ตอนที่ 4 ค่าย G107

ดาบในมือของไทเริ่มเปล่งแสง ใบดาบเริ่มสั่นอย่างรุนแรง

“วัตถุดิบระดับต่ำเกินไป รองรับพลังงานได้ไม่มากเท่าที่ควร เอ่อ..”

เขาลดพลังงานลงมาจนดาบเริ่มสงบลง

“น่าจะไม่เกินสองร้อยคือขีดจำกัดแล้ว? อืม..”

มิมิคหมาป่าที่เหลือโอบล้อมเขาทุกทิศทาง พวกมันคำรามเสียงต่ำ ทว่ากับศัตรูระดับที่มากกว่า สัญชาตญาณของพวกมันเริ่มระมัดระวัง

ไทไม่ได้ประหม่า คู่ต่อสู้ระดับนี้ เขาสู้กับพวกมันไม้รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง หลังจากทำความเข้าใจกับอาวุธในมือ เขาจ้องมองไปที่พวกมิมิค

“เฮ้ รู้จักคลื่นดาบปราบมารไหมเด็กๆ”

เหมือนกับการพูดของเขาเป็นเสียงระฆังเริ่ม มิมิคหมาป่าทั้งสี่ที่ล้อมเขาเอาไว้กระโจนเข้าหาเขารอบทิศทาง

ในตอนนี้เขาย่อตัวลงดาบในมือที่เปล่งประกายมีละอองอีเธอร์หมุนวนอยู่รอบใบดาบ

ภายในเสี้ยววินาที ไทกวาดดาบไปรอบตัวเขา คลื่นอีเธอร์ที่รุนแรงกระจายไปตัวทั้งดาบ

ภายใต้สายตาที่ไม่เชื่อของกลุ่มของชาน คลื่นดาบสีขาวถูกวาดออกเป็นคลื่นวงแหวนรอบตัวไทก่อนกระจายออกเป็นวงกว้าง

ร่างของมิมิคหมาป่าทั้งสี่ถูกคลื่นดาบผ่าออกเป็นสองท่อนในทันทีที่มันปะทะกับคลื่นวงแหวน

เปรี๊ย!!

“กะแล้วว่าไม่น่าจะทนไหว” จบคำพูดของไท ใบดาบในมือของเขาเกิดรอยร้าวขึ้นก่อนที่มันจะแตกกระจายเหลือเพียงด้ามจับ แต่ทันทีที่เขาคลายมือออก แม้แต่ด้ามดาบเองก็ไม่อาจรับพลังของมันอีกต่อไป

ชานกับพวกเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

เฟย์ หญิงสาวมือปืน หยิบเครื่องวัดพลังงานออกมาไม่รู้ตัว

[ตรวจพบมนุษย์ สายเลือดดั้งเดิม ระดับพลังงาน 1450 นักรบ 4 ดาว]

[ไม่พบการลงทะเบียนประชากรใหม่]

4 ดาว!!!

เนื่องจากไม่มีการปกปิดเสียงของเครื่องวัดพลังงาน แน่นอนว่าไทที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนักย่อมได้ยิน

“อืม ก็คิดไว้ว่าน่าจะประมาณสี่ดาว แต่เข้าใกล้ระดับ 5 ดาวแล้วนี่ไม่คิดมาก่อน” ไทกำมือของเขาเหมือนกับต้องการจับความรู้สึกพึงพอใจของพลังในร่าง

กี๊สสส

พวกมิมิคระดับเบี้ยที่เหลือส่งเสียงร้องสูง พวกมันตัวสั่นอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะหันกลับหลบหนีทันที!

ไทยกปืนในมืออีกข้างของเขาก่อนจะยิงกระสุนออกไปทันที

“มือปืนตามผมมา กวาดล้างพวกมันให้ได้มากที่สุดในรัศมีร้อยเมตร”

“นักดาบดูแลคนเจ็บ หาจุดปลอดภัยบริเวณใกล้เคียงก่อนทำสัญลักษณ์ให้ทีมทันที”

“ระ รับทราบ!!”

ทั้งห้าคนตอบรับโดยสัญชาตญาณทันที

หลังจากเผลอตอบรับ คนอื่นๆรีบมองไปที่ชาน อย่างน้อยที่สุดเขาคือหัวหน้าของทีมนี้!

ชานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนมองไปที่ไทแล้วพยักหน้าตอบรับ

“ช่วยดูแลพวกเขาด้วย พวกเขาเป็นแค่นักเรียนที่เพิ่งจบหลักสูตร”

“ได้”

ไทพามือปืนทั้งสามพุ่งออกไปทันที เขาอยากให้คนอื่นๆกระจายกันออกไป แต่เมื่อรับรู้ว่าพวกเขาเป็นเด็กใหม่ เขาล้มเลิกแผนทันที

โอกาสล้มตายของพวกเขาเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์หากออกล่าคนเดียว

หลังจากหนึ่งชัวโมงผ่านไป

ไทพามือปืนทั้งสามกลับมาก่อนจะหาสัญลักษณ์ที่ชานวางไว้

ไม่นานเขาก็พบมัน

ภายในอาคารเก่า ไทพบทั้งสองทันที ชานตอนนี้มีผ้าพันแผลว่าอยู่รอบอกนั่งพักอยู่ขณะที่นักดาบอีกคนเฝ้าระวังรอบด้านด้วยปืนในมือ

พวกเขาพบไทแล้วเช่นกัน นักดาบถอนหายใจออก สีหน้าที่วิตกกังวลดูผ่อนคลายทันที

“เป็นยังไงบ้าง ยังดีที่คุณมีความรอบคอบมากพอที่จะพกอุปกรณ์การแพทย์” ไทถามออกไป แน่นอนว่าเขาหมายถึงชาน

ชานรู้สึกแปลกเล็กน้อย ที่เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าตอบโต้เขาแบบห้วนๆ อย่างน้อยเขาอายุยี่สิบแปดแล้ว เขาถอนหายใจก่อนจะตอบ

“ขอบคุณ แต่นี่คือพื้นฐานของทั้งหมด อาการจะดีขึ้นหลังผ่านไปสี่ถึงห้าชั่วโมง”

“ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นเราจะย้ายที่กันอีกครั้ง คุณไหวใช่ไหม พวกมิมิคที่หลบหนีน่าจะได้รับสัญญาณจองพวกที่ระดับสูงกว่าให้ล่าถอย เพราะฉะนั้นต้องมีมิมิคที่มีระดับพลังสูงกว่าสั่งการพวกมันอยู่ข้างหลัง จะดีกว่าที่เราทำการย้ายอีกครั้ง”

คนอื่นมีสีหน้ากังวลทันที มิมิคระดับที่สูงกว่าหมาป่า!!

“ผมยังไหว”

คนอื่นในทีมช่วยเขาลุกขึ้น ใช้เวลาไม่นานในการทำความรู้จักกันเล็กน้อย

โดยไม่รู้ตัว ไทกลายเป็นผู้นำกลุ่มชั่วคราวแทนชานที่บาดเจ็บ

“ผมถามได้ไหมว่าตอนนี้วันที่เท่าไหร่”

ระหว่างการย้าย ไทถามขึ้นด้วยความสงสัย

“20 ธันวาคม ปีที่ 5 ของปฏิทินใหม่”

“ปีที่ 5??”

“ใช่ คุณไม่รู้เหรอ ผมลืมไปคุณเพิ่งออกมาจากแก่นแท้ของโลกใช่ไหม” ชานเอ่ยขึ้น

“เหมือนคุณจะรู้เรื่องนี้ดี” ไทตอบ

“ไม่มีใครไม่รู้เรื่องนี้ แต่มันสองปีแล้วที่มีข่าวถึงการกลับมาของพวกคุณ”

“อืม ให้ผมเดามันคงจริงๆ”

“ใช่ ล่าสุดคือเมื่อสองปีก่อน เธอชื่อกาเซีย ตอนนี้เธอเป็นพันเอกของกองทัพพันธมิตรไปแล้ว”

“กาเซีย?”

“คุณรู้จักเธอรึเปล่า?”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

ไทสอบถามกับชานในเรื่องต่างๆเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ในพื้นที่

เขาพบว่านี่คือชายแดนที่มีอาณาเขตติดทะเล ค่ายที่ใกล้ที่สุดคือค่ายทหารอาสา G107 ที่ห่างออกไปยี่สิบกิโลเมตร

หลังจากที่ไทถูกส่งไปที่โลกแก่นแท้ โลกภายนอกมีการเปลี่ยนแปลงจำนวนมาก การเคลื่อนที่ของเปลือกโลกเนื่องจากการขยายตัวของโลก ทวีปเดิมถูกแยกออกจากกัน พื้นดินยกตัวสูงขึ้นจากมหาสมุทร มีแผ่นดินใหม่ปรากฏตัวขึ้นจำนวนมากอีกทั้งมหาสมุทรเองยังขยายตัวแบ่งพื้นแผ่นดินออกเป็นสี่ทวีปใหญ่ เจ็ดทวีปเล็กกลางมหาสมุทร

มีการจัดตั้งและปฏิรูปการปกครองใหม่ทันทีที่มนุษย์สามารถผลักดันพวกมิมิคให้ถอยกลับ

กองทัพพันธมิตรถูกก่อตั้งขึ้นในช่วงเวลานี้

ในพันธมิตรเลือกผู้นำทั้งแปดเป็นประธานาธิบดีที่เกิดจากการเลือกตั้งชั่วคราว ดำรงตำแหน่งวาระแรกที่แปดปีจากผู้มีอำนาจสูงสุดของทั้งหมด

เนื่องจากมีประธานาธิบดีแปดคนในกองทัพพันธมิตร กองกำลังภายใต้ชื่อกองทัพพันธมิตรจึงถูกแบ่งออกเป็นแปดกองทัพใหญ่ และภายในกองทัพขนาดใหญ่ยังแบ่งออกเป็นสี่กองกำลังอีกทีหนึ่ง

ค่าย G107 เป็นค่ายที่อยู่ในทวีปตะวันออก ทวีปตะวันออกถูกควบคุมดูแลโดยกองทัพแห่งยูเรเซีย และ กองทัพแห่งอาชาเนียภายใต้กองทัพพันธมิตร

ค่าย G107 อยู่ในการควบคุมของยูเรเซีย

‘นอกจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเราที่ต่างจากอดีต สิ่งอื่นๆไม่ต่างกัน กองทัพยูเรเซีย และ ไอ้โง่นั่น’

ก่อนพระอาทิตย์ตก พวกเขาพบหลุมหลบภัยชั่วคราวก่อนตั้งค่ายพัก

“รถของพวกคุณอยู่ที่ไหน? ทำไมผมไม่เห็นมันเลย” ไทถาม

เนื่องจากพวกเขาเริ่มจะคุ้นเคยกัน เพราะไทช่วยชีวิตพวกเขาไว้ ประกอบกับที่รู้ว่าไทเป็นคนที่ได้รับการส่งผ่านมรดกจากแก่นโลก ทัศนคติของพวกเขาต่อไทจึงอบอุ่นขึ้นมาก

“พี่ไท เอ่อ พวกมันพัง” มิรุ มือปืนสาวจบใหม่เป็นคนที่ปรับตัวเข้ากับไทได้อย่างรวดเร็วตอบ

“งั้นก็แย่หน่อย ถ้าไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นคงถึงค่ายของพวกคุณในเย็นพรุ่งนี้”

“ใช่ ที่ค่ายมีคนอยู่หลายพันคนเลย ที่นั่นมีบาเรียที่พวกมิมิคไม่สามารถทำลายได้อยู่ พวกเราจึงปลอดภัยในนั้น” มิรุเบ่าอย่างตื่นเต้น

ไทยิ้มตอบหลับ

‘บาเรียขนาดเล็กนั่น ขอแค่ถูกพวกระดับต่ำโจมตีอย่างต่อเนื่องสักห้าชั่วโมงก็คงแตกแล้ว ไม่ต้องพูดถึงพวกที่สูงกว่านั้น’ แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดออกไป

ก้อนค่ำ ชานส่งแคปซูลสารอาหารให้กับไท มันคือสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น เพียงหนึ่งเม็ดจะแทนที่สารอาหารบำรุงร่างกายได้ถึงสามมื้อ ซึ่งสามารถช่วยมนุษยชาติในเรื่องการขาดแคลนอาหารในหลายพื้นที่ได้ อีกทั้งมันยังสะดวกกับนักรบเวลาเดินทางไกลในการพกพาพวกมัน

“ขอบคุณ” ไทรับมาก่อนจะกินมันลงไปทันที

คืนนั้นผ่านไปด้วยการที่ไทเป็นยามเฝ้าในช่วงแรก เนื่องจากความเหนื่อยล้าของคนอื่นๆ เขาจึงอาสา

ไทรู้สึกว่าหลังจากการสู้รบครั้งแรกนี้ พลังงานอีเธอร์ของเขาฟื้นฟูอย่างเร็วกว่าเมื่อชีวิตก่อนหน้าของเขาถึงห้าเท่า!!

ในอัตรานี้ แม้แต่การใช้พลังต่อสู้อย่างต่อเนื่องสักสี่ถึงห้าชั่วโมง พลังงานของเขาก็ยังไม่มีทางหมด นอกจากการต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าที่เขาต้องใช้พลังเต็มที่ตลอดเวลา เขาก็ยังอยู่ได้นานกว่านักรบคนอื่นๆอย่างมาก

ไทตรวจสอบปืนสองกระบอกกับเขาและดาบยาวสามฟุตที่เขาถืออยู่

“ผ่านมานานแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่นี่ ผ่านมาแค่ห้าปี สิ่งนั้นอาจยังอยู่”

ก่อนออกเดินทาง ไทขออนุญาตจากทีมของชานเพื่อปลดสายรัดและเข็มขัดสำหรับจัดเก็บปืนทั้งสองกระบอกที่เอว และดาบที่เขาสะพายไว้ด้านหลัง

เนื่องจากศพของนักรบโล่ทั้งสามกลายเป็นมิมิคหมาป่าไปแล้วหลังจากที่ตาย พวกมันก็กลายเป็นหินอุกกาบาตสีดำที่แตกกระจายไป

‘เสียดายแต่ไม่มีช่องว่างมิติ…อืม หวังว่าพวกมันจะโพล่ออกมาในอนาคต’ ไทนึกไปถึงมิมิคประเภทหนึ่ง พลังสู้รบของมันไม่สูง นอกจากร่างกายที่ใหญ่โตสูงกว่าสิบเมตรและยาวกว่าสามสิบเมตร พลังเพียงหนึ่งเดียวของมันคือการขนส่งข้ามมิติ

ชิ้นส่วนในร่างกายของพวกมันสามารถนำมาสร้างช่องว่างเก็บของได้

ตอนกลางคืนผ่านไปได้ด้วยดีแม้จะพบกับพวกมิมิคแต่ไทจัดการกับพวกมันทันทีที่พวกมันปรากฏตัว เสียดายที่มีเพียงระดับเบี้ย..

“มันน่าจะอยู่แถวๆนี้”

“มีอะไรรึเปล่า” ชานเอ่ยถามขึ้น

“ผมกำลังยานพาหนะพาเรากลับค่ายน่ะ” ไทยิ้มตอบ

“แต่บริเวณนี้ส่วนใหญ่เราสำรวจไปจนหมดแล้ว ถ้าเคยมีที่ตั้งโชวรูมรถเก่าหรือสถานที่ทั่วไปอื่นๆ”

“พวกของกินของใช้ล่ะ”

“ส่วนใหญ่น่าจะสำรวจแล้ว นอกนั้นก็เน่าเสียไปตามเวลา”

“เอาเถอะ งั้นพวกคุณอยู่ที่นี่ก่อน ผมจะไปดูหน่อย”

“ไปด้วยกันเลยครับจะได้ไม่เสียเที่ยว” ชานตอบ

ไทค้นหาในความทรงจำของเขาก่อนจะนำพาทั้งทีมเดินไปตามเมืองร้าง

“ที่นี่เหรอ ?” ชานถาม เขามองไปรอบๆ