-4

ฟลุ๊ค : มึงบ้ารึเปล่า ให้เพื่อนคนนึงไปถ่วงเนี่ยนะ เเล้วใครยอม เดินออกไปเเค่ไม่กี่ก้าวหัวก็เป็นรูละ

ฟางโกะ : เเล้วมึงมีวิธีไหนล่ะ

ฮานะ : เรามีวิธีนะทุกคน! ทุกคนเห็นคนร้านไหม เขาใส่หน้ากากครึ่งไว้น่ะ เราก็ปลอมตัวไปเป็นพวกนั้นสิ เเล้ววิธีหนีก็อ้างว่า เจ้านายเรียก อะไรอย่างงี้เอ่ะ เพราะยังไงพวกนั้นคงถูกสั่งมาจากหัวหน้าเเน่นอน

ฟางโกะ : ฮานะมันคงไม่ง่ายหรอกนะ เพราะดูสิ ไม่มีผู้หญิงสักคน มีเเต่ผู้ชายถ้าเราจะปลอมตัวไปก็เปล่าประโยชน์

วาริน : สปายยังไงล่ะ

ทุกคน : สปาย?

วาริน : ยังไงหนึ่งในพวกเราต้องมีใครสักคนที่เป็นสปายหรือเรียกว่าส่งสัญญาณให้พวกนั้นจัดการเราอย่างเเน่นอน

ฟางโกะ : เเล้วใครคือสปายล่ะ

วาริน : สปายน่ะ จะไม่กลัวอะไรหรือไม่ค่อยตกใจกับเหตุการ์ณนี้เท่าไหร่ เเค่ใช้เเผนล่อให้ออกจากห้องเพื่อจัดการ ซึ่งคนที่ฉันสงสัยก็คือ..

ทุกคน : คือ...?

วาริน : มิว

มิว : ห๊ะ! อะไรวะ เราไม่ใบ่สปายสักหน่อย อย่ามาโยงมั่วนะวา เองเป็นสปายรึเปล่า

วาริน : ถ้าเราเป็น ตอนนั่นเราคงฆ่าฟางไปนานเเล้วล่ะ เธอใช่ไหมมิว

มิว : เธอมีหลักฐานอะไรมาว่าฉันห๊ะ วาริน

วาริน : ขอโทษที่ทำเเบบนี้ เเต่ฉันสงสัยจริงๆ เธอเงียบกว่าคนในห้อง เเละไม่พูด ซึ่งฉันวิเคราะห์ได้ว่า เธออาจจะคอยฟังพวกเราพูดหรือสังเกตุเพื่อวางเเผนกำจัด.. ใช่ไหม!

มิว : ไม่จริง! อย่าฆ่าเราเลย! เราไม่ได้ทำจริงๆนะวา ไอฟางต่างหาก

วาริน : ฟาง?

ฟางโกะ : ถ้าเราเป็น เราฆ่าวารินเป็นคนเเรกเเล้วล่ะ

วาริน : มิวนั่นเเหละ ไม่ต้องมาเเก้ตัว ถ้าเธอเป็นจริงๆ ยอมรับมาเถอะ เราไม่ฆ่าเธอหรอก

มิว : เอ๋ะ ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไง ทำไมต้องมาสงสัยเราด้วย คนอื่นมีตั้งเยอะทำไมไม่สงสัย

วาริน : ก็เธออ่ะ น่าสงสัยจริงๆนะ

ฟางโกะ : เปล่าประโยชน์ ถึงจะจับว่าใครเป็นสปายก็เหอะ คิดเรื่องชีวิตตัวเองดีกว่านะ

เเก้ว : พูดเเบบนี้ทำไม หรือว่าเองเป็น

ฟางโกะ : จะโทษก็เเล้วเเต่ ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนนิ

วาริน : พอๆ พักเรื่องนี้ก่อน ค่อยคุยเดี๋ยวเรื่องมันจะใหญ่ไปกว่านี้

พักเที่ยง.

ทุกคนต่างท้องร้องหิวมาก คนที่ต้องลงไปเอาอาหารก็ต้องทำตามหน้าที่ที่ครูกำหนด ชายทั้ง 4 ลงไปเอาอาหารอย่างระมัดระวัง ทุกคนรอคอยกับของประทังชีวิตด้วยความหิวโหย ไม่นาน ชายทั้ง 4 ก็เอาอาหารมาได้อย่างฉลุย

เเก้ว : เเล้วคนร้ายอ่ะ ไม่มีเลยหรอ

ฟลุ๊ค : ก็มีดิ โครตน่ากลัวยิ่งกว่าเกมผีอีก

อาร์ม : ใครจะกินอะไรตักเองนะ

ทุกคนตักข้าวพร้อมรับประทานด้วยกันอย่างมีความสุข? หรอ? เพราะเรื่องยังไม่จบ ปัง! ปัง! เสียงประตูห้อง ม.5/1 ดังขึ้น ทุกคนที่อยู่ห้อง 4 ต่างตกใจเเละกอดกันเเน่น

ฟางโกะ : จะไปกลัวอะไรล่ะ เเค่มีคนมาเคาะประตูเอง

วาริน : ถ้าไม่กลัวก็ออกไปคนเดียวสิ

เบล : ที่เเท้ก็กลัว เเต่เเค่เเอ็คไม่กลัวใช่ไหมล่ะ กระจอกว่ะ

ฟางโกะ : อยากออกก็ออกสิ ไหนลอง

เบล : ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเด็กร้อง

ฟางโกะ : หรอ

ฮานะ : เดี๋ยวเราออกไปดูเองก็ได้ ไม่ต้องเถียงกัน

ฟางโกะ : งั้นก็.. ระวังตัวล่ะ

น้ำหวาน : เดี๋ยวเราไปกับฮานะดีกว่า เผื่อมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นจะได้ช่วยกัน

ฟางโกะ : เเล้วเเต่

วาริน : งั้นเราไปด้วย

ฮานะ : เต้ยมาด้วยสิ มีผู้ชายออกไปหนึ่งคนก็ดีนะ