Game 2

《ห้าง Riw》

??! : มึง!!

-ใครมึงๆแถวนี้วะ เสียงดังชิบ-(โฬม)

จู่ๆก็มีผู้ชายเดินมากระชากแขนผมอย่างแรง ทำให้ผมเซไปตามแรงกระชาก พอผมเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นผมก็ต้องตกใจทันที เพราะมันคือคนๆเดียวกับคนในรูปที่ยัยแซนดี้ติดไว้รอบๆห้อง

??! : เดะนี้เมินกันแล้วหนิ ฟื้นแล้วออกมาตามหากูเลยหรอ ร่าน!

แซนดี้(โฬม) : เรารู้จักกันหรอ??

??! : เป็นบ้าไร จะเล่นละครให้กูสงสารอีกรึไง

แซนดี้(โฬม) : ขอโทษนะครับ คุณกำลังจะไปพบแพทย์ใช่ไหม

หลุดมาจากโรงพยาบาลบ้าแน่ๆ ยัยแซนดี้ชอบไปได้ยังไง หน้าตาบ๊านบ้าน

??!! : ไอ้ริว มึงออกมาจากร้านทำไมว---!! เหี้ย...

-ใครอีกฟร่ะ!-(โฬม)

ริว : เหอะ ก็ออกมาด่าคนร่านไง

เจมส์ : น..น้องแซนดี้ฟื้นแล้วหรอครับ

ริว : จะเรียกมันน้องทำไม เรียกมันอิร่าน!

แซนดี้(โฬม): คำก็แรด สองคำก็ร่าน ไม่ทราบว่าที่บ้านให้กินเพดดีกรีเป็นอาหารหรอครับ?

เจมส์ : อู้ววว

ริว : ไอเจมส์! เหอะ ทำเป็นพูดดี ยังไงมึงก็ต้องมาตามกูต้อยๆเหมือนปลิงอยู่ดี

แซนดี้(โฬม): หึ:)

ผมเดินเลี่ยงไปอีกฝั่ง เพราะขี้เกียจจะเถียง ผู้ชายบ้าไร ปากจัดเหมือนผู้หญิงเลย ผมเดินออกมาเรียกแท็กซี่และกลับบ้านไป

《บ้านโฬม》

แซนดี้(โฬม) : คิดถึงจัง..ยังคงเหมือนเดิม

ใช่ครับนี้คือบ้านของผม บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่เป็นคนสร้างขึ้นมากับมือ พ่อกับแม่เล่าว่า พ่อกับแม่ต้องผ่านอุปสรรคมากมายกว่าจะได้บ้านหลังนี้ขึ้นมา มันเป็นที่อยู่ และเป็นดวงใจของพ่อกับแม่ หลังจากที่ผมอายุครบ15ปี พ่อกับแม่ก็ย้ายไปอยู่ฝรั่งเศษ แล้วให้ผมอยู่ที่นี้ ดูแลบ้านและตำแหน่งของพ่อต่อไป

จะว่าไป ผมก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่นานแล้ว นานๆทีพวกท่านจะติดต่อมา สงสัยจะเที่ยวสนุกจนลืมแน่ๆ

แซนดี้(โฬม) : คิดถึงวัยเด็กจริงๆ..

แกร๊ก!//เสียงชักปืน

.. : หยุดอยู่ตรงนั้น! แกเป็นใคร! เข้ามาที่นี้ได้ยังไง!!

แซนดี้(โฬม) : หื้ม ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้

.. : ก็ที่นี้มันบ้านของเพื่อนฉัน!

แซนดี้(โฬม) : 5555ก็ใช่ไง นี้มันบ้านของฉัน

.. : แกหมายความว่ายังไง

แซนดี้(โฬม) : ไม่เจอกันแปปเดียว จับปืนเป็นแล้วหรอ

.. : !!!

แซนดี้(โฬม): ฉันกลับมาแล้วนะ ***

#ติดตามตอนต่อไป