บทนำ

เกิดอะไรขึ้น

ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง

ไม่...อย่าเพิ่งลนสิ

สิ่งแรกที่ฉันต้องทำในตอนนี้คือตั้งสติ...ที่ฉันมึนหัวอยู่แบบนี้แปลว่าคงถูกวางยาก่อนโดนจับมัดไว้แบบนี้แน่

บ้าจริง ลืมตาไม่ขึ้นเลย...ทำไมรู้สึกอ่อนล้าขนาดนี้นะ

ตอนนี้คงมีอยู่แค่ไม่กี่วิธีที่จะเรียกสติคืนมาได้ ถ้าไม่กัดริมฝีปากก็ต้องกัดลิ้นตัวเองแล้วล่ะ...

ในตอนที่ฉันพยายามดึงสติตัวเองกลับมา จู่ๆ ก็ถูกน้ำสาดเข้าที่อย่างจังจนเปียกโชกไปหมดทั้งตัว

"ฟื้นได้สักทีนะ"

เสียงใครน่ะ? ทำไมเสียงเหมือนคิวเลย

ฉันพยายามลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่ภาพตรงหน้าที่เห็นกลับเลือนรางจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร

บุคคลตรงหน้าเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้และบีบคางของฉันอย่างแรง

ฉันหรี่ตาลงและเพ่งมองให้ดี ก็พบว่าคนตรงหน้าคือคนที่ฉันนอนกอดอยู่ทุกคืน

ไม่ผิดแน่...นี่คือใบหน้าของคิว!!

นี่มันเรื่องอะไรกัน คนคนนี้คือคิวจริงรึเปล่า หรือว่าฉันโดนยาอะไรเข้าไปจนสมองเห็นภาพหลอน...

ฉันหันมองไปทางขวามือก็พบกับบอสเมียวที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

"อึก บอส..."

"หันไปมองอะไร ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก หันมามองหน้าฉันนี่สิ"

เจ้าของมือที่บีบคางฉันอยู่จับหน้าฉันให้หันกลับมามองหน้าของตัวเองพลางพูดออกคำสั่ง

"เธอ...เป็นใคร คิวอยู่ที่ไหน..."

ฉันพยายามจะถามเหตุผลที่จับตัวฉันกับบอสมา แต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะอ้าปากพูดต่อแล้วจริงๆ

"เราเพิ่งจะนอนกอดกันเมื่อคืนเอง จำหน้าคิวไม่ได้แล้วเหรอจื่อ"

ไม่จริง คิวจะทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง...ไม่มีทาง...นี่ต้องเป็นความฝันหรือไม่ก็ต้องเป็นทริกอะไรสักอย่างแน่

ฉันต้องเรียกสติตัวเองคืนมาให้ได้ ตอนนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร แม้แต่แรงจะกัดลิ้นตัวเองก็ไม่มี...ช่วยไม่ได้ คงต้องลองพูดให้คนตรงหน้านี่ช่วยฉันก่อนแล้วล่ะ

"นี่ เธอ...ช่วยตบหน้าฉันทีสิ"

ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีและพูดออกมาเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้

"เป็นบ้าอะไร อยากโดนซ้อมมากเลยเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก อีกเดี๋ยวถ้าเธอรอด เธอได้โดนตบสมใจแน่"

คนตรงหน้าฉันหยิบของบางอย่างที่เหมือนกับขวดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีน้ำตาล จากนั้นก็เปิดฝาขวดยา เทยาเม็ดออกมาหนึ่งเม็ดและบีบขากรรไกรฉันเพื่อให้ฉันอ้าปาก

"อ้าปากแล้วกินเข้าไปซะ"

ฉันกัดฟันแน่น พยายามขืนแรงที่บีบขากรรไกรของฉันอยู่ แต่สุดท้ายก็ขืนแรงไม่ได้อยู่ดี

"ฉันจะบอกให้เอาบุญละกัน เพราะยังไงพวกเธอก็รอดไปจากที่นี่ไม่ได้หรอก...ที่จริงแล้วฉันกับพี่สาวของเธอยอมหนีตามพวกเธอมาก็เพื่อจะทำลายองค์กรที่รักของพวกเธอ"

ไม่นึกเลย ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ฉันกับบอสถูกหลอกเหรอ

ฉันนี่มันโง่จริงๆ ฉันไม่น่าเกลี้ยกล่อมบอสให้พาพวกเธอสองคนหนีมาด้วยกันเลย...

ไม่นานนัก ของเหลวใสไหลลงมาจากหางตาของฉันไม่ขาดสายอย่างควบคุมไม่ได้

บ้าที่สุดเลย นี่มันใช่เวลาร้องไห้ซะที่ไหนกัน ไอ้น้ำตาบ้า...หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ

"เป็นอะไรไปจื่อ ร้องไห้ทำไม อ้าปากแล้วกินยานี่สิ"

ฉันปลงแล้ว...ปลงแล้วจริงๆ ไม่นึกเลยว่าฉันกับบอสจะหลงพวกเธอจนมองข้ามความเป็นไปได้ข้อนี้ไป

เอาเถอะ ฉันสมควรตายแล้วล่ะ ยังไงก็คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว...

ฉันหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินและอ้าปากรับจูบแห่งความตายจากคิวอย่างสมยอม

คิวทำอย่างที่พูดจริงๆ เธอประกบปากของตัวเองเข้ามาพร้อมกับยัดเยียดยาที่อยู่ในปากตัวเองให้กับฉัน...และฉันก็รับมันมาแต่โดยดี

คนโง่อย่างฉัน ปกป้องบอสก็ไม่ได้ ปกป้ององค์กรก็ไม่ได้...ตายซะได้ก็ดี...

หลังจากที่คิวผละจูบออก ฉันก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ และจ้องหน้าเธออยู่นาน

พอเห็นว่าฉันกลืนยาลงคอไปแล้ว คิวก็ปล่อยมือจากฉันและนั่งยองๆ บนพื้นมองฉันจากด้านล่าง

ท่าทางที่คิวนั่งยองๆ บนพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาแบบนี้...น่ารักจัง...

นี่ฉันหลงเธอมากขนาดไหนกันนะ เธอเพิ่งจะป้อนยาพิษเข้าปากฉัน แต่ฉันยังมองเธอว่าน่ารักได้อีก ช่วยไม่ได้...ก็คิวของฉันน่ารักจริงๆ

ถ้าคิดในทางดี...อย่างน้อยก่อนตายก็ได้เห็นคิวในมุมน่ารักๆ เป็นครั้งสุดท้าย...ดีเหมือนกันนะ...

นี่ก็ผ่านมาสักระยะแล้ว ทำไมฉันยังมีชีวิตอยู่อีกล่ะ...หรือว่านี่จะไม่ใช่ยาพิษ แล้วนี่มันยาอะไร

ทำไม...จู่ๆ หัวใจฉัน...เต้นเร็วมากเลย

ร้อนจัง...ปวดตัวไปหมด...อย่างกับกระดูกกำลังละลาย

"อึกก..."

พอคิวเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดทรมานของฉัน เธอก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาฉันทันที

แน่นอนว่าคงไม่ได้เป็นเพราะห่วงฉัน แต่เป็นเพราะเธอจะมาดูอาการของฉันใกล้ๆ มากกว่า

"ยังอยากให้ฉันตบเธออยู่มั้ย ถ้าเธอรอดจากยานี้ไปได้ เราค่อยสนุกกันต่อนะ"

คิวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวของฉันเบาๆ แล้วถึงได้เคลื่อนมือมาแตะใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อของฉัน

หมายความว่าไง ถ้ารอดจากยานี้ไปได้เหรอ...นี่เธอเอาฉันมาทดลองยาเหรอ

แล้วที่บอกว่าค่อยสนุกกันต่อหมายความว่าไงกันนะ...อยากรู้จัง...

แต่ถ้าฉันไม่รอดจากยาตัวนี้ นี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้อยู่ใกล้กับคิวแล้วเหรอ...

พอคิดได้แบบนี้ ฉันเหลือบมองมือของคิวที่จับแก้มของฉัน จากนั้นก็เอียงคอให้ชิดกับแขนข้างหนึ่งของตัวเองเพื่อที่จะหนีบมือของคิวเอาไว้และยื่นปากออกมาจูบมือของเธอ

หลังจากที่จูบมือของคิว ฉันก็รีบเม้มปากและเบือนหน้าหนีทันที

แต่อดสงสัยไม่ได้ ก็เลยแอบมองด้วยหางตา ฉันถึงได้เห็นว่าสายตาของคิวก็เหลือบมองฉันเหมือนกับมีมชิบะที่เคยเห็นเขาใช้กันในโซเชียลไม่มีผิด

เอาล่ะสิ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นเร็วมากเลย แถมยังรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยออกแล้ว

นี่คงจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของในชีวิตของฉันแล้ว...ขอโทษนะคิว ที่จื่ออ่อนแอเกินไป คงอยู่เล่นสนุกกับคิวต่อไม่ได้แล้ว

ลาก่อน...ฮิราอิ คาวาโกะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***