บทที่1 แค่...เริ่มต้น

ณ บริษัทสร้างอนิเมะแห่งหนึ่งในประเทศไทย

ปึ้ง!!!

เอกสารหลายปึกถูกโยนลงมาที่กลางโต๊ะของพนักงานรายหนึ่งในแผนก  สร้างความแตกตื่นให้ทั้งพนักงานผู้ที่เป็นเจ้าของโต๊ะและพนักงานรายอื่นๆ ที่กำลังทำงานอยู่บริเวณโดยรอบ  ราวกับว่ามีการโยนลูกระเบิดลงมาที่กลางโต๊ะยังไงยังงั้น  ด้วยเพราะว่าครั้งนี้ผู้ที่กระทำโยนเอกสารลงมาคือผู้จัดการฝ่ายจอมเฮี้ยบนั้นเอง  ถ้าหากใครถึงกับทำให้เธอต้องเดินลงมาที่โต๊ะทำงานรวมทั้งยังโยนเอกสารลงที่กลางโต๊ะทำงานเช่นนี้  คงคาดเดาได้ไม่ยากเลยว่าพนักงานรายนี้คงใกล้หมดวาสนากับบริษัทแห่งนี้แล้ว

 “ยัยกาญจน์! ฉันสั่งเธอไว้ว่าไง  จำที่ฉันเคยบอกเธอได้บ้างไหม!  อยู่กับฉันมาตั้งเจ็ดแปดปี  มันไม่ได้ซึมซับเข้าไปในเซลล์สมองของเธอเลยหรือยังไง  ถึงได้เขียนนิยายคร่ำครึมาส่งฉันแบบนี้  นี่มันบริษัทสร้างอนิเมะที่มีเป้าหมายหลักคือกลุ่มวัยรุ่น  กลุ่มวัยทำงานและก็กลุ่มวัยเด็กไม่ใช่กลุ่มวัยผู้สูงอายุอย่างที่นิยายเธอเขียนมา  ไหนเธอลองอธิบายมาสิว่าทำไมถึงเขียนนิยายแบบนี้มาส่งฉัน” 

“....” จะให้ฉันอธิบายอะไร  ในเมื่อด่าฉันยับขนาดนี้  อธิบายอะไรไปก็คงจะมีแต่จะแย่กว่าเดิมเสียมากกว่า  ตอนนี้ฉันคงทำได้แค่เงียบสงบสยบทุกความเคลื่อนไหวของเจ๊แล้วล่ะ

“ดี! จะเงียบเช่นนี้ใช่ไหม!! ได้!!! อย่าคิดว่าทำงานกับฉันมานานแล้วฉันจะไม่กล้าไล่เธอออกนะ  หากภายในหนึ่งเดือนนี้  ยังเขียนนิยายห่วยๆ มาส่งฉันอีกก็เตรียมเก็บข้าวของออกจากบริษัทนี้ได้เลย อ่อ! ถ้าจะให้ดีฉันขอเป็นแนวจีนโบราณแฟนตาซีนะ  เพราะปีนี้ฉันจะลองทำอนิเมะแนวจีนโบราณลงตลาดดูบ้าง  หวังว่าเธอจะทำได้ตามที่ฉันขอนะ” 

“ค่ะผู้จัดการ” หึ! คำขอที่เหมือนคำสั่งเนี่ยนะ จะให้ฉันตอบอะไรได้นอกจากคำนี้ล่ะถ้าจะพูดขนาดนี้  แม้ในใจของฉันตอนนี้จะมีเป็นหมื่นล้านคำที่อยากจะพ่นออกไป  แต่ก็ต้องกล้ำกลืนคำเหล่านั้นลงคอเอาไว้ให้ลึกที่สุดเช่นกัน

   “อย่าดีแต่ค่ะ เธอต้องทำให้ได้ด้วย!” 

ผู้จัดการฝ่ายจอมเฮี้ยบทิ้งประโยคสุดท้ายกับลูกน้องก่อนจะสะบัดบ๊อบออกไปจากตรงนั้น  เพียงไม่นานหลังจากผู้จัดการฝ่ายจากไป  พนักงานอื่นๆ ที่อยู่ในสถานการณ์ต่างก็พากันเปิดประเด็นซุบซิบนินทาพนักงานรายนี้ต่อทันที  

เฮ้อ.....ฉันได้แค่ถอนหายใจหลังจากที่ยัยเจ๊ฝอยทองจอมเฮี้ยบหันหลังจากไป โอ้ย! กดดันชะมัด  รอบนี้ฉันตายแน่ๆ สั่งงานหินงานช้างขนาดนี้ ไม่รู้ว่านึกครึ้มอะไรขึ้นมา  อยากจะสร้างอนิเมะแนวจีนโบราณทั้งยังแฟนตาซีอีก  คงลืมไปรึเปล่าว่าที่นี่ประเทศไทยค่ะเจ๊  ถึงเจ๊จะมีเชื้อสายจีนแต่จะให้นักเขียนไทยมาเขียนแนวนี้มันจะรอดไหม  ฉันไม่ได้มีความรู้อะไรเกี่ยวกับประเทศจีนเลยสักนิด  จะมีแต่ก็แค่แอบส่องหนุ่มๆ พระเอกจีนที่หล่อล่ำงานดีมีซิกแพคแน่นๆ กับฉากฟินๆ เด็ดดวงชวนน้ำลายไหลก็เท่านั้นเอง  จะว่าติ่งไหมก็ไม่เชิงเพราะฉันไม่ได้ตามติดชีวิตพวกเขาขนาดนั้น  แค่พอส่องๆ ดูพวกเขาให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจก็เท่านั้นเอง  แล้วแบบนี้ฉันจะเอามันสมองอันน้อยนิดมาแต่งนิยายแนวนี้รอดได้ยังไง  ถ้าให้เขียนบรรยายลักษณะหนุ่มๆ พระเอกจีนอันนี้ยังพอสู้ไหว  ยิ่งคิดฉันล่ะยิ่งเบื่อยัยเจ๊จริงๆ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาเคยถามถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหมที่ต้องมาแต่งนิยายตามใจหล่อนแบบนี้  ชิ! อย่าให้ฉันมีทางเลือกที่ดีกว่านี้นะ

อุ้ย! ฉันลืมแนะนำตัว  ฉันชื่อกาญจน์ พรผสาน อายุ28 ปี ฉันมีอาชีพเป็นนักเขียนนิยายในบริษัทอนิเมะแห่งหนึ่ง  ชีวิตฉันก็ไม่มีอะไรมากนอกจากเขียนตามใจผู้สั่งไปวันๆ เท่านั้น  ส่วนเรื่องแฟนอย่าถามถึงเลย โสดสนิทจนสนิมขึ้นจิ๊มิ๊แล้ว  ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันยังโสดถึงทุกวันนี้  แค่ผิวคล้ำๆ หน้ามันๆ มีสิวแย่งกันขึ้นหน้าบ้าง ส่วนสูงก็ร้อยห้าสิบกว่าๆ ส่วนน้ำหนักก็เพียงหกสิบต้นๆ เอง  ทำไมพวกผู้ชายไม่กล้ามาจีบฉันดูบ้างไม่รู้หรือไงว่าฉันเหงาแค่ไหน

    กลับมาที่ปัจจุบันตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกงานพอดี  ก็คงไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรแล้วละ  ไฟลนก้นขนาดนี้ก็มีแต่จะตรงดิ่งไปร้านจำหน่ายหนังสือสิจ๊ะ  ไปถึงก็ไม่ต้องคิดอะไรมากมายให้เสียเวลาทำมาหากิน  เห็นนิยายเล่มไหนแนวจีนก็ฟาดให้เรียบอย่าให้เหลือ  มารู้ตัวอีกทีเงินในกระเป๋าสตางค์ก็เหลือแบงค์ร้อยอยู่แค่สองใบเสียแล้ว

  หลังจากนั้นฉันก็เริ่มต้นอ่านหนังสือนิยายมาเรื่อยๆ จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งสัปดาห์  ชีวิตฉันวนเวียนอยู่แบบนี้จนกระทั่ง  ฉันได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่ง 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***