แชยองมาเรียนคาบแรกสายก็เลยถูกอาจารย์โมโมะเรียกมาพบที่ห้องพักครูหลังจบคาบแรก
'โมโมะไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่เดินตามเราอยู่เลย'
"คุณมาสายตั้งแต่คาบแรกเลย แบบนี้ไม่ดีนะคะ"
โมโมะเดินมาจากทางด้านหลังของแชยองและลูบไล้ไหล่ของแชยองอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง ทำให้แชยองตกใจจนสะดุ้งเฮือก
"ขอโทษค่ะ...อาจารย์ หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ
"คุณชื่ออะไรคะ"
"แชยองค่ะ...ซนแชยอง"
"หืม มีพี่ชายรึเปล่าคะ"
"ค่ะ ชื่อแจฮยอน ซนแจฮยอน"
“บังเอิญจัง”
“รู้จักพี่ชายหนูเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ แต่คนที่ฉันเคยรู้จัก...ก็ชื่อซนแจฮยอนเหมือนกัน"
โมโมะพูดพลางใช้ปลายนิ้วชี้เชยคางแชยองขึ้นมาพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"มองอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคะ”
แชยองเผลอมองหน้าอกของโมโมะ แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ตัวก็รีบมองไปทางอื่นทันที
“อ่า ขอโทษค่ะ อ๊ะ อาจารย์...”
โมโมะจับมือของแชยองมาสัมผัสหน้าอกตัวเอง แชยองจึงสะดุ้งเฮือกและพยายามชักมือออก แต่ก็สู้แรงโมโมะไม่ได้
“เป็นไงคะ ชอบรึเปล่า”
“คือ...”
ในตอนนั้นมือถือของแชยองก็ดังขึ้นมาพอดี และคนที่โทรมาก็คือมินะ
“แชงแชง เลิกเรียนยังคะ พี่อยู่หน้ามหาลัยแล้วนะ ไหนว่าจะกินมื้อเที่ยงกับพี่ไง”
“อ่า ค่ะ พี่มินะ เลิกเรียนแล้วค่ะ แต่ตอนนี้อยู่ห้องพักครู”
แชยองพูดพลางผละตัวออกจากโมโมะและเดินไปคุยมือถือเงียบๆตรงมุมห้อง
“มีเรื่องอะไรคะ ไปห้องพักครูทำไม”
“เมื่อคืนพี่มาถึงห้อง ทำเอาหนูไม่ได้นอน ตอนเช้าก็เลยตื่นสายจนเข้าสายตั้งแต่คาบแรก...”
“อย่างนี้นี่เอง ขอโทษนะคะแชงแชง”
“เดี๋ยวหนูลาอาจารย์ก่อน แล้วจะไปหาพี่นะคะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่วางสาย แชยองก็เดินไปหาโมโมะพร้อมโค้งคำนับและพูดบอกลา
“หนูขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะคะว่าไปได้แล้ว”
“อาจารย์...อ๊ะ ทำอะไรคะ”
โมโมะดึงข้อมือแชยงอเข้ามาหาจนแชยองล้มไปนั่งตักโมโมะอยู่บนโซฟาพอดี
“อาจารย์ เดี๋ยวก่อน...จะทำอะไรคะ อื้อ ล้วงเสื้อหนูทำไม อาจารย์ เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะคะ”
“ไม่มีหรอกค่ะคุณแชยอง”
โมโมะพูดพลางใช้มืออีกข้างจับกรอบหน้าของแชยองและค่อยๆเคลื่อนใบหน้าของเธอเข้าไปใกล้
ตอนนี้ปลายจมูกของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก แต่โมโมะก็ยังเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนริมฝีปากของทั้งคู่เกือบจะสัมผัสกัน
แชยองได้สติเพราะคำพูดเตือนของโชกี้สุดหล่อ ก็เลยเบี่ยงหน้าหนีและพยายามแกะมือที่ล้วงในเสื้อของเธอ
ยิ่งแชยองพยายามแกะมือออก โมโมะก็ยิ่งรุกรานเธอมากขึ้นจนทำให้เธออ่อนเปลี้ยและไร้เรี่ยวแรงไปเรื่อยๆ
ชักสนุกละสิ อิๆ
“โชกี้ ทำไงดี เขาทำแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
'นั่นไง ทำอวดเก่งคิดว่าภารกิจง่าย เหนื่อยใจจริงๆ...'
“อย่าเคลิ้ม ไม่ได้นะนายท่าน อ๊ะ แย่แล้ว มีคนกำลังมา”
เพราะได้ยินเสียงฝีเท้า โชกี้ผู้บรรยายสุดหล่อก็เลยรีบเตือนนายท่านใจง่ายให้รู้ตัว
“อาจารย์คะ หนูได้ยินเสียงคนข้างนอก”
“แล้วไงคะ”
“ไปต่อกันที่อื่นมั้ยคะ แบบนี้หนูไม่สบายใจ”
แชยองเคลื่อนหน้าไปกระซิบข้างหูโมโมะและแลบลิ้นเลียใบหูของเธอเบาๆ ผมนี่ขนลุกตามเลยครัช
“งั้นหนูไปรอที่ห้องน้ำนะคะ”
โมโมะไม่ตอบอะไร แชยองก็เลยแกะมือของโมโมะออกอย่างง่ายดายและลุกเดินออกจากห้องพลางยัดเสื้อใส่กระโปรงอย่างลวกๆ
แต่เหมือนว่าโมโมะจะรู้ทันก็เลยสาวเท้าตรงไปคว้าข้อมือแชยองไว้อีกครั้ง
“อาจารย์...”
“คุณจะหนีใช่มั้ย”
“ปะ...เปล่านะคะ”
“แชงแชง”
“พะ พี่มินะ”
“ทำไมเสื้อหลุดลุ่ยแบบนั้น”
“เอ่อ...คือว่า”
“คุณฮิราอิ คุณคงจะเป็นอาจารย์ของแชงแชงสินะคะ”
“ตายจริง บังเอิญจัง ไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นพี่สาวของคุณซน”
“เรามีธุระ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอพาตัวแชยองกลับเลยนะคะ”
มินะพูดพลางจับแขนอีกข้างของแชยองและดึงเข้ามาหาตัวเอง
แต่โมโมะก็ไม่ยอมปล่อยมือ ทำให้แชยองต้องอยู่ระหว่างสงคราวประสาทของสองสาวงาม
ส่วนแชยอง...ยังดูไม่ออกว่าตัวเองกำลังทไปให้สาวงามสองคนต้องตบตีกันหน้าห้องพักครู
“ฉันยังไม่เสร็จธุระกับคุณซน...”
“แต่ธุระของฉันสำคัญกว่าแน่นอนะค่ะ แชงแชง บอกอาจารย์ไปสิคะ”
“อาจารย์ หนูมีธุระสำคัญจริงๆ ช่วยปล่อยแขนหนูได้มั้ยคะ”
“ยังไงเราก็ได้เจอกันตลอดทั้งเทอม ไว้มาต่อจากเมื่อกี้อีกทีพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”
พูดจงโมโมะก็ปล่อยแขนแชยอง โค้งคำนับให้มินะและเดินกลับเข้าห้องพักครู
“แชงแชง ต่อจากเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“อย่าเพิ่งถามเลยค่ะ รีบพาหนูไปจากที่นี่ก่อน”
หลังจากที่แชยองพูดจบ มินะก็จับมือแชยองและพาเธอไปที่ลานจอดรถหน้าตึกเรียน
“บอกให้เพื่อนเอากระเป๋ามาให้ด้วยนะคะ วันนี้ไม่ต้องอยู่เรียนแล้ว”
“ทำไมคะ”
“ยังจะถามอีก คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอคะว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”
มินะพูดพลางดันให้แผ่นหลังของแชยองพิงประตูรถและโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหู
“แชงแชง...พี่เสียใจมากนะคะ”
“นะ หนูไม่ได้ทำอะไรนะคะ อาจารย์เค้า...”
“พี่รู้ค่ะ ที่พี่เสียใจก็เพราะ...”
มินะหยุดพูดไป พร้อมเคลื่อนมือที่รวบเอวของแชยองเข้าไปใต้กระโปรงนักศึกษาทรงเอของร่างเล็กและลูบไปมาเบาๆ
“อื้อออ...”
“แชงแชงเกิดอารมณ์เพราะเขาต่างหาก”
ร่างสูงสัมผัสผ้าผืนบางที่เปียกชื้นและใช้ปลายนิ้วกดลงไปจนร่างเล็กครางออกมาไม่หยุด
มินะรู้ตั้งแต่ที่หน้าห้องพักครูแล้ว สีหน้าของแชยองไม่ต่างกับตอนที่กลั้นอารมณ์ตัวเองตอนถูกเธอแกล้งใช้เท้าลูบไล้ขาใต้โต๊ะอาหารเลยแม้แต่น้อย
งานนี้นายท่านไม่รอดแน่
“แชงแชง...”
“คะ...”
“เค้าทำอะไรแชงแชงบ้างคะ”
“จะ...จับไปนั่งตักแล้วล้วงเสื้อ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆนะคะ...อื้อ พี่มินะ”
“อยากแล้วเหรอคะ พี่แค่ลูบนิดหน่อยเอง”
“อย่าแกล้งสิคะ อื้ออ”
แชยองถูกมินะใช้ปลายนิ้วบดขยี้ส่วนบอบบางจนตัวสั่นสะท้าน มือที่จับไหล่มินะอยู่ก็จิกจนเสื้อของเธอยับยู่
“พะ จะช่วยหนูใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ แต่ต้องลงโทษแชงแชงก่อนนะคะ”
“หนูไม่ไหวแล้ว จะลงโทษหรือทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ”
“รีบขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“อะ อื้อออ”
ค่าความรู้สึกอย่างว่าของนายท่านสูงปรี้ดถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว ท่าทางทรมานน่าดูเลย
“โทรบอกเพื่อนให้เอากระเป๋ามาให้สิคะ แล้วเราไปต่อที่ของเรากัน”
“ในรถไม่ได้เหรอคะ”
“ถ้ามัวแต่ลีลา แชงแชงก็เสร็จช้านะคะ อยากทรมานเหรอ”
“ทำให้เสร็จแล้วหนูค่อยไปเอากระเป๋าเองก็ได้...”
“พี่ลงโทษแชงแชงอยู่ไงคะ ไหนว่าจะทำอะไรก็ทำ รีบโทรสิ...”
“ค่ะ”
แชยองต่อสายไปหาดาฮยอนที่เป็นเพื่อนสนิทให้เอากระเป๋าให้อย่างว่าง่าย ถึงเพื่อนจะสงสัย แต่นายท่านในร่างแชยองก็เอาตัวรอดมาได้อย่างมืออาชีพ
“เก่งมากค่ะ”
“พี่มินะ เมื่อไหร่จะใส่เข้าไปสักทีคะ อื้ออ...”
แชยองทรมานเหมือนใจจะขาด ตอนนี้ค่าความทรมานถึงขีดสุดไปเรียบร้อยแล้ว
“เหมือนว่าเพื่อนแชงแชงจะมาแล้วนะคะ เด็กคนนั้นมองซ้ายมองขวามาสักพักแล้ว”
“อ๊ะ พี่มินะ หยุดก่อนค่ะ หนูไม่อยากให้เพื่อนหนูเห็นหน้าพี่”
“ทำไมคะ”
“หนูหวง...”
“หวงอะไรคะตัวเล็ก”
“ไอ้ตี๋มันเจ้าชู้ หนูกลัวมันจะชอบพี่...อื้อ พี่มินะ เอาออกไปก่อนสิคะ”
มินะเอามือออกจากใต้กระโปรงแชยองอย่างว่าง่าย แต่แชยองก็ขาเปลี้ยจนยืนแทบไม่ไหว มินะเลยรีบช่วยประคอง
“เดินไปเอาเองไหวรึเปล่าคะ”
“ไหวค่ะ หนูไปเองได้ พี่ไปรอในรถเถอะค่ะ”
“อื้ม”
สามนาทีต่อมา แชยองก็เดินเอามือยันผนังปูนของที่จอดรถใต้ตึกมาจนถึงรถของมินะและยื่นหน้าเข้าไปพูดด้วย
“พี่มินะ...”
“เปิดประตูสิคะ พี่ไม่ได้ล้อก”
“ไปกินข้าวกันเลยมั้ยคะ”
“อะไรกัน พี่ยังลงโทษไม่เสร็จเลย คิดหนีเหรอคะ”
“ก็...ไปต่อที่บ้านก็ได้นี่คะ ยังไงพี่แจฮยอนก็ยังไม่กลับ”
“ใครว่าล่ะ เขาจะกลับมาเย็นนี้ พี่เลยรีบมารับแชงแชงไง แล้วที่แชงแชงอยากมากเมื่อกี้นี้หายแล้วเหรอคะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
ทั้งคู่มองตาประสานกันอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรกัน มินะเลยเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อนเอง
“มองหน้าพี่แบบนี้อยากได้อะไรคะ”
“อยากได้พี่มินะค่ะ”
พูดจบแชยองก็โอบคอดึงมินะเข้ามาจูบอย่างรีบร้อน
ในวินาทีที่ลิ้นร้อนของทั้งคู่สัมผัสกัน ไฟในตัวของทั้งคู่ก็โหมกระหน่ำแรงขึ้นและเริ่มจูบกันหนักหน่วงอย่างไม่มีใครยอมใคร
แต่แชยองไม่รู้ตัวเลยว่าครั้งนี้มินะไม่ได้คิดจะให้เธอเป็นฝ่ายรุกเหมือนทุกครั้ง
“แชงแชง มานั่งนี่สิ”
มินะเอ่ยปากเรียกแชยองมานั่งตักตัวเองและเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกโดยที่แชยองไม่ทันได้ตั้งตัว
“พี่มินะ...อื้ออ ทำไม...”
“พี่บอกแล้วไงคะว่าจะลงโทษ”
พอแชยองนั่งลง มินะก็รวบแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวและปรับเอนเบาะที่นั่งคนขับให้เอนลงจนสุด จากนั้นก็เอามืออีกข้างท่างอยู่ถกเสื้อของแชยองขึ้นและดูดกัดตามหน้าท้องกับสีข้างของแชยองจนผิวขาวนวลเกิดรอยแดงเต็มไปหมด
“เริ่มเลยสิคะ พี่จะรออะไรอยู่”
ทันทีที่ได้ยิน มินะก็ใช้มือลูบไล้และกดส่วนบอบบางของแชยองผ่านชั้นในบางๆ จนเจ้าตัวเล็กบิดตัวเกร็งและพูดเร่งด้วยเสียงกระเส่า
“พี่มินะ ช่วยหนูสักทีสิคะ”
“แชงแชงต้องสัญญากับพี่ก่อน ห้ามไปหาเค้าตามลำพังอีก แล้วก็ห้ามมีคนอื่นนอกจากพี่ ทำได้รึเปล่าคะ”
“อื้ออ แน่นอนค่ะ ช่วยหนูที หนูไม่ไหวแล้ว”
“ถ้าแชงแชงผิดสัญญา พี่จะไม่ปรานีแบบนี้แล้วนะคะ”
พูดจบ มินะก็เลิกชายกระโปรงของแชยองขึ้นไปพร้อมจับขาของเธอให้อ้าออก จากนั้นก็ส่งนิ้วเรียวเข้าไปโดยไม่บอกกล่าว
“อึกกก”
“อยากได้ลึกกว่านี้มั้ยคะ”
“ไม่ แค่นี้ก็...อื้อออ”
“อย่าดิ้นแรงสิคะ รถมันโคลงนะ”
“ก็พี่...อ๊า เร็วเกินไปแล้วนะคะ”
แชยองที่นั่งอยู่บนตักของมินะสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและสุขสมไปพร้อมๆกัน เธอได้แต่หลับตาและกัดฟันทนต่อไป ตอนนี้น้ำตาของเธอไหลมาเป็นทางยาวจนถึงปลายคาง
“แชงแชงอยากมากไม่ใช่เรหอ พี่ก็ช่วยอยู่นี่ไงคะ ร้องไห้ทำไมคะ มองหน้าพี่สิ”
มินะปล่อยห้อมือของแชยองให้เป็นอิสระและจับคางของแชยองให้เงยหน้าขึ้นมองเธอ จากนั้นก็พูดออกคำสั่งด้วยเสียงแหบแห้งน่าหลงใหล
“ห้ามเสร็จจนกว่าพี่จะอนุญาตะนะคะ”
“แต่ว่าหนูจะสะ...อื้ออ”
“กลั้นไว้สิคะ แชงแชงกลั้นเก่งจะตายไป”
“มันไม่เหมือนกันนะคะ”
แชยองกัดฟันอดทนต่อไปได้ไม่นาน มินะก็แกล้งเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้วจนแชยองร้องออกมาไม่หยุด
“สามนิ้วเยอะไปนะคะ เอาออกไปนิ้วนึงได้มั้ย หนูจุก...อึก”
เมื่อเห็นว่าร้องขออ้อนวอนไปก็ไม่ทำให้มินะเห็นใจ แชยองก็เลยนิ่งเงียบและจิกไหล่คนพี่เพื่อระบายความเจ็บปวด
“หอบแรงอย่างกับไปวิ่งมาเลย เหนื่อยมากเลยเหรอคะแชงแชง”
“ให้หนูเสร็จได้ยังคะ พี่มินะ...”
แชยองมองมินะพร้อมพูดอย่างเหนื่อยล้าราวกับจะขาดใจ มินะไม่ยอมพูดตอบอะไร ทำเหมือนไม่ได้ยินและรุกรานแชยองอย่างรุนแรงกว่าเดิม
ร่างเล็กบนตักของมินะเจ็บปวดทรมานปางตาย เธออ้าปากอยากจะร้องครางแต่ก็จกจนไม่มีแม้แต่เสียงจะเปล่งออกมา เลยได้แต่กัดปากตัวเองจนเริ่มห้อเลือด
“เด็กดี ไม่ไหวแล้วสินะคะ กัดปากจนแดงหมดแล้ว พี่อนุญาตแล้วค่ะ ใส่มือพี่ได้เลย”
เหมือนเป็นเสียงจากสวรรค์ แชยองลืมตามองมินะด้วยตาที่เบลอจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นและปลดปล่อยออกมาพร้อมร้องครางอยู่ในลำคอ
“เป็นไงคะ ชอบมั้ย”
“พี่มินะ กลับกันเถอะค่ะ หนูเพลีย”
“แชงแชง เย็นนี้พี่ต้องไปกินข้าวกับแจฮยอนนอกบ้าน แชงแชงอยู่กับพ่อแม่ที่บ้านนะ”
“พี่ต้องไปจริงเหรอคะ”
“เขากลับมาแล้วนี่คะตัวเล็ก”
เจ้าของร่างเดิมเป็นแค่น้องสะใภ้ มีสิทธิ์อะไรไปรั้งพี่สะใภ้ที่เธอหลงรักไม่ให้กินข้าวกับสามีตามกฎหมายของเธอ
คนในความลับก็ควรอยู่ในความลับต่อไป แชยองคนเดิมรู้ตัวดีมาตลอด
ต่างจากแชยองคนปัจจุบัน...
“พี่เคยรักหนูบ้างมั้ยคะ”
“แชงแชง...”
จู่ๆ แชยองก็ถามแบบนี้ออกมา แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่แจฮยอนโทรมาหามินะพอดี มินะก็เลยรับสายและคุยกับเขาอยู่พักหนึ่ง
ก่อนจะวางสาย มินะก็พูดกับแจฮยอนที่อยู่ปลายสายว่า “รักเหมือนกันค่ะ”
คำแค่ไม่กี่คำที่แสนธรรมดา แต่เปรียบเหมือนเป็นมีดที่แทงเข้ากลางหัวใจของแชยอง
คำว่ารักจากมินะ เป็นสิ่งที่แชยองอยากได้ยินมาตลอด แต่เธอไม่มีสิทธิ์จะได้รับมัน
นี่เป็นโลกเสมือนจริงที่ผู้เล่นรับรู้ความรู้สึกทุกอย่างได้ ทำให้ตอนนี้นายท่านที่เป็นผู้เล่นรับรู้ถึงความรู้สึก ความคิดและความทรงจำทุกอย่างของเจ้าของร่างเดิม
นายท่านได้ยินทุกคำจากปากมินะอย่างชัดเจนเต็มสองหู แค่คำคำนี้ก็มากพอที่จะทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
แชยองไม่ชอบที่พี่ชายตัวเองเลือกงานและทิ้งมินะไว้คนเดียวบ่อยๆ แต่กลับกันเธอก็ชอบที่มินะได้มีเวลาอยู่กับเธอมากขึ้น
เธออยากงอแงรั้งมินะไว้ใจจะขาด แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ว่ายังไงสถานะของเธอเป็นแค่น้องสะใภ้...
สุดท้ายเธอก็แกล้งหลับเพราะไม่อยากรับรู้และเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของมินะตอนที่คุยโทรศัพท์กับพี่ชายของเธอ
โชกี้มาตามสัญญาแล้ววววว ตอนนี้ Talk that Talk มียอดวิว 100 ล้านวิวเป็นที่เรียบร้อย🎉
แต่ระบบจะให้ผ่านและได้อัปลงเวปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 6
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Kanruethai Phimon
ต่อค่ะ
2022-11-05
2