ตอนที่ 2 สืบประวัติ

ณ รพ.แห่งหนึ่ง

​

​ผมที่ลงจากรถแท็กซี่ ก็ทั้งเดินทั้งวิ่งมาหาแม่ที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

​"แม่ครับ! พ่อเป็นยังไงบ้าง" แม่ที่เอาแต่ร้องไห้และกอดผมก็ไม่ได้พูดอะไร ผมจึงทำได้เพียงแต่รอและกอดปลอบแม่ไว้อย่างนั้น คงตกใจมากจริงๆ ไม่คิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

ประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดออก ทำให้ผมกับแม่หันไปมอง เมื่อเห็นหมอเดินออกมา

"คุณหมอครับ พ่อผมเป็นไงบ้างครับ" ผมจ้องหน้าหมอแล้วรอคำตอบ ใจแทบจะหลุดออกมาจากอก

"ยินดีด้วยครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ขาข้างซ้ายหักต้องเข้าเฝือก และตามลำตัวมีรอยช้ำเล็กน้อย ซึ่งเกิดจากการกระแทกอย่างแรง ถ้าคนไข้ฟื้นหมอจะไปตรวจอีกทีนะครับ" หมอกล่าวจบ แล้วก็ขอตัวไป

ผมบอกขอบคุณแล้วหันไปยิ้มให้แม่ที่ยืนรอพ่ออยู่หน้าห้อง สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงพ่อผมออกมา ผมจึงเดินไปหาแม่แล้วบอกขอตัวไปเคลียค่าใช้จ่ายกับไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า เพื่อจะมาเฝ้าพ่อที่รพ. เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมก็ได้แต่ทิ้งตัวลงที่เก้าอี้แล้ว ถอนหายใจออกมาดังๆ

"เฮ้อ~~ อะไรกันนักกันหนาว่ะชีวิตกู" เป็นผมดูเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้ เห้ออ จริงๆผมก็บ่นๆไปงั้นล่ะ เพราะสุดท้ายมันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นได้ ผมเดินไปหยิบกระเป๋าและขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องผม ก่อนหยิบชุดนักศึกษาไปด้วย เสร็จแล้วผมก็ออกไปขึ้นรถเเท็กซี่ไปรพ.ต่อ....

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

คืนแรกในการนอนเฝ้าพ่อ มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี เช้าวันนี้ผมผลัดเปลี่ยนกับแม่ เพราะผมมีเรียนตอน 11 โมง ผมต้องอาบน้ำแต่งตัวในรพ. ต้องรีบไปรอรถเมย์หน้ารพ. มันจะขับผ่านหน้ามอ.ผมพอดี

ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินขึ้นตึกเรียน ผมก็เจอกับพี่นัดที่มาดักรอผมหน้าตึก พี่นัดเดินมาแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนถามผมว่า

"ตาหลิว เมื่อวานเราเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมรีบร้อนจัง แล้วนี่ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ โกรธอะไรพี่หรอ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม บอกพี่ได้นะ พี่เป็นห่วงเรามากนะครับ" เจอหน้าก็ตั้งคำถามที่ร่ายยาวมาที จนผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี เลยได้แต่ยิ้ม แล้วบอกไปว่า

"ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ" ผมที่ไม่บอกอะไรกับพี่เขาเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว เลยได้แต่เลี่ยงคำตอบ จากนั้นเหมือนผมจะเห็นเพื่อนรัก เลยรีบเรียกมัน และบอกพี่นัดขอตัวไปเรียนก่อน

"ไอ้เค รอกูด้วย กูไปเรียนด้วย" ผมยิ้มหวานแบบมดจะขึ้น ส่งกลับไปให้พี่นัด (แหม่ไอ้นี่...ไม่เอาเขาแล้วยังไปหยอด...แกเลว ฮ่าๆ: ความหมั่นส่วนตัว ^.^ )

ห้องเรียน อาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้องอย่างเมามันกับหน้าสไลด์ และบรรดาพวกๆของผม ก็คงจะมีแค่ผมที่ดูตั้งใจ เพราะพวกมันเมามันกับการคุยแข่งกับเสียงไมค์ของอ. จนผมอดรำคาญไม่ได้ หันไปด่าแต่....เหมือนรู้ เมื่อผมหันไปยังไม่ทันจะอ้าปาก พวกมันกับเงียบกริบ แล้วหันมาสะกิดผมแทน

"มึงๆ ไอ้หลิวๆ" หลิวพ่อง เรียกกูเต็มๆดิ ไอ้สาส ชื่อกูผู้หญิงไปแล้วเนี่ย แม่นะแม่ชื่อมีตั้งเยอะตั้งแยะไม่ตั้ง (เออ...ดูมันพาลไปยันแม่)

"มีเหี้ยอะไร กูจะเรียน" แล้วไอ้เคมันก็มองบน เหมือนเบื่อผม

"เพื่อนกูมีแข่งรถ ไปดู...."

"กูไปไม่ได้ กูทำงาน แล้วพ่อกูป่วยอยู่รพ. กูต้องไปเฝ้า" มันเห็นผมที่ปฎิเสธทันที ทั้งที่มันยังพูดไม่จบ มันเลย

ผัวะ!

ตบหัวผมหน้างี้ทิ้มโต๊ะเลย ไอ้สาส ตบมาได้ หน้าหล่อๆกูเสียหมด

"ตบมาได้ หน้าหล่อๆกูเสียหายหมด" ผมด่ามันทีเล่นทีจริง มันเลยหัวเราะขำๆกับท่าทางที่ผมเอามือลูบหน้าไปมา

"กูยังพูดไม่จบ จะบอกว่าเขาเเข่งกันวันเสาร์นี้ กูรู้ว่ามึงว่าง ห้ามปฎิเสธกู สรุปมึงไป" เออ ดูมัน แม่งมัดมือชกผมไม่พอ มันยังไม่ฟังที่ผมบอกมันว่าไปเฝ้าพ่ออีก กูล่ะเอือม...ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี ผมเลยไม่ตอบอะไร แล้วหันไปสนใจ อ. เเทน

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

อันเดรีย PART

ในโรงแรม ณ ห้องทำงาน

"นายครับ วันนี้ช่วง 9 โมงมีประชุมกับประธานบริษัท ××× และตอนเที่ยงมีนัดทานข้าวกับนายเฉิน ส่วนเอกสารที่ให้นายตรวจอยู่บนโต๊ะครับ" เสียงมิกรายงานตารางงานดังขึ้นเรื่อยๆ ผมที่นึกขึ้นได้ว่าวันก่อนให้มันไปทำงานให้ผม เลยเงยหน้าไปมองมันแล้วถามว่า

"ไอ้มิก มึงจัดการเรื่องที่กูสั่งหรือยัง" มันที่หยุดพูดแล้วมองผม พยักหน้าบอกผมว่า

"เรียบร้อยแล้วครับ เอกสารทั้งหมดอยู่ในซอง" ผมที่มองซองสีน้ำตาลตามที่มันบอกแล้วก็หยิบขึ้นมาอ่าน มันเห็นผมสนใจเอกสาร เลยก้มหัวแล้วออกจากห้องไป

"หึ...." ผมเปิดเอกสารอ่าน เห็นรูปก็ได้แต่ทำเสียงหึๆในลำคอและยิ้มเจ้าเล่ห์ แบบที่ผมก็อธิบายไม่ถูก อืม...

"ชื่ออัครพรรณ เตชะพิสุทธิ์ ผมต้องสะดุดตรงชื่อเล่น ผู้ชายอะไรชื่อ ตาหลิว น่ารักซะงั้น อายุ 21 ปี เป็นนักศึกษานิเทศ มหาลัย ××× พ่อแม่......

ผมอ่านไปสักพักก็ มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ทำให้เกิดรอยยิ้มแปลกๆ ที่ใครๆเห็นก็คงขนลุกขนผอง ทำเอาถูกใจผมจริงๆคนๆนี้

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ จะพยายามต่อไปจร้าา.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***