ตอนที่ 2 เป็นห่วง

สวัสดีครับ ผมเวส วสิธัญ รัตนพงษ์พันธ์ 20 ปี เป็นผู้ชายที่สูง 183 ซม. รูปร่างสมส่วน หล่อหน้าเกาหลีอปป้า ผิวขาว เป็นคนเย็นชา ดุ เกลียดขึ้นใจสำหรับคนที่เคยทำร้าย ดังคำพูดที่ว่า ใครดีมาก็ดีตอบใครร้ายมาก็ร้ายกลับ เรียนคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเดียวกับยัยตัวซวย ปี 3 ผมมีน้องชายชื่อ คิม วสันต์ รัตนพงษ์พันธ์ 18 ปี เรียนคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยเดียวกับผม เรียนอยู่ปี 1 พ่อผมคือศักดิ์ ศักดิ์ชัย รัตนพงษ์พันธ์ 50 ปี แม่ชื่อ นิ วนิดา รัตนพงษ์พันธ์ 46 ปี คงไม่มีใครไม่รู้จักเพราะครอบครัวผมทำธุรกิจการขนส่งพืชผลทางการเกษตรทั้งในและนอกประเทศ รวมถึงธุรกิจรีสอร์ทที่พัทยา ซึ่งผมเป็นคนที่ต้องกลับมาดูแลกิจการแทนพ่อเมื่อเรียนจบ

..."ไอ้เวส ปีนี้มึงช่วยเป็นพี่ว๊ากหน่อยได้มั้ยว่ะ กูขอร้องนะ" เธียร เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยม.ต้น ขอร้องร่างใหญ่ด้วยสายตาขาดหวัง

"ไม่ ยังไงก็ไม่" ร่างใหญ่ตอบช่วยสายตาจริงจัง เด็ดขาด

"แต่กูเห็นน้องอะไรนะ เอ่อ...อ๋อ น้องฟู อ่ะ ที่เคยแอบชอบมึง เอาดอกไม้ขนม และแชทมาหามึงทุกวันจนน้องหนิงบอกเลิกมึง เห็นว่ามาเรียนคณะเราด้วยนะเว้ย ไม่สนใจเล่นสนุกหน่อยหรอ" เธียรพูดด้วยสายตายุยง เจ้าเล่ห์

"โอเค กูจะรับหน้าที่เป็นพี่ว๊ากให้เอง" ร่างใหญ่ ตอบตกลงแบบไม่ลังเล พร้อมยิ้มมุมปากอย่างคนมีแผนชั่วร้าย

....วันรับน้อง....

" ไอ้เวส น้องฟู วิ่งมาโน้นแล้วมึง" เธียรบอกด้วยความตื่นเต้น

"กูจะจัดให้หนักเลย เอาให้ร้องไห้กลับบ้านเลยคอยดู" ร่างใหญ่พูดด้วยนํ้าเสียงโกรธ เย็นชา จ้องมองไปที่ร่างเล็ก ....(รายละเอียดอ่านตอนก่อนหน้านะ)

"เวส แกลงโทษน้องเขาแรงไปหรือเปล่า สระนั้นโครตกว้างเลยนะ" ฟ้า เพื่อนสาว พูดเตือนสติร่างใหญ่

"ไม่หรอก เด็กนั่นหนังหนา ไม่ตายง่ายๆหรอก" พูดและจ้องไปที่ร่างเล็กด้วยสายตาสะใจพร้อมยิ้มมุมปาก

ร่างเล็กที่วิ่งมา 3 รอบ รู้สึกเหนื่อยบวกกับฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่สงสาร รวมถึงไม่ได้กินข้าวเช้ามาด้วย ทำให้ร่างเล็กรู้สึกมึนหัว อยากอาเจียน เหมือนโลกหมุน รีบเอามือจับรั่วเหล็กขอบสระ

" อีฟู แกเป็นอะไรเนี่ย เหลืออีกแค่ 2 รอบเอง อดทนเอาไว้" บ่นเสร็จก็วิ่งต่อได้ไม่กี่ก้าวร่างเล็กรู้สึกเหมือนจะอ้วก

" อุแหวก !! อ้วก " ร่างเล็กอ้วกออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่มีใครเห็น เนื่องด้วยร่างเล็กอยู่หลังพุ่มหญ้าที่สูงและใหญ่จนบังตัวเธอจนมิด คนร่างใหญ่เห็นว่าทำไมร่างเล็กไม่ผ่านพุ่มหญ้ามาสักที ก็รู้สึกไม่ดี จึงออกมาดูเงียบๆ

" ฟู วิ่งต่อ อีกไม่ถึง 2 รอบแล้ว" ร่างเล็กแบกร่างกายตัวเองที่แทบจะไม่ไหว วิ่งช้าๆ จับรั้วสระไว้ ฝั่งร่างใหญ่เดินตามหลังและเห็นท่าจะไม่ดี เลยวิ่งมารอที่จุดเริ่มที่ร่างเล็กกำลังวิ่งมา ทุกคนต่างจองร่างเล็กและเชียร์สุดใจ

"สู้ๆ สู้ๆๆ" ร่างเล็กยิ้มรับคำเชียร์

"อีกนิดเดียว นิดเดียว~~" ร่างเล็กยังไม่ทันถึงร่างใหญ่ เธอรู้สึกมึนหัว ปวดเนื้อตัว อยากอาเจียน จนล้มลงอาเจียน

"อ้วกๆ " ทุกคนต่างกรี๊ดกันเสียงดังเพราะตกใจกับสิ่งที่เห็น ร่างใหญ่รีบวิ่งเข้าไปประคองเธอที่กำลังจะล้มกระเเทกพื้น

"ฟู ฟู เป็นอะไร " ร่างใหญ่พูดด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง

" ฟู ววววิ่งง ไม่ไหว.." ร่างเล็กยังพูดไม่ทันจบทุกอย่างก็มืดดับลง ล่องลอยยยยย

"ฉันกำลังจะตายแล้วสินะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***