Beginning

ณ ห้วงอากาศแห่งหนึ่งที่ไม่ทราบแน่ชัดถึงสถานที่และเวลาที่แน่ชัด.... หญิงสาวที่กำเนิดจากอวกาศได้ลืมตาตื่นขึ้นมา โดยที่เธอเองก็ไม่ทราบว่าตนนั้นเกิดมาได้อย่างไร... ท่ามกลางความสับสนเธอได้พึมพำกับตนเองออกมาว่าตนเป็นใครกัน..?

"..."

"นี้ชั้น...?"

"เป็นใคร..."

หญิงสาวหันมองสภาพโดยรอบให้แน่ใจว่าเธอนั้นอยู่ที่ไหน ก่อนที่เธอหันมามองตัวเธอเองว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ เกิดมาได้อย่างไรและทำไมถึงต้องเกิดมา... คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอซึ่งเป็นคำถามที่ไม่สามารถตอบได้ ทว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"..."

"ผู้ชี้นำแห่งอวกาศ..."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"นั่นคือ ชั้น งั้นเหรอ?"

หญิงสาวคุยกับใครคนนึงที่มีแต่เสียงแต่ไร้ซึ่งตัวตนมีเพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของเธอ... โดยที่เธอนั้นก็ไม่ทราบว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร หญิงสาวจึงหันมองดูโดยรอบแต่ก็ไม่พบใคร ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆลอยไปยังดาวเคราะห์ดวงนึง...

"หน้าที่ของชั้น คือ การชี้นำแห่งอวกาศ?"

"งั้นเหรอ? แล้วชั้นได้อะไรล่ะ"

"ทำไมถึงเป็นฉัน?"

หญิงสาวสงสัยกับเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของตน จึงพยายามถามกลับไปแต่ หญิงสาวก็ได้แต่ความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ ก่อนที่จะก้มลงและมองดาวเคราะห์ดวงนั้น...

"เพราะเจ้าคือผู้ถูกเลือกจากอวกาศ"

"มีหน้าที่ส่องสอดและเฝ้ามองโลก"

หญิงสาวได้คำตอบที่เธอถามไปก็หน้านี้จึงค่อยๆลบความสงสัยแต่ละอย่างออกจากหัวไป.. ก่อนที่ตัวเธอนั่นจะลอยขึ้นสูงและลอยตัวนอนอยู่ในอวกาศเพื่อจะถามคำถามต่อโดยไม่หวาดกลัวกับเสียงประหลาดที่ไม่ทราบที่มา หลังจากถามไป..เสียงประหลาดนั้นก็ตอบกลับมา

"ผู้ถูกเลือกงั้นเหรอ?"

"เพื่อสิ่งใดล่ะ?"

..

"เพื่อปกป้องโลกยามที่อายุไขสิ้นลง"

"ดาวเคราะห์นับล้านนับพัน"

"ต่างไม่สามารถหนีอายุขัยได้"

"รวมถึงเจ้าด้วย ผู้ชี้แห่งนำแห่งอวกาศเอ๋ย..."

หญิงสาวได้เงียบไปสักพักและได้ครุ่นคิดอยู่ในใจ ว่านี้คือสิ่งที่ตนจะเผชิญในไม่ช้าก็เร็ว... ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา และก็ได้หัวเราะอย่างสนุกสนานแต่เธอก็ยื่นข้อเสนอให้กับเสียงประหลาดนั้นโดยการที่เธอขอลงไปยังโลก

"ได้สิ งั้นชั้นจะทำตามที่นายบอก"

"แต่ว่า... ชั้นสามารถลงไปที่โลกได้ไหม?"

"ผู้ที่ไม่สามารถหนีอายุขัยได้อย่างมนุษย์"

"เจ้าอยากที่จะเจอพวกนั้นอย่างนั้นหรือ?"

"ก็ไม่รู้สิอยู่นี้มันเบื่อนี่น่า..."

หญิงสาวตอบคำถามของเสียงนั่นโดยที่ไม่สนใจว่าคำตอบนั่นจะเป็นที่พอใจหรือไม่พอใจ เพราะหญิงสาวนั้นแค่อยากจะรู้จึงได้ถามและตอบออกไปโดยไม่ลังเล แม้ว่าข้อเสนอที่จะลงไปยังโลกจะไม่ได้รับการตอบรับใดๆแต่เธอเองก็ไม่สนใจ

"เจ้าสามารถทำทุกสิ่งที่เจ้าอยากทำได้"

"ผู้ชี้นำแห่งอวกาศ"

หญิงสาวที่กำลังจะตอบกลับเสียงประหลาดนั่น แต่ว่าเสียงนั้นก็ได้หายไปโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเสียงนั่นมาจากใครและมาได้อย่างไร เธอได้แต่สงสัยอยู่สักพักก่อนที่จะสะบัดความสงสัยนั้นทิ้งไป... ก่อนที่ตัวเธอจะลอยว่ายอยู่ในอวกาศ

เวลาผ่านไปนับราวๆ 10000 ปี... ณ โลกที่กำลังเข้าสู่ช่วงวิวัฒนาการของธรรมชาติในป่าลึกแห่งนึง มีต้นไม้ต้นนึงที่เปล่งแสงออกมาก่อนที่จะมีมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาโดยที่หัวของเธอเป็นสีเขียวราวกับสีของผืนป่าและมีสิ่งืี่คล้ายๆเขามองแล้วเหมือนกิ่งไม้สะมากกว่า

"นี้สินะโลกมนุษย์..."

"ช่างเป็นโลกที่ดีเสียเหลือเกิน""

พร้อมกับดอกไม้ที่ประดับอยู่บริเวณหูของเธอ หญิงสาวคนนั้นได้ก้าวเดินไปยังบริเวณแถวนั้นก่อให้เกิดต้นไม้ใบหญ้าและสิ่งต่างๆมากมายในธรรมชาติล้วนถูกสร้างขึ้นจากก้าวหนึ่งก้าวของเธอราวกับก้าวแต่ละก้าวของเธอนั่นสรรสร้างธรรมชาติได้เพียงแค่การเดิน**

"ตอนนี้...ยังไม่มีสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์ สินะ"

"ชั้นจะค่อยรอดูทุกสิ่งจากธรรมชาติ"

"รวมทั้งการกำเนิดของมนุษย์..."

"เพราะฉันคือ ผู้สรรสร้างธรรมชาติ"

หลังพูดเสร็จตัวเธอก็เดินหายเข้าไปในป่าลึกพร้อมกับสรรพสัตว์ที่ติดตามเธอไป... เวลาผ่านไปนับหลายศตวรรษมนุษย์ก็ได้ถือกำเนิดขึ้น... โดยที่ ผู้ชี้นำแห่งอวกาศ และ ผู้สรรสร้างธรรมชาติต่างเฝ้ามองดูมนุษย์ที่กำเนิดขึ้นนั่นผ่านมุมมองของพวกเธอโดยที่ไม่เข้าไปแทรกแซง

เวลายังคงผ่านไปเรื่อยๆ จนมนุษย์เริ่มมีวิวัฒนาการที่เพิ่มมากขึ้น จากมนุษย์แค่เพียงสองคนก็ทำให้เกิดมนุษย์จำนวนนึงขึ้นและมนุษย์เหล่านั้นก็ได้สืบต่อไปยังรุ่นต่อๆไป... พร้อมทั้งวิวัฒนาการของเครื่องใช้รวมทั้งในด้านความคิด

"เห๋... เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วนะ"

"ราวๆเกือบ 20000 ปีแล้วสินะ"

"ต้องใช้เวลาสักกี่ปีกันนะ"

เสียงของหญิงสาวที่ไม่คุ้นเคยและไม่รู้ว่ามาจากแห่งใด ดังขึ้นราวกับเป็นสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ทุกๆทีทุกๆแห่งของโลกเสมือนว่ามีเธอคนนี้อยู่ทุกเวลา ท่ามกลางท้องฟ้าธรรมชาติอันกว้างใหญ่หรือไม่ว่าจะสิ่งใดต่างล้วนมีเวลาเป็นของตนเองและเวลานั้น...

"หน้าที่ของชั้นคือ"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ผู้ควบคุมกาลเวลา"

"ถึงจะน่าเบื่อไปหน่อยแต่ก็ต้องทำสินะ"

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เซ็งเล็กน้อยก็จะเสียงของหญิงสาวจะเงียบหายไป.. หลังจากสิ้นคำพูดของผู้ควบคุมกาลเวลานั่นเวลาก็ผ่านไปและยังคงผ่านไปเรื่อยๆ กาลเวลา ก้าวข้ามยุคหิน ยุคหินกลาง ยุคหินใหม่ และหลายๆยุคต่อมา จนมนุษย์เริ่มสร้างอารยธรรมขึ้นและได้เผยแพร่อารยธรรมออกไป..

นกฮูกตัวนึงได้ค่อยเฝ้าดูอารยธรรมที่มนุษย์สร้างขึ้นอยู่ห่างๆมาตั้งแต่มนุษย์ได้เริ่มสร้างอารยธรรมอยู่ในต้นไม้ต้นนึงก่อนที่นกฮูกตัวนั้นจะกลายร่างเป็นมนุษย์หญิงสาวผมสีน้ำตาลคนนึง พร้อมกับผ้าคลุมสีน้ำตาลและกิ๊บติดผมที่เหมือนกับขนของนกฮูก

"เห๋... ไม่เลวเลยแฮ่ะอารยธรรมนี้"

"เอ๊ะ... จะว่าไปต้องไปที่ไหนต่อนะ"

หญิงสาวครุ่นคิดกับตัวเองสักพักก็ที่จะหันไปเห็นผลไม้ชนิดนึงที่อยู่ในบริเวณนั้นที่ตกบนพื้น หญิงสาวนำผลไม้นั่นขึ้นมาดูและครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ว่าจะทานสิ่งที่ตนไม่รู้จักหรือจะทิ้งมันไว้ที่เดิมดี แต่ทว่าหญิงสาวกลับเลือกที่จะลองและทานมันเข้าไป...

"งั่ม... อร่อย!!!"

"แต่ว่าสิ่งนี้คืออะไรกันนะ..."

"ช่างมันเถอะเก็บไว้สักนิดดีกว่า"

หญิงสาวเก็บผลไม้ชนิดนั้นจำนวนนึงไว้ก่อนที่จะกางปีกบินไปยังสถานที่ต่อไป โดยที่เธอนั้นได้ลืมไปแล้วว่าตนจะไปที่ไหนจึงได้ออกทางเดินไปเรื่อยๆตามใจของตนราวกับอารยธรรมที่จะเกิดที่ใดก็ได้ ขึ้นอยู่กับมนุษย์จะสร้างอารยธรรมขึ้นที่ใด

หลายๆสิ่งหลายๆอย่างกำเนิดรวมถึงมนุษย์เองก็เช่นกันเมื่อมีมนุษย์ย่อมมีความขัดแย้งเกิดขึ้นเช่นกันบางคนเห็นต่างกันก็อาจจะก่อให้เกิดสงครามได้ ก่อว่าเป็นความโกลาหลไม่มากก็น้อย ที่ใดมีความวุ่นวายเกิดขึ้นที่นั่นย่อมมี ความโกลาหลเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน

ในยุค 612-539 ปีก่อนคริสต์ศักราช สมัยกษัตริย์เนบูคัดเนซซาร์ได้ทำการสร้างสวนลอยแห่งกรุงบาลิโลน ที่แสดงถึงความเจริญในระบบการดึงน้ำจากแม่น้ำยูเฟรติสมาใช้ในสวนลอยแห่งกรุงบาลิโลน และในปี 539 ปีก่อนคริสต์ศักราช กษัตริย์นามว่าไรซัสได้เข้าโจมตีกรุงบาลิโลนได้สำเร็จ และถูกรวมเข้ากับจักรวรรดิเปอร์เชีย โดยหญิงสาวคนนึงเฝ้าดูอยู่อย่างสนุกสนาน

"เจ้าพวกมนุษย์นี้ชอบชิงดีชิงเด่นกันจังเลยนะ"

"เป็นมนุษย์ที่ใช่ไม่ได้เอาสะเลย"

"ก่อสงครามเพื่อรวมเข้ากับจักรวรรดิตนเอง"

"ต่อสู้ฆ่าฟันกันเพื่อสิ่งใดสิ่งนึง"

"แต่ว่าสิ่งนั้นแหละทำให้เกิด"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ความโกลาหลอย่างชั้นไงล่ะ"

ในมือของหญิงสาวมีลูกเต๋าสองลูกอยู่ โดยเธอทอยออกไปและจู่ๆเธอก็อันตรธานหายไปทันทีที่หน้าลูกเต๋าสัมผัสกับพื้น โดยทุกๆทีที่เธอปรากฏตัวขึ้นต่างมีสภาพแวดล้อมเดียวกันนั้นคือ ความโกลาหล ไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็จะเกิดความโกลาหลหลังจากที่เธอมาเยือน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***