เป็นไปไม่ได้!

หลังจากวันนั้นที่ผมถูกเจ้าซาสึเกะอุ้มพาดไหล่พาไปพบกับป้าซึนาเดะเพราะเรื่องความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของผม ทันทีที่ป้าตรวจเสร็จก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะเห็นว่าผมไม่ต้องการให้พูด เลยทำให้ทีม7 ถูกงดภารกิจไปอย่างช่วยไม่ได้

และแล้วเช้าวันใหม่ที่สดใสก็ได้มาถึง?...หรือป่าวนะ

ตอนนี้ทีม7 ที่ถูกป้าซึนาเดะงดให้ทำภารกิจไปชั่วคราวตั้งแต่เมื่อวาน ตัวผมที่ไม่มีภารกิจอะไรให้ทำนั้นก็เลยนอนจนเพลินและลืมไปว่าวันนี้ได้นัดกับป้าซึนาเดะไว้แล้ว แถมนี่ก็ยังเลยเวลานัดไปตั้งหลายชั่วโมงอีก...ป้าจะโกรธหรือป่าวนะ?

ก็อก ก็อก ก็อก

วันนี้อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูของใครบางคนดังขึ้น ผมที่ตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียเพราะเสียงเคาะประตูก็ได้ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดตูอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะพบกับป้าซึนาเดะที่ยืนรออยู่หน้าประตูพลางกอดอกไปด้วย ผมที่เห็นแบบนั้นจึงรีบให้เธอเข้ามาทันที เมื่อป้าซึนาเดะเข้ามาแล้วเธอก็ได้พูดขึ้น

" นี่นายลืมเรื่องที่ฉันนัดวันนี้ไปแล้วหรือไงนารูโตะ? "

" หืม? เรื่องที่ป้านัดไว้? "พอผมได้ยินที่ป้าซึนาเดะพูดแบบนั้นเรื่องที่ได้นัดผมเอาไว้วันนี้ก็ได้ทวนคำถามอย่างไม่เข้าใจ

ป้านัดอะไรเราไว้หว่า?...ว่าแต่จำไม่ได้เลยแฮะ

" เฮ้อ!...นี่นายคงจะลืมไปแล้วจริงๆสินะ "อยู่ๆป้าซึนาเดะก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดถึงเรื่องที่เธอได้นัดผมไว้ว่าให้ไปเจอกันเวลาเดิม ผมที่พอได้ยินแบบนั้นก็พึ่งนึกขึ้นได้พอดีก่อนจะรีบขอโทษป้าซึนาเดะซะยกใหญ่เลยทีเดียวเชียว

" แล้ว...เรื่องอาการของผมเป็นยังไงบ้างครับป้า "พอผมพูดขึ้นป้าซึนาเดะก็ได้นิ่งเงียบไปสักพักเหมือนกับกำลังคุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่พร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาทำเอาผมตกใจมากกับคำตอบที่ได้

" ...นายท้อง นารูโตะ "

ห๊ะ!??

ท้อง? ผมเนี่ยนะท้อง!? เป็นไปไม่ได้! ผมเป็นผู้ชายนะจะไปท้องได้ยังไง นี่ป้าจะต้องล้อผมเล่นแน่ๆ

" เมื่อกี้ป้าพูดว่าอะไรนะ? ผมท้องเนี่ยนะ "

" นี่ป้าล้อผมเล่นใช่มั๊ย? "

" ใช่ นายท้อง แล้วฉันก็ไม่ได้ล้อนายเล่นด้วย นายเห็นฉันเป็นคนชอบล้อเล่นหรือไงนารูโตะ "

" มะ ไม่ครับป้า "ผมที่เห็นสีหน้าจริงจังของป้าซึนาเดะก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเพราะไม่คิดว่าที่ป้าซึนาเดะพูดมาจะเป็นความจริงไม่ได้ล้อเล่น

" แต่ไอที่นายตั้งท้องได้เนี่ย ตัวฉันเองก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าอะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้นายตั้งท้องได้ทั้งๆที่นายก็เป็นผู้ชายเนี่ยสิ "

" และถึงฉันจะไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของลูกนาย แต่ว่านายก็คงจะไม่ทอดทิ้งเด็กในท้องของนายที่กำลังจะได้เกิดมาหรอกนะ "ป้าซึนาเดะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะยืนมือมาลูบหัวผมเบาๆ

" แล้วฉันก็ยินดีกับนายด้วยนะที่กำลังจะได้กลายเป็นแม่ของเด็กในท้องน่ะ นารูโตะ "

ไม่จริงน่า นี่ฉันท้องจริงๆงั้นหรอ? แล้วป้าก็ไม่ได้พูดเล่นด้วย

ผมที่กำลังตกใจกับความจริงที่ว่าผมท้องอยู่ก็เลยไม่ได้สนใจที่ป้าซึนาเดะพูดมาเลยสักนิดเดียว ก็นะผมเป็นผู้ชายแล้วก็แมนทั้งแท่งนี่นา แต่ดันท้องได้ซะงั้นก็คงต้องตกใจมากอยู่แล้วแหละ

ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่ปักใจเชื่อว่าตัวเองท้องจริงๆ แต่ถ้าป้าซึนาเดะยังคงยืนยันว่าผมท้องนั้นเป็นเรื่องจริงผมก็คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกซะจากว่าผมท้อง...แล้วผมท้องได้ยังไงกันล่ะ? อืม...

แต่แล้วอยู่ๆภาพที่ผมพยายามที่จะลืมมันไปจนหมดแล้วก็ได้เริ่มผุดเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง เรื่องที่ผมนั้นได้มีอะไรกันกับเจ้าซาสึเกะในคืนนั้นก็เผลอหลุดปากพูดชื่อของเจ้านั่นออกมา

" ไม่จริงน่า อยะ อย่าบอกนะว่า นะ นี่ฉัน...ท้องกับนายงั้นหรอ "

" ซาสึเกะ "

" หืม? ซาสึเกะงั้นหรอ? เจ้าหนูอุจิฮะนั่นคงจะเกี่ยวข้องอะไรด้วยสินะนารูโตะ ไหนนายเล่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น "ทันทีที่ป้าซึนาเดะได้ยินที่ผมพูดแบบนั้นก็ได้ถามออกมา ผมก็เลยได้เล่าความจริงไปว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ผมถึงได้ท้อง

" อย่างนี้นี่เองนายมีอะไรกับเจ้าหนูนั่นมาสินะ ว่าแต่เจ้าหนูอุจิฮะนั่นไปทำให้นายท้องได้ยังไงกันนะ? "

" แถมพวกนายก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ด้วยและมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่นายจะท้องได้ แถมยังตั้งท้องแค่ภายในคืนเดียวอีก? "

" ผะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน "เมื่อป้าซึนาเดะที่รู้ความจริงไปบางส่วนก็ได้พูดขึ้นด้วยความสงสัยพลางมองมาที่ตัวผม ส่วนผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เฮ้อ...นี่ขนาดตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นได้ยังไง

" อืม?...สงสัยคงต้องเรียกเจ้าหนูอุจิฮะนั่นมาตรวจร่างกายดูหน่อยแล้วล่ะมั้งเนี่ย เฮ้อ...มีเรื่องที่ทำให้ปวดหัวเพิ่มอีกแล้วแฮะ "

ผมที่ได้ยินว่าป้าซึนาเดะต้องการที่จะตรวจร่างกายของเจ้าซาสึเกะเพื่อหาข้อมูลและสาเหตุที่ว่าทำไมถึงทำให้ผมท้องได้ทั้งๆที่ก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ผมที่กลัวว่าเจ้าซาสึเกะจะรู้ความจริงหลังจากที่ป้าตรวจเสร็จก็ได้ห้ามเอาไว้

" มะ ไม่ได้นะครับป้า! ป้าตรวจเจ้านั่นไม่ได้นะ "

" ทำไมล่ะ? นารูโตะ นายไม่ต้องการรู้ความจริงหรือไง เรื่องที่ว่าเจ้าหนูนั่นทำให้นายท้องได้ยังไงน่ะ "เมื่อป้าซึนาเดะพูดจบผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้นิ่งเงียบไปสักพักใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงสักเท่าไหร่นัก

" คะ คือว่า...ผมกลัว ผมกลัวที่จะบอกเรื่องนี้ให้เจ้านั่นรู้ "

" หืม? "

" มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ผมยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะบอก ผม..ผมขอเวลาทำใจสักพักนะครับป้า "

ป้าซึนาเดะที่เห็นผมพูดแบบนั้นออกมาก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วบอกว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับที่มีแค่ผมกับป้าเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ให้ ก่อนที่ป้าซึนาเดะจะได้เดินออกจากห้องเช่าผมไปและปล่อยให้ผมได้อยู่คนเดียวสักพักเพื่อทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้

จะทำยังไงดี...

ฉันควรที่จะบอกเรื่องนี้ให้เจ้านั่นรู้ไหมนะ?...

เมื่อเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปสักพักผมที่พอจะเริ่มทำใจได้บ้างแล้วกับเรื่องนี้ ก็กำลังจะออกจากห้องเช่าไปเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกสักพัก แต่ก็ยังคงคิดว่าไม่ว่ายังไงก็คงจะบอกเรื่องนี้ให้กับเจ้าซาสึเกะรู้ตอนนี้ไม่ได้เลยคิดที่จะเก็บเป็นความลับต่อไป

ผมที่ออกมาเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกในตอนเช้าคนเดียวก็ได้เดินเล่นไปได้สักพักใหญ่ ก่อนจะบังเอิญเดินเพลินจนมาถึงที่ที่ผมกับเจ้าซาสึเกะเจอกันครั้งแรกที่ริมแม่น้ำก็ได้หยุดเดินแล้วยืนมองสักพักก่อนจะกำลังเดินจากไป

เฮ้อ...เอาอีกแล้วสินะตัวฉัน

ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ฉันถึงเอาเเต่คิดเรื่องของเจ้าซาสึเกะกันนะ?

ตึก! ตึก! ตึก!

" นี่! นารูโตะ รอฉันเดี๋ยวก่อนสิ ฉันมีเรื่องที่อยากจะถามนายน่ะ "อยู่ๆก็มีเสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นมาจากข้างหลังจึงทำให้ผมหยุดเดินและหันหลังกลับไปมองก็พบเข้ากับซากุระจังที่วิ่งมาหาผมด้วยท่าทางที่รีบร้อน

" ซากุระจัง? "

" ฮา ฮา...คือว่าพอดีฉันไปหานายที่ห้องเช่าแล้วไม่เจอก็เลยคิดว่านายน่าจะออกมาเดินเล่นข้างนอก ดีจังที่หานายเจอพอดี "

ซากุระจังต้องการถามอะไรเราหว่า? ทำไมถึงได้ดูรีบร้อนจัง

" นารูโตะ นายบอกฉันทีสิ ว่าทำไมทีม7 ถึงได้ถูกงดไม่ให้ทำภารกิจน่ะ แล้วทำไมถึงมีแค่ทีมของเราที่ถูกงดภารกิจล่ะ "

" เอ่อ คะ คือว่า... "ผมได้แต่อ้ำๆอึ้งๆกับคำถามของซากุระจังสักพัก ก่อนที่จะตอบคำถามนั้นออกไป...เฮ้อ...ก็นะเพราะต้นเหตุที่ทำให้ทีม7 ถูกงดภารกิจแบบนี้มันก็เป็นเพราะตัวเรานี่นา

" เพราะช่วงนี้ร่างกายของฉันไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ ป้าซึนาเดะก็เลยคิดว่าจะให้งดภารกิจของทีม7 ไปชั่วคราวน่ะซากุระจัง "

" ห๊ะ? ร่างกายไม่แข็งแรง? นายป่วยงั้นหรอนารูโตะ แต่นายก็ยังดูเเข็งแรงดีนี่นาถึงจะดูซึมๆไปนิดหน่อยก็เถอะ "

ขอโทษนะซากุระจัง...

ฉันยังบอกความจริงเรื่องที่ฉันท้องให้เธอรู้ไม่ได้เหมือนกันน่ะ

" เอาเถอะ ถ้านายหายป่วยเมื่อไหร่พวกเราค่อยไปทำภารกิจแล้วกัน หายไวๆล่ะนารูโตะ "

" ขะ ขอบใจนะซากุระจัง "โชคดีที่ซากุระจังไม่ได้เอะใจอะไรและดูเหมือนว่าจะเชื่อกับสิ่งที่ผมพูด...หรือป่าวนะ แต่ถึงอย่างนั้นตัวผมที่กลัวว่าจะถูกรู้ความจริงเข้าก็ถึงกับเหงื่อตกจนพูดติดๆขัดๆไปบ้างก็ตาม...เฮ้อ ไม่สมกับเป็นตัวเราเลยจริงๆ

หลังจากที่ผมพูดจบ ซากุระจังก็ได้มองหน้าผมสักพักก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปจนพ้นระยะสายตาของผมแล้วนั้น ตัวผมที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพลางคิดว่าที่ทำแบบนี้ไปมันถูกแล้วใช่ไหมนะ ที่เลือกจะปิดบังเรื่องนี้ต่อไป

นี่ฉันคิดถูกแล้วหรือป่าวนะ...?

" อืม...ตอนนี้จะไปไหนต่อดีนะ? ภารกิจก็ไม่มีให้ทำ แถมไม่รู้จะไปที่ไหนต่อดีด้วยนี่สิ "ผมที่ยืนพึมพำอยู่คนเดียวได้สักพัก อยู่ๆผมก็ได้นึกอะไรบางอย่างออก ก่อนที่ผมจะเริ่มเดินต่อไป

ตึก ตึก ตึก ตุบ!

" ขะ ขอโทษครับ พอดีผมเหม่อไปหน่อ---เอ๊ะ!? น่ะ นี่นายคือ! "ผมที่เดินไปได้ไม่นานก็ได้บังเอิญเผลอเดินไปชนกับใครเข้าก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นแล้วกำลังจะเอ่ยปากขอโทษ ผมก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าว่าเป็นใคร

" หืม? "

" อะ โอโรจิมารุ "

ผมที่เห็นว่าคนตรงหน้าที่ผมบังเอิญเดินชนคือเจ้าโอโรจิมารุก็ได้เผลอพูดชื่อเจ้านั่นออกมาและถึงแม้ว่าเจ้านั่นจะสวมเสื้อผ้าซะมิดชิดมากแค่ไหน แต่สายตาที่พร้อมจะฆ่าปิดปากผมได้ทุกเมื่อเมื่อมีโอกาสที่เจ้านั่นมองมาที่ผมนั้นก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากสายตาของผมได้

มะ มาคนเดียวใช่ไหมนะ

ไม่สิ ยังไงเจ้านี่ก็คงไม่ได้มาคนเดียวแน่ๆ

" ฮ่าๆ ทำไมถึงระแวงกันขนาดนั้นล่ะ? หืม "เสียงหัวเราะปนรอยยิ้มที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ของเจ้านั่นก็ได้ทำให้ผมรู้สึกขนลุกทันทีและเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว น่ากลัวชะมัด ชิ๊! ถ้าไม่ติดที่ว่าท้องอยู่ล่ะก็ผมคงจะซัดหน้ามันไปแล้วแท้ๆ

ทำไงดี วิ่งหนีดีไหมนะ?

แล้วทำไมเจ้าโอโรจิมารุถึงได้มาอยู่ที่นี่กันล่ะ

" กะ แกมาที่โคโนฮะอีกทำไม? "ผมที่คิดว่าต่อให้วิ่งหนียังไงผมก็คงหนีไม่พ้นเพราะร่างกายผมที่ท้องอยู่กำลังเลยลดลงไปเยอะมาก ผมก็เลยตัดสินใจถามเจ้าโอโรจิมารุแทน

" อืม? จะว่ายังไงดีล่ะ "

" ก็คงจะกลับมาพาซาสึเกะคุงกลับไปด้วยล่ะมั้งนะ เพราะครั้งที่แล้วดันทำพลาดไม่สิต้องพูดว่าถูกขัดขวางซะมากกว่าก็เลยทำให้พากลับไปด้วยไม่ได้น่ะสิ "

ห๊ะ!?

" แล้วแกจะพาเจ้าซาสึเกะไปทำไม? "ถึงจะไม่รู้ว่าเจ้าโอโรจิมารุต้องการตัวเจ้าซาสึเกะไปทำไมและต้องการอะไรจากซาสึเกะกันแน่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรผมถึงได้รู้สึกอึดอัดใจแบบนี้พอได้ยินว่าเจ้าโอโรจิมารุต้องการพาตัวเจ้าซาสึเกะไป

อีกแล้ว...

ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกันนะ?

" เรื่องนี้นายไม่จำเป็นต้องรู้ "

" ถ้างั้นฉันคงจะให้แกไปเจอเจ้านั่นไม่ได้แล้วล่ะ "เมื่อพูดจบไม่รอช้าผมก็ได้ยกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมสู้ พอเจ้าโอโรจิมารุที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะยกมือแล้วพูดขึ้น

" หืม? ก็ดี ได้ลองทดสอบฝีมือของสถิตร่างเก้าหางแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน อยากรู้จริงๆว่าจะมีฝีมือมากน้อยแค่ไหนกันนะ "

" งั้นนายไปเป็นคู่ต่อสู้ให้เจ้านี่ทีสิ คาบุกิ "

เมื่อโอโรจิมารุพูดจบอยู่ๆคาบุกิที่หลบอยู่ตรงไหนไม่รู้ก็โผล่มายืนอยู่ต่อหน้าผมสามก้าวแล้วพูดขึ้นก่อนจะตั้งท่าเตรียมสู้เหมือนกันจนทำให้ผมถึงกับผงะแล้วถอยหลังไปอีกสองก้าว ไม่ใช่ว่าผมกลัวอะไรเจ้านี่หรอกนะ แต่จะให้ทำไงได้อยู่ๆก็ดันโผล่มาจากไหนไม่รู้แบบไม่ให้ทันได้ตั้งตัวน่ะสิ

" ได้ครับ ทางนี้ผมจัดการเอง "

" ขะ ขี้โกงนี่ เล่นสองรุมหนึ่งแบบนี้มันขี้โกง "

" หึๆ นายเริ่มกลัวแล้วงั้นหรอ? "อยู่ๆเจ้าโอโรจิมารุก็หัวเราะขึ้น มาก่อนจะพูดเยาะเย้ยผมภายใต้รอยยิ้มที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่จนทำให้ผมรู้สึกขนลุกอีกครั้ง ตะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะแล้วก็ไม่ได้กลัวด้วย

" คะ ใครจะไปกลัวกัน อย่างเจ้านั่นน่ะโดนฉันอัดไม่กี่ทีก็แพ้แล้วน่า "ผมพูดพร้อมกับยืดอกด้วยความมั่นใจ แต่แล้วอยู่ๆเหมือนจะมีกระแสลมแรงๆซัดผ่านแก้มของผมไปโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวจนทำให้ผมรีบกระโดดหลบทันที

" อึก! อะ อะไรน่ะ!? "ผมที่รู้สึกแสบจี๊ดๆที่แก้มก็ได้ยกมือขึ้นมาลูบก่อนจะพบว่าที่แก้มของผมมีเลือดออก นะ นี่ผมโดนต่อยจนเลือดออกแบบไม่ทันตั้งตัวงั้นหรอ!?

" ฉันเนี่ยนะ? จะโดนเด็กน้อยอย่างนายอัดจนแพ้ น่าขำชะมัด "

" ดะ เด็กน้อย? ฉันเนี่ยนะ ฉัน15แล้วนะโว้ย!! เจ้าบ้า "ผมที่ถูกเจ้าคาบุกิพูดว่าเด็กน้อยใส่ก็โมโหก่อนจะตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปหวังจะต่อยเสยคางแต่ก็ถูกหยุดเอาไว้ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะง้างหมัดกำลังจะต่อยเข้าที่ท้อง ผมที่เห็นแบบนั้นก็กระโดดหลบทันที

กะ เกือบไปแล้ว

ถ้าโดนต่อยเข้าที่ท้องล่ะก็ ลูกของฉันจะต้องเจ็บเเน่ๆ

" หืม? "

" ทำไมนายถึงดูระวังท้องแปลกๆกันนะ? "อยู่ๆเจ้าโอโรจิมารุก็พูดแบบนั้นขึ้นมาก็ทำเอาผมเหงื่อตกอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะแกล้งหัวเราะแห้งๆพลางหลบสายตา

" ฮ่าๆ ก็ต้องกลัวเจ็บแล้วก็จุกน่ะสิ "

" หึ! ถ้ากลัวเจ็บก็อย่ามาขวางทางพวกฉัน "

เมื่อเจ้าโอโรจิมารุพูดจบก็ได้จ้องหน้าผมสักพัก ส่วนผมก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับก่อนที่เจ้าโอโรจิมารุจะเอามือมาวางที่ไหล่ผม แต่แล้วสายตาผมก็ดันเหลือบไปเห็นเจ้าซาสึเกะที่เดินผ่านมาแถวนี้พอดีและดูเหมือนว่าเจ้านั่นจะเห็นผมแล้วก่อนจะเดินมาทางผมที่ยืนอยู่กับเจ้าโอโรจิมารุและเจ้าคาบุกิ

ไม่ๆ นายอย่าเดินมาทางนี้สิ เจ้าบ้า!

ยิ่งเจ้าซาสึเกะเดินเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งกังวลมากเท่านั้น เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะผมกลัวว่าถ้าเจ้าซาสึเกะที่เป็นเป้าหมายที่พวกมันต้องการมาหาถึงที่แบบนี้มันก็ยิ่งเป็นเรื่องดีที่พวกมันจะได้ไม่ต้องเปลืองแรงตามหาและจับตัวไป

" นี่! ซาสึเกะคูงงง "อยู่ๆเสียงตะโกนเรียกของซากุระจังก็ดังขึ้น ทำให้เจ้าโอโรจิมารุที่เอามือวางไว้บนไหล่ผมออกก่อนจะหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ไม่ไกลมากแล้วแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้น

" มาหาถึงที่เลยแฮะ "

" คาบุกิ นายไปพาตัวซาสึเกะคุงมาแล้วกลับฐานกัน "

" เข้าใจแล้วครับ "

สิ้นเสียงคำสั่งของโอโรจิมารุ ไม่รอช้าคาบุกิก็ได้รีบวิ่งเข้าไปหาซาสึเกะที่ยื่นอยู่ข้างๆซากุระทันที แต่อยู่ๆก็มีกำปั้นของใครบางคนซัดเข้าที่หน้าของเจ้าคาบุกิอย่างจังจนกระเด็นไปไกลโดยมีเสียงที่ฟังดูแล้วก็คงรู้ว่าหงุดหงิดมากแค่ไหนตามมาหลังจากที่ได้ต่อยไปแล้ว อึ๊ย! ระ แรงเยอะอะไรขนาดนั้น นะ น่ากลัวจัง

ฟึ่บ! ตึก! ตึก! ตึก!

ผลั๊วะ! อึก! ตู้ม! อัก!

" นี่แกเป็นใครกันย๊ะ! ห๊ะ! "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***