ติดกับ

[Sharon's Part]

เวลาเจ็ดโมงกว่าในเช้าวันต่อมา ฉันตื่นเพราะมีมอนิ่งคอลโทรมาปลุก ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันไปขอใช้บริการของโรงแรมตอนไหน

ฉันยังจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้อย่างชัดเจน แต่พอเห็นข้อความไลน์ที่พี่อิมส่งมาตอนตีสามกว่าก็มีแวบหนึ่งที่เผลอคิดสงสัยว่ามันเป็นแค่ความฝันรึเปล่า

ฉันลองส่งข้อความไปหลายข้อความ แต่พี่อิมก็ไม่ตอบกลับทันทีเหมือนกับปกติ...เธอเป็นอะไรรึเปล่านะ กำลังหลับลึกหรือว่าโกรธฉันจนไม่อยากตอบข้อความ??

คนอย่างชารอนไม่ยอมง่ายๆ หรอก ฉันยังไม่ได้จ่ายค่าทริป ต่อให้โกรธยังไงเธอก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกลับมาทวงเงินฉันแน่ๆ

ฉันนั่งมองหน้าจอมือถือมาเกือบสิบนาที แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพี่อิมจะส่งข้อความตอบกลับมาเลย

ยิ่งรอใจฉันก็ยิ่งลนลาน สุดท้ายฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาทักแชทหาเธออีกครั้ง จนในที่สุดครั้งนี้เธอก็ตอบกลับมา

ฉันรีบร้อนกดเปิดแชท แต่พอเห็นข้อความก็รู้ได้ทันทีว่าเธอแสร้งทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

พี่อิม...ทำไมต้องปฏิเสธชาขนาดนี้ด้วย

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันเลยใช้กลยุทธ์ปล่อยเพื่อจับของสามก๊กในการเล่นกับเธอ แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด

ระหว่างวันเห็นได้ชัดมากเลยว่าพี่อิมหลบหน้าฉัน พยายามเลี่ยงที่จะต่อบทสนทนากับฉันและแทบไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันได้คุยกับเธอตามลำพัง

ในตอนเที่ยง ฉันลองส่งข้อความไปว่าอยากคุยด้วย แต่พี่อิมก็ตอบกลับมาว่าไม่มีอะไรต้องคุย ให้ลืมเรื่องเมื่อคืนไปให้หมด แถมยังบอกด้วยว่าเธอมีครอบครัวแล้ว

มีครอบครัวแล้ว? แล้วยังไง? ฉันก็มีลูกชายสองคนแล้วเหมือนกัน ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรตรงไหน

ที่น่าโมโหกว่านั้นก็คือ ฉันบอกเธอว่าถึงฉันเมา ฉันก็จำได้ว่าเธอมีความสุขมาก แต่เธอกลับบอกฉันว่าที่เธอดูมีความสุขก็เพราะว่าเธอก็เมาเหมือนกัน

ฉันไม่เชื่อหรอก ปากแข็งดีนัก คืนนี้ฉันจะล่อพี่อิมให้มาที่ห้องแล้วให้เธอยอมรับให้ได้ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหนตอนอยู่กับฉัน

และสรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเองที่ใช้ในแชทตอนคุยกับฉันก็เปลี่ยนเป็นคำว่า "พี่" ไปแล้ว แปลว่าสถานะของเราก็เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน

แผนของฉันก็ง่ายแสนง่าย หลอกเธอให้มาหาและจับกินซะก็แค่นั้น

ในตอนเที่ยงคืนกว่า ฉันส่งข้อความไปหาพี่อิม บอกเธอว่าฉันนอนฝันร้ายและออดอ้อนให้เธอมานอนด้วย

แต่ก็เกินคาดมากจริงๆ ไม่นึกเลยว่าที่เธอตอบตกลงจะมานอนด้วยอย่างง่ายดาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่กี่นาทีหลังจากที่ฉันส่งข้อความไป พี่อิมผู้น่าสงสารก็มาถึงหน้าห้องของฉันที่อยู่ถัดกันไม่กี่ห้อง

เธอคงไม่รู้ว่ามีชะตากรรมอะไรรอเธออยู่ น่าเอ็นดูจริงๆ แต่คืนนี้ชาไม่ปล่อยให้พี่อิมนอนหรอก

โรงแรมในคืนนี้ไม่ได้ใช้คีย์การ์ดเหมือนกับโรงแรมที่พักเมื่อคืนก่อน ทำให้ล่อให้เธอเปิดประตูเข้ามาเองได้อย่างง่ายดาย

แถมตอนนี้ฝนก็ตกหนัก แสร้งทำเป็นกลัวเสียงฟ้าร้องเพื่อเรียกคะแนนสงสารได้ง่ายๆ เลยนะเนี่ย

"คุณชารอน อิมเองค่ะ"

"เข้ามาได้เลยค่ะ..."

เสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามา ฉันก็พยายามปั้นหน้ามห้ดูน่าสงสารมากที่สุด พอมั่นใจว่าเธออยู่ข้างหลังฉันแล้ว ฉันก็บีบน้ำตาและเตรียมจะพูดขอความเห็นใจจากเธอ

แต่ฉันก็ต้องหลุดขำซะก่อน เพราะพี่อิมใส่เสื้อใส่ฮู้ดคลุมหัว แถมยังใส่กางเกงวอร์มหนาๆ อย่างกับหมอนข้างเดินได้ไม่มีผิด

"พี่อิม ทำไมแต่งตัวแบบนี้คะ แล้วในมือนั่น..."

อย่าบอกนะว่ากลัวฉันจับปล้ำก็เลยแต่งตัวแบบนี้...ไร้เดียงสาจริงๆ

"พี่มานอนด้วยไงคะ เลยเอาหมอนมาด้วย"

"ทำอย่างกับจะมานอนบนโซฟา มานอนกับชาบนเตียงสิคะ"

"พี่บอกว่าแค่มานอนด้วยไงคะ"

"ชากลัว...ชากลัวเสียงฟ้าร้อง พี่อิมนอนกอดชาได้มั้ยคะ"

ฉันชอบเสียงฟ้าร้องอย่างกับอะไรดี แต่แสร้งหวาดกลัวจนน้ำตาไหลพรากออกมาแบบนี้ได้ รางวัลตุ๊กตาทองต้องมาแล้วล่ะ

"...ก็ได้ค่ะ"

"แต่ว่าชาเคยชินกับการไม่ใส่เสื้อนอนมาตั้งแต่เด็ก พี่ไม่ถือใช่มั้ยคะ"

"...ค่ะ คุณนอนเถอะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"ช่วยหันหลังไปด้วยค่ะ"

"ค่ะ..."

พอฉันหันหลังให้ พี่อิมก็ปีนขึ้นเตียง เข้ามาอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกับฉันและกอดฉันอย่างว่าง่าย

ไม่คิดเลยว่าแผนจะราบรื่นขนาดนี้ พี่อิมหลอกง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลย แบบนี้ค่อยง่ายขึ้นหน่อย

เปรี้ยงงง

"พี่อิม ชากลัวจังเลยค่ะ"

ฉันพลิกตัวหันหน้าเข้าไปหาพี่อิมและพูดด้วยเสียงที่ออดอ้อนพร้อมโผเข้ากอดร่างเล็กที่นอนแข็งทื่อ

"ทำอะไรคะ"

"ชากลัว...ขอนอนกอดแบบนี้ได้มั้ยคะ"

"...ถ้าทำอะไรมากกว่านี้ พี่กลับนะคะ"

"ชาไม่ทำอะไรหรอกค่ะ"

ไม่ทำก็บ้าแล้ว เหอะ...

ผ่านไปได้ไม่นาน ร่างเล็กตรงหน้าของฉันก็หลับสนิท ฉันเลยเริ่มเคลื่อนมือเข้าไปในเสื้อฮู้ดตัวหนาของเธอ

"อื้ออ ทำอะไร"

ฉันไม่ตอบ แต่ล้วงมืออีกข้างเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนใต้ร่มผ้าของเธอและออกแรงดันเธอให้นอนหงาย จากนั้นก็ล้วงเข้าไปสัมผัสหน้าอกที่อยู่ใต้บราของเธออีกที

"อื้อออ อย่า..."

"ขนาดนี้แล้ว พี่จะเถียงว่าพี่ไม่อยากอีกมั้ยคะ"

"ทำไม...ทำไมต้องแกล้งกันด้วย"

"ก็พี่ไม่ยอมรับความจริงนี่คะ โกหกมันบาป พี่ไม่รู้เหรอคะ"

"แล้วการที่มายุ่งกับคนที่มีครอบครัวแล้วไม่บาปเหรอคะ"

"เถียงเก่งจัง เอาซะไปต่อไม่ถูกเลย"

"ช่วยเอามือออกไปด้วยค่ะ ไม่งั้นพี่จะ..."

ฉันเอาปากไปประกบกับอวัยวะเดียวกันก่อนที่เธอจะพูดจบ

"อื้ออ..."

ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง...ขอแค่จูบและสัมผัสตรงนั้น ไม่ว่าเก่งมาจากไหนก็ต้องแพ้ราบคาบ และพี่อิมก็เช่นกัน

พอทุกอย่างเริ่มลงตัว พี่อิมก็ผ่อนแรงที่ขัดขืนฉันและเงยหน้ารับจูบของฉันอย่างสมยอมราวกับต้องมนต์สะกด

เสียงครางของพี่อิมเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันต้องแบบนี้สิ

หลังจากที่จูบกันได้สักพัก ฉันก็ค่อยๆ ผละออกจากริมฝีปากของพี่อิมที่โดนรุกรานจนบวมแดง จากนั้นฉันก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ออกทีละชั้นและเคลื่อนริมฝีปากไปที่ต้นขอขาวเนียนของเธอ

"อื้อออ..."

"ชอบก็บอกว่าชอบสิคะ ร่างกายพี่ตอบสนองขนาดนี้ ยังจะโกหกตัวเองอีก"

ร่างเล็กใต้ร่างของฉันนอนตัวสั่นและจิกข่วนไหล่ของฉันที่แผลเดิมยังไม่ทันหายดีอย่างรุนแรง

เจ็บ...เจ็บชะมัด แต่รู้สึกดีชิบหาย

"พี่อิม ชาขอทำต่อนะคะ"

"อะอื้อออ..."

สุดท้าย...ผู้ชนะในเกมครั้งนี้ก็คือฉัน

หลังจากที่ผ่านศึกหนักต่อเนื่องมาหลายชั่วโมง พี่อิมก็นอนหลับไปอย่างหมดสภาพและตอนนี้หลังของฉันน่าจะมีรอยข่วนเต็มไปหมดแล้ว

ติ๊ง

ในตอนที่ฉันจัดที่จัดทางเตรียมตัวจะนอน ก็มีใครบางคนส่งข้อความมาหาพี่อิม ฉันเลยถือวิสาสะแอบดูข้อความจากหน้าจอมือถือของเธอที่อยู่ที่พื้น

โจเงินกู้?

ทวงหนี้เหรอ...ส่งมาดึกป่านนี้เลย?