บทนำ

สวัสดีครับ ผมมีชื่อว่า"วา"เเต่เพื่อน ๆ ของผมส่วนใหญ่มักจะชอบเรียกผมว่า"วี"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อน ๆ ถึงชอบเรียกอย่างนั้นเเต่ก็เอาเถอะ ผมไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอก

ผมอายุ 15 ปี อยู่ม.3/4 เเละผมก็มีคนที่เเอบชอบมาก ๆ เลยด้วย เธอคนนั้นมีชื่อว่าเเอล มีนิสัยที่น่ารักเเละใจดีมาก ๆ เลยล่ะ ผมเเอบชอบเธอมา3เดือนเเล้ว

เธอเป็นเจ้าของร้าน L MAKE UP

ใช่เเล้วล่ะครับ เธอเป็นเจ้าของร้านเครื่องสำอาง

เเละด้วยความยากจนของผมในตอนนี้ ผมจึงคิดว่าไม่เเน่นี่อาจจะเป็นโอกาศดีก็ได้นะ ที่ผมจะไปขอสมัครงานที่ร้านของเธอเเละก็ใช้จังหวะนี้เข้าจีบเลย เเต่เด็กอายุ 15 อย่างผมเธอจะยอมรับเข้างานไหมนะ..? เเถมงานจะยาก

รึป่าวก็ไม่รู้ เพราะผมเองก็ขอยอมรับเลยว่าเเถบไม่รู้จักของที่ใช้เเต่งหน้าเลย ก็เเหง่ล่ะ เพราะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจของใช้ของผู้หญิงเท่าไหร่หรอกนะ เเต่เอาเถอะ ลองดูสักครั้งจะเป็นอะไรไปผมคิดวนไปมาจนตัดสินใจได้ว่า จะลองไปสมัครงานนี้ดู เพราะมัน

"อาจจะ"ง่ายกว่าที่ผมคิดก็ได้

ผมได้มุ่งตรงไปที่ร้าน

L MAKE UP ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีของผมเท่าไหร่ เนื่องจากผมกลัว..ว่าเธออาจจะไม่รับผมเข้างานนี้ก็ได้ เเต่ผมเองจะถอยกลับก็ไม่ได้เเล้วล่ะ เพราะตอนนี้

"ผมได้ยืนอยู่ในร้านเเล้ว"

ผมไม่รู้ว่ายืนเกรงนานขนาดไหนเเล้วเเต่มันก็น่าจะนานมาก ๆ เลยล่ะเพราะอะไรน่ะหรอ? ก็เพราะพนักงานในร้านเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับคำถามที่ทำให้ผมรู้สึก...เรียกว่ายังไงดีล่ะ..เกรงมากขึ้นกว่าเดิม?

"คุณต้องการอะไรรึป่าวครับ? คุณผู้ชาย"

พนักงานชายผมสีขาวยาวสวยพร้อมกับดวงตาประกายสีฟ้าคราม ได้ถามผมพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยบงบอกถึงความสงสัย

"ผมเห็นคุณยืนเกรงมาชั่วครู่เเล้วนะครับ ต้องการอะไรรึป่าว?"

เขาได้ถามขึ้นอีกครั้ง เเต่มันเป็นคำถามที่ค่อนข้างอายสำหรับผมยังไงไม่รู้สิ..คือเเบบ..ถ้าพวกคุณลองคิดภาพตามผมนะคือ ถ้าสมมุติมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านของคุณพร้อมกับทำตัวเกรงดูผิดปกติ สำหรับคนอื่นผมไม่รู้หรอกนะว่ามันน่าอายรึป่าว เเต่สำหรับผม มันเป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างน่าอายมากในทีเดียวเลยล่ะ...เเต่ก็นั้นเเหละ ผมก็ได้ทำการบอกเขาไปว่าต้องการจะมาสมัครงานที่นี่

เเละเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น เขาก็ดูดีใจเเละมีความสุขมากอย่างเห็นได้ชัดเเล้วจู่ ๆ เขาก็ได้วิ่งเข้าไปในห้อง ๆ หนึ่งพร้อมกับพูดคุยกับใครสักคนด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น ถ้าจะถามว่าทำไมผมรู้ล่ะก็ ผมก็ขอบอกตรงนี้เลยว่า พวกเขาคุยกันเสียงดังมาก

เเละเเล้วเวลาก็ผ่านไปประมาณ3นาที เขาได้เดินออกมาพร้อมกับกระดาษสมัครงาน เเละปากกาพร้อมกับบอกผมว่าต้องอ่านให้ละเอียดเเละเซนตรงไหนบ้าง เเถมยังบอกผมด้วยว่างานนี้มันอันตรายจนถึงชีวิตเลยนะ เเต่ผมก็คิดว่าเขาคงพูดเล่น ก็เเหม่เเค่ร้านเครื่องสำอางจะไปมีอะไรหน้ากลัวล่ะจริงไหม? เเละเงินเดือนของที่นี่ก็ตั้ง11,000เชียวนะ ต่อให้อันตรายขนาดไหนผมก็ยอมเลยล่ะ เเต่ใครจะไปรู้กันล่ะ...

ว่าการตัดสินใจในครั้งนั้น

จะนำพาให้ผมต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องบ้า ๆ นี่!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***