ตอนที่4 หมู่บ้านกิม กับหญิงสาว จบ

“วันนี้ได้ทำความรู้จักกับคุณริตเรียบร้อย แต่ว่าทำไม… ชื่อของเธอถึงเหมือนกับลูกผมกันนะ”

วีนัสนั่งอยู่บนเตียงนอนสีขาว มือสองข้างเช็ดปืนสไนเปอร์คู่ใจที่มีรอยเศษดินเศษฝุ่นเปื้อน เขานึกถึงลูกสาวของเขาในโลกก่อน ซึ่งในโลกนั้นเธอเหลือเขาเพียงคนเดียว ถึงแม้ลูกสาวที่ว่าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของวีนัส เด็กคนนั้นเป็นลูกสาวของเหยื่อที่เขาได้สังหารไป ตอนนั้นอายุเธอแค่หนึ่งขวบ วีนัสจึงนำเธอมาเลี้ยงดูแทนครอบครัวของเธอที่เสียไป และรักเธอเหมือนกับลูกแท้ๆ

เมื่อเช็ดทำความสะอาดปืนเสร็จ วีนัสขึ้นเซฟตี้ไกปืนไว้ วางตั้งชันข้างๆเตียงนอนของตน เขาลุกขึ้นไปปิดประตูห้องที่ลืมตอนเดินเข้ามา ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่โรงเตี้ยมแห่งนี้ประตูห้องไม่มีกุญแจล็อค แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร

วีนัสเดินออกจากประตูกลับมาที่เตียงนอน เขาเอนตัวลงนอนที่นอนสักพัก มือสองข้างพาดท้ายทอย ค่อยๆหลับตาลง

เอี๊ยด….!??

เสียงขอบประตูไม้ขูดกับวงกบ วีนัสที่พึ่งหลับตาลงเขาสะดุ้งตื่นในไม่ช้า มือซ้ายคว้าปืนที่อยู่ด้านข้างมาตั้งฉาก มือขวาสอดเข้าปลดเซฟตี้ทันทีในเวลาอันสั้น

เมื่อประตูไม้ถูกเปิดออกวีนัสไม่รอช้า เขาสร้างกระสุนเวทมนตร์ไร้เสียงบรรจุเข้ารังเพลิงทันที

ริต หญิงสาวที่เปิดประตูห้องเข้ามา เมื่อเธอเห็นปากกระบอกปืนยาวกำลังเล็งมาที่ตัวของเธอซึ่งยืนอยู่หน้าห้อง “เอ๊ะ!” เธออุทานออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ๆวีนัสหันสิ่งของประปลาดมาหาเธอที่แค่เปิดประตู

ในช่วงเวลานั้นอยู่ๆทุกอย่างก็เงียบสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในหูได้ยินแต่เสียงลมเบาๆพัดผ่าน พลางมีเสียงของนกฮูกยามกลางคืนร้องปนเท่านั้น

วีนัสยกนิ้วออกจากไกปืนที่พร้อมยิง ถอดกระสุนเวทมนตร์ที่พึ่งสร้างออกแล้วขึ้นเซฟตี้ เขาวางปืนบงบนหน้าตักแต่มือทั้งสองยังคงถือไว้อยู่

“คุณริตมีอะไรรึป่าวครับ””

เขาเอ่ยถามกับหญิงสาวผมทองที่ยังคงตกใจยืนนิ่งไม่กล้าขยับอยู่หน้าประตู

“อะ เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ”

ริตสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่ชายหนุ่มถาม เธอตอบปัดวีนัสที่นั่งอยู่บนเตียงนอนเอนตัวพิงผนัง

“เอ่อ… นี่ห้องพักของเรารึป่าวคะ”

เธอเอ่ยถามกับวีนัสซึ่งกำลังยกปืนเอื้อมไปวางไว้ด้านข้าง “เอ่อ ของเราที่ว่า… หมายถึงห้องพักของข้าน่ะค่ะ คุณวีนัสอยู่อีกห้อง” ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายขยายความให้

“เอ่อ… งั้นเหรอครับ”

วีนัสเมื่อรู้อย่างนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากที่นอนทันที แต่แล้ว… ห้องของคุณอยู่ด้านในสุดนะคะ มีแจกันสีน้ำเงินตั้งอยู่บนโต๊ะ สังเกตง่ายค่ะ ประโยคพูดของหญิงสาวในชุดผ้ากันเปื้อนเมื่อตอนนั้นดังเข้ามาในหัวเขา

วีนัสบอกกับริตว่าหญิงสาวคนนั้นบอกให้เขาพักห้องนี้ แต่ถึงแบบนั้น วีนัสก็แค่อธิบาย เขาลุกขึ้นเก็บของที่วางอย่างเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะ ไม่ลืมปืนคู่ใจขึ้นสะพายหลัง “ขอโทษด้วยนะครับ” เขากล่าวขอโทษกับริต ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

“คุณริตค่าาา!!!!”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากบันได พร้อมกับเสียงเท้าเปล่ากระทบพื้นไม้สลับกันอย่างรวดเร็ว วีนัสที่พึ่งออกมาจากห้อง เขาหันไปขอโทษริตอีกครั้ง และโดยไม่ทันตั้งตัว

ตุบบบ!!!

วีนัสถูกหญิงสาวในชุดผ้ากันเปื้อนที่บอกกับเขาให้พักห้องนี้ชนเข้าอย่างจังจนล้มลงกับพื้น

หญิงสาวรีบลุกขึ้นทันทีหลังจากได้สติเมื่อตอนล้ม เธอกล่าวขอโทษวีนัสเพราะตนรีบมาด้วยความรีบไม่ทันได้ดูตาม้าตาเรือ

เธอวิ่งขึ้นมาอธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หญิงสาวตอยแรกเข้าใจผิดว่าวีนัสกับริตนั้นเป็นคนรักกัน เพราะตอนที่ริตอธิบาย เธอไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย เธอสนใจแต่ตัวของริต

“เดี๋ยวคุณวีนัสมานอนห้องรับแขกแทนได้ไหมคะ”

เธอถามกับวีนัสที่กำลังยืนมอง

“งั้น ให้เขาพักห้องเดียวกับเราก็ได้ พอดีเรามีเรื่องต้องคุยกับเขาหน่อย”

ริตที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ เธออาสาให้วีนัสมาพักในห้องเดียวกันกับเธอ หญิงสาวที่เป็นผู้จัดการของโรงเตี้ยมได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงทันที ก่อนจะไปเธอกล่าวขอโทษวีนัสพร้อมกับให้สิทธิพักผ่อนฟรีหนึ่งวันกับเขา

วีนัสถึงแม้เขาจะดูสุขุมแต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน เพราะในชาติก่อนเขาเน้นแต่การเรียนและการออกกำลังกายเพื่อเป็นมือสไนเปอร์ที่เก่งกาจที่สุด วีนัสที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ เขาถูกริตเชิญเข้าห้องด้วยเหตุผลที่ว่ามีเรื่องจะคุยด้วย

วีนัสเดินเข้ามาในห้องกับหญิงสาว เดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเดียวที่วางอยู่ข้างตู้เสื้อผ้า “คืนนี้เดี๋ยวผมนอนตรงเก้าอี้นี้” เขาบอกกับหญิงสาวที่กำลังเดินไปปิดประตูห้อง

“เราขอถามคุณตรงๆเลยนะ คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเราสามารถสื่อสารกับภูติได้”

ริตตั้งคำถามแรกกับวีนัสที่กำลังถอดปืนที่สะพายออกมาวางด้านข้าง

“ครับ”

เขาตอบครับสั้นๆกลับไป

หลังจากที่ริตได้รับคำตอบจากวีนัส เธอหลุดยิ้มออกมาราวกับกุญแจในใจถูกเปิดออก ปริศนาที่ยังคงจองจำอยู่ในตัวของเธอเริ่มจะถูกเฉลยแล้ว ดวงตาของเธอเบิกกว้างจ้องมองไปที่วีนัส

“วีนัส เราขอถามต่อได้ไหม….”

ริตเอ่ยขึ้น

หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มเปิดอกพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ อดีต เป้าหมาย สิ่งที่ตนต้องการ พวกเขาทั้งสองพูดคุยกันอยู่ภายในห้องพักห้องนั้น จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบได้ 

เช้าวันถัดมาริตตื่นขึ้นจากที่นอนโดยไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ผ้าห่มสีขาวผืนบางยังคงปกคลุมตัวเธอทั้งๆที่เมื่อคืนมันยังวางอยู่ปลายเตียง

ริตกวาดสายตามองไปรอบห้องวีนัสก็ไม่อยู่แล้ว เธอลุกขึ้นเปิดประตูเดินลงมาข้างล่างเพื่อจะถามเจ้าของโรงเตี้ยมว่าวีนัสหายไปไหน จนได้รู้ว่าเมื่อคืนนั้นวีนัสออกจากห้องมาบอกเจ้าของโรงเตี้ยมว่าเขาจะนอนในห้องรับแขก เพราะตัวเขาเป็นชาย ถ้านอนในห้องเดียวกันกับหญิงมันจะไม่ดี

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอคะ”

ริตถามกับหญิงสาวคนเดิมเมื่อวานที่ยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะ

“เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ คุณริต”

“เดี๋ยวเรามานะ”

“คุณริตคะ อันนี้คุณวีนัสให้ไว้ เขาบอกให้สวมไว้ทุกคนค่ะ…..”

“อะไรเหรอ…”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***