ติวเตอร์หน้าหวาน

ตอนที่ 1

"กลับมาแล้วครับ" คำเดิมๆในแต่ละวันนี่มันน่าเบื่อจังนะ ชีวิตของผมมันก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก เช้าออกจากบ้านไปเรียน พอตกเย็นก็กลับบ้าน พรุ่งนี้วันเสาร์จะนอนทั้งวันเลยคอยดู

"ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวเถอะวันนี้ชั้นมีเรื่องอยากจะตกลงกับแกหน่อย" ตกลง? เรื่องอะไรอีกล่ะทีนี้ ถึงจะอยากรู้ซะตอนนี้เลยแต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ลงมานั่งรอคุณแม่อยู่ที่ห้องครัวได้สักพักท่านก็เปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับใครบางคน

"นั่นใครครับ?"ผมถามออกไปทันทีด้วยความสงสัย แต่คุณแม่กลับไม่ได้ตอบผม ท่านสั่งให้คนคนนั้นมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆผม

"นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ?" ผมยังคงสับสนกับการกระทำของคุณแม่ก่อนที่ท่านจะพูดขึ้น

"รู้รึเปล่าว่าตอนนี้แกอายุ16ปีแล้วนะ แล้วผลการเรียนของแกตอนนี้มันเป็นยังไง?" ท่านได้ทิ้งคำถามเอาไว้ให้ผม ทั้งๆที่รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว

"ชั้นมีงานที่ต่างประเทศจะออกเดินทางพรุ่งนี้ ตั้งแต่วันนี้ไปเอ็มจะมาเป็นติวเตอร์ให้กับแก และเขามีสิทธิ์ที่จะสั่งแกได้ทุกอย่างเหมือนกับชั้น!"

นี่มันบ้าไปแล้ว!!! คุณแม่คิดจะให้ใครก็ไม่รู้มาดูแลเราเนี่ยนะ!!! หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอได้มาอยู่ในที่เงียบๆเราก็สงบลงไปเยอะเลยแฮะ ไม่นานนักอยู่ๆประตูห้องของผมมันก็เปิดออก "มีอะไรอีกล่ะครับ!!"

"นายยัง..ไม่ได้กินข้าว" ไม่ใช่คุณแม่!? ในวินาทีนั้นผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ คุณแม่คงจะให้กุญแจสำรองกับเขาไว้ เพราะว่าเริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาก็เลยพอจะตั้งสติกลับมาได้อีกครั้ง

"ออกไป..ชั้นอยากอยู่คนเดียว" ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสิ้นหวัง พอรู้สึกตัวอีกครั้งหมอนั่นก็มาอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว

"เรย์ซังเป็นอะไรไปงั้นหรอ?" เรย์ซังหรอ!? รู้ชื่อของเรามาจากคุณแม่สินะ ชื่อของชั้นคือ เรย์ ต่างหากล่ะ!!!!

"นายคิดว่าชั้นจะรู้สึกยังไงล่ะ คุณแม่ไม่อยู่บ้าน แถมยังให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ไม่ซ่ำยังให้กุญแจบ้านอีก!!!" ผมได้ระบายความรู้สึกออกไปด้วยคำพูดเหล่านั้น รู้สึกน่าสมเพชเป็นบ้าเลย!!

"ชั้นไม่ใช่คนแปลกหน้าซะหน่อย" หมอนั่นทำสีหน้าราวกับว่ารู้สึกเจ็บปวดมากจากสิ่งที่ผมพูดออกไปเมื่อคู่

"งั้นหรอ เรย์ซังคงจะลืมไปแล้วสินะ" สีหน้าหงอยยังกับหมาขาดสารอาหารแหนะ

"มึงใครฟะ!!" ผมถามออกไปในทันที ก่อนที่หมอนั่นจะเข้ามาใกล้ตัวผมมากขึ้นพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูซ้ายของผมเบาๆ

"ทั้งๆที่เอ็มม่าอยากจะเจอเรย์ซังมาโดยตลอด พอได้มาเจอกันแล้วเรย์ซังกลับจำเอ็มม่าไม่ได้ แบบนี้น่ะเอ็มม่าเสียใจมากเลยนะ.."

จบตอนที่ 1

ถ้าเราเขียนผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วยจริงๆ เราพึ่งหัดเขียนนิยายน่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้าาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ตอนที่ 2