ตอนที่2 รู้สึกแปลก

และแล้วเวลาก็ยาวนานจนถึงพักเที่ยง

"คิง วันนี้กินไรดี"เพื่อนของผมก็ชวนไปกินข้าวตามปกติ แต่ว่านะผมอยากจะชวนมิยะไปกินข้าวด้วยจัง

"เอาสิ"ผมตอบกลับไปแต่ในใจของผมยังสับสนอยู่ว่าจะชวนดีไหม เอาวะลองๆดูหน่อย

"เอ่อนายไปกินข้าวกับผมไหม"ผมบอกชวนไปแต่ว่า.. เขากลับนิ่งอยู่สักพักจนเพื่อนของผมเรียก

"คิงงงง! มาเร็วๆสิเดี๋ยวทิ้งเอาหรอก"

ผมเหม่ออยู่สักพัก

จนเพื่อนของผมมาลากผมไป

"เป็นอะไรของนายน่ะ!"เพื่อนของผมเรียกสติของผมกลับมา

"เปล่า"ทำไมกัน ทำไมหมอนั่นไม่ตอบผมล่ะ

ทั้งๆที่ผมแพรวพราวขนาดนี้แต่กลับเมินกันเนี่ยนะ

ระหว่างที่ผมกำลังกินข้าวกับเพื่อนอยู่นั้น อยู่ๆมิยะก็เดินผ่านมาพอดีผมกับเขาสบตากันแต่ผมกลับหลบตาก่อนซะงั้นพอรู้ตัวอีกทีผมก็ใจเต้น อยู่ผมก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้าจนเพื่อนผมทักว่า

"นายเป็นอะไรรึเปล่าหน้าแดงเชียว"เพื่อนของผมทำหน้างุนงง

"อ๊ะ!!สงสัยวันนี้อากาศร้อนน่ะ"ผมโกหก

"จะบ้าหรอนี่หน้าหนาวนะ"

ชิบละโกหกไม่เนียนเลยเรา

"หรือว่าไม่สบายน่ะ"เพื่อนของผมดูห่วงๆเล็กน้อย

ทำเอาผมซึ้งเลยล่ะ แต่ผมก็เลี่ยงคำถามนั้นและพาเพื่อนไปซื้อของหวานกินต่อ

[คาบเรียนทำขนม]

"เอาล่ะเด็กๆวันนี้ครูจะให้จับคู่ทำอาหารนะ"

ผมกับเพื่อนพอได้ยินแบบนั้นก็ส่งสายตากันแต่ว่า

"ครูจะให้สุ่ม"

ม่ายยยย ดับฝันเลยเราผมยิ่งทำอาหารไม่เป็นอยู่ถ้าไม่ได้คู่กับเพื่อนผมที่เปิดร้านอาหารแล้วผมจะคู่กับใคร ในห้องเราที่ทำอาหารเป็นก็หายากด้วย

[หลังจากนั้นครูก็จับคู่ให้]