วันนี้นายท่านไปนอนที่บ้านของจื่อวีเพราะมีแผนจัดการกับแจฮยอน
ในตอนที่กำลังกังวลเพราะเผลออ่านแชทที่โมโมะส่งมา พี่สะใภ้สุดที่รักก็โทรมาตามกลับบ้านทางอ้อม
เกินคาดมากจริงๆ
ถึงที่ร้านอาหารดูจบไม่สวย แต่ก็โทรมาง้อนานท่านอยู่ดี
“เดี๋ยวฉันรับสายพี่มินะก่อนนะ”
“อื้อ คุยกันดีดีนะ”
พอจื่อวีพูดจบ นายท่านก็กดรับสายและเดินไปคุยกับมินะที่มุมห้อง
“แชงแชง...แจฮยอนกลับไปแล้ว”
พล็อตแบบนี้คนคั่นเวลาชัดๆ นายท่านน่าสงสารจุง
“พี่ไม่อยากอยู่ห้องเลย แชงแชง...”
“คิดถึงหนูใช่มั้ยคะ”
นายท่านเล่นกลับแล้วโว้ยยย โอ้โหหห
“อื้ม พี่อยาก...กอดแชงแชงมากเลย”
ครับท่านผู้ชม นึกว่าอยาก...ซะอีก
นายท่านเลิ่กลั่กเลย ชอบละซี่ๆ
“แกจะไปก็ไปได้นะ เดี๋ยวไปส่ง”
จื่อวีรู้ใจแชยองกับนายท่านมากไปแล้วนะเนี่ย
แต่นายท่านยังไม่ทันตอบ มินะที่อยู่ปลายสายก็พร่ำเรียกชื่อเธออีกแล้ว
“แชงแชง...”
“หนูอยู่ห้องจื่อค่ะ”
“งั้น...พี่นอนคนเดียวก็ได้”
“ไม่ใช่นะคะ พี่...รอก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูกลับไปหา”
“อื้อ...”
“พี่มินะ พี่ทำอะไรคะ...”
“แชง...แชงแชง...อื้ออ...”
ใบหน้าของนายท่านเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
ก็นะ ได้ยินแบบนี้ไม่หน้าแดงก็แปลกแล้ว
“นี่คอลเสียวเหรอเนี่ยยย โอ๊ยยย อยากวาร์ปจังเลยเว้ยยย”
“-1250 แต้มวาร์ปได้”
“จัดโลด กูไม่ไหวแล้วค่ะ”
“อะเคร จะวาร์ปใน 10 วิ”
หลังจากที่ฉันกับนายท่านดีลกันในใจเรียบร้อยแล้ว นายท่านก็รีบตอบพี่สะใภ้สุดที่รักทันที
“รอก่อนนะคะ”
“อื้ออ”
“จื่อๆ เดี๋ยวเรากลับก่อนนะ”
“ห้ะ เคๆ แล้วแกกลับไง”
“...พี่เขามารับ”
“เค อย่างด่วนเลยใช่มั้ย หน้าแกตื่นมาก”
“อื้อ มาก...เดี๋ยวถามเรื่องพี่ซานะให้ ขอบใจแกมากนะ”
“เค ไปดีมาดี อย่าหักโหมล่ะ”
“บายย”
หลังจากที่พูดบอกลาจื่อวี นายท่านก็หันมาสั่งโชกี้อย่างด่วน
“วาร์ปเลย ฉันไม่ไหวแล้ว”
“อีก 5 วิเนี่ย ทนก่อน...4 3 2 1”
นับถอยหลังครบสิบวิ ระบบก็พานายท่านมาถึงหน้าห้องมินะในเสี้ยววินาที
“โห เร็วเว่อร์ ถึงบ้านละเหรอเนี่ย”
“ไปเลยจ้า”
“ลุยเว้ย~”
นายท่านล้วงกุญแจสำรองออกมาเปิดประตูห้องของมินะและพรวดพราดเข้าไปทันที
“อื้ออ แชงงง...”
พอเปิดประตูเข้าไป นายท่านในร่างแชยองก็เห็นมินะนอนตัวขดอยู่บนเตียงเต็มสองตา
“พี่มินะ...”
“มาได้ไง...”
“ทำไมถึงอยากมากเลยคะ”
“แค่ได้ยินเสียงแชง พี่ก็...”
“พี่ไม่โกรธหนูใช่มั้ยคะ”
“...โกรธที่อยู่กับโมโมะ พี่ไม่รู้ว่าแชงไปทำอะไรกับเขา”
มินะเงียบไป ทั้งห้องก็เงียบจนได้ยินแต่เสียงฝนตกข้างนอก
“แชงแชง...ทำให้พี่หน่อยสิ”
แต่ผ่านไปไม่นาน มินะก็มองนายท่านในร่างแชยองด้วยสายตาออดอ้อนและพูดขอร้องให้ช่วยด้วยท่าทางที่ทรมานจะขาดใจ
อัตราการเต้นหัวใจของนายท่านตอนนี้คือ 130 ครั้งต่อวินาที...ใกล้ตายยังเนี่ย?!
“ได้สิคะ พี่มินะ”
“อืออ...ทำเลยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวพี่เจ็บ...”
“ไม่เอา แชง... เร็วหน่อยสิ”
“เสียงหนูมันทำให้พี่อยากขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“อื้ออ ทำสิ...รีบทำสักที..."
“เป็นไงคะ ชอบมั้ย”
มินะจิกเกร็งปลายนิ้วมือนิ้วเท้าอยู่นาน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนยกมือขึ้นมาข่วนแผ่นหลังนายท่าน
“พี่รู้มั้ยคะ พี่สวยมากขึ้นทุกวันเลย...ไม่มีส่วนไหนของพี่ที่หนูไม่ชอบ..."
มินะดูชอบและหลงใหลสัมผัสของนายท่านมาก...ผ่านมานานแล้วแต่ก็ยังร้องไม่หยุดเลย
“วันนี้พี่เสียงดังจังเลยนะคะ ไม่กลัวคนอื่นได้ยินเหรอ”
“อื้ออ พี่ขอโทษ...”
“ที่จริงหนูก็อยากให้พี่ครางดังๆ เหมือนกัน...ไว้ไปทำแบบสุดๆ ในที่ของเรานะคะ”
“อื้ออ แชงงง”
“หนูทำเจ็บเหรอคะ ทำไมพี่ร้องไห้ ปกติไม่เห็นพี่จะ...”
“นี่ จะทำต่อรึเปล่า...”
“แน่นอนค่ะ”
จากนั้นนายท่านก็มีค่ำคืนอันเร่าร้อนซาบซ่านกับพี่สะใภ้จนเหนื่อยและหลับกันไปโดยไม่รู้ตัว
“แชงแชง ตีห้าแล้ว ตื่นได้แล้วค่ะ”
“อืออ...”
“รีบกลับห้องก่อนมั้ย”
“อ่า...ค่ะ...”
พอมินะพูดแบบนี้ นายท่านก็รีบลุกพรวดขึ้นมาใส่เสื้อผ้าของจื่อวีและตบหน้าตัวเองรัวๆ ให้ตื่น
“มีเรียนรึเปล่า”
“มีตอนบ่ายค่ะ”
“ค่อยยังชั่ว ไปนอนต่อที่ห้องละกันนะ”
“แล้วพี่ไปทำงานไหวมั้ยคะ”
“...ไหวค่ะ”
“ขอโทษนะคะ...”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่ยังมีเวลานอนอีกสองชั่วโมง”
“ตอนเที่ยง...”
“อื้ม ตอนเที่ยงพี่จะรับไปกินข้าวด้วยกันนะคะ”
“ค่ะ”
“ยิ้มแป้นเชียว น่ารักจัง”
มินะพูดพลางดึงนายท่านมาหอมแก้มและโอบกอดไว้ด้วยร่างที่เปลือยเปล่า
“พี่มินะ...”
“นอนเผื่อพี่ด้วยนะคะคนเก่ง”
“...ค่ะ พี่ก็รีบนอนด้วยนะคะ”
นายท่านในร่างแชยองพูดจบก็ก้มลงไปจูบหน้าผากมินะและห่มผ้าให้เธออย่างดี
“หนูไปก่อนนะคะ”
“อื้อ ร...ฝันดีนะคะตัวเล็ก”
“ค่ะ ฝันดีเช่นกันค่ะ”
หลังจากที่ย่องออกมาและปิดประตูห้องสนิทแล้ว นายท่านก็เดินกลับมานั่งเหม่ออยู่ที่ห้องนอนของตัวเอง
“นายท่าน”
“ไอ้...ตกใจหมด...”
“ได้ยินใช่มั้ย ที่มินะพูดว่า ร...”
“อืม นายว่าใช่รึเปล่า ทำไมเธอไม่กล้าพูดออกมา”
“ในต้นฉบับ มินะเคยมีแฟนเก่าชื่อยู จะเกี่ยวอะไรกันรึเปล่า”
“เออจริงด้วย ไดอารี่...ต้องเตือนพี่มินะแล้ว ตามต้นฉบับแจฮยอนเจอไดอารี่แล้วมาหาเรื่องฉันกับพี่มินะ”
“ด่วนๆ เลยจ้า”
“แต่พี่เขาเหนื่อยมากแล้ว ฉันเองก็...โคตรเหนื่อย”
“งั้นก็ไปนอนพัก”
“ปลุกด้วยสิบโมง”
“โชกี้ไม่ใช่สิรินะ”
“งั้นก็ฝากบอกสิริให้ปลุกด้วย...”
พูดจบ นายท่านที่เหนื่อยจากการออกกำลังกายอย่างหนักก็นอนห่มผ้าหลับไปยันเช้า
พอสิบโมง โชกี้ก็รีบปลุกนายท่านอย่างด่วนจี๋
“10 โมงแล้วจ้า ตื่นๆๆๆ”
“โว้ย รำคาญ ตื่นแล้วๆๆ”
นายท่านลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายและอ้าปากหาวอย่างกับลูกสิงโต
“พี่มินะไปทำงานยัง”
“หืม ยังนะ”
“ห้ะ...ฉันไปดูดีกว่า”
หลังจากที่นายท่านตัวจิ๋วกระโดดลงจากเตียงก็ใส่รองเท้าเดินในบ้านและเดินไปห้องมินะที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที
แต่พอไปถึงก็ดันเจอป้าจียองที่กำลังยืนเป็นกังวลอยู่หน้าห้อง
“คุณแชยอง”
“ป้าจียอง...มาทำอะไรตรงนี้คะ”
“คุณมินะไม่ลงไปทานข้าวเช้า ป้าก็ไม่กล้าเข้าไป...”
“เอ่อ...เดี๋ยวหนูดูให้เองค่ะ”
“ฝากด้วยนะคะ”
นายท่านพยักหน้าหงึกๆ และเอากุญแจสำรองจากป้าจียองมาเปิดห้องของมินะ หลังจากที่ปิดประตูพร้อมล็อกห้อง เธอก็เดินเข้าไปประชิดตัวมินะถึงเตียง
“พี่มินะ...”
มินะยังคงนอนนิ่ง นายท่านเอามือไปแตะได้ไม่ทันไรก็รีบชักมือกลับทันที
“ตัวร้อนจี๋เลยแฮะ”
“เอาหนักจนไข้ขึ้นเหรอ นายท่านร้ายจริงๆ”
“ปากนะปาก”
ตอนแรกนายท่านทำท่าเหมือนจะด่าโชกี้ต่อ แต่มินะก็ลืมตาขึ้นมาพอดี
“แชง...แชงเหรอ...”
“ค่ะ”
“พี่...ปวดไปหมดทั้งตัว หนาวมากเลย...”
“พี่ตัวร้อนมากเลยค่ะ ไปหาหมอมั้ย”
“แชง...รอยเต็มตัวแบบนี้จะให้พี่ไปได้ยังไง”
นายท่านในร่างแชยองมองเรือนร่างของมินะที่มีแต่รอยแดงจางๆ ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
“หนูขอโทษ...หนูทำไรได้บ้างคะ”
“ไปเรียน”
“ไม่ พี่เป็นแบบนี้จะให้หนูไปได้ไง”
“อย่าดื้อสิแชงแชง”
“งั้นถ้าหนูให้พี่ดูนี่แล้ว พี่จะให้หนูไปเรียนอีกมั้ยคะ”
นายท่านพูดพลางเปิดแชทที่โมโมะส่งมาเมื่อคืนให้มินะดู
แสบจริงๆ แบบนี้มินะคงไม่ให้นายท่านไปเรียนแน่
“...โมโมะ? ไม่ต้องไป อยู่กับพี่...ที่บ้าน แค่กๆ”
“คุณแชยอง เป็นไงบ้างคะ”
ในตอนนั้นป้าจียองที่อยู่นอกห้องก็ตะโกนเข้ามาถามไถ่
“พี่มินะมีไข้ค่ะ”
“ตายจริง แล้ว...”
“เดี๋ยวหนูดูแลเอง หนูเรียนเนตรนารีมาแล้วนะ”
เนตรนารี? ซอรี่นะนายท่าน มีแต่ไทยรึเปล่าที่มีเนตรนารี
“อาการไม่หนักใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ หนูดูแลได้...ช่วยทำข้าวต้มกุ้งไม่ใส่ต้นหอมให้ชามนึงทีนะคะ”
“ได้ค่ะๆ”
หลังจากที่เสียงของป้าจียองเงียบไป มินะก็จับมือของนายท่านและเอามาแนบแก้มตัวเอง
“รู้ใจพี่จัง เด็กดี”
“แน่นอนค่ะ”
“แล้วแชงแชงอ่านไม่ตอบแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ติดเอฟสักตัว แต่เกรดวิชาอื่นน่าจะพอไหว”
“ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอม จะให้เรื่องส่วนตัวมีผลกับ... แค่กๆๆ”
“พี่ใส่เสื้อก่อนเถอะค่ะ หนาวมากเลยใช่มั้ย”
“อื้อ...”
มินะพูดตอบรับและยื่นมือออกมารับเสื้อตัวใหม่ที่นายท่านหยิบมาให้ แต่นายท่านกลับจับแขนของมินะให้ยกสูงขึ้นพร้อมกับใส่เสื้อให้เธอ
นายท่านโหมดอบอุ่นก็กับมินะขี้อ้อนก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ
“พี่นอนรอก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจะเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้”
ไม่นานหลังจากนั้น นายท่านก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นและเช็ดตัวให้มินะ แต่มินะกลับร้องออกมาจนนายท่านคิดดีไม่ได้
“อืออ...”
“เป็นอะไรคะ”
“เปล่า...”
“พี่อย่าร้อง(คราง)แบบนี้สิคะ”
“อืออ แชงแชง...”
“พี่มินะ จะทำอะ...อื้อออ”
มินะในตอนนี้ตาหวานเยิ้ม นายท่านในร่างแชยองเช็ดตัวให้อยู่ดีๆ ก็โดนมินะดึงให้โน้มตัวลงไปหาเธอและจูบอย่างเร่าร้อน
‘ลิ้นพี่มินะโคตรร้อนเลย รู้สึกอยากกว่าเดิมอีก ชอบจัง’
โชกี้ได้ยินเสียงในใจของนายท่านอย่างชัดเจน
รู้สึกยังไงก็ไม่ต้องคิดในใจตลอดก็ได้ปะ กรี้ดเป็นล้านรอบแล้วเนี่ย
“อื้ออ แชงแชง...พี่หายใจไม่ทัน”
ตอนแรกมินะเป็นฝ่ายเริ่ม แต่พอโดนรุกกลับเธอก็พ่ายแพ้อย่างหมดสภาพ
“ขอโทษค่ะ แล้วนี่พี่...อยากรึเปล่าคะ”
“อื้อ อยากสิ...อยากมากเลย”
“แต่พี่ยังไม่ได้กินยาเลยนะคะ”
“พี่ก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น”
“ลมหายใจพี่ร้อนมากเลยนะคะ ไม่เป็นไรจริงเหรอ”
“อื้ม ก็ยังจูบได้นี่”
“นะ หนูไปล็อกห้องนะคะ”
“อื้อ”
เจอมินะอ่อยแบบนี้ นายท่านเครื่องรวนไปเลย
ขำจนไม่รู้จะขำยังไงแล้ว ล็อกห้องตั้งแต่เข้ามาตอนแรก แต่นายท่านก็ยังเดินไปที่ประตูอีก
พอโชกี้แอบขำเข้าหน่อยก็หันมาทำตาถลึงใส่เหมือนว่าไล่ให้ออกไปทางอ้อม
ให้ตายยังไงก็ไม่ไปหรอกจ้า เดี๋ยวใช้โหมดล่องหนเหมือนตอนนั้นก็จบเรื่องแล้ว
“พี่ไม่ครั่นเนื้อครั่นตัวใช่มั้ยคะ”
หลังจากที่เดินมาถึงเตียง นายท่านก็ขึ้นคร่อมมินะและถามพลางเอาหลังมือลูบไล้ใบหน้าสวย
“...ไม่”
“โกหก”
“อ๊าา...ยะ อย่าบีบแรงสิ อึกก พี่อยากมากเลย แชงแชงจะไม่ช่วยพี่เหรอ”
นายท่านนี่ก็จริงๆ เล้ยย ไปบีบหน่มน้มชาวบ้านแบบนั้น ต่อให้ไม่มีไข้ แต่ไปทำแบบนั้นไม่ว่าใครก็เจ็บรึเปล่า
“พี่ตัวร้อนมากเลย แน่ใจเหรอคะว่าจะไหว...หนูดุนะ”
โอ๊ยย คุณเธอไม่ใช่พี่ติ๊กซะหน่อย มาทำเป็นบอกว่าดุ ดุแค่ไหนก็แค่ลูกแมวละว้าา
“ก็ลองดูสิคะ”
โฮลี่....มินะแฮงมากกำ
“...หมีตรงหัวเตียงนี่มัน?”
“แจฮยอนซื้อให้เมื่อวาน อย่าไปสนเลย เขาไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ”
“ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่รู้”
นายท่านเสแสร้งสุด บอกให้เขาซื้อหมีให้มินะทั้งๆ ที่รู้ว่ามินะเกลียดหมี
ได้ทีทำคะแนนใหญ่เลยนะเนี่ย
“ทำไมไม่เอาไปไว้ไกลๆ เอามาไว้หัวเตียงทำไมคะ”
“ก็พี่กะจะไปนอนห้องแชงแชง ไม่ได้คิดจะแตะมัน...อื๊อออ”
“ตัวพี่ร้อนจัง แบบนี้น่าเอากว่าเดิมเยอะเลย”
“แชงแชง ช่วยพี่สักทีสิคะ...”
มินะที่ตัวร้อนเหมือนไฟหนีบขาแน่นและพูดขอร้องแชยองไม่หยุด ทำให้ไฟราคะในตัวของนายท่านลุกกระหน่ำกว่าเดิม
‘โคตรน่าเอาเลยแม่ม’
นายท่านสบถคำหยาบออกมาล้านแปดครั้งแล้ววันนี้ อะไรมันจะขนาดนั้น
“เร็วหน่อยสิ พี่ไม่ไหวแล้ว...แชงแชง...”
“พี่...อยากมากเลยสินะคะ”
“อื๊อออ...ช่วยพี่สักทีสิ”
“พี่มินะ พี่รู้ตัวมั้ยคะ ว่าพี่แม่งโคตรน่าเอาเลย”
ทีแรกแค่แกล้งลูบไปมาจนอีกฝ่ายร้องขอให้ช่วย คราวนี้ก็พูดคำหยาบออกมาจนได้
นายท่านทำภาพพจน์หนูแชงแสนไร้เดียงสาเสียแล้วรู้ตัวมั้ยเนี่ยยย
“อ๊าา แชงงง”
“อย่าเสียงดังสิคะ เดี๋ยวป้าจียองก็ขึ้นมาหรอก”
“แชง...อึกก มือเย็นจังเลย...”
“พี่ทรมานเหรอคะ หรือว่ายังไง...”
“เปล่า ทำต่อสิ”
พอเห็นว่าไม่เป็นไร เจ้าป่าตัวน้อยก็ยิ้มมุมปากและรุกรานพี่สะใภ้อย่างไม่ยั้งมือมันที
“อึกก ชะ...ช้าหน่อย...อื๊อออ”
มินะกดหัวและจิกแผ่นหลังแชยอง แต่ในขณะเดียวกันก็กัดปากตัวเองไม่ให้ร้องออกมาเสียงดัง
“พี่ชอบมั้ยคะ”
“อื๊ออ ชอบ...ชอบสิ ชอบมากเลย อ๊ะ...จะทำอะไร...”
“แบบนี้เป็นไงบ้างคะ”
“แบบนี้...มันลึกเกินไป ดะ เดี๋ยวก่อนสิ....อื๊อออ”
“เจ็บเหรอคะ”
“เปล่า พี่แค่...ไม่ทันตั้งตัว อย่าเพิ่งหยุดสิ”
"ถ้าพี่บอกให้หยุด หนูไม่หยุดแล้วนะคะ"
"อืออ..."
“คุณมินะเป็นไงบ้างคะ ข้าวต้มเสร็จแล้ว ป้ากลัวจะเย็นซะก่อน”
ในตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เสียงป้าจียองก็ดังขึ้นมาจนมินะกับนายท่านนิ่งไปพักใหญ่
“รบกวนป้าช่วยยกมาหน้าห้องให้ได้มั้ยคะ”
“อ๋อ ได้ค่ะ”
“แชง...แต่พี่ยังไม่...อื๊ออ”
“เดี๋ยวก็เสร็จค่ะ ถ้าหนูเอาจริง แปบเดียวพี่ก็เสร็จแล้ว”
“อึกกก”
“เห็นมั้ยคะ บอกแล้วว่าแปบเดียว”
“แสดงว่าที่ผ่านมา...”
“ค่ะ”
“ทำไมแชงแชงของพี่ร้ายจัง”
“แล้วพี่ชอบมั้ยคะ”
“อื้ออ ทะ ทำต่อทำไมอีก...”
“หนูยังไม่เคยชิมตอนพี่ตัวร้อนเลยนี่คะ”
“อาา แชงงง”
“อุ่น...อร่อยมากเลย...”
“แชงแชง พี่ว่า...”
“ทำไมคะ พี่อยากอีกแล้วเหรอ”
“...อื้ม”
“ได้เลย หนูทำให้พี่ได้ตลอดแหละ”
“ดะ เดี๋ยว...อื้ออ”
“เห็นมั้ยคะ แปบเดียวพี่ก็...อ่าว นอนหอบเลยเหรอ เหนื่อยสินะคะ”
“อืออ...”
“เดี๋ยวหนูไปเอาข้าวมาให้ รอก่อนนะคะ”
พูดจบนายท่านในร่างแชยองก็ห่มผ้าให้มินะและลุกออกไปเอาถามใส่ข้าวต้มกุ้งพร้อมยาที่วางอยู่หน้าห้องมินะ
“พี่มินะ ข้าวต้มมาแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูไปล้างมือก่อนนะคะ”
“แชงแชงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็กินน้ำของพี่แล้วไงคะ”
“มันเหมือนกันที่ไหน...”
“หนูยังไม่หิว ค่อยกินก็ได้ค่ะ”
พูดจบนายท่านก็เดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ แต่โชกี้ได้รับแจ้งเตือนว่าโมโมะส่งข้อความมาก็เลยรีบวาร์ปไปแจ้งนายท่านเพราะกลัวมินะเห็นเข้าแล้วจะคิดเยอะ
แต่นายท่านก็ใจสู้และใจแข็งมาก ไม่นึกเลยว่าจะมั่นหน้า เอ๊ย มั่นใจได้ขนาดนี้
“แชงแชง อาจารย์ของแชงแชงทักมา พี่เผลอกดอ่าน...ขอโทษนะคะ”
“ช่างเขาเถอะค่ะ”
“ให้พี่ฟ้องผอ.ให้มั้ยคะ เขาใช้อำนาจในหน้าที่แบบนี้มัน...อื้อออ”
มินะยังพูดไม่ทันจบก็ถูกนายท่านในร่างแชยองจูบและดันตัวให้ลงไปนอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง
เหอะ แล้วชาติจะได้กินข้าวต้มกันมั้ยเนี่ย
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments