โรงเรียนแห่งความหวัง หรือ โรงเรียนแห่งความสิ้นหวังกันแน่??

เราทุกคนนั้นอยากจะมีชีวิตรอดอยู่ต่อ

"มีล้มต้องมีลุก"หลายๆคนอาจจะคิดแบบนั้น

แต่...อาจจะไม่ใช่แบบนั้น...ถ้าคุณ....

ก้าวเข้ามายัง....โรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้...

...-Shihara Part-...

ผมชื่อ Shuichi Saihara(ชูอิจิ ไซฮาระ)อายุ17ปีฮะ

และวันนี้คือวันแรกในการเข้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งใหม่ของผม จากที่ผมได้ยินมาจากเด็กๆ โรงเรียนแห่งนี้เขาบอกกันว่า..

"เป็นโรงเรียนที่รับแต่คนที่มีความสามารถเท่านั้น"

แน่นอนว่าผมก็มีความสามารถเช่นกัน..

ความสามารถของผมหรือที่คนอื่นๆเรียกกันว่า"อัลติเมท หรือ สุดยอกนักเรียนมัธยมปลาย."ของผมนั้นคือ

"นักสืบ"

ใช่ฮะ ผมเป็นนักสืบมัธยมปลายที่มากความสามารถ ผมสามารถสืบสวนได้ทุกคดีเลยละ..

แต่หลังจากที่ผมก้าวเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้...จากความหวังกลายเป็นฝันร้ายที่ไม่รู้ว่าจะไปจบที่ไหนก็เริ่มขึ้น...

.......

"โอย......"ผมรู้สึกว่าผมน่าจะหมดสติไปนานเลยล่ะ

"ที่นี่คือ..."ผมพยายามคลำๆดูว่าที่นี่คือที่ไหน

"มืดจัง.."ผมรู้แค่ว่ามันเป็นที่แคบๆมืดๆ ผมคิดว่าผมน่าจะอยู่ในตู้ล็อกเกอร์

และหลังจากนั้นผมได้ยินเสียงเด็กสาว

"นั่นใครหน่ะ ใครอยู่ในตู้ล็อกเกอร์!!??"เด็กสาวร้องขึ้นมา

และหลังจากนั้น...

ตุบ!!

"โอย..เจ็บ.."ใช่ฮะ...ผมล้มออกมาจากตู้ล็อกเกอร์..

ผมเหงยหน้าไปดู..ผมเห็นเด็กสาวผมสีบรอนซ์ ชุดสีขาวเสื้อกั๊กสีชมพู กระโปรงสีม่วงมีโน็ตดนตรีประดับอยู่...ผมคิดว่าเขาคงเป็นนักดนตรี...มั้งนะ...

"นายเป็นใคร!?"

"ผมนี่แหละที่ต้องถามว่าเธอคือใคร!?"

ผมโต้กลับทันที...

เด็กสาวคนนั้นก็พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง ไม่กระวนกระวายกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น

"เราต้องใจเย็นไว้ก่อน"เด็กสาวกล่าวขึ้น

ก่อนที่เด็กสาวจะหันหน้ามาหาผม

"นาย...นายชื่ออะไรหรือ??"เธอถามชื่อผม

"ผ..ผม.ชื่อ..Shuichi.. Shuichi Saihara..แล้วเธอล่ะ?"ผมถามกลับทันที

"ฉันชื่อ Akamaru Kaede(อากามารุ คาเอเดะ)ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอบอกชื่อผมมา

"ความสามารถของเธอละ คาเอเดะ??"ผมถามความสามารถของเธอ

"ฉันคือสุดยอดนักเรียนมัธยมปลาย'นักเปียโน'แล้วเธอล่ะ??ไซฮาระ-คุง"คาเอเดะถามผมกลับ

"ผมคือสุดยอกนักเรียนมัธยมปลาย'นักสืบ'ฮะ.."ผมบอกเขาไปพร้อมกับความอายนิดๆ ไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงหรอกนะ..เพราะไม่กล้าที่จะบอกว่าตัวเองเป็นนักสืบ..สรุปง่ายๆก็คือผมขี้อาย+ขี้กลัวแหละฮะ....

"ว้าว นายเป็นนักสืบหรอ!?"คาเอเดะถามผมพร้อมกับแววตาอยากรู้อยากเห็น

"ช..ใช่ฮะ.."ผมตอบกลับไปแบบกล้าๆกลัวๆ

"สุดยอดไปเลยล่ะ!!"คาเอเดะบอกผมมาพร้อมกับแววตาเปล่งประกาย

"ง..งั้นหรอฮะ.."

"ใช่แล้วล่ะ"

"คาเอเดะนั้นเป็นนักเปียโน คงเล่นเปียโนเก่งตั้งแต่เด็กแน่ๆ"ผมตอบกลับไปบวกกับความสงสัย

"สมแล้วที่เป็นนักสืบ ใช่แล้วล่ะ ฉันเล่นเปียโนตั้งแต่เล็กๆเลยล่ะ"คาเอเดะตอบกลับ

ในระหว่างที่คาเอเดะนั้นสนทนากับผม

ผมเหลือบไปเห็นกระดาษบนโต๊ะเข้า

"ให้มารวมตัวที่โรงยิมก่อน9โมงครึ่ง??"ผมพูดตามที่กระดาษจดมาให้ผม

"งั้นเรายังมีเวลา เดินสำรวจโรงเรียนแห่งนี้สักหน่อยเถอะ"

คาเอเดะชวนผมไปสำรวจโรงเรียนเเห่งนี้