บทที่ 1

อึก...

เราไม่ได้โดนมัดไว้แบบเดิมแล้วเหรอ

กลิ่นแบบนี้...กลิ่นห้องพยาบาล

"ฟื้นแล้วเหรอ"

"...คิว"

"รู้สึกยังไงบ้าง"

"หิวน้ำ...น้ำของคิว"

"คิวที่เธอรู้จัก ไม่มีอีกต่อไปแล้ว"

"ไม่ คิวแกล้งจื่ออยู่ใช่มั้ย บอกมาสิ จื่อไม่โกรธหรอก"

"คิดว่าฉันล้อเล่นเหรอ"

"แสดงว่าที่ผ่านมา..."

"อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นดีกว่ามั้ย ดูสภาพตัวเองก่อน"

"ทำไม ก็ไม่เห็นจะ...ห้ะ"

"จะทำไงต่อดีล่ะ แม่หนูน้อย"

"ยาเมื่อกี้ที่คิวให้จื่อกิน...อย่าบอกนะว่ามันมีจริงๆ"

"อืม ก็ทดลองกันอยู่ไง เธอเป็นคนแรกเลยที่รอด"

"คุ้นๆ นะ คิวบอกว่าถ้ารอดเราจะเล่นอะไรสนุกๆ กันไม่ใช่เหรอ"

"เหลือตัวแค่นี้แล้วจะทำอะไรฉันได้"

"จะลองมั้ยล่ะ มานั่งบนเตียงคนไข้สิ"

"ใจคอจะคิดแต่เรื่องอย่างว่าโดยไม่สนใจชะตากรรมของบอสเธอหน่อยเลยเหรอ"

"บอส...แล้วบอสของจื่อเป็นไงบ้างล่ะ"

"ไม่ตาย แต่ก็ไม่ฟื้น"

"ทำไม...ทำไมคิวกับพี่ดายอนต้องทำแบบนี้ด้วย"

"ก็บอกไปหมดแล้วไง อย่าถามมากได้มั้ย"

"มาคุยให้รู้เรื่องก่อนสิ คิวจะไปไหน"

"ไปเอาน้ำให้เธอไง"

พูดจบ คิวก็สะบัดมือของฉันจนหลุดและเดินออกจากห้องพยาบาลไป

ไม่กี่นาทีต่อมา คิวก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับน้ำดื่มและข้าวหน้าปลาไหล

"นี่อะไร..."

"ของโปรดเธอไง ไม่อยากกินเหรอ"

"อยากสิ คิวป้อนจื่อได้มั้ย สายน้ำเกลือระโยงระยางแบบนี้จื่อ..."

ฉันยังพูดไม่ทันจบ คิวก็ตักข้าวหน้าปลาไหลยัดใส่ปากของฉันอย่างไม่ไยดี

"อื้ออ ร้อนน ทำไมใจร้ายกับจื่อจังเลย"

"จะให้ป้อนไม่ใช่เหรอ"

"คิว จื่อหิวน้ำ ป้อนน้ำให้จื่อบ้างได้มั้ย"

"อืม"

คิวตอบรับในลำคอและหยิบขวดน้ำดื่มมาเปิดฝาออก แต่ไม่ว่าเธอออกแรงบิดยังไงก็เปิดฝาขวดน้ำไม่ได้

"ปกติเห็นยื่นให้จื่อเปิดให้ตลอด นึกว่าอ้อนซะอีก ที่แท้ก็เปิดไม่ออก..."

"งั้นเธอก็เปิดเองละกัน"

คิววางขวดน้ำลงบนโต๊ะดังปึงและมองฉันด้วยหางตาอย่างกับโกรธเคืองมาสามชาติแปดชาติ

ฉันทำอะไรผิดอีกละเนี่ย ทำไมต้องโกรธฉันขนาดนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

หลังจากถอนหายใจออกมาเบาๆ ฉันก็หยิบขวดน้ำบนโต๊ะมาเปิดฝาออกอย่างง่ายดาย

"แค่นี้เอง ไม่เห็นยากเลย เด็กประถมอย่างจื่อยังเปิดออกเลยเห็นมั้ย"

"ทำไมต้องมาพูดแดกดันกันด้วย กินเองไปเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว"

"คิว เดี๋ยวก่อนสิ...ไม่ห่วงจื่อเหรอ"

"ทำไมต้องห่วง เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"

ไม่ได้เป็นอะไรกัน? แล้วที่นอนกอดกันทุกคืนมาตลอดหกปีนี่คืออะไร?

"คิว ถ้าเมื่อกี้จื่อไม่ฟื้นจริงๆ คิวจะเสียใจมั้ย"

"เสียใจสิ...ทดลองล้มเหลวใครจะไม่เสียใจบ้าง"

"แสดงว่าเป้าหมายของยาคือทำให้กลายเป็นเด็กสินะ"

"ไม่ต้องมาทำตัวเป็นนักสืบ สถานะของเธอเป็นแค่หนูลองยา"

"คิว ทำไมต้องเย็นชากับจื่อขนาดนี้ด้วย ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเราไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ"

"ฉันมาเฝ้าเธอเองแบบนี้ ยังบอกว่าฉันเย็นชาอีกเหรอ"

"หมายความว่าไง..."

"ซื่อบื้อ หิวน้ำก็รีบกินซะสิ จะได้กินข้าวให้จบๆ"

"อื้ม..."

ฉันมองขวดน้ำในมือและกระดกลงคออย่างรีบร้อนเพราะความกระหาย ทำให้น้ำในส่วนที่กลืนไม่ทันไหลทะลักออกมาทางมุมปาก

"ไม่ต้องรีบกินอย่างที่ฉันบอกก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักหรอก"

"ห่วงจื่อเหรอ"

ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำที่มุมปากพลางเหลือบมองคิวด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยว่าเธอจะไม่ปฏิเสธ

แต่คิวไม่ได้พูดตอบอะไร เธอแย่งขวดน้ำในมือของฉันไปปิดฝาและวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เลื่อนโต๊ะกินข้าวล้อเลื่อนออกไปให้ห่างจากเตียงคนไข้ที่ฉันนอนอยู่และขึ้นมานั่งคร่อมฉัน

"จะทำอะไร...อื้ออ"

ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ เราจูบกันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

คิวใช้มือรองท้ายทอยของฉันเพื่อกดจูบให้ลึกกว่าเดิมพร้อมใช้มืออีกข้างกอดรัดตัวของฉันเอาไว้

ตามปกติฉันก็คงจับคิวกดและเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนแทนแล้ว แต่ตอนนี้คิวตัวโตกว่าฉันสามเท่า ถ้าเรายืนข้างกัน ฉันคงสูงไม่ถึงก้นของเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วจะไปเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปจับกดเธอ

แต่แล้วจู่ๆ ปลายลิ้นของฉันก็รู้สึกถึงน้ำรสเค็ม พอลืมตาขึ้นมามองก็พบว่าคิวที่จูบฉันอยู่น้ำตาไหลอาบแก้ม

คิวร้องไห้ทำไม...

ไม่ชอบเลย ทำไมต้องร้องไห้ด้วย...

หลังจากที่พยายามอยู่นาน ฉันก็ยกแขนเล็กๆ ของตัวเองออกมาจากอ้อมกอดคิวได้สำเร็จ และสิ่งแรกที่ฉันอยากทำก็คือลูบหัวลูกแมวตัวใหญ่ที่กอดฉันอยู่

คิวคงมีเหตุผลบางอย่างที่บอกจื่อไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรคิว... จื่อรอได้ จื่อจะรอจนกว่าคิวจะบอกทุกอย่างให้จื่อรู้

จื่อยินดีจะให้ความร่วมมือทุกอย่าง ขอแค่เราได้มีกันและกันแบบนี้ต่อไปก็พอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***