มิติอันหน้าพิศวง

ตึกๆๆๆ  " แห แห เหนื่อยชะมัด "   ร่างแบบบางของ องค์รัชทายาทหญิง สาวเท้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

' พระบิดาอยากเป็นกระไรเลยนะ ลูกกำลังไปช่วยนะเพคะ'

แล้วในที่สุดก็ถึงประตูห้องบรรทมของกษัตริย์แห่งเมืองเหมันต์ในที่สุด

"เเห แห ในที่สุดก็ถึงเสียที" ร่างเล็กว่าพรางเปิดประตู ห้องบรรทมของพระบิด 

" ส เสด็จ เสด็จพ่อ!! " องค์รัชทายาทหญิง ว่า พรางวิ่งถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็น  พ่อ 

" ธิดารัตน์ลูกพ่อ รีบหนีไปนะลูก อีพิมพิลาไลมันวางยาพ่อแลมันหนีไปเตรียมการ กับพวกเสนาอำมาตย์ เพื่อยึดครองบัลลังก์ที่กำลังจะเป็นของเจ้า "

ร่างหนาของกษัตริย์ว่าพรางขยับร่างของตัวเองไปใกล้กับร่างของบุตรสาว ก่อนจะเอามือหนึ่งขึ้นรูปหัวของนางอย่างเอ็นดูแลอาวรณ์

" รีบหนีไปหนาเจ้า อย่ามัวพีลีพิไล เดี๋ยวพวกมันจะตามเจ้าทัน หนีไปยังทางใต้ดินของปราสาท เจ้าจะเจอกับประตูทางออก"

ร่างหนาพูดพรางขยับไปหยิบของสิ่งหนึ่งมา มันคือสร้อยเพชร มรกตอันหนึ่ง ก่อนจะสวมให้ตัวบุตรสาว

" พ่อกะจะให้สิ่งนี้กับเจ้าตั้งนานแล้ว แต่มิมีโอกาส ได้พูดคุยกับเจ้าตามลำพัง"

 ร่างเล็กของหญิงสาวสวมกอดร่างของผู้เป็นพ่อ"ท่านพ่อเพค่ะ ฮึก..อือ..ท่านพ่อ."

 ร่างของผู้เป็นพ่อขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะสวมสร้อยคออันล้ำค่าให้กับลูกสาวที่ตนรักและหวงแหนอย่างทะนุถนอม

" รีบหนีไปนะลูก ก่อนที่พวกมันจะมา แคะ แคะ " ร่างหนาว่าพรางไอออกมาเป็นเลือด

ตึก! ตึก!! ตึก!!!  

" พวกมันอยู่ในนั้น!! เร็วเข้า!!! "

ตึง!!!! ตึง!!!!!

 เสียงของบางอย่างกำลังทุบประตูอยู่ มันทุบแรงขึ้น เรื่อย เรื่อย เสียจนน่าใจหาย ไม่นานประตูนี้ก็น่าจะพังลงอย่างแน่นอน 

" รีบหนีไปธิดารัตน์ ไม่ต้องห่วงพ่อ ไป!!"ร่างหนาผักร่างเล็กออกไปก่อนจะ

ตึง!! 

" รีบเข้าไปจับมันเร็ว" เสียงของทหารในหนึ่งกล่าวขึ้น

" ธิดารัตน์หนีไปมันเข้ามาแล้ว ไป!" ร่างหนาของผู้เป็นพ่อกล่าวก่อนจะผลักร่างเล็กออกไป พรางเอาตัวมาบังเอาไว้

" รีบไปเสียธิดารัตน์พ่อจะถ่วงเวลาเอาไว้ให้เจ้า"

"ท่านพ่อเพคะ ฮึก อือ.."

"ไป!!!" ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงดัง

" ลูกจะไม่หนีเพคะลูกจะไม่ทิ้งท่านของพ่อ" ร่างบางกล่าวก่อนจะชักดาบขึ้นมาเตรียมพร้อม เพื่อปกป้องตนและผู้เป็นพ่อ

" รีบหนีไปเถอะลูกพ่อ เจ้ายังมีโชคชะตาที่มิอาจกล่าวถึงรออยู่ข้างหน้า"

"แต่ท่านพ่อเพค่ะ"

"ไปซะ!! ถือว่าเป็นคำสั่งเสียจากพ่อไปซะ รีบหนีไปซะ แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับโชคชะตาข้างหน้าของเจ้า ไป!!!!" 

" ท ท่าน ท่านพ่อ " ร่างบางผู้นำมาเสียง บางเบาราวกับขนนก

" ไป!!! "

" ฮึก อือ อือ ท่านพ่อ " ร่างบางมองหน้าพ่อของตนอย่างเต็มตาก่อนจะหันหลังพรางวิ่ง ไปยังทางใต้ดินของปราสาท

' รีบหนีไปซะลูกพ่อโชคชะตา ยังรอเจ้าอยู่ข้างหน้าจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเสีย พวกเขากำลังรอเจ้าอยู่ จงเลือกทางของเจ้าซะ ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง'

"แห แห เหนื่อยเหลือเกิน ฮึก อือ อือ ท่านพ่อ ฮึก "

ตึกๆๆ

"เร็วเข้าจับมันเร็ว!!" เสียงฝีเท้าของทหารหลายนายกำลังวิ่งมา เสียงฝีเท้าของพวกมันเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ

'  ใกล้จะถึงแล้วอีกนิดเดียว ' ร่างเล็กพูดกับตัวเองในใจก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าในการวิ่ง 

" เหนื่อยเหลือเกิน นั่นไงประตูทางออกในที่สุดก็ถึงสักที " 

ตึง!

' อ๊ะ ไม่นะ ทำไมถึงเป็นหน้าผาล่ะ ข้ากำลัง จะตายงั้นหรอไม่นะ '

ตู้ม!!

 เสียงของอะไรบางอย่างตกลงไปในทะเล 'ไม่นะข้ากำลังจะตายหรือ ไม่นะ' และแล้วสติของร่างบางก็หายไป

เสียงของอะไรบางอย่างตกลงไปในทะเล 'ไม่นะข้ากำลังจะตายหรือ ไม่นะ' และแล้วสติของร่างบางก็หายไป

"อืม~ ที่นี่ที่ไหนเนี่ยนี่ ข้ายังไม่ตายหรอกรึ ทำไมมีความรู้สึกแปลกๆนะ ได้กลิ่นอะไรเค็มๆด้วย"

ร่างบางพูดออกมาก่อนจะค่อยๆปรับสภาพตา ก่อนจะรู้ว่านางเองนั้นมิได้อยู่โลกหลังความตาย แต่นางมาอยู่บน เรือของใครก็ไม่รู้น่ะสิ!!

อันนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของไรท์ ผลงานนี้ไรท์ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้บทละครเรื่องรามเกียรติ์เสียหาย และขออนุญาตเจ้าของรูปภาพ ณ ที่นี้ ฝากติดตามผลงานของไรท์ด้วยนะคะไรท์จะพัฒนาฝีมือการเขียนให้มากขึ้นกว่านี้ ◌⑅⃝●♡⋆♡LOVE♡⋆♡●⑅◌

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***