ณ ประตูหน้าทางเข้ารังลับของมินะกับแชยอง
นายท่านที่แกล้งหลับจนหลับไปจริงๆ ตื่นขึ้นมาเพราะถูกมินะปลุกให้ตื่น
“แชงแชง ถึงบ้านลับของเราแล้วค่ะ”
มินะเข้าเกียร์ว่างพร้อมพูดออกมาเบาๆ เสียงเรียบ แต่เจ้าตัวเล็กของเธอกลับไม่พูดตอบรับ เธอลองหันไปมองถึงได้รู้ว่าแชยองที่เป็นน้องสะใภ้ของเธอนอนหลับไปพร้อมคราบน้ำตา
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอ เด็กน้อย...”
มือเรียวสวยลูบหัวของแชยองด้วยความเอ็นดู จากนั้นก็เคลื่อนมือลงมาใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาตรงแก้มนุ่มและจูบหางตาของเธอเบาๆ
“อืออ พี่มินะ”
“ถึงแล้วค่ะ”
“พี่จะยังไม่ไปใช่มั้ยคะ”
“เพิ่งจะบ่ายโมงเอง เดี๋ยวเรากินมื้อเที่ยงด้วยกันก่อนเนอะ แชงแชงน่าจะหิวแล้ว”
“ค่ะ หิวมากเลย”
“ลุกไหวมั้ยคะ”
“อื้อ”
นายท่านในร่างแชยองปลดเข็มขัดนิรภัยด้วยตัวเองและเปิดประตูกระโดดลงจากรถอย่างกับเด็กน้อยอายุสามขวบ เธอคงไม่รู้เลยว่ามินะแอบมองเธอและอมยิ้มเล็กน้อยอย่างเอ็นดู
มินะในต้นฉบับฟอร์มเยอะกว่านี้มาก ภารกิจแรกของนายท่านไม่น่าจะยากอย่างที่คิด แบบนี้ค่อยหายห่วงหน่อย
นายท่านตื่นตาตื่นใจกับบ้านหลังใหญ่ที่เหมือนในนิยายหลังนี้มาก พอลงมาจากรถก็ยืนมองและพูดพึมพำคนเดียวในใจไม่หยุด เธอคงลืมไปแล้วว่าโชกี้ได้ยินความคิดในใจทุกอย่างของผู้เล่น เอาแต่ยืนเหวอแบบนี้เดี๋ยวก็โป๊ะแตกกันพอดีว่าไม่ใช่เจ้าของร่าง
หลังจากที่มินะก้าวเท้าลงจากรถ เธอก็เดินไปเปิดประตูไม้บานใหญ่ให้กับแชยองและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟัง
“อยากกินอะไรคะ”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“งั้น...ข้าวผัดดีมั้ย”
“ได้ค่ะ ขอแค่เป็นฝีมือพี่มินะ หนูก็กินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”
แหม ประจบเก่ง ปากหวานเหลือเกิ๊นนนน
“แชงแชงนั่งรอก่อนนะ พี่จะทำมื้อเที่ยงให้กิน”
พูดจบ มินะก็หันตัวเดินเข้าครัว เอายางมัดมารวบผมและหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่
ส่วนนายท่าน...มองตาไม่กระพริบเลยทีเดียว แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วว่าคิดอะไรอยู่ โชกี้ก็เลยแซวไปนิดหน่อยว่ามองตาไม่กระพริบแบบนี้คิดจะทำอะไร พอพูดจบนายท่านตัวกะเปี๊ยกก็ด่าว่าโชกี้รู้มาก แถมยังไล่โชกี้ให้ไปที่อื่นและห้ามแอบดู
โชกี้เลยรับปากไปส่งๆ แล้วใช้โหมดล่องหนที่แม้แต่นายท่านก็มองไม่เห็น
เหอะๆ ไล่ให้ตายยังไงก็ไม่ไปไหนหรอก หน้าที่ของโชกี้คือจับตาดูและคอยเป็นผู้ช่วยในยามฉุกเฉิน จะให้คู่หูมือทองอย่างโชกี้ละเลยหน้าที่ได้ยังไง ไม่มีทางซะหรอก
เพราะอย่างนั้น โชกี้ก็เลยได้เห็นทุกอย่างเต็มสองตาจนอยากจะกรี้ดออกมา แต่ก็ได้แต่เอามือป้องปากตัวเอง
แชยองเดินย่องเข้าไปกอดมินะที่หั่นเนื้อสัตว์อยู่ในครัวจากด้านหลัง จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าสูดดมกลิ่นหอมบริเวณต้นคอของคนพี่พลางลากลิ้นเลียไปมาด้วยความหลงใหล
“อื้อ แชงแชง พี่ทำอาหารอยู่นะ”
“พี่ก็ทำไปสิคะ”
“จะทำอะไร อื้อออ...”
ส่วนสูงร้อยห้าสิบต้นๆ ของแชยองเป็นอุปสรรคกับภารกิจพิเศษของธอในครั้งนี้มากพอสมควร เธอก็เลยล้วงมือเข้าไปลูบไล้ผิวเนียนใต้ร่มผ้าของมินะและพ่นลมร้อนใส่ซอกคอให้อีกฝ่ายเสียววาบจนแข้งขาอ่อนแรง
เทคนิคของนายท่านใช่ย่อยเลยนะเนี่ย
“แชงแชง อย่าสิ...”
“พี่ไม่อยากเหรอคะ”
แชยองพูดพลางหยิบเอามีดออกจากมือของมินะพร้อมกับผลักเขียงออกไปให้พ้นทาง จากนั้นก็ดันตัวมินะให้นอนคว่ำหน้าราบไปกับโต๊ะทำอาหารและใช้มือสัมผัสกับส่วนบอบบางของคนพี่ผ่านกางเกง
“อ๊ะ อื้ออ...”
“ชื้นหมดแล้วนี่คะ ให้หนูช่วยมั้ย”
คนตัวเล็กกว่าพูดจบก็กระชากผ้ากันเปื้อนของคนพี่และเลิกชายเสื้อขึ้นพร้อมกับพรมจูบไปทั่วแผ่นหลัง มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ปลดกระดุมกางเกงของร่างสูงและล้วงมือเข้าไปสัมผัสกลีบกุหลาบแสนบอบบางอย่างคิดรังแก
“เดี๋ยวก่อน แชงแชง...พี่...อื้อออ”
ปลายนิ้วเรียวเล็กกดและบดขยี้ย้ำๆ ตรงจุดเดิมจนคนพี่ได้แต่ร้องครางออกมาเสียงกระเส่า นายท่านในร่างแชยองในตอนนี้ดูไม่ต่างจากสัตว์นักล่าที่หิวกระหายเลยจริงๆ
“อื้ออ ไปที่โซฟาเถอะ พี่ยืนไม่ไหวแล้ว...”
แต่ถึงอย่างนั้นแชยองก็ยังไม่ยอมพามินะไปที่โซฟา เธอยังคงลูบคลำและกลั่นแกล้งร่างสูงตรงหน้าอย่างละโมบ
“แชง แชยอง...”
เหยื่อของสัตว์นักล่าได้แต่พร่ำเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ แขนขาเธอไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะไหลไปกองอยู่กับพื้นอยู่รอมร่อ
มินะรู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้ว วันนี้เธอลงโทษแชยองรุนแรงเกินไป คราวนี้ถึงตาเธอต้องโดนเจ้าแมวน้อยเอาคืนแล้ว
“อย่าแกล้งพี่สิ อื้ออ”
“พี่มินะ พี่แม่งโคตรยั่วเลย”
“อึกก แชยองงง”
ถึงโชกี้จะไม่เห็นว่านายท่านทำอะไรอยู่ใต้กางเกง แต่จากเสียงครางของมินะก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้กวางสาวกำลังถูกนักล่าตัวน้อยขย้ำอยู่
“ครางชื่อหนูอีกสิคะ”
“แชยอง...อื้ออ”
“ชอบมั้ยคะ”
“ชอบ ชอบมากเลย”
“ชอบก็ครางดังๆเลยนะคะ”
“อื้อ แชง”
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันค่อนข้างมาก แชยองที่เริ่มเหนื่อยล้ากับการเขย่งปลายเท้าก็เลยพามินะไปที่ห้องนอนโดยที่มือยังคงล้วงอยู่ในเสื้อและกางเกงของมินะ
“ไม่หิวข้าวแล้วเหรอ”
“กินพี่ก็อิ่มแล้วค่ะ”
พอพากันเดินไปถึงเตียง แชยองก็ดันมินะให้นอนคว่ำและถอดกางเกงขายาวของมินะออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่เห็นเนื้อเนียนสองลูกอยู่ตรงหน้า นักล่าเจ้าป่าก็ใช้มือที่ว่างอยู่อีกข้างจับสะโพกของเหยื่อให้ยกลอยขึ้นตั้งฉากกับเตียงและใช้ริมฝีปากบางงับลงไปเบาๆ อย่างมันเขี้ยว
“อาาา แชงแชง ทำอะไร...”
มินะในตอนนี้นอนคว่ำหน้าและขยับเอวพยายามถดถอยหนีการรุกรานที่เปลี่ยนไปจากที่เคยเป็นของนักล่าตัวน้อย
ปกติแชยองจะอ่อนโยนกับเธอมาก ไม่เคยทำให้ร่างกายเธอต้องเป็นรอยแม้แต่สักนิด แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป...
ตอนนี้เด็กน้อยน่ารักที่เธอรักใคร่เอ็นดูมาตลอดกำลังขบเม้มผิวบางบริเวณขาอ่อนลงมาจนถึงขาหนีบของเธออย่างไม่ปรานี ส่วนปลายนิ้วเรียวเล็กก็ยังทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ดีที่โชกี้มีระบบเซ็นเซอร์ภาพละเอียดอ่อน ไม่งั้นป่านนี้คงเห็นอะไรต่อมิอะไรไปมากกว่านี้
แค่ได้เห็นภาพลางๆ และได้ยินเสียงครางโหยหวนก็ทำเอาขนลุกวาบไปหมดแล้ว
“แชงแชง...อือออ โกรธพี่เหรอคะ ทำไม...อึกกก”
เหมือนว่าครั้งนี้มินะจะทำให้นายท่านจะเริ่มได้สติขึ้นมาบ้าง ในที่สุดนักล่าจอมละโมบก็เปลี่ยนจากการขบเม้มเป็นการเลียเบาๆ ไปตามรอยแดงที่ตัวเองเป็นคนสร้างและสุดท้ายก็เคลื่อนใบหน้าไปที่จุดบอบบางของอีกฝ่ายพร้อมใช้ลิ้นซุกซนเลียไปรอบๆ จนสุดท้ายก็ส่งลิ้นเข้าไปลิ้มรสน้ำรสหวานจากภายใน
“อื้อออ แชงแชง แบบนี้มันเยอะเกินไป..เอาออกไปได้มั้ย อ๊ะ อ๊าา...”
ก็เข้าใจแหละว่าภาพที่เห็นมันสมจริงจนทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่นึกเลยว่าจะดุดันถึงขนาดนี้
ถ้าโชกี้โผล่ขึ้นมาพูดเตือนอะไรตอนนี้ ต้องโดนนายท่านต่อว่าที่มาแอบดูแน่ๆ
“แชงแชง พี่...พี่อยากเห็น...อึก...หน้าแชงแชงค่ะ”
ถือว่าไหวพริบดีใช้ได้เลย ถึงจะเป็นแค่ตัวละครในเกมเสมือนจริง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้
ไหนดูซิว่าเจอไม้นี้เข้าไปแล้วนายท่านจะทำไงต่อ...
“ไม่ได้ยินที่พี่พูดเหรอคะ แชง...อื้อออ”
“ก็ได้ค่ะ”
สุดท้ายนักล่าตัวน้อยก็ติดกับ...ซะที่ไหน
“...แต่หลังจากที่พี่เสร็จแล้วนะคะ”
แชยองจูบส่วนบอบบางของมินะอย่างอ่อนโยนและกระหน่ำสวนนิ้วเข้าไปด้วยจังหวะที่หนักแน่นกว่าเดิม ทำให้มินะที่อยู่เบื้องล่างต้องฝังเล็บจิกผ้าปูที่นอน ปากก็ร้องครางไม่เป็นภาษา
“ไม่ ไม่ไหวแล้ว...แชง แชงแชง ชอบจัง”
“หนูก็ชอบเหมือนกันค่ะ ลองท่านี้ดูดีมั้ยคะ”
พูดจบแชยองก็พลิกตัวมินะให้นอนหงายและเอาแรงที่ไหนไม่รู้จับขาเรียวพร้อมลากไปถึงปลายเตียง จากนั้นก็ฝังใบหน้าลงไปลิ้มรสน้ำหวานของคนพี่อย่างเอร็ดอร่อย แต่เท่าที่ฟังจากบทสนทนา เหมือนว่าพอเธอทำแบบนี้แล้วจะทำให้มินะอยากมากกว่าเดิม
“อื้อ แชงง...แชงแชง”
“ออกมาเยอะจัง ชอบสินะคะ”
“อย่าเพิ่งหยุดนะ...ทำต่อสิ”
“ได้ค่ะ”
แชยองได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าก้มตาปรนนิบัติพี่สะใภ้สุดที่รักต่อไปด้วยความเต็มใจ
“แชง แชยองอา...อึกกก”
น้ำรสหวานสาดกระจายไปทั่ว แต่คนน้องก็ลิ้มรสอย่างไม่คิดรังเกียจ
“นอนกันเถอะ พี่เหนื่อย...ไม่ไหวแล้ว”
พูดจบ มินะก็นอนหลับไปต่อหน้าต่อตา แชยองที่ยังเอร็ดอร่อยกับของหวานถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เธอยังไม่ทันหายอยาก พี่สะใภ้สุดที่รักของเธอก็หลับไปเสียแล้ว
ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศหนาวจัด แต่มินะกลับเหงื่อท่วมทั้งตัว ส่วนนายท่านในร่างแชยองก็เหงื่อท่วมไม่แพ้กัน
แชยองชันตัวขึ้นมานั่งอยู่ข้างร่างเปลือยที่นอนหลับสนิท จากนั้นเอนตัวลงนอนบนแขนของคนพี่และหลับสนิทไปอีกคน
บ่ายสามครึ่ง นายท่านในร่างแชยองก็ตื่นขึ้นมาและนึกขึ้นได้ว่ามินะมีนัดเจอกับพี่ชายของแชยองก็เลยจะถามเธอว่านัดกันกี่โมง แต่มินะก็ยังหลับสนิท
แชยองนอนตะแคงมองใบหน้าหลับใหลอันสวยงามราวกับนางฟ้าของมินะและพูดพึมพำอยู่คนเดียวพักใหญ่
ในตอนนั้นแจฮยอนพี่ชายของแชยองก็ทักมาถามแชยองว่ามินะชอบอะไร เพราะจะซื้อของไปให้ หลังจากที่แชทกันเสร็จ แชยองก็นอนกอดมินะและผล็อยหลับไปจนถึงสี่โมงครึ่ง แต่คราวนี้มินะตื่นขึ้นมาก่อน
“อืออ แชยอง...”
“ว่าไงคะ”
“กี่โมงแล้ว”
“สี่โมงครึ่งค่ะ”
“แย่แล้ว พี่นัดเจอกับแจฮยอนไว้ห้าโมง ต้องรีบไปแล้ว”
แชยองได้แต่ทำหน้าอึนแดกจุดไปหลายวิ มินะตื่นมาก็นึกถึงแจฮยอนก่อนเป็นคนแรก ใครไม่เจ็บใจก็บ้าแล้ว
“แชงแชง เดี๋ยวพี่...”
“หนูกลับบ้านเองก็ได้ค่ะ พี่ไปหาพี่แจฮยอนเถอะ”
“พี่...ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ”
“เอ้านี่...”
มินะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินสำรองในลิ้นชักหัวเตียงและพูดพลางยื่นแบงค์หมื่นวอนให้แชยองเกือบสิบใบ
“อะไรคะ...”
“ค่ารถกับค่าขนม”
ตอนนี้ค่าความโกรธและความเสียใจของนายท่านพุ่งปรี้ดสูสีกันมาก แต่เธอก็ยังปั้นหน้าทำแอคโย่และพูดด้วยเสียงเรียบอย่างมืออาชีพ นายท่านสุดยอดจริงๆ
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ”
“ไม่ต้องมาทำแก้มพองเลย”
มินะพูดพลางยกมือสองข้างขึ้นมาหยิกแก้มแชยองด้วยความเอ็นดูอย่างอดไม่ได้
ปกติทั้งสองคนไม่เคยมีโมเม้นต์แบบนี้กันเลย แต่เพราะบุคลิกของมินะที่ต่างจากต้นฉบับมากพอสมควร ทำให้นายท่านไม่ต้องทนบอบช้ำจิตใจมากเท่าแชยองตัวจริง
“อ๊ะ พี่ยังไม่ได้เก็บครัว...”
“พี่รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เอง”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ฝากด้วยนะคะแชงแชง”
“ค่ะ...”
พอใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย มินะก็เก็บข้าวของจำเป็นและวิ่งออกไปจากรังลับเพื่อไปขึ้นรถของเธอทันที
น่าแปลกที่นายท่านดูไม่ร้อนรนเลย แถมยังแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยอีก ท่าทางจะมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ
โชกี้ยังไม่ทันได้ถามอะไรมาก นายท่านก็ทักแชทไปหาจื่อวีที่เป็นเพื่อนสนิทและเริ่มแผนการสุดชั่วร้าย
ติดตามอ่านต่อในนิยายแชทเพื่ออ่านเนื้อเรื่องฉบับเต็มแบบไม่ขาดตอนได้นะครัช เสิร์ชคำว่า นิยายยูริ ก็จะเจอได้เลยในทันที
ตอน 18 จะจบในเรื่องแชงรักเมียพี่แล้ว ตอนนี้กำลังรอตรวจสอบ ภารกิจต่อไปจะเป็นเรื่องไหนและคู่ไหน รอติดตามได้เร็วๆ นี้ครัช...และติดตาม nc uncut จากนิยายแชทเรื่องนี้ในบทต่อๆ ไปได้ทางนี้เลยครัช~
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments