที่เธอใส่ให้เป็นยาอะไรกันเเน่น่ะ ทำไมอาการเขาดูร้อนรนเเบบนี้กัน "ฉันเปิดเเอร์เเล้วน่ะ คุณไม่สบายรึเปล่าค่ะ"

ร่างบางอังหน้าผากเขาก็รู่สึกว่าตัวเขาร้อนมาก การที่เธออยู่ใกล้เเบบนี้ทำให้เขาเผลอตัว ดึงเธอมาจูบทันที

เขาครอบครองริมฝีปากเธออย่างเร้าร้อนในขณะที่เธอพยายามผลักเขาออกเเต่เเรงของเธอกลับหายไปเหมือนกับโดนดูดพลังไป

เขาสอดลิ้มช่วงชิมความหอมหวานจากโพรงปากของเธอมือข้างนึงของเขาจับศีรษะเธอไว้เพื่อให้เธอได้รับรสจูบอยา่างเต็มที่ ส่วนอีกข้างเขาก็โอบเอวเธอไว้

เมื่อละจากริมฝีปากเเล้วเขาก็ซุกไซร้คอระหงค์ของเธอเเละทิ้งร่องรอยไว้

"ผมร้อน~คุณต้องช่วยผม คุณต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ" เขารู้เเล้วว่าตัวเองถูกวางยาเเต่เขาไม่อาจต้านทานความต้องการเนื่องจากฤทธิ์ยานี้ได้ เขาซุกไซร้คอเธอเเละลงต่ำเรื่อยจนไปถึงเนินอก เขาเลยฉีกชุดเธอจนขาดก่อนจะดูดดึงยอดปถุมของเธออย่างหลงไหล "อ๊ะ~คะ..คุณกวิน..หยุดน่ะ"

เธอพยายามห้ามเขาเเต่เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้เเล้ว "ผมขอโทษเเต่คุณต้องช่วยผม"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าก่อนจะครอบครองริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ เธอพยายามเม้มปากไว้เเต่เขากัดริมฝีปากเธอจนเธอต้องอ้าปากซึ่งนั่นเป็นโอกาสให้เขาได้ช่วงชิมความหอมหวานจากโพรงปากเธออีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตนเองเเละเริ่มบรรเลงเพลงรักกันทั้งคืน ท่ามกลางหยดน้ำตาเเละเสียงร้องของเธอ เป็นเพราะความคิดบ้าๆเเละยาตัวนั้นเเท้ๆเลย เธอไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะพกยาบ้าๆเเบบนั้น เธอคิดว่าเป็นยานอนหลับเธอถึงวางยาเขาไป

ร่างหนาลืมตาขึ้นมาเเละมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคยเเต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือมีเลขาของเขาหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ร่างกายเปลือยเปล่าก็ตกใจอย่างมากพลางนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

"อื่อ~" ร่างบางลืมตาขึ้นมาเเละมองไปทางร่างหนาที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ร่างหนาหันไปมองเธอเเววตาเเดงกล่ำเพราะความโกรธที่ครอบงำ เธอกล้ามากเลยน่ะที่วางยาปลุกเซ็กส์ใส่เขา "คุณเพทาย!! คุณทำเเบบนี้กับผมได้ไง"

เขากระเเทกเสียงพลางบีบไหล่มนของเธอจนเธอนิ่วหน้าเพราะความเจ็บจสกการกระทำของเขา "คุณฉันเจ็บ~"

"ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณเเต่คุณกลับทำกับผมเเบบนี้หรอ คุณนี่มันนังงูเห่าชัดๆ!!!"

"ก็ที่ฉันทำไปก็เพราะว่าฉันรักคุณไง คุณกวิน!!"

"เหอะ คิดว่าทำเเบบนี้เเล้วผมจะรักคุณรึไง จำไว้เลยน่ะว่าผมไม่มีวันยกหัวใจให้ผู้หญิงสกปรกแบบคุณ!!" พูดจบเขาก็หสวมเสื้อผ้าหวังจะออกจากห้องเเต่เธอไม่ยอมเสียครั้งเเรกไปฟรีๆหรอก "เอ.....ถ้าคลิปพวกนี้หลุดไปจะเป็นยังไงน้าาาา" เขาหันกลับไปก่อนจะเห็นว่าในมือเธอมีกล้องอัดวีดีโออยู่ เเต่เขากลับยกยิ้มร้ายขึ้นมาไม่กลัวอะไรเลย

"ก็เอาสิ ลงไปเลยคนที่เสียหายน่าจะเป็นคุณมากกว่า"

"เเต่มุมนี้ไม่เห็นหน้าฉันเลยน่ะ เเต่หน้าคุณชัดมากเลย ถ้าคนอื่นรู้ว่า ceo หนุมสุภาพบุรุษสุดหล่อทำเรื่องฉาวๆเเบบนี้คงจะโดนสาป ถูกถอนหุ้นส่วน ถูกถอนจากการเป็น ceo เเน่ๆเลยเนาะ น่าเสียดายจริงๆ" ใบหน้าเขาซีดเผือด เขาไม่อยากให้บริษัทที่ตั้งขึ้นตั่งเเต่รุ่นปู่ต้องเสียหายเพราะเขา "เธอต้องการอะไร!"

"จดทะเบียนสมรสเเล้วเเต่งงานกับฉัน แล้วฉันจะเก็บเรื่องนี้" ร่างบางยกยิ้มร้ายในขณะที่ร่างหนากำลังขมวดคิ้ว ดวงตาเเดงกล่ำมองเธออย่างโกรธเคือง

"ก็ได้ ฉันตกลง"

หลังจากได้เเต่งงานชีวิตเธอก็ไม่มีความสุขเลยเธอหวังว่าหลังจากเเต่งงานเธอจะพิสูจน์ตัวเองเเละทำทุกอย่างให้เขารักเเต่เพราะการกระทำครั้งนั้นทำให้เขา โกรธ เกลียด และรังเกียจเธอเข้ากระดูกดำ เขาไม่อยากเเม้เเต่จะมองหน้าเธอ

.

.

"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ทำเเบบนี้กับคุณเลย คุณกวิน~TT" เธอเอาเเต่ร้องไห้เเละโทษตัวเอง ถ้าเธอไม่วู่วามยัดเยียดเขาเเบบนั่นป่านนี้เขาอาจจะหลงรักเธอไปแล้ว เธอผิดเองที่รักเขามากเกินไปจนไปทำเรื่องเลวร้ายเเบบนั้น

สายตาเเห่งความสิ้นหวังมองไปยังสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ความคิดที่ต้องการจบชีวิตตัวเองได้ผุดมาในหัว การทำเเบบนี้คงจะทำให้เธอหายเจ็บปวดได้

+Rrrrrr+

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นทำให้สติของเธอกลับมา เธอหยิบโทรศัพท์จากการเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะกดรับสาย "ฮัลโหล~"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆจนปลายสายสงสัย (เฮ้ย!~โอเครึเปล่าเนี้ย) หลังจากจบประโยคน้ำตาเธอไหลออกมาอีกครั้ง เเค่คำถามสั้นๆที่เธอรอคอยมาตลอด คนที่เเคร์เเละเป็นห่วงเธอมากที่สุดเเต่ไม่ทันที่เธอจะตอบจู่ๆก็มีชายปริศนาเดินมาและโป๊ะยาสลบใส่เธอและอุ้มเธอขึ้นรถตู้ทันที

"........."

(เพทาย!!!~เป็นอะไรรึเปล่า!!!?)

เมื่อเห็นว่าปลายสายเงียบไปเธอก็เรียกอีกครั้งเเต่กลับไร้การตอบกลับใดๆทั้งสิ้น..............

ผ่านไปสองวัน

"คุณกวินค่ะ คุณเพทายไปไหนค่ะ ป้าไม่เห็นเธอมาสองวันเเล้วนะคะ" เสียงเเหบของหญิงวัยทองถามเขาที่กำลังจะกินข้าวเช้าอยู่ ปกติเพทายจะช่วยเธอทำอาหารให้กวินทุกวันเเต่สองวันนี้เธอกลับหายไป

"เหอะ~ก็หายไปเพื่อเรียกร้องความสนใจก็เเค่นั้น นมไม่ต้องสนหรอก" เขาไม่เคยเอาอะไรเลยและยังกินข้าวต่ออย่างอารมณ์ดี เดี๋ยวไม่มีใครตามเธอก็คงกลับมา ยังไงเธอก็หลงเขาถึงขนาดจับเขาให้เป็นสามีเเล้ว เรื่องอะไรต้องหนีไปง่ายๆล่ะ

'หายไปเลยก็ดี' เเละเธอก็ได้หายไปจริงๆเเต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจเลย เขากลับร้อนใจเพราะเธอไม่กลับมาเลยจนเวลาผ่านไป2สัปดาห์เขาคิดว่านี่ไม่น่าจะใช่การเรียกร้องความสนใจเเล้วล่ะตอนนี้เธออาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้ เขาเลยสั่งให้คนของเขาตามหาเธอเเทบพลิกแผ่นดิน และเอาเเต่โทษตัวเองที่พูดใส่เธอเเบบนั้น เเต่เขาเเค่รู้สึกผิดไม่ได้สงสารอะไรเธอทั้งนั้น ก็เเค่หวังให้เธอกลับมาเซ็นใบหย่าก็เเค่นั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***