อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

"ข้ารู้ดีว่าถ้าหากปล่อยไปก่อนกำหนดจะเป็นอย่างไรแต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเจ้าไม่สามารถยับยั้งมันได้!"

"เช่นนั้นท่านพี่ก็ค่อยดูแล้วกันว่าถ้าหากมิฟังคำข้าจักเป็นอย่างไร"

เมื่อลูซิเฟอพูดจบก็ได้หายวับไปเอสโทเพลที่เป็นพี่สาวอดกังวลกลับคำพูดคำสุดท้ายของน้องสาวอย่างลูซิเฟอไม่ได้จึงได้แต่ภาวนาขอให้ไปอยู่กับลูกชายของตนเองได้อย่างปลอดภัย

ตัดไปที่ฮาเดส..

"ว้าว..บ้านหลังใหญ่จังเลยแถมอากาศดีมากๆเลยในที่สุดผมก็ได้ออกมาสักที!"

ฮาเดสอึ่งกลับคฤหาสน์แสนหรูและดีใจที่ตนเองได้ออกมาจากห้องเล็กๆที่มีเพียงเตียงชำรุดแต่แล้วเขาก็เดินชนเขากลับคนใดคนหนึ่งเข้าอย่างจังง

"โอ้ยยยยย!?"

"นี่..เดินให้มันดีๆหน่อยสิไม่มีตารึไง!"

ดวงตาสีแดงเปร่งประกายอารมณ์เสียหงุดหงิดที่ถูกชนเขาคนนั้นก็คือคนที่เอสโทเพลบอกนั้นเองคนคนนั้นมีชื่อว่า ดาเมียน เป็นผู้ชายร่างสูงและเป็นปีศาจชั้นสูงเหมือนกันเป็นคนฮอตเลยก็ว่าได้

"ขอโทษครับ..แต่คุณตาก็มีทำไมไม่หลบละครับ!?"

"....(เออว่ะทำไมกูไม่หลบว่ะ)"

"เงียบทำไมครับหรือว่าเถียงไม่ออก"

"ฉันแค่ไม่อยากเถียงกับคนบ้า.."

"เอ้า!!"

ฮาเดสและดาเมียนเถียงกันอยู่นานจนในที่สุดเขาทั้งสองก็สงบลงดาเมียนจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า..

"แล้วนายเป็นใครทำไมถึงมาอยู่หน้าบ้านของฉันได้"

"ก็ฉันถูกส่งให้มาอยู่กับนายไงเล่าไอ้บ้า"

"จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง!?"

"แล้วทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ!?"

แล้วทั้งคู่ก็เถียงกันอีกครั้งแต่ก็ปรับความเข้าใจกันสำเร็จเมื่อดาเมียนโทรไปเคลียร์กับเอสโทเพลเรียบร้อยแล้ว

"เห็นไหมล่ะฉันบอกแล้วไม่เชื่อไม่เห็นต้องโทรไปถามเลย"

"😒..แล้วนายชื่ออะไร?"

"ฮาเดสแล้วนายล่ะ"

"ดาเมียน..ตามมาห้องนายอยู่นี้"

และฮาเดสก็เอาของๆตัวเองไปเก็บไว้ในห้องโดยที่ไม่เอะใจเลยเนื่องจากตอนนี้ดึกมากแล้วเมื่อทั้งสองเคลียร์กันเสร็จก็พากันเข้าห้องของตัวเองไปแล้วเข้าสู่ห้วงนินทา

เช้าวันต่อมา

"ก็อกๆๆๆ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพื่อปลุกอีกฝ่ายที่นอนตื่นสายให้ลงไปกินข้าวแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจึงทำให้อีกฝ่ายทนไม่ไหวจึงผลักประตูเข้ามาในห้อง

"นี่..ตื่นได้แล้วนายจะนอนไปถึงไหน"

"อื้อ..ขออีก5นาที"

สิ้นสุดเสียงคลอเคลียของอีกฝ่ายก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าแดงก่ำเพราะเสียงนั้นทำเอาเขินไปชั่วครู่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ปีศาจถูกปลดปล่อย#2