Game on

เวลา 18:05 น.

ห้องกินข้าว

ต้น : กินข้าวกันเถอะ

ซิน : เดี๋ยวสิคะคุณพ่อ พี่แซนดี้ยังไม่ลงมาเลยนะคะ

ต้น : แซนดี้? แซนดี้ตื่นแล้วหรอซุง ทำไมพ่อไม่รู้

ซุง : เอ่อ..

เหอะ เคยสนใจด้วยรึไง ขนาดลูกตัวเองเจ็บจะเป็นจะตาย ยังไม่ให้ลูกไปโรงพยาบาล สมควรเป็นพ่อคนด้วยหรือเนี้ย

แซนดี้(โฬม): พอดีผมไม่ให้บอกเองแหละครับ เซอร์ไพรส์:)

ต้น : เหอะ ตื่นมาก็ดี จะได้ด่าแก ทำเรื่องอัปมงคลในบ้านแบบนี้ได้ยังไง เธอชอบพอคนๆเดียวกับน้องได้ยังไง!

แซนดี้(โฬม) : แล้วทำไมผมจะชอบไม่ได้ ในเมื่อตัวก็ตัวผม

ต้น : แซนดี้!!

เหอะ น่ารำคาญสิ้นดี นี้สินะต้น พ่อของยัยนั้น ลูกแท้ๆตัวเอง กลับเข้าข้างคนอื่นมากว่าลูกในไส้ มันใช้ได้ที่ไหน

ซุง : พ่อทานข้าวเถอะครับ

ซิน : พี่ซุงคะ พ่อกำลังดุพี่แซนดี้ อย่าพึ่งพูดเลยค่ะ😏

แซนดี้(โฬม) : อย่าตอแหลให้มันมาก ไม่ดิ้นก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ:)

เริ่มดิ้นแล้วซิคนสวย อีกไม่นานเดะมึงก็จะได้ ดิ้นทุรนทุราย เพราะตัวมึงเอง

ซิน : ..ฮึก😢(อิแซนดี้!😡)

ซุง : ไอ้แซน น้องพูดด้วยดีๆ!

แซนดี้(โฬม) : เหอะ น่าซาบซึ้งดีเนอะ😒

ผมเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะขับรถออกไปข้างนอกด้วยความเร็ว ผมขับรถมาเรื่อยๆ ตั้งใจว่าจะไปห้าง แต่ก่อนจะไปถึงห้างกลับมีรถคันสีดำขับตามผมมา ทำให้ผมต้องขับเบี่ยงออกไปเส้นทางอื่น

แซนดี้(โฬม) : จะเล่นกับกู คิดน้อยไปซะแล้ว

ผมขับรถเร็วขึ้นเรื่อยๆ หลีกการปะทะ เพราะสภาพร่างกายนี้ไม่ใช่ของผม ไม่ได้แข็งแรงเท่าร่างก่อนของผม ขืนเข้าปะทะ มีหวัง ร่างของผมแหลกแน่ๆ

ผมขับรถเข้าทางซอยๆหนึ่ง ก่อนจะลงจากรถแล้ววิ่งไปหาที่แอบทันที

?: มันไปไหนแล้ววะ

?? : เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย

?: รถมันอยู่นี้ มันคงหนีไปไม่ไกลหรอก

??:ไปหามันแล้วฆ่าซะ

? : อืม

พวกมันมากัน 2 คน ดูท่าแล้วจะไม่ใช้มืออาชีพ ผมค่อยๆย่องออกมา ก่อนจะวิ่งไปตามถนน ถ้าผมขับรถ มันต้องได้ยิน แล้วตามผมอีกแน่ๆ แถวนี้ผู้คนเยอะ อาจจะโดนลูกหลงไปด้วย

ห้างRiw

ตอนนี้ผมมาห้างที่ใกล้ๆแล้วครับ ดูท่าทางก็ใหญ่ดี แต่ยังเล็กกว่าห้างของผม ผมเดินไปร้านเสื้อผ้า

แซนดี้(โฬม) : เห้อ..แค่วิ่งก็เหนื่อย คงต้องออกกำลังกายอย่างหนักแน่ๆ

??! : มึง!!!

#ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

เริ่มต้น

บทต่อไป