บ้านพักสยองขวัญ ตอนที่ 14 ตึกแถว

วันที่ 6

นาฬิกาบอกเวลาตอนนี้เป็นเวลา ตี 02.13 นาที....

เสียงคนพูดคุยกันเริ่มดังขึ้นมาจากชั้น 2 ของตัวบ้าน รินสะลึมสะลือลุกขึ้นมานั่งเพราะได้ยินเสียงดังมาจากชั้น 2 เธอได้สะกิดนนท์ให้ตื่นขึ้นและมองหน้าเขาเป็นการบอกว่าได้ยินเหมือนกันไหม? นนท์พยักหน้า ทั้งคู่ได้ยินเสียงคนคุยกันเบาๆจากนั้นเสียงก็เริ่มดังขึ้นคล้ายกับว่ามีคนทะเลาะกัน แต่ทั้งคู่ไม่สามารถบอกได้ว่าเสียงที่ได้ยินนั้นกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ทั้งคู่ชะโงกหน้าขึ้นไปบนชั้น 2 เห็นเป็นเงาดำสองตนคล้ายกับผู้หญิงและผู้ชายกำลังยืนอยู่บนนั้น พร้อมทำท่าทางเหมือนจะทะเลาะกันอย่างรุนแรง เงาดำทั้งสองตนเริ่มชัดเจนขึ้นกลายเป็นรูปร่างของผู้หญิงและผู้ชายกำลังยืนทะเลาะกันอยู่บนนั้น รินและนนท์เบิกตาโพลงเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า แต่ทั้งคู่ไม่สามารถละสายตาจากสิ่งที่เห็นได้เลยเหมือนดังว่าโดนสะกดให้มองอยู่อย่างนั้น ทั้งคู่ได้แต่นั่งจ้องมองไปสองคนนั้น ทั้งคู่นั่งขนลุกและตัวแข็งอยู่ข้างๆกัน รินนั่งกำมือของนนท์ไว้แน่อย่างเงียบๆ เธออยากร้องกรี๊ดออกมาแต่ไม่สามารถทำได้เลย ปากที่เคยมีเรี่ยวแรงกับกลายเป็นว่าไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่น้อยในขณะนี้

                                                                       ..........................................

จากนั้นผู้หญิงและผู้ชายที่ยืนอยู่บนชั้น 2 เริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น ในมือของผู้ชายปรากฏมีดเล่มหนึ่ง เขานำมีดชี้ไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้นแล้วพูด

ผู้ชาย: อย่าคิดนะว่าจะไม่กล้าทำ…พี่จะหมดความอดทนกับหนูแล้วนะ!

ผู้หญิง: พี่พูดอะไรของพี่ ?!

ผู้ชาย: ก็สิ่งที่เธอทำเธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจ แล้วจะยอมรับไหมว่ามันเป็นเรื่องจริง

ผู้หญิง: ก็มันไม่จริงพี่อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระได้ไหม!

ฝ่ายชายได้ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงคนนั้นทำให้เกิดการต่อสู้ยื้อแย่งมีดที่อยู่ในมือของผู้ชาย แต่แล้วเขาได้ยกมีดขึ้นแล้วฟันไปที่คอของผู้หญิงคนนั้นทำให้ส่วนศีรษะได้หลุดออกจากบ่า กลิ้งลงมาจากบันไดชั้น 2 ตกที่ชั้นล่าง หัวของผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ หันมามองที่รินและนนท์พร้อมพูดขึ้น

ผู้หญิง: เห็นหรือยัง?!

พร้อมแสยะยิ้มให้กับทั้งคู่ รอยยิ้มที่กว้างจนไปถึงใบหูนั้นทำให้ทั้งคู่ถึงกับกระโดดเข้ามานั่งกอดกันทันที เงาของผู้หญิงและผู้ชายก็ค่อยๆจางหายไป ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่านั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นนานเท่าไร จนเริ่มได้สติกลับคืนมาอีกครั้งแต่มันก็ยังไม่เต็ม 100 นัก รินได้แต่นั่งอึ้งไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้ คล้ายกับคนกำลังหมดแรง เธอได้เริ่มกรีดร้อง....กรี๊ด....กับสิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้ นนท์เห็นอย่างนั้นจับมือรินและดึงพาเธอวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นทันที

ริน: แม่ แม่ แม่ แม่......

นนท์ไม่เข้าใจสิ่งที่รินกำลังจะสื่อสารจึงเขย่าตัวเธออย่างแรงจนเธอเริ่มพูดเป็นประโยคมากขึ้น น้ำตาลที่ไหลออกมาจากตาของรินอย่างไม่รู้ตัว เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น

ริน: พี่นนท์! รินจะไม่กลับไปนอนที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว เราย้ายออกกันเถอะ คืนนี้ไปนอนกับแม่นะ ไม่ไหวแล้ว..!

นนท์ได้ยินดังนั้นก็เห็นด้วยกับรินเพราะเขาเองก็กลัวสุดขีดเหมือนกัน แต่ต้องประคองสติตัวเองไว้เพื่อพารินออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างปลอดภัย เขาเรียกรถTAXI ที่อยู่บริเวณแถวนั้น รีบขึ้นรถไปหาแม่ของรินทันที

เมื่อทั้งคู่เดินทางมาถึงบ้านแม่ของริน รินรีบเข้าไปกอดแม่แล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเธอรู้สึกสบายใจ เธอเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอและนนท์ให้แม่ฟัง แม่จึงบอกให้พวกเขาย้ายออกทันทีเพราะเกรงว่าถ้าอยู่ต่อไปจะไม่ดีกับทั้งคู่และในระหว่างที่หาบ้านเช่าหลังใหม่ให้มาอยู่กับแม่ของรินก่อน

รินและนนท์เห็นด้วยกับสิ่งที่แม่บอก ทั้งคู่ได้นัดกันที่จะขนของย้ายออกจากบ้านหลังนั้นทันทีในตอนรุ่งเช้า….

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***