ทำไมกันล่ะ?

4 สัปดาห์ผ่านไป...หลังเสร็จจากภารกิจ

ผมเริ่มจะรู้สึกแปลกๆกับร่างกาย...วันนี้ผมแทบจะลุกออกจากเตียงไม่ได้เลย ลุกขึ้นเหมือนปกติก็รู้สึกเวียนหัวจนต้องค่อยๆลุกขึ้นไม่เหมือนอย่างทุกที แถมยังอยากกิน...

จะว่าไปวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยแฮะ?...หิวง่ะ

ต้มน้ำกินราเมงคัฟดีกว่าแฮะ เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็ค่อยๆเดินไปที่กาต้มน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวแล้วเสียบปลั๊กเพื่อต้มน้ำรอเวลาเดือด...ไม่นานราเมงคัฟของผมก็กินได้สักทีหลังจากที่นั่งรอมานาน

" จะทานแล้วนะครับ...อุ๊บ! "

หลังจากที่รอราเมงสุกมาได้สักพักยังไม่ทันที่จะได้คีบเส้นราเมงเข้าปาก ผมก็ต้องรีบเอามือปิดปากไว้แน่นก่อนจะวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ผมที่วิ่งเข้ามาในห้องน้ำก็มองหาโถส้วมและอ้วกออกมา

อุ๊บ! อุแหวะ แค่กๆ

นะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

ทั้งๆที่กำลังหิวอยู่แท้ๆ...แต่พอได้กลิ่นราเมงกลับรู้สึกอยากอ้วกออกมาซะงั้น

ผมที่ล้างปากเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกมาก่อนจะเก็บทุกอย่างรวมถึงราเมงคัฟที่ผมยังไม่ทันได้กิน ผมที่กำลังจะเก็บราเมงคัฟพอได้กลิ่นอีกครั้งก็รู้สึกเหมือนเดิม ผมจึงต้องเอามือปิดจมูกไว้แล้วรีบเอาราเมงคัฟที่ยังไม่ทันได้กินไปวางไว้เเล้วค่อยกินทีหลังเพราะเสียดาย

สงสัยเราคงจะไม่สบายหรือป่าวนะ?

แย่จริง...หลังจากกลับมาจากภารกิจเหนื่อยๆ ก็ดันรู้สึกแปลกๆแถมยังกินราเมงคัฟไม่ได้อีก...เฮ้อ~ หิวก็หิว

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมต้องเดินไปเปิดดูอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะพบกับซาสึเกะที่ยืนอยู่ผมจึงให้เขาเข้ามา เมื่อซาสึเกะเข้ามาแล้วผมก็ได้เดินไปเก็บราเมงคัฟเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้กินแล้วล่ะ

" ทำไมนายถึงทิ้งล่ะ? ของชอบไม่ใช่หรือไงแถมยังกินไม่หมดอีก? ไม่สิดูเหมือนว่านายจะยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ "ซาสึเกะที่เห็นว่าผมกำลังจะเอาราเมงคัฟที่ยังไม่ได้กินไปทิ้งก็ได้ถามออกมา จะให้ทำยังไงล่ะก็เพราะกินไม่ได้นี่นา...

" เอ่อ...คือว่าพอดีกินไม่ลงน่ะ "พอผมพูดออกไปพลางยิ้มแห้งๆแล้วเกาท้ายทอยเบาๆซาสึเกะก็ได้ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย ไม่ใช่ไม่อยากกินหรอกนะแต่มันกินไม่ลงนี่ แล้วทีนี้จะกินอะไรดีล่ะ?

" นายเนี่ยนะจะกินไม่ลง? นายไม่สบายหรือป่าว? "ซาสึเกะพูดจบก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของผมทำให้ผมหน้าแดง แจ๋ผมที่ตั้งสติได้ก็รีบหันหน้าหนีเพื่อปกปิดใบหน้าที่แดงทันที

" นะ นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า เรื่องแค่นี้เองสบายๆน่า "ผมพูดขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนใบหน้าที่แดง ว่าแต่ทำไมเวลาที่เขาแตะเนื้อต้องตัวผมทีไร มันทำให้รู้สึกแปลกๆนะ?...

เจ้าขี้เก็กเนี่ยนะจะมาเป็นห่วงผม?

ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีสิ...

" ใครเป็นห่วงนายกัน ฉันแค่ไม่ต้องการให้ใครมาเป็นตัวถ่วงฉันก็เท่านั้น "ทันทีที่ซาสึเกะพูดแบบนั้นออกมาก็ทำเอาผมรู้สึกเจ็บเเปล๊บๆที่อกอีกแล้ว...มันก็จริง ถ้าผมป่วยหรือไม่สบายมันอาจจะเป็นการไปเป็นตัวถ่วงของซาสึเกะก็เท่านั้น

" แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ... "ผมพูดขึ้นพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน ไม่รู้ทำไมผมถึงได้แสดงท่าทีที่อ่อนแอต่อหน้าเขาได้กันนะ แต่ตอนนี้ผมไม่สนอะไรอีกแล้วเพราะตอนนี้ผมไม่สามารถกั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก...ซาสึเกะที่เห็นผมร้องไห้ก็ทำท่าทีตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

" นายเป็นอะไรไปนารูโตะ!? "ซาสึเกะพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ตกใจพลางยืนมือมาจับแขนผมเอาไว้

" ปล่อยฉัน! "

ซาสึเกะที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ตัดสินใจกอดผมเอาไว้ นั่นทำให้ผมยิ่งเขินมากกว่าเดิมแต่ผมก็รู้สึกว่าอ้อมกอดของเขาตอนนี้มันช่างอบอุ่นอะไรอย่างนี้...เมื่อผมหยุดร้องไห้ซาสึเกะก็ยังคงกอดผมเอาไว้แบบนั้นไม่ปล่อย

" ปะ ปล่อยได้แล้วน่า...ฉันไม่เป็นไรแล้ว "ผมพูดพร้อมผลักซาสึเกะออกเบาๆซาสึเกะที่พึ่งรู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไปก็รีบปล่อยแขนของผมทันทีพลางเกาท้ายทอยเบาๆแก้เขิน

" อะ เอ่อ..ขะ ขอโทษ ก็ฉันเห็นนายร้องไห้ก็เลย... "

" อืม...ฉะ ฉันไม่เป็นไร "

" ...ข้าวต้มมั้ย? เดี๋ยวฉันทำให้กิน "ซาสึเกะถามก่อนจะมองหน้าผม...ผมคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าให้เขา เอาเถอะ...ขอแค่ผมได้กินอะไรบ้างก็พอ เพราะวันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย

ผมนั่งมองซาสึเกะที่กำลังทำข้าวต้มให้ผมกินอยู่เงียบๆ ผมมองแผ่นหลังของซาสึเกะพลางคิดอะไรไปเรื่อยจนกระทั่งเสียงของเจ้านั่นดังขึ้น

" มองอะไรของนาย? "

" คะ ใครจะไปมองนายกันล่ะ..ฉันแค่หิวเฉยๆแหละน่า "

" หรอ...อ่ะเอานี่ฉันทำเสร็จแล้ว กินซะสิ "ซาสึเกะว่าแล้วยกชามข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าผม...หะ หอมจังนี่เจ้าซาสึเกะก็ทำอาหารเป็นด้วยหรอเนี่ย?

อ่ำ! งั่มๆ

อะ อร่อย! แค่ข้าวต้มก็อร่อยได้เนี่ยนะ?

ผมรีบตักข้าวต้มกินพลางเหลือบไปมองซาสึเกะก็เห็นว่าเจ้านั่นยิ้ม ยิ้มหรอ? เป็นไปไม่ได้หรอกน่าคนอย่างซาสึเกะเนี่ยนะจะยิ้ม...แถมยังยิ้มให้ผมอีก

" ค่อยๆกินสิ มันร้อนนะ เจ้าทึ่ม "

" กะ ก็...ฉันหิวนี่! "ผมพูดพลางหน้าแดง ก็จะทำไงได้ข้าวต้มที่เจ้าซาสึเกะทำให้มันอร่อยนี่นา

" เฮ้อ...นายนี่มันจริงๆเลย ฉันอุส่าเป็นห่วงแท้ๆ "

ผมที่นั่งกินข้าวต้มอยู่ก็อึ้งจนทำช้อนหล่นเพราะไม่เคยได้ยินคำๆนี้จากปากของซาสึเกะเลยสักครั้งถึงแม้ว่าคำนั้นจะเบามากๆแต่ผมก็ได้ยิน ทำเอาผมยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว

หืม? ถึงตอนแรกจะพูดว่าไม่ได้เป็นห่วง ที่แท้ก็ปากไม่ตรงกับใจนี่เอง

" กินดีๆสิ "ซาสึเกะที่เห็นผมทำช้อนหล่นก็ได้หยิบขึ้นมาให้ก่อนจะบ่นผมเหมือนทุกๆครั้ง ไม่นานผมก็กินอิ่มแล้วลูบท้องไปมาซาสึเกะที่เห็นผมกินเสร็จก็เก็บชามข้าวต้มที่ผมกินเสร็จไปล้าง ผมที่คิดอะไรได้ก็ได้ถามออกไป

" ว่าแต่นายมาที่นี่มีอะไรหรือป่าวซาสึเกะ? "

" ทำไม? ฉันมาหานายไม่ได้หรือไง? "ซาสึเกะถามด้วยเสียงที่ไม่พอใจหลังจากที่ผมได้ถามออกไปแบบนั้น เมื่อเขาล้างจานเสร็จก็หันมา

" กะ ก็นายไม่เคยไปบ้านใครเลยนี่นา...ฉันก็ต้องอยากถามน่ะสิ "

" มันถูกของนาย แต่ที่ฉันมาหานายวันนี้ก็เพราะว่า... "เจ้าบ้าซาสึเกะพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆจนถอยหลังชนกำแพงก่อนจะยืนมือมาเชยคางผมขึ้นเเล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้

อะ อะไรกันยืนพูดเฉยๆก็ได้นี่!? ทำไมต้องเข้าใกล้ด้วยล่ะเนี่ย!!? ฉันเขินนะ

" นะ นายมีอะไรก็รีบพูดมาสิ "ผมพูดขึ้นพลางหลบสายตาของเจ้านั่น

" เท่าที่ฉันจำได้ลางๆว่าเมื่อ 4 สัปดาห์ที่แล้ว คืนก่อนวันที่นายจะมาทำภารกิจ คืนก่อนวันนั้น...นายได้มานอนกับฉันที่บ้านหรือป่าว? "

ไม่จริง!!? เขาจำได้งั้นหรอ? ว่าทำอะไรลงไป "

" ปะ ป่าวนะ...ฉันเนี่ยนะ?จะไปนอนบ้านนายน่ะ ฉันก็อยู่ห้องเช่าของฉันน่ะสิ "ผมตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงโดยที่หลบสายตาของเจ้าซาสึเกะ บ้าน่า!...ทั้งๆที่พยายามจะลืมมันไปแล้วแท้ๆ

" นายแน่ใจนะ? "

" กะ ก็ใช่สิ! เจ้าบ้า นายจะขยับเข้ามาเบียดฉันทำไม แล้วก็เอามือของนายออกไปได้แล้วน่า... "

" ถ้าเป็นเรื่องจริงนายจะหลบหน้าฉันทำไม? "ซาสึเกะพูดพลางจับหน้าผมให้หันมาหาเขาเเล้วพูดต่อ

" แต่คืนนั้นเราไปฉลองกันเรื่องที่ทำภารกิจสำคัญมากๆสำเร็จไม่ใช่หรือไงนารูโตะ? "

" กะ ก็ฉันรีบกลับมาก่อน "ผมตอบพลางหลบสายตาของซาสึเกะที่จ้องจะจับผิดผมอีกครั้ง เมื่อผมที่หลบสายตาเขาอีกครั้งก็ทำให้เจ้าตัวไม่ยิ่งพอใจ แต่ซาสึเกะก็เบื่อที่จะถามต่อก็ได้ปล่อยผม

" แล้วไป... "ซาสึเกะว่าก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย ทำให้ผมรอดตัวไป แต่ก็แอบรู้สึกผิดนิดๆที่หลอกเจ้าซาสึเกะไปแบบนั้น ไม่รู้ทำไม

" ออกไปเดินเล่นกันไหม? "จู่ๆซาสึเกะก็ถามออกมาทำเอาผมไม่เข้าใจว่าทำไมซาสึเกะถึงมาใจดีกับผมจังทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ

" ไปกับนายเเค่สองคนงั้นหรอ? "

" แล้วจะไปกับใครล่ะ ก็ไปกันแค่สองคนสิ? "

เอ่อ...มันก็จริงแฮะ

" ไปก็ได้ "ผมตอบตกลงก่อนจะพากันออกจากห้องเช่าโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูห้อง

พวกเราสองคนที่ออกมาเดินเล่นรับบรรยากาศในตอนเช้า แต่แดดก็ไม่ได้แรงมาก มีสายลมพัดมาอ่อนๆทำให้รู้สึกเย็นสบาย ทั้งผมแล้วก็ซาสึเกะเดินไปเดินมารอบๆหมู่บ้านก็เจอกับพวกเพื่อนๆรวมถึงซากุระจังที่ออกมาเดินเล่นเหมือนกัน แถมยังมาแซวผมกับซาสึเกะอีกเพราะเห็นเดินมาด้วยกันอย่างกับคู่รัก ถ้าไม่ใช่เพื่อนนะ(คิบะ)ผมคงใช้กระสุนวงจักรซัดปลิ้วไปแล้ว

" ว่าแต่ทั้งสองคนมาเดินเล่นงั้นหรอ? "ซากุระจังที่อยู่ด้วยก็ได้ถามขึ้นพร้อมกอดอกมองมาที่พวกผมทั้งสองคน

" เอ่อ...คือ "

" มาเดินเล่นน่ะ "

ซาสึเกะรีบพูดขึ้นพลางทำท่าเก๊กเหมือนทุกครั้ง ชิ๊! จะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะเเต่ก็เอาเถอะที่เจ้าซาสึเกะพูดมามันก็ถูก ผมที่เห็นซากุระจังยังยืนอยู่ก็ได้ถามออกไป

" ว่าแต่ซากุระจังมาทำอะไรแถวนี้งั้นหรอ? "

" อ๋อ...พอดีฉันมาเดินเล่นเเก้เบื่อน่ะ "ซากุระจังพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับทำคอตก ทำไมกันนะ? พอผมหันไปมองที่หน้าซาสึเกะก็ทำให้รู้ได้ว่าทำไมซากุระจังถึงได้เดินออกไปแบบนั้น

" เอ๊ะ! นั่นนารูโตะกับซาสึเกะนิ "เสียงหนึ่งทักขึ้นทำให้ผมกับซาสึเกะหันไปมองก็พบอาจารย์อิรุกะกับอาจารย์คาคาชิที่นั่งอยู่ในร้านอิจิราคุโบกมือมาให้ กะ กลิ่นนี้อีกแล้ว

" ดะ ดีครับอาจารย์ "ผมพูดพลางเดินเข้าไปในร้านอิจิราคุแล้วก็เอามือปิดจมูกไว้ตามมาด้วยซาสึเกะ

" นายเป็นอะไรงั้นหรอนารูโตะ? หน้าซีดเชียว? "อาจารย์อิรุกะถามด้วยใบหน้าที่สงสัย นี่ผมเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอถึงกับหน้าซีดเนี่ยนะ?

" เอ่อ...ปะ ป่าวครับ ผมสบายดีครับอาจารย์ "

" ราเมงมาแล้วครับ ทานให้อร่อยนะครับ "ลุงเทงอุจิพูดแล้ววางชามราเมงลงบนโต๊ะตรงหน้าอาจารย์อิรุกะกับอาจารย์คาคาชิ กลิ่นหอมๆของราเมงโชยมา แต่สำหรับผมตอนนี้แล้วรู้สึกเหม็นจนอยากจะอ้วก

" อุ๊บ!! "ผมรีบเอามือปิดปากทันทีเมื่อกลิ่นของราเมงโชยมาแตะจมูกก่อนจะวิ่งออกมาจากร้านไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างๆร้านทันทีก่อนจะอ้วกออกมา

" อุ๊บ! อุแหวะ แค่กๆ แค่กๆๆ "เสียงอ้วกปนเสียงหอบแล้วก็มีเสียงไอขึ้นเป็นระยะๆ ซาสึเกะที่สังเกตเห็นถึงอาการผิดปกติของผมก็ได้รีบวิ่งตามออกมา

" นี่! ค่อยๆสิ "ซาสึเกะปลอบพลางลูบหลังผมเบาๆ ทำให้ผมอาการดีขึ้นมานิดหน่อยหลังจากอ้วกเสร็จผมก็เงยหน้าขึ้นมาสูดอากาศและถอนหายใจเบาๆ ซาสึเกะที่เห็นผมปากเปลื้อนก็ใช้มือเช็ดออกให้อย่างเบามือ ผมที่ถูกซาสึเกะเช็ดปากให้ก็ถึงกับหน้าแดงแจ๋พร้อมกับไม่เข้าใจตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น

" นารูโตะ! เธอเป็นอะไรมากหรือป่าว!? "อาจารย์อิรุกะที่วิ่งตามมาทีหลังก็ได้ถามขึ้น

" เจ้าหมอนี่น่ะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว พอได้กลิ่นก็เป็นแบบนี้แหละ "ซาสึเกะพูดแทนผมทุกอย่าง แต่ก็ดีแล้วเพราะผมยังไม่อยากพูดเพราะยังรู้สึกอยากอ้วกอยู่หน่อยๆ

" งั้นก็แย่สิ เป็นอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้ว?หรือเป็นมากี่วัน แล้วไปหาหมอมาหรือยัง? "

" เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แต่ยังไม่ได้พาไปหาหมอ "

" แล้วเธอรู้สึกว่ามีอาการอยากกินของเปรี้ยวๆ บ้างหรือป่าวนารูโตะ? "อาจารย์คาคาชิถาม ผมยืนคิดสักพักก็พอจะนึกได้ว่าเมื่อเช้าก่อนจะกินราเมงคัฟก็รู้สึกอยากกินอยู่บ้าง

ผมพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบกลับ อาจารย์คาคาชิที่เห็นแบบนั้นก็ถามต่อ

" รู้สึกเวียนหัวบ้างหรือป่าว? "

" จะว่าไปมันก็มีอยู่นะครับอาจารย์คาคาชิ เมื่อเช้าผมลุกขึ้นตามปกติแต่กลับรู้สึกเวียนหัวเหมือนจะวูบได้ทุกเมื่อ "

" อาเจียน อยากกินของเปรี้ยว แถมยังมีอาการเวียนหัวอีกเป็นบางครั้ง อาการแบบนี้นายควรไปพบหมอนะนารูโตะหรือไปหาท่านซึนาเดะก็ได้ "

" ไปพบหมอหรือป้าซึนาเดะก็ได้เนี่ยนะ? ผมเป็นอะไรครับอาจารย์คาคาชิ "ผมเขย่าตัวอาจารย์คาคาชิไปมาเพราะอยากรู้ว่าเป็นอะไร

" เอาเถอะไปกันได้แล้ว ส่วนพวกนายจะตามมาหรือไม่ตามมาก็เเล้วแต่พวกนาย เดี๋ยวฉันพาเจ้านารูโตะไปก่อน "ทันทีที่ซาสึเกะพูดจบก็อุ้มผมขึ้นผาดไหล่ไป

" ปะ ปล่อยฉันนะซาสึเกะ ฉันเดินเองได้น่า "ผมดิ้นไปมาเพื่อหยุดไม่ให้เจ้าซาสึเกะพาไป เเต่ก็ไม่สามารถหยุดซาสึเกะได้ผมจึงปล่อยให้อุ้มและพาไปทั้งแบบนั้นก่อนจะมาถึงหน้าห้องโฮคาเงะแล้วค่อยๆวางผมลงเบาๆ

" วันนี้พวกเธอมีอะไรหรือป่าวถึงได้พากันมาที่นี่ล่ะ? "ป้าซึนาเดะถามพลางดูเอกสารในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมาด้วยสีหน้าที่สงสัย

" คือว่าป้าครับ...ที่ผมมาที่นี่เพราะผมอยากรู้ว่าผมเป็นอะไรกันแน่ถึงได้มีอาการแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแถมยังกินราเมงคัฟที่ผมชอบกินตามปกติไม่ลงอีกพอได้กลิ่นก็ทำให้อยากอ้วกขึ้นมา ผมก็เลยมาให้ป้าตรวจดูอาการให้ "ผมเดินเข้ามาใกล้ป้าซึนาเดะพลางอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง

ป้าซึนาเดะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้ววางเอกสารในมือลง ก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้เดินมาหาผม แล้วนั่งยองๆ และยกมือขึ้นมาวางทาบลงบนหน้าอกของผม ไอจักระอุ่นๆที่อยู่บนฝ่ามือของป้าค่อยๆ ไล่ตรวจลงไปตั้งแต่หน้าอก ไหล่ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ท้อง

ผมแอบสังเกตเห็นคิ้วของป้าซึนาเดะเริ่มขมวดเข้าหากันนิดๆก่อนจะหยุดตรวจ

" เท่าที่ฉันตรวจดูแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกซะจาก... "ป้าซึนาเดะยังไม่ทันพูดจบก็เว้นช่วงคำก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม ผมส่ายหน้าเบาๆ เหมือนบอกให้คุยกันเเค่สองคน

" นอกซะจาก? "ซาสึเกะที่ยืนฟังอย่างเงียบๆก็ได้พูดขึ้น

" นอกซะจากจะต้องพักผ่อนบ่อยๆ ช่วงนี้ฉันคงต้องงดภารกิจของทีม7ไปอีกสักพัก "ป้าซึนาเดะยอมปิดเป็นความลับให้ผม ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่รู้ว่าร่างกายของผมเป็นอะไรกันแน่

" อ่า...งั้นถ้านายไม่เป็นอะไรมาก ฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน แล้วก็อย่าลืมพักผ่อนเยอะๆล่ะนารูโตะ "ซาสึเกะพูดกับผมก่อนจะหันไปบอกลาป้าซึนาเดะก่อนจะเดินออกไปจากห้องโฮคาเงะ

" นารูโตะพรุ่งนี้นายจะต้องมาพบฉันที่นี่เวลาเดิม ฉันมีเรื่องที่สำคัญมากเกี่ยวกับตัวเธอที่ฉันจะต้องคุยด้วยห้ามมาสายนะเข้าใจมั้ยนารูโตะ "เมื่อป้าซึนาเดะพูดจบผมก็พูดพลางพยักหน้าตอบตกลง

" ครับป้า ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วผมก็ขอบคุณป้าด้วยนะครับที่ยอมปิดเป็นความลับให้ "เมื่อผมพูดจบป้าซึนาเดะก็ยิ้มออกมานิดๆพลางพยักหน้าก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องโฮคาเงะไป ระหว่างทางกลับผมก็ได้เดินคิดอะไรไปพลางๆ

ที่ป้าซึนาเดะนัด ป้ามีเรื่องอะไรที่อยากคุยกับเรากันนะ?หรือว่าป้าจะรู้อะไรเกี่ยวกับความผิดปกติของร่างกายเรากันแน่นะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***