คำสัญญาที่ว่างเปล่า

[Im's Part]

"สัญญาได้มั้ยคะ ว่าตีสามแล้ว...จะให้พี่นอน"

"ถ้าพี่ทำตัวน่ารัก ชาก็จะให้นอนก่อนตีสามค่ะ"

พอพูดจบ ฉันก็จับมือของคุณชารอนไปประสานมือตัวเองและดึงให้เธอล้มมานอนคร่อม

"รีบต่อสิคะ พี่อยากมากเลย"

"ค่ะ พี่อิม...น่ารักแบบนี้ ต้องจัดให้หนักๆแล้ว"

"เมื่อกี้คุณบอกว่า...ถ้าทำตัวน่ารักจะให้นอนก่อนตีสาม"

"ชาพูดไว้ตอนไหนคะ จำไม่ได้เลย..."

บ้ารึเปล่า เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงห้านาที คนเราจะความจำสั้นขนาดนั้นได้ไง

"นี่คุณ...อื้อออ"

อีกแล้ว สุดท้ายฉันก็หมดฤทธิ์เพราะจูบของเธออีกจนได้

ฉันน่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกว่าคุณชารอนไม่ได้รับปากว่าจะให้ฉันได้นอน

คนอย่างเธอไม่เคยทำอะไรตามที่พูดไว้ได้เลยสักอย่าง

ทำไมฉันถึงหลงกลเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้อีก...ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ

ไม่ชอบเลย เมื่อไหร่จะออกจากลูปบ้าๆ นี่ได้สักที...

แต่ว่า...พอโดนจูบแล้วเหมือนว่าสมองโล่งไปหมดเลย อย่างกับว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของฉันเลย ทำไมถึงทำให้รู้สึกดีได้มากขนาดนี้กันนะ

"หลับตาพริ้มเชียว ชอบจริงๆ ด้วยสินะคะ"

อะไรกัน เมื่อกี้เธอเห็นเหรอ?!

"พี่อิม...ชาต้องใช้มือ ขออนุญาตนะคะ"

เธอพูดพลางดึงมือข้างขวาของเธอออกมาและเอาแขนข้างซ้ายของฉันไปโอบรอบคอของเธอไว้หลวมๆ

ไม่ว่าคุณชารอนทำอะไรก็ดูดีไปหมด ขี้โกงกันชัดๆ...

แค่เสยผมและใช้หลังมือปาดเหงื่อที่หน้าผาก จำเป็นต้องดูดีขนาดนี้เลยเหรอ

"มองอะไรคะ หลงชาแล้วเหรอ"

"...คงงั้นมั้งคะ"

เธอน่าจะรู้ว่าฉันแค่พูดเพื่อเอาใจเธอ แต่ลึกๆ ฉันก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าฉันหลงในรูปลักษณ์และรสจูบของเธอเข้าแล้วรึเปล่า

"คุณ...จะกลับพรุ่งนี้ใช่มั้ยคะ"

"ค่ะ บินกลับแต่เช้าเลย...ตรงนี้ของพี่พร้อมแล้วนี่ ชาใส่เข้าไปเลยเนอะ"

"อื้อ เดี๋ยว...อะ อาาา"

"ชอบแบบนี้นี่เอง ชาจะจำไว้นะคะ"

ฉันทำหน้าแบบไหนกันนะ ทำไมเธอถึงดูชอบอกชอบใจขนาดนี้...

"คุณ...อื้ออ..."

ครั้งนี้คุณชารอนไม่ได้ทำรุนแรง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันรู้สึก...เหมือนกับว่ามีความสุข

ฉันรู้สึกดีกับทุกการสัมผัสและทุกท่วงท่าของคุณชารอน

ถึงจะเหนื่อยกับการเสแสร้งว่าไม่ชอบเต็มทน แต่ฉันก็ต้องข่มใจ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเผลอใจให้เธออย่างเด็ดขาด

"อึกก..."

"พี่อิม ทำไมเสร็จเร็วจังคะ ชายังไม่ทันทำอะไรเลย"

"นอนกันเลยได้มั้ยคะ พี่ง่วง..."

ขอร้องล่ะ ปล่อยให้ฉันนอนสักทีเถอะ...

"แต่ชายังไม่ง่วง เพิ่งจะห้าทุ่มเองมั้ง รีบนอนไปทำไมคะ"

"ก็พี่...อาาา คุณชา...อย่าสิคะ..."

คุณชารอนขยับนิ้วที่ยังคาอยู่อย่างเนิบช้าและพรมจูบบริเวณหน้าท้องของฉันขึ้นไปจนถึงเนินอก จากนั้นก็แลบลิ้นเลียส่วนอ่อนไหวจนมันแข็งชูชัน

น่าอาย...น่าอายที่สุดเลย

ทำไมร่างกายฉันถึงต้องตอบสนองตามที่เธอต้องการ

ไม่ชอบเลย...

"ขมวดคิ้วทำไหมคะ ไม่ชอบเหรอ"

"อะ อื้ออ..."

พูดจบคุณชารอนก็ใช้ลิ้นดุนดันช้าๆ แต่กลับเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวของมือที่อยู่เบื้องล่าง ทำให้ฉันรู้สึกเสียววาบยิ่งกว่าเดิม

"เมื่อไหร่...จะพอได้สักทีคะ..."

ถ้าเธอยังไม่หยุด ฉันอาจควบคุมสติตัวเองไม่อยู่และทำอะไรที่น่าอายไปมากกว่านี่ก็ได้

"แล้วเมื่อไหร่พี่จะเลิกบ่นซะทีคะ เดี๋ยวก็ไม่ปล่อยให้นอนซะหรอก"

ฉันกลัวเธอจะไม่ปล่อยให้ฉันได้นอนจริงๆ ก็เลยปิดปากเงียบและใช้เล็บจิกแผ่นหลังของเธอเพื่อเอาคืนให้สาสมกับที่เธอทรมานฉันมาเนิ่นนาน

"เป็นอะไรคะ ทำไมจู่ๆ ถึงจิกซะแรงเลย"

"คุณอยากทำก็ทำไปสิ พี่ไม่บ่นแล้ว..."

"แสดงว่าชาทำตามใจได้เลยใช่มั้ยคะ ดีเลย ถ้างั้น..."

คุณชารอนใช้มือข้างเดียวอุ้มฉันไปนั่งตักเธอและก็เริ่มเคลื่อนไหวปลายนิ้วจากด้านหลังให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

"อึกกก..."

เดิมทีฉันตั้งใจจะข่วนหลังเธอจนเลือดซิบ แต่พอเปลี่ยนมาท่านี้ แขนของฉันก็อ่อนแรงและร่วงหล่นไปกองกับเตียงตามระเบียบ

ในตอนนี้แค่เรี่ยวแรงจะอ้าปากร้องยังไม่มี ก็เลยได้แต่หายใจหอบและเกร็งหน้าท้องจนปวดหนึบไปหมด

"คุณ...คุณชา..."

แม้แต่เรี่ยวแรงจะอ้าปากพูดขอร้องเธอก็ยังพูดให้จบประโยคก็ยังไม่มี ถ้าฉันไม่ทำอะไรสักอย่าง คืนนี้จะไปสุดที่ตรงไหนก็ไม่รู้

ถ้าจำไม่ผิด คุณชารอนเคยทำแบบนี้กับฉันมาแล้ว คืนนั้นฝนตกหนัก เธอหลอกให้ฉันมานอนด้วยโดยอ้างว่ากลัวเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าจนนอนไม่หลับ

ตอนนั้นฉันเพลียมากจนหมดสติไปตอนไหนไม่รู้

อยากให้วันนี้...เป็นแบบนั้นอีกจัง

ถ้าฉันหลับไป เธอจะได้พอและปล่อยฉันไปสักที

"พี่อิม คราวนี้อย่าหลับไปก่อนอีกนะคะ"

ไม่นึกเลยว่าเธอจะจำได้เหมือนกัน...

คุณชารอนกอดจากด้านหลังและเอนตัวพิงกับหัวเตียง ทำให้แผ่นหลังของฉันแนบชิดกับอกอุ่นของเธอ

น่าแปลกที่มันทำให้ฉัน...รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"อะ อื้อออ....ทำอะไรคะ อึกก"

รู้ตัวอีกที คุณชารอนก็ใช้ฝ่ามือนาบกับส่วนบอบบางของฉันและบดเบียบอุ้งมือไปกับส่วนนั้นจนเกิดเสียงน่าอาย

ได้โปรด หยุดได้แล้ว...

เธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกดีมากกว่าเดิม

"พี่อิม ขยำผ้าปูอีกแล้วนะคะ ถ้าชอบก็ครางออกมาเลย"

"มะ ไม่ได้ชอบซะหน่อย เป็นเพราะว่า...อื้อออ"

ฉันยังไม่ทันพูดแก้ตัวให้จบประโยค คุณชารอนก็จับคางของฉันให้หันหน้าไปหาเธอและประกบปากจูบฉันอย่างกับจะดูดกลืนวิญญาณของฉันไปให้รู้แล้วรู้รอด

เธอคิดจะทำอะไรอีก...

ไหนบอกว่าอยากให้ฉันคราง แล้วจู่ๆ มาจูบฉันทำไม

จูบของเธอ...ทำให้ฉันควบคุมสติสัมปชัญญะของตัวเองไม่ได้ทุกครั้งเลย

"อื้อออ..."

สมองของฉันขาวโพลน หูอื้อ ตาเบลอไปหมด ตอนนี้สมองฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้วจริงๆ

"พี่อิม นี่พี่...อื้อออ"

ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรลงไปบ้าง ฉันรู้แค่ว่าฉันรู้สึก...มีความสุขมาก...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันรู้สึกได้ถึงอาการชาตามปลายนิ้วมือนิ้วเท้าและแขนขาเปลี้ยจนขยับตัวไม่ได้

ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนหมดสติไปก็คือใบหน้าของคุณชารอนและเพดานห้อง

.

.

.

ฉันสะดุ้งตื่นและลืมตาขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือที่อยู่ในมือของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ปลายนิ้วโป้งของฉันเลื่อนสไลด์หน้าจอเพื่อยกเลิกการปลุกของมือถือโดยไม่คิดจะหยิบมาดูเวลาเลยสักนิด

สิ่งแรกที่ฉันเห็นไม่ใช่คุณชารอนเหมือนอย่างเคย

หรือว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้มาหา แต่เป็นฉันเองที่ละเมอฝันว่าทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ

เป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนสมจริงขนาดนั้น ถ้าเป็นแค่ความฝันก็คงเว่อร์เกินไปหน่อย

ในตอนนั้นก็เหลือบไปเห็นว่ามีข้อความไลน์ค้างอยู่ ฉันเลยพลิกตัวนอนตะแคงและหรี่ตาอ่านข้อความในจอ

...Sharon...

...02/01 03:54 น....

Sharon

ชาออกมาแล้วนะคะ

พี่จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน

...05:34 น....

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^อยู่ไหนแล้วคะ^^^

Sharon

พี่อิมห่วงชาเหรอ😳

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^ค่ะ ในฐานะเพื่อนร่วมโลก^^^

Sharon

เพิ่งจอดรถค่ะ

กำลังจะเข้าม่านรูด

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^ไหนว่าจะบินกลับแล้วไงคะ^^^

Sharon

ดีใจจัง

พี่อิมใส่ใจคำพูดชาด้วย

อยู่สนามบินแล้วค่ะ

[ส่งรูปภาพ]

ขอรูปเซลฟี่พี่บ้างได้มั้ยคะ

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^[ส่งรูปภาพ]^^^

Sharon

นี่เสื้อใครคะ

เอาเสื้อใครมาใส่

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^เสื้อพี่คะ^^^

^^^มีอะไรรึเปล่าคะ^^^

Sharon

ทำไมใส่เอวลอย

จะใส่ชุดนี้เหรอคะ

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^เดี๋ยวใส่เสื้อกันหนาวอีกชั้นค่ะ^^^

Sharon

เครื่องออก 5.50

ชาไปก่อนนะคะ

^^^อิมพาเที่ยว^^^

^^^Safe flight ค่ะ^^^

Sharon

[ส่งสติ๊กเกอร์]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***