คุณคิดว่าผู้ชายที่ชอบคือใคร
แต่สำหรับฉันคนที่ฉันชอบ
ไม่สิแอบรักข้างเดียวมาตลอด คือพี่ชายที่ได้จากงานแต่งงานระหว่างแม่กับพ่อของเขา
ใช่ ฉันแอบหลงรัก..พี่ชายตัวเอง
แต่ว่าพี่ชายของฉันกลับเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดี
ราวกับว่าฉันไปทำอะไรให้แต่ชาติปางก่อนกับเขา
ณ บ้าน
"ตึกตึกตึก ควับ ควับ หญิงสาวผมยาวกลางหลังตรงในห้องนอน กำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยชุดนักศึกษากระโปรงจีบยาวเลยเข่า เสื้อกระดุมที่ติดเรียบร้อยไร้เปิดอกโชว์ส่วนเว้า ในกระจกสะท้อน
อื้มดี! "เธอเอ่ยเสียงหวานใสพูดรอยยิ้มที่ตรวจความเรียบร้อยชุดสะอาดตาไร้ตำนิยับเยิน"
ตึกตึกตึกตึก
"อรุณสวัสดีค่า~ คุณพ่อ~" เสียงเดินจนลงจากบันไดพบชายหนุ่มหน้าเหี่ยวหย่น
อ้าว มาแล้วเหรอเจ้าหญิงของพ่อ~ เสียงผู้สูงอายุนั่งอ่านดูมือถือวางลงทันทีและอ้าแขนกอด
"ค่า~" เธอพูดเสียงสองด้วยความร่าเริงพร้อมสวมกอดตอบ
"วันนี้มาสวยเหมือนเดิม" เสียง
"ขอบคุณค่ะ"
เธอชื่อ นายน์ นันท์นพิน เปรมธาราโชติ เธอเป็นลูกสาวคนของนางนันทนีย์ภรรยาคนที่2 ตำแหน่งนายหญิงของนายแฮยู มิน เจ้าของมหาลัยเอกชนชื่อดังในเกาหลี
“มาแล้วๆ"
"วันนี้มีต้มยำกุ้งและขนม"
เสียงสาวอ้วนท่วมหน้าเหี่ยวหย่นมากับแม่บ้านเสริฟอาหาร
นันทนีย์ เปรมธาราโชติ ภรรยาที่สอง จากการแต่งงาน แต่เธอเป็นถึงเจ้าร้านทองในย่านเยาวราช มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนขยันทำงานจนถึงมัดใจชายเกาหลีไฮโซคนนี้
"เย้ ต้มยำกุ้ง~!" หญิงสาวยิ้มดีใจทันทีเมื่อแม่บ้านเสริฟมาถึงที่บนโต๊ะ
จากนั้นพวกเขาสามคนนั่งทานอย่างสนุกสนาน ตามภาษาพ่อแม่ลูกอย่างอบอุ่น ทั้งที่พวกเขาไม่ได้เกี่ยวพันทางสายเลือด มีเพียงแค่การแต่งงานตามกฎหมาย แต่ด้วยความจริงใจสนิทรู้จักคุ้นเคยกันมาเป็นยี่สิบกว่าปี ทำให้พวกเขาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์มากจนเป็นแบบอย่าง
"วันนี้มีทำงานนอกจากมหาลัยมั้ย" เสียงแฮยูถามสาวหน้าหวานนายน์ที่กำลังกินข้าวมุมมามจนแก้มเลอะ
"งั่มๆ อึก!"
"ไม่มีค่ะ วันนี้มีแค่เรียนช่วงเช้า" นาย์นเคี้ยวข้าวกลืนลวคอก่อนตอบยิ้ม
"กินให้มันดีๆหน่อยสิ เราเป็นสาวเป็นแส่นะ นายน์" นันทนีย์ติลูกสาวคนเดียวของเธอที่หน้าหวานสวยแบบไทยแต่นิสัยกลับตรงกันข้าม
"ค่ะ" นายน์ทำหน้าบึ้งเล็กน้อย
"หึๆ ลูกสาวของพ่อน่ารักจริง" แฮยูเอ่ยยิ้มชมลูกสาวสุดน่ารัก
และพวกเขาพูดแซวๆด้วยความอบอุ่นเช่นเดิม
"ตึกตึกตึก"
"55555555"
"หึๆๆ"
"ครืน ตึก" จู่ๆบรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อมีผู้ชายหนุ่มผิวขาวหน้าหวานพร้อมสูทวีดำสนิทดินลงมาเห็นสามพ่อแม่ลูกสนิมสนมทำหน้าแพร่รังสีอำมหิตสุดน่ากลัวไปทั่วโต๊ะทานอาหาราร
"!!!!!!" นายน์เมื่อเห็นก็รู้สึกเกรงทุกครั้งเมื่อชายคนนี้มา
"มาแล้วหรอยุนกิ ลงมาทานด้วยกันสิ เนี้ยแม่ทำขนมกับอาหารไว้แล้ว" นันทนีย์เอ่ยเรียกชยหนุ่มหน้าหวานด้วยความสดใสร่าเริงเป็นมิตร
ใช่เขาคือ มินยุนกิ
"ฉันเป็นลูกแกตอนไหน ฉันไม่มีแม่ แม่ฉันจากไปแล้ว ไอ้เมียน้อย" น้ำเสียงเยือกเย็นวาจาไร้ความเรียบร้อยและสายตาดูถูกดูแคลนใส่นันทนีย์
"......"
"พูดดีๆหน่อย นี่ภรรยาฉัน" แฮยูที่นั่งหน้าสุดเห็นลูกชายตัวดีของเขาพูดจาไม่ให้เกียรติก็ติทันที
"นั้นภรรยาพ่อไม่ใช่ภรรยาผม แถมนั้นมันเมียน้อย" แต่ลูกชายตัวดีของเขายังเถียงกลับชายเป็นพ่อแท้ๆ อย่างเขา
"..........." พ่อแท้ๆอย่างแฮยูชักหน้าไม่พอใจขึ้น
ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณ
บรรยากาศตอนนี้จากเฮฮาสนุกสนานเป็นตึงเครียดขั้นหนักหลังชายหนุ่มผิวขาวงานดีลงมาเรียบร้อย
"เออ....ครืน อะ..อรุณสวัสดีค่ะ พี่ยุนกิ" นายน์ลุกยืนขึ้นก้มหัวทักทายเป็นภาษาเกาหลีและหันมายิ้ม
"เงียบปากไป"
"ใครสั่งให้พูด"
"แม่ไม่สั่งสอนเรื่องมารยาทรึไง" ชายหน้าหวานนอกจากจะไม่รับไหว้ยัวหันมาพูดจาหยาบคายใส่นายน์น้องสาวเพียวเดัยวของเขา
".........." นายน์หน้าช็อกถอดสีชัดเจน
"เดี๋ยวเถอะพูดจาดีๆกับน้องหน่อยสิ! นี่น้องสาวแกน่ะ" แฮยูเปลี่ยนโหมดเสียงเข้มพูดดุกับนลูกชายแท้ๆ
"นั้นลูกสาวสุดที่รักของพ่อนี่"
"ไม่ใช่กับผม" เขาตอบหน้าเย็นชาวาจาไม่ให้เกียรติกระทั่งพ่ออย่างเขา
"นี่แก" ใบหน้าสีแดงสายตาของมองลูกชายคนเดียวอย่างมินยุนกิ
"เอิ่ม ไม่เป็นไรหรอกคะ คุณพ่อ นายน์ไม่ถือสา" นายน์จับแขนแฮยูและพูดห้ามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มไม่เป็นไร
ทางแฮยูเห็นสีหน้าลูกสาวสุดที่รักทำหน้าไม่เป็นจึงตัดใจไม่เอาความลูกชายตัวดีของเขา
"ตอแหล" เขาพูดด่าเป็นภาษาเกาหลีใส่นายน์พึมพัม
"หึ" เธอยิ้มขานรับตอบ
(เฮ้อ) ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มเธอถอดหายใจเพียงในใจเพราะคนที่เธอแอบรักด่าเธอยังงไงละ
"........" เขาไม่ตอบมีเพียงเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามที่นั่งของนายน์
(เฮ้อ) ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มเธอถอดหายใจเพียงในใจเพราะคนที่เธอแอบรักเชาข้างเดียว มาตั้งแต่เด็กๆ แถมมินซ้ำเพิ่งเจอกันก็จะ
อ่ะ จริงสิ เดี๋ยวแกส่งนายน์ไปมหาลัยหน่อย
ไม่! ทำไมผมต้องไปด้วย... ยังพูดไม่ทันถึงหนึ่งซิมีเสียงคัดค้านปฏิเสธของยุยกิออกมา
"......."
"เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อ เดี๋ยวนายน์ขับรถไปเอง" นายน์ที่เห็นพ่อช็อกก็ตอบไม่เป็นไรพูดด้วยรอยยิ้ม
"มีปัญญารึไง" เสียงจากโต๊ะคนตรงข้ามพูดแทรก
"หึ มีค่ะ" นายน์หันกลับมายิ้มอีกครั้งก่อนจะตอบเหมือนเยอะเย้ยเขา
"หึ น้ำหน้าอย่างเธอ ไม่มีทางหรอก.."
"ครั้งก่อนยังขอให้ฉันช่วยอยู่เลย" ยุนกิหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดจาเชิงสายตาดูถูก
"นั้นมันเมื่อ5 ปีก่อนแล้วคะ" ทางเธอก็ตอบโต้กลับเช่นกันไม่ยอมให้อีกฝ่ายดูถูก
"........." อีกฝ่ายอย่างมินยุนกินิ่งอีกครั้งหลังถูกตอบโต้
จากนั้นบรรกาศของการทานทุกคนไม่มีใครพูดแต่อย่างนั่งทานเงียบทั้งๆพร้อมหน้าพร้อมตาในรอบหนึ่งปี
หลังทานเสร็จ
"ตึกตึกตึกตึกตึกตึก"เดิน
"ตึกตึกตึกตึกตึก"เดินตาม
"หมับ จะไปไหน" ยุนกิคว้ามือนายน์ในระหว่างเดินค้นกระเป๋าอยู่
"ไปมหาลัย" นายน์ตอบเสียงนิ่งๆ
"เดี๋ยวขับไปส่ง" ยุนก็บอก
"ไม่ค่ะ นายน์ไปเอง" นายน์ปฏิเสธยุนกิที่จับมือด้วยเสียงแข็ง
"บอกว่าไปส่งก็ไปส่ง" กึก เสียงแข็งสายตากร้าว ชายตรงหน้าออกแรงบีบข้อมือเล็กๆ ของนายน์
"อึก!" นายน์ทำหน้าเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อมือผิวขาวหนาออกแรงบีบแขน
"ปล่อย นายน์"
"หึ" ยุนกิหัวเราะนำคอ
"อ่ะ" นายน์ถูกอีกฝ่ายดึงบังคับให้ขึ้นรถ"
ในระหว่างขับรถทั้งต่างฝ่ายต่างเงียบใส่กัน
"ทำไมถึงไม่เถียงเหมือนอยู่กับพ่อฉันล่ะ"
ยุนกิเห็นหน้าของนายน์ในระหว่างขับรถนิ่งเงียบพูดว่าเสียดยั่วโมโห
...........
"หรือว่ากลัวฉันอยู่กันสองต่อสอง" ยุนกิพูดจาเหยียดดูถูกต่อ
"แล้วแต่พี่จะคิดสิ" นายน์ที่นิ่งเงียบไปนานเธอตอบโต้แต่ไม่มองอีกฝ่ายที่ขับรถอยู่ มองกระจกรถแทน
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
จริงแล้วนายน์ไม่อยากเป็นคนหัดขึ้นเสียงใส่คนที่ตนรักหรอกนะ แต่เพื่อปกป้องไม่ยอมให้อีกฝ่ายที่ชอบทำร้ายเธอตั้งแต่เด็กอยู่ฝ่ายเดียว
ก็แค่นั้น
ตัดมาที่มหาลัย
#จบตอนแรก#
#ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์ กดติดตามนะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments