ตอนที่1: 16อีกครั้ง

"หืม? ที่นี่ดูคุ้นตามากเลย?! "

เขายกแขนขึ้นมาสัมผัสกับหน้าของตัวเองก่อนจะใช้สายตาสังเกตุดูรอบๆ

"ไม่ใช่ว่าที่นี่คือห้องนอนของเราในภพแรกหรอกเหรอ? "

ด้วยความสงสัยเขาลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

'ในห้องน้ำมีกระจกอยู่จริงๆ ด้วยงั้นที่นี่ก็คือห้องของเราจริงๆ '

ภาพของเด็กหนุ่มผิวดำแดงอย่างคนตากแดดบ่อยที่มีหน้าตาทั่วๆ ไปปรากฏขึ้น

'นี่มันตัวเราจริงๆ แต่แอบขี้เหร่ไปหน่อยนะ'

'เอาเถอะ ยังไงก็ยังมีวิธีนั้นอยู่แล้วหนิ'

เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว

***

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขา- ไม่สิ บอย ก็มานั่งทบทวนความทรงจำเล็กน้อย

"วันเวลาก็12 มิ.ย. ปี2017 เป็นหนึ่งเดือนสุดท้ายก่อนเปิดเทอม? "

บอยรู้สึกไม่ชอบใจเล็กน้อยกับการที่เขาจะต้องไปโรงเรียน

"ส่วนเรื่องที่สำคัญๆ ในตอนนี้ก็..."

บอยมองดูรอบๆ ตัว ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่ชวนอึดอัดกับความสกปรก(ที่มาจากความขี้เกียจของเขาในอดีต)

"ก็คงจะเป็นเงินล่ะสินะฮะฮะฮะ งั้นก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่ในเมื่อเรามีความทรงจำส่วนของภพนักพนันและอีกหลายภพที่เกี่ยวกับการใช้สมอง"

"อืม แต่ที่เป็นปัญหาที่สุดก็คงจะเป็นอายุของเรา"

บอยหลับตาใช้ความคิดเล็กน้อย มีหลายสิ่งที่เขาทำได้แต่ติดที่อายุที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเขา

"ขายของหรอ? มันก็ได้อยู่หรอกแต่เราไม่อยากรอนี่สิไหนๆ ก็อุตส่าห์ได้กลับมาภพแรกทั้งทีต้องใช้ชีวิตอย่างสบายๆ และก็ง่ายๆ สิ "

ก๊อกก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ไอ้บอยแม่เรียกกินข้าว "

เสียงหวานที่ถูกแสดงออกด้วยความแข็งกระด้างดังขึ้น เป็นพี่สาวของเขาที่อายุห่างกันห้าปีอาเจ๊หวาน

"โอเค....เธอยังขี้วีนไม่เปลี่ยนเลยแฮะ "

"เอาเป็นว่ากินข้าวก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยคิดทีหลังแล้วกัน"

ด้วยขนาดบ้านที่เล็กจิ๋วทำให้เพียงแค่เปิดประตูออกมาก็เจอห้องครัวแทบจะทันที

'...พูดไม่ออกเลยแฮะสงสัยต้องรีบหาตังมาซื้อบ้านใหม่ให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ'

"ว้าว! กลิ่นหอมจังมีไรกินมั่ง? "

บอยทำท่าสูดกลิ่นก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้

"แหกตาดูสิมีตาหนิ"

'ว้าว เธอเก่งเรื่องทำให้คนอื่นไม่พอใจแฮะ'

บอยทำหน้าเซงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของพี่สาว

"หวาน พูดดีๆ สิลูกเป็นสาวเป็นแส้ "

เป็นคุณนายใหญ่ประจำบ้านที่ดุลูกสาวคนโต

"แล้วพ่อล่ะแม่? "

บอยถาม

"ไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะจ่ะ เห็นบอกมีงานด่วน"

'เท่าที่จำได้ ที่ทำงานของพ่อไปได้ไม่ดีนักจนต้องยุบบริษัทไปในที่สุด แถมยังค้างจ่ายเงินเดือนจนพนักงานหลายๆ คนต่างก็เดือดร้อนกันทั่วหน้าไม่เว้นแม้แต่พ่อของเราด้วย'

' หลังจากที่พ่อตกงานสถานะทางการเงินของบ้านก็ดิ่งลงเหวเพราะแม่ก็ไม่ได้มีงานทำเป็นประจำอีกทั้งยังต้องจ่ายค่าเล่าเรียนของเราแล้วก็พี่สาวอีก '

'พอคิดถึงความลำบากในตอนนั้นแล้วก็ทำเอาขมที่ปลายลิ้นหน่อยๆ แฮะ พ่อ แม่ แล้วก็อาเจ๊ ไม่ต้องห่วงไป ในเมื่อผมคนนี้ได้กลับมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง! '

"....ทำหน้าตาอย่างกับพวกโรคจิตเลยอะ"

"เจ๊ เสียบรรยากาศหมด "

บอยทำหน้าเซงก่อนจะเริ่มทานอาหาร

หลังจสกทานข้าวเช้าเสร็จสาวคนแม่ลูกก็แยกย้ายกันไป

"ซ้ายๆ เออ นั่นแหละ อีกลูกเออ นั่นลูกใหญ่กว่า โอเคๆ พอแล้ว ลงมาๆ "

เสียงสั่งการของพี่สาวจอมเหวี่ยงจบลงที่มะม่วงเขียวเสวยสามลูก

"นี่เจ๊ พึ่งกินข้าวมานะเดี๋ยวก็ขี้แตกหรอก"

บอยพูดเตือนพี่สาวเล็กน้อย

"ขี้แตกห่าไรล่ะ ก็กินอยู่ทุกวัน ไปเอาเสื้อมาเดี๋ยวพี่ไปทำแจ๋วกับฝานมะม่วง "

"จ้าๆ เอาแจ่วน้ำนะ "

"เออ รีบไปๆ "

"เออ เจ๊ เสาร์นี้ว่างปะ? "

หลังจากที่เริ่มกินกันได้ไม่นานบอยก็พูดขึ้น

"หือ? ว่างนะทำไม? "

หวานตอบกลับพร้อมกับหยิบเอามะม่วงเข้าปาก

"ก็ไม่อะไรหรอกจะชวนไปเที่ยวในเมืองหน่อย"

บอยลอบมองพี่สาวด้วยหางตาพร้อมกับหยิบมะม่วงเข้าปาก

"ในเมือง? จะไปทำอะไร? "

"ก็มีเรื่องรบกวนเจ๊นิดหน่อย "

"เรื่องไร? "

หวานทำหน้าสงสัยเล็กน้อย ร้อยวันพันปีน้องชายจอมขี้เกียจของเธอไม่เคยจะร้องขออะไรเธอเลย

"ก็บอยอยากจะหาตังแต่อายุไม่ถึงอะเจ๊ เจ๊รู้กจักใช่มั้ยหุ้นอะ? "

"บ๊ะ?! ตัวแค่นี้ริอาจจะเล่นหุ้น? จริงจัง? "

หวานทำหน้าตกใจเล็กน้อยปนกับความสงสัย

"เห็นอย่างงี้แต่บอยเก่งพอตัวนะเจ๊ "

"รู้ใช่มั้ยว่าต้องมีค่าตอบแทนอะ? "

'อย่าห่วงเลยเจ๊ ค่าตอบแทนอะเยอะจนใช้ไม่ทันเลยล่ะ'

"อยู่แล้วน่า แต่เจ๊ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะเก็บเรื่องที่บอยทำเป็นความลับกับพ่อแม่อะ"

"หืมม มันก็ต้องดูก่อนว่าค่าตอบแทนมันคุ้มเสี่ยงหรือเปล่า"

'ยังหน้าเลือดไม่เปลี่ยนเลยนะเจ๊'

"เออ มากพอตัวล่ะน่า สัญญาแล้วนะเจ๊ วันเสาร์นะ"

"เออๆ "

***

'จะว่าไปที่หมู่บ้านของเรามันก็อุดมสมบูรณ์ดีเหมือนกันแฮะ'

"ป้าเอาไมโลกล่องนึง "

บอยบอกป้าแม่ค้าในขณะที่ยังครุ่นคิดเหี่ยวกับบางอย่าง

"ไมโลหนึ่งกล่องได้แล้วจ้า "

"ขอบคุณครับ "

บอยรับไมโลกล่องมาจากป้าแม่ค้าก่อนจะเจาะหลอดแล้วดูดทันที

"เออ ยาย ฉันได้ยินไอ้พงษ์มันพูดเมื่อวานก่อนน่ะว่าฝันเห็นแม่ชีกับหมาสามหัว "

ทันทีที่รับตังจากบอยป้าแม่ค้าก็พูดกับยายแก่ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

'หืม? ฝัน? หวย? !! จริงสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมเราคิดไม่ออกนะ?! นี่มันง่ายแล้วก็เร็วที่สุดแล้วสำหรับนักเสี่ยงดวงสมัครเล่นที่คิดจะรวยเร็วๆ '

'ถึงมันจะเป็นหนึ่งในการพนันที่ถูกกฏหมายและเต็มไปด้วยความเสี่ยงก็ตาม แต่มันก็ไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าเราผู้ที่มีความทรงจำทั้งหมดจากอนาคตอีกหลายสิบปีต่อจากนี้! '

บอยยิ้มกว้างจนคนที่อยู่รอบๆ สับสนและคิดว่าเขาอาจจะเป็นบ้า

ไม่รอช้า บอยรีบวิ่งกลับไปที่บ้านก่อนจะรีบเข้าไปหยิบเอาตังเก็บที่ซ่อนอยู่ออกมาจำนวนหนึ่ง

'คิดว่าแค่นี้ก็คงพอ ยังไงเราก็ไม่ได้คิดจะใช้มันทั้งหมดไปกับลอตเตอรี่ตั้งแต่แรก '

บอยนับเงินในมือได้สองพันกับอีกห้าร้อยก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าแล้ววิ่งไปที่หน้าบ้าน

"เจ๊ บอยไปในเมืองแปปนะฝากบอกแม่ด้วย"

บอยตะโกนบอกพี่สาวก่อนจะบิดมอไซค์ออกไปอย่างเร่งรีบ

***

"ลุงๆ มีเลข112114มั้ย? "

บอยถาม

"หืม? ไอ้หนูเอ็งแน่ใจว่าจะเอาเลขนี้? มันสวยก็จริงนาแต่ข้าแนะนำอีกชุดจะดีกว่า เนี่ยกำลังมาเลย- "

"พอๆ ลุง ผมจะเอาตัวที่บอกนั่นล่ะ มีเท่าไหร่? "

"...เดี๋ยวนับก่อน หนึ่ง สอง สี่ มีสี่ เอ็งจะเอาเท่าไหร่? "

"เอามาหมดนั่นล่ะ อะนี่ตัง "

พอได้ของที่ต้องการบอยก็รีบวิ่งจากไปทันที

"อืม รีบร้อนอะไรขนาดนั้น? "

"อืมม หลังจากวิ่งว่อนไปทั่วอยู่นานก็ได้มาแค่แปดใบเอง"

'ก็อย่างว่าโอกาศถูกรางวัลมีตั้งหนึ่งในล้านโชคดีแล้วล่ะที่ในเขตเรามีตั้งแปดใบ'

"ไหนๆ ก็มาในเมืองแล้วเที่ยวเล่นซักหน่อยแล้วกัน"

'....นั่นมัน!'

To be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***