วันแรกของการกลับมาเรียน

"แค่ลืมๆไปมันยากตรงไหน" จนถึงวันนี้พิมพ์ก็ยังคงคิดวนไปเวียนมาอยู่ในหัวว่าควรบอกดีมั้ยเพราะเป็นห่วงเพื่อนรักเช่นเดิมถึงแม้เพื่อนจะกลับมาเรียนได้ตามปกติแล้วก็ตาม ทว่าจริงๆจันทร์นั้นก็ยังไม่หายดีแต่จันทร์ก็กังวลว่าเพื่อนจะเป็นห่วงจึงได้แต่โกหกไปตามน้ำ

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

12:30 น.

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จกลุ่มเพื่อนๆก็มานั่งจัดการกับของว่างที่ซื้อมาตรงจุดประจำที่ๆพวกเค้าได้เจอและรู้จักกันและพาแฟนๆของตัวเองมาเล่นด้วยกันอีกด้วยและวันนี้ก็เหมือนเดิมพิมพ์กับน้องปกและฟ้ากับซิมยังนั่งคู่กันเหมือนทุกๆวันส่วนจันทร์ที่ตอนนี้ที่ไม่มีน้องบันนี่เหมือนเมื่อก่อนก็ได้แต่คิดน้อยใจตัวเองที่ทำไมถึงต้องเป็นคนถูกทอดทิ้งตลอดสุดท้ายก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจทั้งที่อยากปล่อยออกมาให้หมดๆไปเสียทีก็ตาม พิมพ์ที่สังเกตุเพื่อนอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นว่าจันทร์เหม่อลอยก็เอาแต่เป็นห่วง "มึงพวกกูไปหาซื้อของกินเพิ่มก่อนนะ" ฟ้าบอก "จะฝากซื้ออะไรมั้ยอ่ะ เดี๋ยวซื้อมาให้" น้องปกถาม "งั้นเค้าเอาบลูฮาวายแก้วนึง ไอ้จันทร์เอาไรป่าวฝากน้องไปก็ได้" ทำให้จันทร์ตื่นจากภวงของความคิด "อื้อ งั้นกูเอาไอติมผัดรสโอริโอ้ก็ได้" "รับทราบครับ!! " ใช่ว่าแค่เพื่อนๆที่รู้เรื่องนี้แต่กับน้องๆที่สนิทก็รู้เช่นกันเอาง่ายๆคือคนส่วนใหญ่รู้ยกเว้นบันนี่ที่ทุกคนพยายามปิดบังอยู่ จึงช่วยกันดูแลและให้ความห่วงใยจันทร์มากขึ้น "ขอบคุณนะ" จันทร์ยิ้มตอบและดีใจที่ทุกคนเทคแคร์จันทร์ขนาดนี้ "จันทร์..." เสียงเรียกของพิมพ์ทำให้จันทร์หันไปหยักคิ้วเหมือนบอกว่าได้ยินแล้ว "คือ.....กูมีอะไรจะเล่าให้ฟังก่อนคนอื่นจะกลับมาอ่ะ " พิมพ์ยังคงไม่แน่ใจว่าบอกจันทร์ดีหรือไม่เรื่องบันนี่ แต่ก็จำใจต้องบอกไม่อยากให้มันคาใจไว้ "มีอะไรเหรอ" จันทร์ถามอย่างรอคำตอบ "ก็คือวันก่อนน่ะน้องบันนี่... บอกพวกกูว่า แค่..ค. แค่แค่ลืมๆไปมันยากตรงไหน..." "........" ความเงีบยเกิดขึ้น "ถ้ารับไม่ได้ก็ลาออกไปดิก็ไม่ยากเหมือนกันถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาว่ากูไอสัส" จันทร์ได้พูดออกไปด้วยความรู้สึกทุกๆอย่าง สักพักพิมพ์ก็ได้สังเกตุดห็นน้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้มของจันทร์ พิมพ์ตกใจมาก รู้สึกผิดคิดว่าไม่ควรพูดออกไปเลย "มึง...กูขอโทษ" พิมพ์พูดออกมา "มึงจะขอโทษกูทำไมวะมึงไม่ผิดเลยนะเว้ย" จันทร์ยิ่งพูดน้ำตายิ่งเอ่อล้นออกมาเหมือนเก็บไว้มานาน "มึงใจเย็นๆจันทร์ มึงใจเย็นนะ มึงมองหน้ากู มึงอย่าลืมนะเว้ยว่ามึงยังสำคัญอยูพวกกูทุกคนรักมึงไม่ต้องร้องเเล้วไม่ต้องร้อง" จากคำปลอบของพิมพ์ทำให้จันทร์ใจเย็นลงเหลือเพียงแต่ความสะอื้น และในทุกๆเหตุการณ์เพื่อนๆทุกคนเห็นก็แอบดูอยู่ "มึงกูกลับมาแล้ววว"

ฟ้าตัดสินใจเดินออกมาก่อนที่มันจะหนักกว่านี้ "เอ้าเจ้ทำไมตาแดง" ปกมองหน้าจันทร์สลับกับพิมพ์ จันทร์มองหน้าพิมพ์ก่อนตอบน้องปก "ก็เจ้กินส้มตำแล้วมันเผ็ดอ่ะ ดูดิน้ำตาไหลเป็นทางเลย555" "หือ3เม็ดเนี๊ย" น้องปกหยอกเล่นถึงแม้จะรู้อยู่แล้วก็ตามเพราะส้มตำไม่ได้น้องลงเลยตั้งแต่เค้าไป "เอ้าก็เจ้กินเผ็ดไม่เก่งอ่ะ ดูดิกินน้ำหมดแก้วแล้วเนี่ย" จันทร์โวย "อาๆๆๆๆ เคๆเข้าใจๆ" ปกกวน "อ่ะเอาไอติมผัดไปกินแก้เผ็ดไป" ปกยื่นไอติมผัดรสโอริโอ้ที่จันทร์สั่งให้ "อ้อขอบใจมากนะ"

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

ตัดครับเพ่น้อน.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***