Uncut: H.E.

หลังจากที่นายท่านทำภารกิจเสร็จและออกไปจากนิยายเรื่องนี้ ซนแชยองตัวจริงก็กลับมาและรับกรรม(?)ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

ก่อนจะออกไป ระบบจัดแจงให้นายท่านลื่นตกบันไดหัวกระแทก พอฟื้นขึ้นมา แชยองตัวจริงก็จะได้ตีเนียนว่าความจำเสื่อมได้อย่างไม่มีใครสงสัย

แต่แชยองคนเดิมไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้มินะเป็นรุกบ่อยกว่าเธอและไม่รู้เลยว่าพี่ชายสุดที่รักกับอาจารย์โมโมะคู่เวรคู่กรรมที่เธอยังไม่เคยเจอได้เข้าคุกไปเรียบร้อยแล้ว

โชกี้ได้รับหน้าที่ให้ติดตามและตรวจสอบสำเนานิยายหลังจากที่ทำภารกิจสำเร็จ ก็เลยต้องนั่งดูจอมอนิเตอร์ระหว่างที่นายท่านกำลังทำภารกิจใหม่

ภาพเปิดมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

ซนแชยองในชุดคนไข้ลืมตาขึ้นมาก็เห็นมินะเป็นคนแรก

"อืออ..."

"แชงแชง ตื่นแล้วเหรอคะ"

"พะ พี่มินะ"

มินะที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้โผเข้ากอดแชยองทันที

"เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมหนูอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วพี่แจฮยอนกับคุณแม่อยู่นี่ด้วยรึเปล่า พี่กอดหนูแบบนี้ไม่...อื้อ"

พอพูดถึงชื่อต้องห้าม แชยองก็ถูกคนพี่จูบปิดปาก

"ไม่ได้นะคะ ถ้าพวกเขามาเห็นเข้าจะทำยังไง ทำไม..."

"นี่แชงแชงจำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ"

"ทำไมคะ มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ"

"แจฮยอนกับโมโมะเข้าคุกไปแล้ว ตอนนี้..."

"เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมพี่ถึงเข้าคุก แล้วโมโมะคือใคร"

"ไม่ได้บอกพี่เล่นใช่มั้ย จำอะไรไม่ได้เลยจริงๆเหรอ"

"ค่ะ..."

"ไม่ต้องกลัวนะคะตัวเล็ก ทุกอย่างจะไม่เป็นไรแน่"

มินะจูบหน้าผากแชยองและกดปุ่มเรียกพยาบาลทันที

"มาที่ห้อง 243 ด้วยค่ะ คนไข้ฟื้นแล้ว แต่มีอาการความจำเสื่อม ช่วยเตรียมเครื่อง CT Scan ให้ด้วยนะคะ"

'ค่ะ ได้ค่ะคุณหมอเมียวอิ'

"พี่มินะ ตอนนี้เรา...ยังเป็นเหมือนเดิมมั้ยคะ"

"หมายความว่าไงคะ"

"หนูยัง...เป็นน้องสะ..."

" เราแต่งงานกันแล้วค่ะ"

"คะ? หมายถึงใครคะ ก็พี่กับพี่แจฮยอน..."

"ถ้าพูดชื่อนี้ให้พี่ได้ยินอีก ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ พี่ไม่ให้แชงแชงได้นอนแน่"

"ขะ เข้าใจแล้วค่ะ...หนูขอโทษ"

"พี่ไม่ได้ดุค่ะ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ พี่แค่ไม่อยากให้แชงแชงคิดมาก"

"ตอนนี้พี่เป็นภรรยาของหนูแล้วเหรอคะ แต่หนูอายุยังไม่ถึงยี่สิบ พี่จะ..."

"แชงแชง ปีนี้แชงแชงอายุ 23 แล้วค่ะ"

"คุณหมอเมียวอิ เครื่องพร้อมแล้วค่ะ"

"ไว้เราค่อยคุยกันต่อนะคะ"

"อ๊ะ จะพาหนูไปไหนคะ แล้วพี่ไม่ไปด้วยกันเหรอ"

"พี่ไม่ใช่แพทย์เฉพาะทาง ถึงไปด้วยก็คงต้องรออยู่ข้างนอก ตัวเล็กไม่ต้องกลัวนะคะ"

หลังจากนั้น แชยองก็ถูกส่งตัวไปสแกนสมอง แต่หมอก็ไม่พบความผิดปกติก็เลยวินิจฉัยว่าเป็นแค่อาการปฏิเสธความทรงจำและให้กลับบ้านได้

"ที่นี่ไม่ใช่เกาหลีเหรอคะ"

"ค่ะ ตอนนี้เราอยู่อเมริกา"

"แต่เมื่อกี้ที่โรงพยาบาล..."

"ก็มีแค่พยาบาลชเวที่คุยภาษาเกาหลีกับเรา คนอื่นเป็นต่างชาติหมดเลยนี่คะ"

"จริงด้วย..."

"ว่าแต่...แชงแชงจำโมโมะไม่ได้ใช่มั้ยคะ"

"ค่ะ หนูไม่เคยได้ยินหรือรู้จักคนชื่อนี้มาก่อน"

"เหรอคะ แบบนี้ก็ดี...นี่บ้านของเราค่ะ แชงแชง"

มินะขับรถมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่งและกดรีโมทให้ประตูรั้วเปิดพร้อมพูดกับแชยอง

"บ้าน...ของเรา?"

"ค่ะ บ้านของเรา เข้าบ้านกันเถอะค่ะ พี่คิดถึงแชงแชงจะแชงแชงจะแย่แล้ว"

โชกี้รู้สึกได้ อีกเดี๋ยวต้องมีฉากเซ็นเซอร์แน่ๆ

ตายละๆๆๆ ซนแชยองคนนี้จะรับได้มั้ยนะ

"พี่มินะ ตอนนี้พี่...เป็นภรรยาของหนูแล้วสินะคะ"

"เมื่อก่อนก็ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้พี่ไม่แน่ใจ..."

"หมายความว่าไงคะ เราหย่ากันแล้วหรือว่า...อื้ออ"

เอาละเหวยยย

โชกี้พูดไม่ทันขาดคำ มินะก็ดึงแชยองเข้าไปจูบ

สักพัก เธอก็ดันร่างเล็กไปติดผนังห้องนั่งเล่นและจูบให้ดุเดือดกว่าเดิม

"พี่มินะ จะทำตรงนี้...ไม่ได้นะคะ อื้อออ..."

"บ้านหลังนี้มีแค่เราสองคน จะทำตรงไหนก็ได้ค่ะ"

หลังจากนั้นไม่นาน มินะก็อุ้มแชยองไปนอนบนโซฟาและขึ้นคร่อม

"เอ๊ะ นี่พี่..."

"ค่ะ เพราะว่าแชงแชงต่างหากที่...เป็นภรรยาของพี่"

"มะ หมายความว่าไงคะ ช่วงที่หนูความจำเสื่อมเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมถึงได้..."

"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วนะคะ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เห็นแชงแชงเป็นแบบนี้แล้วพี่รู้สึกผิดเลย..."

"แต่หนูไม่รู้ หนูจำไม่ได้...มันเจ็บมากมั้ยคะ..."

"ที่ผ่านมาแชงแชงไม่เคยบอกว่าเจ็บเลย ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่เจ็บหรอก พี่รับประกันได้"

"อื๊ออ พะ พี่มินะ..."

และแล้ว...เจ้าป่าก็โดนกิน...

คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง ดูถึงแค่นี้ก็พอ

ไปช่วยนายท่านเคลียร์ภารกิจใหม่ต่อดีกว่า~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***