ตอนที่1 สัมภาษณ์งาน

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่ผู้คนมากมายต่างอยากเข้ามาทำงานที่นี้หนึ่งในนั้นก็คือเนยหวานเธอไฝ่ฝันอยากเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เริ่มเรียนมหลัยแล้วตอนนี้เธอก็ได้เข้ามาสัมภาษณ์ในบริษัทนี้ 

เธอได้แต่นั่งกังวลเพราะว่าเธอนั้นมีคู่แข่งเยอะนับสิงคนเธอได้แต่ขอภาวนาให้เธอได้ผ่านเพื่อให้ได้วานที่ดีจะได้รีบย้ายออกจากบ้านหลังนั้นมา 

ตั้งแต่แม่ของเขาจากไปก็ไม่มีใครรักเธออีกเลยแม้กระทั้งพ่อแท้ๆของเขากลับไม่เคยดูดำดูดีเธอต้องดิ้นรนทำงานตั้งแต่อยู่ม.ปลายเพืีอจะได้มีเงินสงตัวเองเรียนเพราะเงินที่พ่อเธอได้มาทุกบาทให้แม่เลี้ยงของเธอหมดเขาก็ไม่เคยคิดจะให้เนยหวานด้วยซ้ำ

พอนั่งไปสักพักก็ถึงคิวของเนยหวานที่จะต้องเข้าไปสัมภาษณ์เธอก็ได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆทำตัวให้สบายแล้วเดินเข้าไป 

เวลาผ่านไปเธอก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเคลียดเธอคิดว่าเธอทำยังไม่ดีพอเธออาจจะไม่ได้งานที่นี้แน่ๆ 

" พระคุณเจ้าช่วยลูกให้ได้งานนี้ด้วยเถิดมันสำคัญกับลูกมากจริงๆ" 

แล้วเธอก็เดินมายังหน้าบริษัทเพื่อโบกแท็กซี่กลับไปยังบ้านเพราะเขามาสัมภาษณ์งานก็ปาไปทั้งวันแล้วเขาเหนื่อยอยากนอนพัก 

ด้านลูคัส

เขานั่งดูแฟ้มที่พนักงานถือมาให้เพื่อที่จะเลือกเลขาของเขาเองเขานั่งดูอยู่นานไม่มีใครถูใจเขาสักคนจนเหลือใบสุดท้ายเขาเห็นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วเอาคนนี้ก็แล้วกันก็แค่เลขาไม่เห็นต้องคิดไรมากใครก็ทำกันได้ 

เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพนักงานให้ไปแจ้งฝ่ายกับเจ้าของชื่อคนนี้ให้มาเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ได้เลย 

ทางด้านของเนยหวาน

พอเขาถึงบ้านกะจะขึ้นไปนอนพักผ่อนสักหน่อยแต่กลับต้องมารับกรรมกับแม่เลี้ยงอีกเขาโดนกล่าวหาว่าวันๆไม่ทำการทำงานออกนอกบ้านทุกวันไปหาผู้ชาย

เขาที่ไม่อยากจะถือสาหาความเพราะถ้าพ่อรุ้อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ได้เขาก็พยายามจะเดินหลีกไปเพื่อจะขึ้นห้องแต่แล้วพี่สาวต่างพ่อต่างแม่ของเขาก็เดินมาขวางซะงั้น 

"คงจะออกไปหาผู้ชายมาสินะ"

"จะทำอะไรก็คิดถึงหน้าพาอแกหน่อยละท้องมาอายเขาแย่" 

"พี่ออยเนยปล่าวนะ" 

"ฉันไม่เชื่อ" 

เนยหวานที่ไม่ได้พูดตอบกลับออมเพราะไม่อยากมีปากเสียงออมยัิ่งมีนิสัยไม่ยอมคนเพราะแม่เขาตามใจจนเสียคน 

ออมไม่ทำงานทำการตั้งแต่เรียนจบก็อยู่บ้านพอตกกลางคืนมาก็ออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนจนถึงเช้า 

เวลาเนยหวานเลิกงานมาก็ไม่เคยเจอออมอยู่บ้านแล้วแต่วันนี้ทำมัยเขาถึงอยู่บ้านได้กันนะ 

เนยหวานเดินจึ้นมาถึงห้องนอนเธอก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า แล้วพรางนอนคิดว่าขอให้ได้งาน 

พอเธอนอนไปสักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งตื่นมารับสาย 

"ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ" 

"สวัสดีค่ะคุนเนยหวานใช่มั้ยคะ" 

"ใช่ค่ะ" 

"คือดิฉันโทรมาจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์เพลิงเหนือค่ะ" 

"เราขอแจ้งให้คุณทราบว่าคุณผ่านเข้าทำงานที่บริษัทของเราค่ะ" 

เนยหวานไม่พูดตอบกลับได้แต่นั่งอึ้งเขาไม่คิดว่าจะผ่านเข้าทำงานที่นี่ได้จนสายทีเธอคุยอยู่ด้วยนั้นถูกว่างไป 

นี่ฝั่นของเขาจะเป็นจริงแล้วหรอในที่สุดบริษัทที่เขาไฝ่ฝันมันก็ได้เป็นจริงแล้วแม่จ๋าเนยทำได้แล้วนะแม่ภูมิใจในตัวหนูมั้ยเธอนั่งคิดไปแล้วก็น้ำตาซึมออกมา

"ถ้าพ่อรู้พ่อต้องดีใจกับเราแน่ๆ" เขาคิดว่าจะบอกพ่อตอนกินข้าว 

แล้วเขาก็ลงมาทำอาหารเย็นตามปกติเพราะมันเป็นหน้าที่เธอไม่ว่าจะทำอาหารหรือวานบ้านทุกอย่าง 

อีกฝั่ง 

ลูคัสนั่งทำงานที่ห้องเขาเหลือบมองนาฬิกามันใกล้ถึงเวลาที่เขานัดลูกค้าไว้แล้วเขาจึกหยิบโทรศัพท์สีขาวที่ว่างประจำบนโต๊ะทำงานของเขาขึ้นมาโทรหาใครสักคนให้เตรียมรถให้เขา 

แล้วเขาก็เดินลงมาถึงหน้าบริษัทแล้วขึ้นรถออกไปมุ่งหน้าไปยังที่ที่เขาได้นัดกับลูกค้าไว้ 

พอถึงที่หมายก็มีคนขับรถลงมาเปิดประตูให้เขาก็เดินลงมาแล้วเดินเข้าไปข้างใน ก็เจอคนที่นั่งคอยเขาอยู่แล้ว 

แล้วเขาสองคนก็คุยกับไปได้สักพัก

"ผมหวังว่าจะได้ร่วงงานกับคุณลูคัสนะครับ"

"เช่นกันครับ"

แล้วก็จะมือกันเพื่อแสดงความจิงใจต่อกันแล้วลูคัสก็ขอตัวกลับก่อนเพราะวันนี้งานเขาเยอะมากต้องกลับไปทำไม่รถ้ว่าจะได้พักมั้ย 

เนยหวานที่ทำกับข้าวเสร็จแล้วพ่อของเธอก็กลับมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน 

"พ่อค่ะ..หูได้งานแล้วนะคะ" 

"อื้ม..ก็ดี" 

พ่อของเธอตอบกลับด้วยเสียงนิ่งๆแล้วก็กินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไรเขาได้แต่นั่งจ้องผู้เป็นพ่อด้วยความน้อยใจ 

เขาไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่าเธอได้งานที่ไหนทำงานอะไรเขาไม่เคยใส่ใจเธอเลย

"หนูอิ่มแล้ว"

เธอก็เดินขึ้นห้องไปแล้วปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอ้าไว้ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารให้มันไหลออกมา 

"แม่จ๋า...เนยคิดถึงแม่จัง" 

"เนยกดแม่" 

เธอก็ปล่อยโฮออกมาเมื่อก่อนตอนที่แม่เธออยู่พ่อเธอไม่ได้เป็นแบบนี้แต่ตอนนี้พ่อกลับเปลี่ยนไปอย่างกับอีกคน 

เธอก็ร้องไห้กอดหมอนข้างแล้วหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***