บทนำ

ถังเสี่ยวหลิน เด็กน้อยวัย 5 ขวบ นั่งแกว่งขาเล่นอยู่ที่แคร่หน้าบ้าน มองดูมารดาคนงามกวาดใบไม้อย่างรู้สึกเบื่อหน่าย เดิมทีนางชื่อรดา เพิ่งจะอายุ 23 ก็ต้องตกตายเพราะโรคประจำตัว ยังไม่ทันได้ร่ำลาพ่อแม่ ยาย รวมถึงพี่น้องท้องเดียวกัน วิญญาณของนางก็ถูกแรงกระชากสายหนึ่งเข้าโดยที่ไม่ทันตั้งตัว พอรู้สึกตัวอีกทีนางก็ฟื้นขึ้นมาในร่างของถังเสี่ยวหลินที่เสียชีวิตเพราะป่วยไข้แล้ว

นับสัปดาห์ที่นางได้เข้ามาอยู่ที่นี่ ในหมู่บ้านเซินหลิน หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งใกล้กับป่าขนาดใหญ่ อีกทั้งไม่ไกลนั้นมีมหาสมุทรกว้างใหญ่อยู่ด้วย ยามนี้บิดาของนางกับท่านอาหนุ่มอายุมากกว่านาง 10 ปี ได้เข้าไปขายปลาที่หาได้จากทะเล คงจะกลับมาอีกครั้งยามบ่าย

"เบื่อหรือลูก" ฮุ่ยหนิงเอ่ยถามบุตรสาวตัวน้อยที่นั่งถอนหายใจเฮือกๆ อย่างกับคนที่มีเรื่องเครียดนักหนา

"เจ้าค่ะท่านแม่" ใบหน้ากลมเงยหน้ามองหญิงสาวหน้าตาสะสวยราวกับดาราในโลกเดิม มือเรียวสวยแต่หยาบกร้านลูบหัวเล็กของนางเบาๆ

"อย่างนั้นไปเก็บผักป่ากับแม่หรือไม่ เผื่อจะเจอผลไม้ป่าอร่อยๆ จะได้เก็บมากิน ดีไหมจ๊ะ" ใบหน้างดงามยิ้มให้บุตรสาวตัวน้อย ถังเสี่ยวหลินตาพร่าเมื่อถูกคนงามยิ้มให้ในระยะใกล้ ใบหน้าน้อยพยักหน้าหงึกหงักจนผมปลิว ฮุ่ยหนิงหัวเราะเบาๆ กับภาพน่ารักน่าเอ็นดูนั้น

"ไปเถอะ ไปเปลี่ยนชุดกัน อึ้บ!" นางอุ้มบุตรสาวขึ้นมาเข้าเอวแล้วพากันเดินเข้าบ้านไป

ครู่หนึ่ง สองแม่ลูกก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมงเสร็จเรียบร้อยแล้วก็จูงมือกันออกมา บนหลังของฮุ่ยหนิงมีตะกร้าใบใหญ่ที่บรรจุ มีด กระบอกน้ำ และห่อข้าวเอาไว้กินในมื้อเที่ยง ส่วนเสี่ยวหลินตัวน้อยเองก็มีตะกร้าของนางเช่นกัน ท่านพ่อของนางได้สานตะกร้าสะพายหลังใบเล็กไว้ให้ยามที่นางเข้าป่าจะได้มีตะกร้าใส่ของเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง

สองร่างเล็กใหญ่เดินจูงมือกันไปยังผืนป่าที่อยู่ห่างจากบ้านราวหนึ่งลี้ ระหว่างทางก็พบเจอกับชาวบ้านหลายคนที่เดินทางเข้าป่าเช่นเดียวกัน เหล่าป้า ยาย รวมถึงท่านลุงหลายคนต่างเอ่ยทักเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความเอ็นดู ร่างเล็กๆ ที่สะพายตะกร้าใบน้อยเดินจูงมือไปกับมารดาอีกทั้งยังทำท่าทางขึงขังราวกับผู้ใหญ่

"เสี่ยวหลินน้อยก็เข้าป่าเหมือนกันหรือ น่ารักจริงเชียว" หญิงชรานางหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆ หันไปมองแล้วยิ้มให้จนตาหยี

"เสี่ยวหลินอยากช่วยท่านแม่เก็บผักเจ้าค่ะ" หลายวันที่ผ่านมาก็พอที่จะยอมรับกับชีวิตใหม่ได้บ้างแล้วนางจึงทำตัวให้สมวัย หากโตขึ้นคงจะโหยหาช่วงเวลานี้ไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นนางจะใช้ชีวิตวัยเด็กให้เต็มที่

"อย่างนั้นหรือ เด็กดี" มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหัวทุยของเด็กหญิงอย่างเอ็นดู หลายคนที่ได้ยินเสี่ยวหลินพูดเจื้อยแจ้วก็อยากจะขโมยบุตรคนอื่นแล้วหิ้วกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้ ทำไมบุตรของพวกเขาไม่น่ารักได้อย่างนางกันนะ

"ท่านยายหลิวเข้าป่าคนเดียวหรือเจ้าคะ" ฮุ่ยหนิงเอ่ยถามหญิงชราที่ยืนคุยกับบุตรสาวของนาง

"ใช่แล้วล่ะ วันนี้อาห้าวเข้าเมืองไปหางานรับจ้างน่ะ" นางหลิวตอบกลับมา นางอยู่อาศัยกับหลานชายวัย 18 ปี เพียงสองคน เพราะบิดามารดาของเขาล้วนตกตายไปหมดแล้ว

"อย่างนั้นไปกับข้าและเสี่ยวหลินดีหรือไม่เจ้าคะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทาง"

"เอาอย่างนั้นก็ได้ ขอบใจมากนะ" นางหลิวส่งยิ้มให้หญิงสาวก่อนจะพากันเดินเข้าไปในป่า

เสี่ยวหลินมองไปรอบป่าอย่างสนใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางเข้าป่า แต่เพราะนางอยากเจอสมุนไพรดีๆ จะได้เอาไปขาย นางรู้ดีว่ามันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นแต่ในใจก็ยังหวังว่าจะหาเจอ บิดากับท่านอาของนางจะได้ไม่ต้องลำบากตื่นแต่เช้ามืดไปเสี่ยงกับลมทะเลในทุกๆ วัน

บิดาของนางนามว่าถังเทียนหรง อายุ 25 ปี ท่านอาถังเทียนเฉิน อายุ 15 ปี ทั้งคู่กำพร้าบิดามารดาตั้งแต่บิดาของนางอายุได้เพียงสิบสี่ปี เขาต้องลำบากหาเลี้ยงน้องชายมาด้วยตัวคนเดียว ก่อนจะได้แต่งงานกับมารดาของนางซึ่งอายุน้อยกว่าบิดาสามปี

ในวันหนึ่งนางแทบจะไม่ได้พบหน้าบิดากับท่านอา เพราะกว่าพวกเขาจะกลับจากขายปลานางก็ต้องนอนกลางวัน เจอกันอีกครั้งก็ตอนทานมื้อเย็นเพียงไม่นาน นางได้เข้ามาเป็นบุตรสาวของพวกเขาแล้วนางก็อยากจะทำให้พวกเขาสุขสบาย ถึงแม้ว่านางจะมีเพียงสองมือเล็กๆ ที่ปราศจากของวิเศษดั่งในนิยายก็ตาม

"ท่านแม่ เราเดินมาทางนี้ทุกวันแต่ก็ไม่เคยเก็บอะไรได้เลยนี่เจ้าคะ" ใบหน้าน้อยๆ แหงนหน้ามองมารดาคนงามที่กำลังมองหาผักป่า

"หืม ทางนี้เป็นทางที่ชาวบ้านเดินทุกวัน จริงอยู่ว่าหาของป่าลำบากแต่มันก็ปลอดภัยกว่านะลูก" ฮุ่ยหนิงก้มลงพูดคุยกับบุตรสาวตัวน้อย

"ที่ป่ามีสัตว์ป่าดุร้ายหรือเจ้าคะ"

"ไม่มีหรอก แต่เราก็ไม่รู้ว่ามันจะออกมาจากป่าลึกเมื่อใด" นางตอบกลับบุตรสาวอย่างไม่รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด ที่ผ่านมานางก็มีเพียงบุตรสาวตัวน้อยที่คอยพูดคุยให้คลายเหงาได้บ้าง

"พวกท่านลุงท่านป้าเข้าป่ากันเยอะขนาดนี้ พวกสัตว์คงหนีหายไปหมดแล้วล่ะเจ้าค่ะท่านแม่ เราลองออกนอกเส้นทางดีหรือไม่เจ้าคะ อย่างน้อยก็น่าจะได้อะไรบ้าง" มือน้อยเขย่ามือมารดาอย่างออดอ้อน

"ที่เสี่ยวหลินน้อยพูดก็ถูกนะฮุ่ยหนิง ข้าเองก็คิดอย่างนางแต่อาห้าวก็ไม่อยากให้ข้าออกนอกเส้นทางเพราะกลัวอันตราย แต่ข้าอยู่มาจนอายุปูนนี้แล้วก็ไม่เคยเห็นสัตว์ป่ามาเพ่นพ่านแถวนี้เลยนะ" นางหลิวเอ่ยขึ้นมาบ้าง นางเองก็แก่แล้วจะไปเก็บของป่าทันคนหนุ่มสาวได้อย่างไร วันๆ หนึ่งเก็บผักป่าได้แค่กำสองกำเท่านั้นแหละ

"อย่างนั้นลองดูก็ได้เจ้าค่ะ แต่ไปไม่ไกลมากนะลูก เอาไว้ถ้าเราเจอของป่าให้เก็บมากหน่อย วันพรุ่งเราค่อยเข้าไปอีกดีหรือไม่" ได้ยินมารดาเอ่ยอนุญาตนางก็รีบพยักหน้าจนแก้มกระเพื่อม ทำให้ฮุ่ยหลินกับนางหลิวหัวเราะอย่างเอ็นดู

"ท่านแม่ดีที่สุด!"

###################################

สวัสดีค่าา ฝากตัวด้วยน้าา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***